Η Στάλω Φωτιάδου είναι μια ανερχόμενη Κύπρια συγγραφέας που μας ταξιδεύει σε προορισμούς γεμάτους χρώματα, ανοίγει νέους ορίζοντες για ταξίδια μαγικά, συναισθηματικά και δημιουργικά, που με πινελιές και γραμμές μπλε χρώματος χαράζουν πορεία για τα επόμενα βιβλία της. Οι «Κύκλοι από Θρύψαλα» είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας «Μπλε» και το πρώτο συγγραφικό της ταξίδι.

«Η δημιουργία είναι φτερά που όταν θέλουν να πετάξουν βρίσκουν τρόπο, δρόμους και ταξίδια»

Μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου, γινόμαστε μάρτυρες των ιστοριών δύο αδερφών, του Παύλου και του Φίλιππου, σε σχέση με τον πατέρα τους, ιστορίες που ανοίγουν κύκλους που επηρεάζουν τις επόμενες γενιές της οικογένειας.

Όταν οι Κύκλοι γίνονται Κενό…

Ο κύκλος έπρεπε να κλείσει, μα και οι δύο ήξεραν πως με τα «πρέπει» δεν κλείνουν οι κύκλοι. Άλλους κύκλους θα άνοιγαν και οι δικοί τους κύκλοι θα τους κομμάτιαζαν πριν κλείσουν!

Με άκρως διαφορετικούς χαρακτήρες και αντιδράσεις, τα δύο αδέρφια καταλήγουν σε μια πορεία με περισσότερα κοινά, παρά αντίθετα δεδομένα. Γάμοι-παγίδες, προσποιήσεις, μίση, ψέματα, επιστροφές-θύελλες, ενοχές και βαθιά αγάπη. Σχέσεις αλήθειας κι εμπιστοσύνης, προδοσίες και μένη γεμάτα δηλητηριώδη έρωτα και παράνοια. Και των δύο τα παιδιά μεγαλώνουν με μυστικά, ψέματα, χωρίς μητρική παρουσία. Και τα δύο αδέρφια φοβούνται την μέρα που θα πρέπει να πουν στα παιδιά τους, καθένας την δική του αλήθεια. Έτσι οι κύκλοι της ζωής, των ανθρώπινων σχέσεων και των κοινωνικών τάξεων γύρω από τους οποίους μπλέκονται τα γεγονότα και γίνονται ιστορία, γίνονται αποπνικτικοί λαβύρινθοι.

ΑΓΑΠΗ VS ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ

Ανατροπές χωρούν στο πεπρωμένο; Μήπως όλα στη ζωή είναι ένας μεγάλος κύκλος σύνδεσης και τίποτα τυχαίο;;; Χτυπάς αντί να ακούσεις τις αλήθειες που σε χτυπούν;;;

[…]Γονιός ήταν, μα πίσω από τον γονιό υπήρχε ένας άντρας πληγωμένος. Κάποιος που αγάπησε πολύ αυτήν τη γυναίκα και την ένιωθε μαχαίρι μέσα του. Αυτό ήταν η Λιλή, ένα μαχαίρι που τον μάτωνε. Όχι μόνο η προδοσία της! Αυτό ήταν το λιγότερο! Ολόκληρη ήταν μαχαίρι! Είχε τις δικές του άμυνες και δεν ήταν φιλτραρισμένες με πατρική αγάπη. Τη φοβόταν, δεν εμπιστευόταν τα καταραμένα του αισθήματα κι όσο την κρατούσε μακριά, τόσο πιο πολύ προστάτευε τον εαυτό του. Η Λιλή έπρεπε να μείνει μακριά, γιατί μόνο έτσι θα έμενε κι αυτός μακριά της. Τόσο απλό!

Λάτρεψα τον έρωτα του Φίλιππου με τη Λιλή. Ασίγαστος, ανυπέρβλητος, ακόρεστος… Έρωτας εξοντωτικός, ζωής και θανάτου. Έρωτας που σε φέρνει αντιμέτωπο σε άνιση μάχη με τα όριά σου, έρωτας αναμέτρησης με τον εαυτό σου και χάνεις! Η αγάπη μπορεί ν΄ ακυρωθεί, ο έρωτας ποτέ. Η αγάπη κι ο έρωτάς τους έγιναν άνθρωπος και θα ερχόταν στον κόσμο να τον κάνει υπέροχο! Τι σημασία είχαν τα υπόλοιπα; Πώς να το εξηγούσε αυτό στους γονείς του; Όλα κύκλους τα έβλεπαν. Τα πάντα έπρεπε να προέρχονται από τους κύκλους τους και να χωράνε σε αυτούς! Ό, τι δεν χωρούσε, δεν ήταν του κύκλου τους! Δεν έδινε σημασία στις κουβέντες τους που του φαίνονταν αστείες. Οι κύκλοι και τα επίπεδα…

Υπάρχουν και σχέσεις πάνω από τις περιουσίες και τις υπολήψεις, ευτυχώς! Το μίσος της αγάπης τους ήταν η μαγική τους σύνδεση. Καμία κατάληξη πέρα από το μαζί… Δικός της και δικιά του. Επικοινωνούσαν κι αγαπιόντουσαν ακυρώνοντας την απόσταση…

Το «Μπλε» κυριαρχεί παντού. Μπλε είναι τα μάτια της Λιλής, μιας αθώας και ταυτόχρονα επικίνδυνης, αλλά παρεξηγημένης βασικής ηρωίδας και του γιου της, Ιάσονα. Η Λιλή εκπέμπει και εισπράττει όλα τα συναισθήματα του πολύπλοκου ερωτικού μίσους. Ως μπλε καθορίζεται και το χρώμα των συναισθημάτων που κατακλύζουν τους χαρακτήρες του έργου. Η πλοκή εξελίσσεται στην Ελλάδα –φαντάζεστε άλλη χώρα ακούγοντας το μπλε χρώμα;;;

[…]«Γιατί τον λες μπαμπά, αφού μόνο του Ιάσονα είναι; Δεν έχεις δικό σου;».Τα έχασε. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ, αν ήταν δικός του ή όχι! Ήταν πάντα ο μπαμπάς!«Δεν είναι αληθινός σου μπαμπάς, Αργύρη! Του Ιάσονα είναι αληθινός, εσένα είναι ψεύτικος! Το είπε η γιαγιά μου!».

Ένιωσε σφίξιμο στο στομάχι, ακούγοντας όλους γύρω να πιστοποιούν το λάθος. Αν το είπε μια γιαγιά, τότε ήταν αλήθεια! Μα ο Ιάσονας τους είπε ότι ο Φίλιππος ήταν μπαμπάς και των δύο! Να μην τους ένοιαζε! Πήρε κι αυτόν που τα είχε χαμένα κι ανέβηκαν σπίτι, να πουν στους μεγάλους τι έγινε. Λέξη δεν είπε, όλα ο Ιάσονας τα έλεγε. Αυτός κοίταζε τη γλάστρα.

Όταν τα είπε και ξαλάφρωσε ο Ιάσονας, δήλωσε πως του έδινε τον μπαμπά του να γίνει και δικός του, αληθινά! Φώναξαν και τους άλλους, με γιαγιάδες και μανάδες, μη μείνει κάποιος που δεν άκουσε να τους αναστατώσει ξανά και τα λέει από την αρχή. Έπεσαν και οι δύο στην αγκαλιά του περήφανου συγκινημένου μπαμπά κι αφού μαμάδες και γιαγιάδες έκλαιγαν, έγινε επίσημο. Και του έμεινε του Φίλιππου το μπαμπάς, για πάντα. Αληθινά…

Η γραφή βρίθει από έντονα συναισθήματα. Ο θυμός γίνεται τρικυμία, η λύπη καταιγίδα κι η ευτυχία άλλοτε ναυάγιο κι άλλες φορές, καλοκαιρινός ουρανός. Συναισθήματα που παρομοιάζονται άλλοτε με θάλασσα, άλλοτε με ουρανό και με ό, τι μπλε έχουμε την ευλογία να απολαμβάνουμε σε Κύπρο και Ελλάδα. Στους κύκλους της κυρίας Φωτιάδου που έγιναν Θρύψαλα χρωμάτισε Μπλε κάθε συναίσθημα, δίνοντάς του ζωή από τα Μπλε δώρα της φύσης. Όλα, Μπλε! Το Μπλε της συγγραφέως, τα Θρύψαλα που έγιναν Κύκλοι… Κάθε χαρακτήρας της ιστορίας, ένα διαφορετικό κομμάτι μας. Αυτή είναι η μαγεία της δημιουργικής απόδρασης κι αυτό θα ανακαλύψουμε ταξιδεύοντας μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Ένα κομμάτι του εαυτού μας που δεν γνωρίσαμε ποτέ!

Αθήνα 1972. Ο νεαρός Παύλος Μαράντης και η Όλγα Λαμπρινού είναι άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά προέρχονται από τις ίδιες «χρυσές» κάστες. Ο Παύλος, στη μέση μιας συμμαχίας των πατεράδων τους, πρέπει να την κερδίσει και να την παντρευτεί, άμεσα. Η Όλγα εισέρχεται στον κύκλο του ψέματος ερωτευμένη, διαγράφοντας το όποιο παρελθόν της με τον Άρη. Ο γάμος σφραγίζεται με ένα θάνατο, μια γέννηση και μια πορεία προς την αποκάλυψη μιας αλήθειας που πρέπει να ειπωθεί.

Όταν οι επιλογές των ανθρώπων ήρθαν σε μετωπική με τα γραμμένα της μοίρας, όλο το Μπλε τ’ ουρανού και της θάλασσας μεταμορφώθηκε σε έρωτα, προδοσία και τύψεις. Μπορεί ο έρωτας να είναι ναυάγιο και λύτρωση, καταφύγιο κι απόδραση την ίδια στιγμή; Μπορεί! Όλα τα αντίθετα μπορεί ο έρωτας να είναι… Όχι η αγάπη… Ο έρωτας! Μεγάλη διαφορά! Τρικυμία και γαλήνη μαζί, σε ιστορίες φτιαγμένες από υλικό παράξενο, βγαλμένο από την άλλη άκρη της πραγματικότητας. Εκεί, όπου ακυρώνονται τα στερεότυπα και οι μύθοι. Στην άλλη όψη της αλήθειας, όπου οι γονείς θυσιάζουν τα παιδιά τους για να είναι αυτοί καλά κι όχι εκείνα, καλύτερα. Σ’ ένα κόσμο όπου ο εγωισμός φτιάχνει έρωτα κι οι ενοχές, αγάπη…Κάτι από όλα αυτά κι άλλα τόσα είναι το Μπλε και οι Κύκλοι από Θρύψαλα…

Στάλω Φωτιάδου

Αθήνα 1976. Ο Φίλιππος είναι ο μικρός αδερφός του Παύλου. Η Λιλή κόρη της Ζέτας -μιας γυναίκας που εξωθεί κοπέλες στην πορνεία κι είναι μπλεγμένη σε εμπόριο βρεφών. Δύο κύκλοι με εντελώς αντίθετες τροχιές γίνονται έρωτας, μπλέκονται παρανοϊκά και μεταφράζονται σε αναμονή ενός παιδιού, ενώ οι δύο νέοι δεν έχουν ακόμα τελειώσει το σχολείο. Ο έξαλλος με τις εξελίξεις πατέρας του Φίλιππου, τον αναγκάζει να επιλέξει κύκλο, με τον γιο να επαναστατεί και να αποστατεί ορμώντας στον κύκλο της Λιλής.

Τι ορίζει τις ζωές, οι επιλογές ή τα γραμμένα; Και τι γίνονται οι κύκλοι όταν συγκρουστούν με τα ανθρώπινα λάθη;

Οι ξαφνικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν φαίνονται βουνό στην όμορφη Λιλή. Ο επιπόλαιός της χαρακτήρας την κατευθύνει στον πιο σκοτεινό κύκλο της ζωής της, ρίχνοντας έτσι και τον Φίλιππο σε έναν κύκλο-λαβύρινθο, με κινούμενη άμμο τον εγωισμό.

[…]Μέχρι να μάθει αυτός την αλήθεια, η μάνα του βρέθηκε στην Ελλάδα… Αυτό ήταν λοιπόν; Έτσι απλά το ερωτηματικό έγινε τελεία; Μέσα σε μία βδομάδα πήρε φόρα κι έδωσε τη μάχη που αυτός περίμενε κι εκείνη έπρεπε να είχε δώσει χρόνια πριν… Άρα; Τι ήταν η απουσία της τελικά, αδυναμία ή αδιαφορία;

Ξάπλωσε μπρούμυτα, έκρυψε το κεφάλι στο μαξιλάρι κι έκλεισε τα μάτια. Ήθελε να απομονωθεί από παντού. Να τη σκεφτεί, να τη δημιουργήσει, όπως έκανε συχνά. Το μόνο που είχε να πιαστεί, ήταν το χρώμα των ματιών της, το δώρο της, για να έχει κάτι δικό της. Μπλε!