O Antoni Gaudi υπήρξε ένας πολυσύνθετος δημιουργός, το ταλέντο του οποίου διαφάνηκε ήδη από τα σπουδαστικά του χρόνια και τα πρώτα του έργα. Περνώντας στη συνέχεια διαδοχικά από τη λεγάμενη περίοδο της ανατολικής επιρροής, τη νεογοτθική και τη νατουραλιστική περίοδο του έργου του, φθάνει στην τελική φάση του σ\' ένα έντονα προσωπικό ύφος, εμπνευσμένο από τη φύση, που κορυφώνεται με τον Ναό της Sagrada Familia.

Ένας σημαντικός πυλώνας της αρχιτεκτονικής του υπήρξε η χρήση ευθειογενών επιφανειών, όπως το υπερβολικό παραβολοειδές, το υπερβολοειδές ή η ελικοειδής, αλλά και επιφανειών διπλής καμπυλότητας, όπως το ελλειψοειδές ή το παραβολοειδές εκ περιστροφής, σε συνδυασμό με πλούσιο νατουραλιστικό διάκοσμο, επιθυμώντας να προσεγγίσει το φυσικό περιβάλλον.

Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στην εισαγωγή νέων γεωμετρικών μορφών. Εισήγαγε μια επίσης προσωπική στατική μεθοδολογία, στο πλαίσιο της οποίας χρησιμοποίησε το αλυσοειδές τόξο και το κεκλιμένο υποστύλωμα, τα τρισδιάστατα αναρτημένα μοντέλα, το εντυπωσιακό "δάσος των δενδροειδών κιόνων" στη Sagrada Familia, τις θολωτές κατασκευές μορφής υπερβολικού παραβολοειδούς στην Κρύπτη της Παροικίας Guell, την ημιτονοειδή κωνοειδή επιφάνεια στα Σχολεία της Sagrada Familia, την αυτοφερόμενη κυματοειδή πρόσοψη του Κτηρίου Mila και τη λεγάμενη "ελεύθερη" ή "ευέλικτη" κάτοψη με την αντικατάσταση των παραδοσιακών φερόντων εσωτερικών τοίχων με υποστυλώματα (όπως στο Κτήριο των Botines) και σειρά άλλων ιδιότυπων κατασκευών. [...]

(απόσπασμα από το βιβλίο)