Η Λώρα και η Δάφνη, ηρωίδες του βιβλίου της Βίκυς Καραΐσκου "Το άλλο πρόσωπο", γεμίζουν τη ζωή τους με εικόνες, ταξίδια, συναισθήματα, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο που θα μαγέψει τον αναγνώστη. Βουτούν στα βάθη του μυαλού και της ψυχής τους, αναζητούν το "γιατί"
των αναμνήσεων και των συναισθημάτων και οδηγούνται στο ταξίδι τους από την εσωτερική πυξίδα της μνήμης.


Γιατί λέμε πως νιώθουμε με την καρδιά; Με το κορμί νιώθουμε. Η μνήμη ποτέ δεν είναι μια ετικέτα σε ένα κουτί τοποθετημένο σε κάποιο σκονισμένο ράφι. Έχει μυρωδιά και αφή. Έχει το βάρος της, τον δικό της ήχο, τη δική της ανάσα, χρόνο και σχήμα.

Η μνήμη της παιδικής της αγάπης ήταν μαλακή και ζεστή. Τη νανούριζε, την ησύχαζε, όπως ο παφλασμός της θάλασσας.

Η μνήμη του είχε το σχήμα της πέτρας που πήρε από τον όρμο όπου κολύμπησαν παρέα για πρώτη φορά.
Είχε τη γεύση του λουκουμά, βουτηγμένου στην κανέλα και στο μέλι. Είχε χρώμα κίτρινο καναρινί και τους αλλόκοτους, παρατεταμένους και παραμορφωμένους ήχους που ακούς, όταν κολυμπάς κάτω από το νερό.