Αυτο το μυθιστόρημα έχει σκοπό να μας δείξει πως παρόλο που μπορεί να νιώθουμε μόνοι, πάντα είμαστε συνδεδεμένοι με κάποιον κάπου, καθώς και ότι οι μικρές πράξεις μπορούν να έχουν αποτελέσματα που ίσως γίνουν αισθητά αργότερα.

Κάθε κεφάλαιο και μια ιστορία που είναι αλληλένδετη με τις υπόλοιπες και πάει μπρος πίσω στο χρόνο σε σημείο που ξέχναγα κάθε φορά τι είχα διαβάσει και αναγκαζόμουν να το ξαναδιαβάσω. Απλές και κάπως απότομες προτάσεις που συνήθως ξεκινούν με ένα άρθρο (Η Λόλα τρώει ένα μήλο, η Λόλα θέλει να πάει τουαλέτα, Η Λόλα κάνει αυτό, εκείνο, το άλλο.) Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα αν και χιλιοειπωμένη. 'Εχει κάποια πολύ ωραία σημεία αλλά, γενικότερα, βαρέθηκα λίγο. 'Ισως στα αγγλικά να έχει διαφορετικό ύφος και να του ταιριάζει περισσότερο.