Ένα χρόνο μετά την υπόθεση του πρώτου βιβλίου, ο Λούκα Κοντρέτι ζει μια ήρεμη ζωή στη Ρώμη ώσπου ο ιδιωτικός ερευνητής από τη Νάουσα, Τζορτζ Ντόρμερ, που τώρα λείπει στο Αμβούργο, του ζητά να κρύψει μια ανήλικη πόρνη που πρέπει να εξαφανιστεί για πέντε μέρες. Στο κατόπι του βρίσκονται ο υπαστυνόμος Θωμάς Καρέτης και η ανθυπαστυνόμος Άννα Μακροπούλου που προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια των περσινών τρομοκρατικών ενεργειών και τον θεωρούν ύποπτο. Τι θα συμβεί λοιπόν σε αυτήν τη νέα περιπέτεια που θα ζήσει ο Λούκα και οι συνεργάτες του; Η Χόουπ γιατί κρύβεται από τον προαγωγό της; Πώς συνδέονται όλα αυτά μ’ ένα οργανωμένο χτύπημα μεγάλου μεγέθους πυρκαγιών σε τρία καίρια σημεία της Ελλάδας;

Η πλοκή έχει πιο προσγειωμένες φιλοδοξίες από το πρώτο βιβλίο της σειράς και οι «γήινες διαστάσεις» της καθαυτής υπόθεσης αφήνουν αρκετό περιθώριο στον συγγραφέα να ξεδιπλώσει μια ρεαλιστική ιστορία γεμάτη ανατροπές, εκπλήξεις και αγωνία, μιας και στο κατόπι του Λούκα δεν είναι μόνο ο προαγωγός της κοπέλας που προστατεύει αλλά και μια μυστηριώδης σκιά από το παρελθόν. Θεσσαλονίκη, Νάουσα και Έδεσσα είναι τα θέατρα των νέων επιχειρήσεων και η πλοκή έχει ωραία, στρωτή εξέλιξη, με συμμάχους που δεν περιμένεις, εμφανίσεις καλοδεχούμενες μιας και δημιουργούν το στοιχείο της έκπληξης που απαιτεί μια καλογραμμένη περιπέτεια και μέσα σε όλη αυτήν την πληθώρα των γεγονότων ζωντανεύει ένα οργανωμένο δίκτυο trafficking, το οποίο ο συγγραφέας καταγράφει σωστά και ρεαλιστικά. Ταυτόχρονα, οι έρευνες των Καρέτη και Μακροπούλου φέρνουν αποσπασματικά στο προσκήνιο κάποια περιστατικά από το «Σκοτεινό πέπλο» ενώ αναρωτιόμουν ποιος είναι ο ρόλος τους στο βιβλίο, μιας και θέλουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου να κλείσουν την υπόθεση.

Ο Λούκα, που έκανε διάφορα ατοπήματα και έπεφτε σε γκάφες τις οποίες κανένας έμπειρος και «ψυχρός» εκτελεστής σαν αυτόν δε θα διέπραττε, εδώ επεξηγείται σχεδόν πλήρως πόσο παρορμητικός είναι! Να λοιπόν μια χαραμάδα ρεαλισμού απέναντι σε κάτι που θα μπορούσε στα χέρια άλλου συγγραφέα να αναπτυχθεί σε σούπερ ήρωα και να γελοιοποιηθεί στα μάτια του αναγνωστικού κοινού. Είναι άνθρωπος, με σάρκα, οστά και πάνω απ’ όλα ψυχή! Μάλιστα, η απόφασή του να προβεί σε κάτι που φυσικά πήγε στραβά, προδίδοντας εμπιστοσύνη και σιγουριές, απογειώνει τις εξελίξεις και βοηθάει τον αστυνόμο Χρήστο Καπετάνο για μια καμέο εμφάνιση! Ο Λούκα, που ευτυχώς τώρα δεν έχει αμνησία κι έτσι μπορούμε να μάθουμε πολλά για τις σκέψεις, τα κίνητρα, τη νοοτροπία και τις αντιλήψεις του, καταλαβαίνει τα λάθη του, διαπιστώνει τις ανοησίες του, κρίνει αυστηρά τον εαυτό του, κάνει όμως κάτι για ν’ αλλάξει ή να διορθώσει τις αβλεψίες του; Θα το αφήσω στον αναγνώστη να το ανακαλύψει, αναφέροντας απλώς ότι η ποικιλία μεταξύ πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης δίνει τη δυνατότητα για στερεοσκοπική παράθεση των γεγονότων κι έτσι μπορούμε ν’ απομακρυνθούμε λίγο από την «ατομικότητα» του πρωταγωνιστή και να δούμε τα δρώμενα σφαιρικά.

Τα μειονεκτήματα του χαρακτήρα του Λούκα τονίζονται περισσότερο μέσα από τα λόγια του μυστηριώδους ιδιωτικού ερευνητή Τζορτζ Ντόρμερ (κάτι μου λέει πως σε επόμενο βιβλίο θα μάθουμε επιτέλους και γι’ αυτόν πράγματα) που του δίνει κάποια μαθήματα παρακολούθησης, τονίζοντας επανειλημμένα ότι σκέφτεται βραχυπρόθεσμα, κάτι που αποτελεί την κύρια πηγή του κακού και κάποιες γενικότερες οδηγίες επιβίωσης στον κλάδο του ιδιωτικού ντετέκτιβ, αγνοώντας τις αντιρρήσεις του φίλου του ότι «δε θέλει να πετύχει σ’ αυτήν τη δουλειά», απλώς να τιμωρήσει! Η μεγάλη έκπληξη όμως είναι οι συνέπειες του τέλους της ιστορίας στον ψυχισμό του πρωταγωνιστή, που πλέον έχει διαβεί πολλές φορές το μονοπάτι χωρίς επιστροφή κι αυτό τον γεμίζει με άφθονους εφιάλτες. Μπορεί να έχει επιδεξιότητες «πράκτορα», μπορεί να είναι γυμνασμένος, να είναι και γκαφατζής ακόμη, δεν έχει όμως τη στόφα του δολοφόνου, επομένως ακόμη κι η αφαίρεση ζωών εν αμύνει δεν παύει να είναι λιτά και καθαρά αυτό: φόνος. Όπως λέει και ο Τζορτζ (ξανά): «-Άρχισες να καταπολεμάς το άγριο θηρίο που υπάρχει μέσα σου. Να το εξημερώνεις και να το διαχειρίζεσαι… Είσαι φτιαγμένος για να πολεμάς το κακό, Λούκα» (σελ. 370). Είναι έτσι τα πράγματα όμως ή το θηριάκι περιμένει ανυπόμονα την επόμενη τροφή του; Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί στη συνέχεια!

Από την άλλη, η πόρνη Χόουπ που ήρθε από τη Νιγηρία στα δεκατέσσερά της είναι το ιδανικό πρόσωπο για να περιγράψει μια αντικειμενική κατάσταση στην ξένη χώρα στην οποία κατέφυγε, την Ελλάδα: «-Υπάρχει πολλή κακία σ’ αυτό τον κόσμο… Όποιος μπορεί να κάνει κακό σε κάποιον άλλο, να τον κλέψει, α τον βασανίσει, να τον κάνει σκλάβο, το κάνει χωρίς να το σκεφτεί ξανά. Το κάνει με χαρά» (σελ. 177). Η προσωπική της ιστορία μάλιστα είναι δοσμένη με μέτρο και παίζει σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Κατ’ εμέ είναι ο πιο άρτια δομημένος χαρακτήρας και το καλύτερο παράδειγμα για να τονίσει κανείς το νόημα και τη σημασία της ελπίδας, ιδιαίτερα όταν ξέρεις ότι το κορίτσι αυτό έχει ζήσει την κακοποίηση σε κάθε της μορφή. Ο συγγραφέας είναι αρκετά «ωμός» και δεν ωραιοποιεί τίποτα: ο ψυχικός και σωματικός βιασμός είναι κάτι απάνθρωπο και αφήνει σημάδια είτε γίνεται σε πόρνες είτε σε συζύγους και συντρόφους.

Η «Εξημέρωση» είναι ένα πολύ καλό σύνολο περιπέτειας και ολοκληρωμένων χαρακτήρων που διαδραματίζεται σε Νάουσα και Θεσσαλονίκη και μέσα από κινηματογραφικούς διαλόγους και σκηνές ξεπηδούν σημαντικά μηνύματα γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις. Κίνητρα και αντικίνητρα, πράξεις και αντίποινα, λογική και ειρμός υπάρχουν σ’ ένα κείμενο που έχει δουλευτεί πολύ για να χαρακτηριστεί απλώς «περιπέτεια» και όλα δείχνουν πως ο συγγραφέας επιτέλους βρήκε τον δρόμο στον οποίο τον καλούν οι χαρακτήρες του, ο καθένας εκ των οποίων έχει μια ενδιαφέρουσα και μελετημένη προσωπικότητα: ο μπάρμαν, ο ντετέκτιβ, ο Λούκα, η κακοποιημένη ανήλικη, η μυστηριώδης ιδιοκτήτρια, ο νονός της νύχτας, ο παλιός έρωτας και άλλοι, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία που θ’ αφήσει τα σημάδια της στον αναγνώστη και δε θα τον αφήσει σε ησυχία μέχρι την κυριολεκτικά τελευταία σελίδα, όπου όλα τα ερωτήματα απαντώνται και όλοι οι χαρακτήρες μεταστρέφονται.