«Χρειαζόμαστε λόγους για να πιστέψουμε σε αυτόν τον Κόσμο», γράφει ο Ντελέζ. Είμαστε τόσο απορροφημένοι από τον κυνισμό της ιδεολογικής κριτικής ώστε πολύ εύκολα απορρίπτουμε τον πραγματικό κόσμο σαν μια απλή αυταπάτη. Το πρόβλημα μεγεθύνεται από την τάση μας να συγχέουμε την γνώση με την πεποίθηση, μια σύγχυση που τρέφεται από την ολοένα και διογκούμενη βάση άμεσα προσβάσιμων πληροφοριών. Ο Ντελέζ μας ζητά να ξανασυνδεθούμε με τον κόσμο ως ζήτημα πίστης, «να εμπιστευτούμε κάτι ακόμη κι αν είναι τόσο ασταθές όσο οι φευγαλέες αισθήσεις του σινεμά». Παρόλο που η πρότασή του έχει μια αλήθεια, δεν είναι ολοκληρωμένη. Στη βιασύνη του, ο Ντελέζ ξεχνά να θέσει το πρόβλημα δείχνοντας την ίδια αμφιθυμία με την οποία αντιμετωπίζει όλες τις άλλες μορφές εξουσίας — όταν αναλύει για παράδειγμα πώς τα συναισθήματα ορίζονται από τους τυράννους, πώς οι μοριακές επαναστάσεις μπορεί να γίνουν φασιστικές, πώς οι νομαδικές μηχανές πολέμου μπορεί να επιστρατευθούν από την πλευρά του κράτους. Χωρίς αυτή την αμφιθυμία ο Ντελέζ γίνεται σαν τον γάιδαρο του Νίτσε που ογκανίζει «γιατί το μόνο που μπορεί να πει είναι Ναι και ποτέ Όχι». Πρέπει λοιπόν να επανορθώσουμε για το λάθος του Ντελέζ και να αναζητήσουμε την σκοτεινή υπόγεια πλευρά της πίστης. Για να συναντήσουμε αυτό που είναι κρυμμένο πρέπει να ξεκινήσουμε από το ίδιο μονοπάτι της πίστης αλλά να ακολουθήσουμε αυτή τη φορά διαφορετικό προσανατολισμό. Ας αρχίσουμε λοιπόν με ένα παρόμοιο γίγνεσθαι-ενεργός που συνδέεται με τις δυνάμεις της αυτοποίησης του Πραγματικού. Ο Σκοτεινός Ντελέζ αντί απλώς να αποδεχτεί τις δυνάμεις που συγκροτούν τον Κόσμο, θέλει να επέμβει και να τον καταστρέψει. Σε άλλες εποχές αυτή η παρέμβαση θα είχε ονομασθεί Θάνατος του Θεού, ή πιο πρόσφατα Θάνατος του Ανθρώπου. Αυτό που απαιτούμε σήμερα είναι ο Θάνατος του Κόσμου αυτού και για να το πετύχουμε πρέπει να καλλιεργήσουμε ένα μίσος εναντίον του.