Ο έρωτας, στο ανάγνωσμα αυτό, εκφράζεται σε αναπάντεχες, περισσότερο γυμνές εκφάνσεις του. Αποποιείται το γλυκό πρόσωπό του, αγκαλιάζοντας την πιο σκληρή του μορφή. Στο περιθώριο του κοινωνικά αποδεκτού, σε κλειστές και εχθρικές στο διαφορετικό κοινωνίες, στη μέση απαράδεκτη λογική του μικροαστισμού και της αποστειρωμένης τάξης, σε “κοινές” γειτονιές χωρίς μυστικά, μες στις προκαταλήψεις, στον ρατσισμό, στον εκφοβισμό, στον φόβο, στην αγιοποίηση των αμαρτιών της σκέψης, στην υποταγή σε επιταγές επίπλαστου καθωσπρεπισμού και χάνεται βυθιζόμενος στις εκάστοτε αξίες. Έτσι καθορίζεται και η μοίρα των ηρώων στη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων. Σ’ ένα φλερτ έρωτα με θάνατο…

Πόση σκληρότητα χωρά στην άγνοια;

Η Σβετλάνα για μας δεν είχε όνομα, δεν είχε ύπαρξη. Μας προκαλούσε το δέος για το απαγορευμένο, τη γλύκα του αμαρτωλού, τη γλυκόπικρη επιθυμία να παίξουμε κρυφά μαζί της και να την τιμωρήσουμε που δεν μας έμοιαζε.

…

Η κυρα-Νίκη ήταν η φωνή της γειτονιάς, η επικρατούσα άποψη, η σωστή θέση. Γιατί; Γιατί τη θεωρούσαν μορφωμένη -που δεν ήταν-, χρήσιμη -που πάλι δεν ήταν-, καλή χριστιανή -που ο Θεός να την κάνει.

Η Κουκού κι ο κούκος

Το πάντα λάθος αλλιώτικο ή διαφορετικό μπορεί να μετατρέψει άνετα την ευγνωμοσύνη, την τύχη και τη ζήλια σε ασημαντότητα, αίσθημα περιττού κι ανεπιθύμητου, μια κακοποίηση και δολοφονία σε μια αυτοχειρία…

Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που τα ‘χει όλα. Χιούμορ, συγκίνηση, ωμότητες, ενοχές ονείδους και οίκτου, ταραχές και οδύνες, ανατροπές, ηθογραφικά στοιχεία, μεταφυσικά ενσταντανέ και δόσεις ρομαντισμού. Θίγει εξώγαμα ή “μπάσταρδα”, πατρική αναγνώριση, “νοικιασμένα” κορμιά, “πουλημένους” έρωτες κατά παραγγελία, στίγμα “παστρικιάς”, αίσθημα κενού, αγοραφοβία, λόγια του κόσμου, “σωστές θέσεις” και κατακραυγή.

Πρωταγωνιστές είναι απλοί, σχεδόν ασήμαντοι, περιθωριοποιημένοι άνθρωποι που ακροβατούν στις παρυφές της κοινωνικού συνόλου. Που καλούνται να αντιμετωπίσουν τόσο τον ίδιο τους τον εαυτό, όσο και την κοινωνία. Η κυρία Ζαγοραίου επιλέγει αρκετά κοφτερή και σκληρή γλώσσα, περισσότερο “αντρική”, με αποτέλεσμα το βιβλίο αυτό να βρίθει από λόγια ψυχής.

Δεν είναι για λύπηση το να μην έχεις άλλη ζωή, παρά μόνο εκείνη της δουλειάς;

Η πολυθρόνα έγινε το σύμβολο μιας απιστίας καθημερινής με το που ερχόταν αυτός στο σπίτι.

Η πολυθρόνα

Εξ Απροόπτου Έρωτες

Το κάθε διήγημα είναι σύντομο μα περιεκτικό, χωρίς ανούσιες φλυαρίες. Καλεί τον αναγνώστη να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, εγείροντάς του σκέψεις ουσίας και ελευθερία παρά καθαρή ψυχαγωγία.

Κάθε κωμόπολη έχει ανάγκη από τρελούς, από χαζούς, από αδερφές, για να στέκεται απέναντι και να χλευάζει την αδυναμία. Να αναδεύει το ξένο σώμα που σιγοβράζει βαθιά στο καζάνι της πλήξης μιας ομοιόμορφης ζωής και να βγαίνει νικήτρια, φτύνοντας τον κόρφο της, μαζί με τ’ απομεινάρια των ανθρώπων.

Ρε Νικόλα, κερνάς;

Κοινό στοιχείο όλων των ιστοριών ο έρωτας, υπό το πρίσμα μιας αναπάντεχης συνάντησης που αποβαίνει πάντα καθοριστική και μοιραία. Γιατί δεν είναι κάθε φορά συνυφασμένος με τη χαρά της ζωής και την ψυχική ανάταση. Τις περισσότερες φορές γίνεται δυσάρεστος, απάνθρωπος. Ένα καταλυτικό κι απόλυτο όπλο.

Μέσα στον έρωτα είτε βρίσκεις τον εαυτό σου είτε χάνεσαι…

Το γεγονός ότι η ταπεινή καταγωγή μου επέτρεπε την οικειότητα, έκανε πολλά κορίτσια να με γλυκοκοιτάζουν πίσω από τα μεγάλα καπέλα και τα γυαλιά ηλίου, που κάλυπταν τα φινετσάτα πρόσωπα και τον σνομπισμό της ράτσας τους. Ήμουν ένας κεραμιδόγατος ανάμεσα σε βαριεστημένες περσικές γάτες, που ακόμα και την ουρά τους δεν κουνούσαν, από φόβο μην παρεξηγηθούν για αποκάλυψη συναισθημάτων.

…

…βάλθηκα να ψάχνω για φρέσκα κοχύλια, που είχαν την ατυχία να κολυμπούν σε μια θάλασσα που τα πρόδωσε κι αποτραβήχτηκε, καταδικάζοντάς τα σε θάνατο.

Η παλίρροια της Ντωβίλ

Το άτομο στέκεται μπροστά στο αδιέξοδο μιας ακούσιας θέσης, ενός ρόλου που οι άλλοι επέλεξαν να παίξει, μιας προσπάθειας ενάντια και στον ίδιο του τον εαυτό ακόμα. Τελικά, μήπως το μη αποδεκτό χρήζει μόνο προσέγγιση ανθρωπιάς;

Οι τούφες έπεφταν στο μωσαϊκό σαν να χόρευαν έναν χορό παράξενο, με κύκλους που με ζάλιζαν, τα μάτια του δεν έφευγαν απ τον καθρέφτη κι ο καθρέφτης με κοιτούσε έντονα, μπιρμπιλωτά, με δύναμη, που σίγουρα, όχι, δεν μειωνόταν απ τα μαλλιά που έκοβα ούτε από τα χέρια μου, που είχαν ιδρώσει αλλά ήταν παγωμένα σαν κόκαλα…

…

Ο άντρας ακούμπησε τα χείλια του στα δικά μου και μου πήρε όλες τις ανάσες που μου είχαν απομείνει για να ζήσω.

Σαμψών και Δαλιδά

Ας μου επιτραπεί να επιλέξω προσωπικά Το αντίο του αστερία για τον πλούτο του σε εικόνες και μεταφορές μέσα σε ελάχιστες λέξεις.

Είχα μετουσιώσει την κοινωνική μου ακινησία σε ψυχοσωματικά σύνδρομα. Σε βουλιμίες παρόμοιες με κείνες που χτυπάνε τις γυναίκες, σε τάσεις θυμού και συναισθηματικές εξάρσεις, σε πιοτό και υπνηλίες, σε χάσιμο χρόνου και ανούσιες σκέψεις και αδιέξοδα. Ήμουν γέρος και καμπούρης από επιλογή. Και ίσως λόγω μιας ακούσιας παραίτησης από την τόλμη των νιάτων.

Ο Ερμής της Ερμού

Στο κλείσιμο του βιβλίου αρχίζει μια αναθεώρηση στις επικρατούσες αντιλήψεις. Ένα παραθυράκι ερμηνείας και εξέλιξης των συγγραφικών σκέψεων ώστε να δημιουργηθούν διαφορετικά αναγνωστικά συμπεράσματα.