Η κλασική γαλλική τραγωδία αποτελεί τον θρίαμβο μιας καθαρά τραγικής συγκίνησης. Ο Κορνέιγ (Pierre Corneille, 1606-1684), αφήνοντας βαθμιαία πίσω του το πνεύμα του μπαρόκ, καλλιεργεί στις δραματικές του συγκρούσεις το μεγαλειώδες και το υψηλό, και ο Ρακίνας (Jean Racine, 1639-1699), βαθύς μελετητής και θαυμαστής των αρχαίων Ελλήνων τραγικών, ιδίως του Ευριπίδη, επιχειρεί να ενσαρκώσει το ιδεώδες του καθαρού, του απόλυτου τραγικού, διαφοροποιούνται δηλαδή από το προγενέστερο παθητικό και δραματικό στοιχείο.
Η τραγικότητα εμπεριέχει ασφαλώς και αυτή στοιχεία συγκίνησης, συμπάθειας, καθώς συχνά προκαλεί, σύμφωνα με την αριστοτελική ποιητική, τον έλεο, όπως και δραματικές εντάσεις και κορυφώσεις. Επικεντρώνεται στην αρχέγονη πάλη του ανθρώπου εναντίον του αναπόφευκτου και ανελέητου πεπρωμένου. Η τραγωδία στηρίζει τη σχεδόν ιερατική μεγαλοπρέπεια της στο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως αυτό μας αποκαλύπτεται μέσα από την κορύφωση, τον παροξυσμό μιας κρίσης στην οποία εμπλέκονται ανθρώπινα όντα, τα οποία, αν και ξεφεύγουν από το μέτρο του καθημερινού, παραμένουν εντούτοις πανανθρώπινα σύμβολα.