Ένα τηλεφώνημα γεμάτο κραυγές αγωνίας ξεσηκώνει την αστυνομία του Μίντοουλαρκ που καταφτάνει στον τόπο ενός ειδεχθούς εγκλήματος, με αίματα παντού. Αρκετά χρόνια πριν, η Μάντι και ο Ίαν γνωρίζονται στη δεξίωση ενός φιλανθρωπικού οργανισμού στην Οχρίδα μέσω μιας κοινής φίλης, της Τζοάνα. Πώς συνδέονται αυτά τα δύο φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους περιστατικά; Πώς θα επηρεάσει τη σχέση του Ίαν με τη Μάντι το σύνδρομο μετατραυματικού στρες που τον κατέχει; Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της Τζοάνα στην ιστορία και γιατί σταδιακά αποξενώθηκε από τη φίλη της; Τι αλλαγές έζησε η Μάντι και πώς αισθάνεται για τον άντρα που τελικά παντρεύτηκε κι απέκτησε παιδί μαζί του; Από τα εμπόλεμα Βαλκάνια στο γαλήνιο Κάνσας ξεδιπλώνεται μια ιστορία γεμάτη μίσος, ανατροπές και απρόσμενα συμβάντα.

Το μυθιστόρημα έχει τρεις διαφορετικούς αφηγηματικούς άξονες: την ημέρα του φονικού, τα γεγονότα πριν από αυτό και τα πρώτα χρόνια γνωριμίας του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Στα κεφάλαια παρατίθενται εναλλακτικά οι διαφορετικές περίοδοι, καθώς και οι οπτικές γωνίες των πρωταγωνιστών, δημιουργώντας ένα κείμενο που ρέει αβίαστα, αφήνει σε κρίσιμο σημείο κάποια περιστατικά για να αφηγηθεί κάποια άλλα κι έτσι εν συνόλω δημιουργεί μια αρκετά τεταμένη ατμόσφαιρα. Οι προσωπικότητες της Μάντι, της Τζοάνα και του Ίαν αλλά και κάποιων φίλων και συγγενών τους μπαίνουν σ’ ένα μικροσκόπιο, φωτογραφίζονται τμηματικά και σκιαγραφούνται σελίδα προς σελίδα. Από τις ευχάριστες στιγμές μιας πρώτης γνωριμίας περνάμε στις πρώτες απογοητεύσεις και συμφιλιώσεις, στις επαγγελματικές αλλαγές κυρίως του Ίαν, που αποτελούν και τον καταλύτη για αρκετές σημαντικές μεταγενέστερες εξελίξεις και τελικά στην παρανοϊκή καθημερινότητα που δείχνει να ζει εκείνος, απότοκη των όσων βίωσε σε εμπόλεμες περιοχές, όπου καλούνταν να προσφέρει ασφάλεια.

Μέσα από τις εξίσου πολυμορφικές σχέσεις των δύο κοριτσιών και σπιντάτους, παραστατικούς διαλόγους, ζωντανεύουν, αν και επιδερμικά, τα όσα διαδραματίζονταν δίπλα στη Βουλγαρία στις αρχές του 21ου αιώνα. Η Μάντλιν Γουίλσον διδάσκει αγγλικά στους φτωχούς φοιτητές της Βουλγαρίας στο πλαίσιο μιας υποτροφίας με βάση το Πανεπιστήμιο της Σόφιας ενώ στη διπλανή χώρα υποβόσκει εμφύλια σύρραξη ανάμεσα στη χριστιανική πλειονότητα και τη μουσουλμανική μειονότητα. Ταυτόχρονα, η φίλη της, Τζοάνα Τζασίνσκι, εργάζεται εθελοντικά σε καταυλισμούς με πρόσφυγες στη διπλανή χώρα για λογαριασμό του Ερυθρού Σταυρού. Η Τζόαν και η Μάντι είναι φίλες, με τα πάνω και τα κάτω τους, ανταλλάσσουν επισκέψεις περνώντας σύνορα και ταξιδεύοντας πολλές ώρες με το λεωφορείο ενώ ο Ίαν τελικά δέχεται μια επαγγελματική πρόταση για τη Βαγδάτη ως επικεφαλής ασφαλείας της μεταβατικής κυβέρνησης του βόρειου Ιράκ, κάτι που θα του στοιχίσει πολλά σε κατοπινές ψυχολογικές διακυμάνσεις.

Τα γεγονότα πριν τη δολοφονία συστήνονται στον αναγνώστη μέσα από τρυφερά στιγμιότυπα μητέρας και παιδιού αλλά και από στιγμές τρόμου, μ’ έναν άνθρωπο που φέρεται αλλοπρόσαλλα, βλέπει φαντάσματα και ξοδεύει πολλά για ένα αντιπυρηνικό καταφύγιο στη μέση σχεδόν του γαλήνιου Κάνσας ενώ ο τρόπος διαπαιδαγώγησης του γιου του, Τσάρλι, δεν είναι και ο πλέον ενδεδειγμένος. Ο Ίαν είναι μια προσωπικότητα περισσότερο ρεαλιστική από τις άλλες, με μόνιμους εφιάλτες και το γαλήνιο λιμάνι της Μάντι να τον ηρεμεί και να τον χαλαρώνει. Οι καβγάδες του μ’ εκείνη έχουν λογικά ερείσματα και η κλιμακούμενη ένταση στη σχέση τους θα φέρει κάποια απρόβλεπτα γεγονότα στις ζωές τους. Όση αγωνία και σασπένς κι αν υπάρχει όμως, όσο κι αν βοηθούν οι εναλλαγές σκηνών και χρόνων τον αναγνώστη να περιμένει με κομμένη ανάσα για τη συνέχεια, τόσο ένιωσα πως η συγγραφέας δε βυθίστηκε όσο θα έπρεπε στην ψυχολογία των ηρωίδων της. Μου ήταν πολύ δύσκολο να πειστώ για κάποιες πράξεις, κυρίως της Μάντι, μιας και ήταν σα να μην υπήρχε λογική σε όσα προέβαινε. Η φιλία της με την Τζο μεταστρεφόταν συνέχεια, βασισμένη σε όσα βίωναν όμως δεν είδα κάτι βαθύτερο, κάτι που θα με έπειθε απόλυτα για όσα διαδραματίζονταν. Τσακώνονταν και φίλιωναν, αντάλλασσαν λόγια πικρά και κάτι τους χώρισε, ό,τι δηλαδή βιώνει κανείς σε μια φιλία στις μέρες μας. Πού είναι όμως αυτό το κάτι βαθύτερο, η διορατικότερη σκιαγράφηση, ο συνεκτικός δεσμός τους; Ακόμη και η μεγάλη ανατροπή που υποστηρίζει τον άξονα γύρω από τον οποίο στρέφονται τα τελευταία γεγονότα εμφανίζεται εντελώς ξαφνικά ενώ η οπτική γωνία παραμένει υπό σκιά μέχρι ν’ αποφασίσει η συγγραφέας να τη φέρει στο προσκήνιο.

«Η ομορφιά του κακού» είναι ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα που με κράτησε ως το τέλος και, παρά τις ενστάσεις μου, πέρασα καλά μαζί του, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι τι συνέβη τη νύχτα του φονικού, τι αλλοίωσε τις ανθρώπινες σχέσεις των ανθρώπων που διασκέδαζαν στην αρχή του βιβλίου σε μια όσο γίνεται όμορφη βραδιά, αν σκεφτεί κανείς πως ήταν σε εμπόλεμη ζώνη, καθώς και ποιο ήταν το κίνητρο πίσω από όλα αυτά.