Πρόκειται για μια συλλογή δεκαοκτώ διηγημάτων με πρωταγωνιστές τον διάσημο Βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό και τον βοηθό του, λοχαγό Άρθουρ Χέιστινγκς. Δολοφονίες, απαγωγές, απάτες, κλοπές, εκβιασμοί, πλαστοπροσωπίες, όλα τα επιλύει ο Πουαρό και ο λοχαγός Άρθουρ Χέιστινγκς τα καταγράφει με τον γνωστό του τρόπο. Μια διπλή δολοφονία κατά τη διάρκεια ενός αποκριάτικου χορού, κλεμμένα αξιόγραφα, δηλητηρίαση συζύγου, απαγωγή πάμπλουτου παιδιού, κλοπή πολύτιμων λίθων, μια υπόθεση που επιλύεται χάρη σε γνώσεις μπριτζ, μια οικογενειακή κατάρα που δίνει την ιδέα σ’ έναν παράφρονα να την εκμεταλλευτεί προς οικονομικό του όφελος, ένα χαμένο ορυχείο με πολύτιμα κοιτάσματα μόλυβδου, η δολοφονία μιας παντρεμένης κληρονόμου, η πρώτη επαγγελματική «αποτυχία» του Πουαρό, η κλοπή των σχεδίων ενός υποβρυχίου, η δολοφονία σ’ ένα γειτονικό διαμέρισμα, η κλοπή πολύτιμων μινιατούρων, μια μυστηριώδης αυτοκτονία που ήταν η αφορμή για μια πράξη εκδίκησης, ένας φόνος που δε διεπράχθη ακόμη, μια υπόθεση εκβιασμού που αποσκοπεί στο να εκμεταλλευθεί τα φαιά κύτταρα του ντετέκτιβ, μια δολοφονία εν πλω έξω από την Αλεξάνδρεια και ο μυστηριώδης θάνατος μιας ηλικιωμένης από στρυχνίνη είναι μικρές, συμπυκνωμένες αλλά δυνατές και ανατρεπτικές ιστορίες από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του ντετέκτιβ.

Τα μικρά αυτά κείμενα, παρ’ όλο που το διήγημα είναι πιο αυστηρό και περιορισμένο σε έκταση, οπότε ούτε περιθώριο για πολλές ανατροπές και εκπλήξεις υπάρχει ούτε το φινάλε φαίνεται δικαιολογημένο ή σωστά δοσμένο, δείχνουν το μέγεθος της ευστροφίας της συγγραφέως και το πόσο έξυπνα μπορεί να φτιάξει μια ικανοποιητική ιστορία ακόμη και μέσα σε τόσο λίγες σελίδες. Μια πλειάδα από χαρακτήρες και ένα ευρύ φάσμα περιπετειών χαρίζουν ποικιλία και πολυμορφία στη συλλογή. Ο λοχαγός Χέιστινγκς λείπει στα τέσσερα διηγήματα, εξ ου και η απελπισία του Πουαρό: «Είχε τόση φαντασία! Τόσο ρομαντικό νου! Είναι αλήθεια ότι φανταζόταν συνεχώς λάθος πράγματα αλλά ακόμη κι αυτό ήταν ένας οδηγός» (σελ. 306). Ο Επιθεωρητής Τζαπ εμφανίζεται σε μόλις τέσσερα ενώ στο τελευταίο βλέπουμε για «πρώτη» φορά τη γραμματέα του ντετέκτιβ, τη μις Λέμον: «Η γενική εντύπωση που άφηνε ήταν σαν ένα μάτσο κόκαλα ατάκτως ερριμμένα» (σελ. 291). Η Φελίσιτυ Λέμον εμφανίζεται εκδοτικά πρώτη φορά το 1947 στη συλλογή διηγημάτων «Οι άθλοι του Ηρακλέους» και σε μυθιστορήματα από τη δεκαετία του 1960 και μετά. «Οι πρώτες υποθέσεις του Πουαρό», αν και δημοσιεύθηκαν σε βιβλίο το 1974, είναι διηγήματα που εμφανίστηκαν τις δεκαετίες 1920 και 1930 σε περιοδικά, επομένως συνεκδοχικά υποστηρίζω πως αυτή είναι και η πρώτη της εμφάνιση, μιας και οι «Άθλοι» δημοσιεύθηκαν τις επόμενες δεκαετίες.

Πιο πολύ μου άρεσαν: «Το μυστήριο στον Χορό Μεταμφιεσμένων» για την αποκριάτικη ατμόσφαιρα και την αναπαράσταση των χαρακτήρων της Κομέντια ντελ Άρτε, «Η περιπέτεια της μαγείρισσας από το Κλάπαμ» γιατί ήταν ένα μάθημα ζωής για τον Πουαρό («Ποτέ να μην περιφρονώ το τετριμμένο, το ποταπό», σελ. 52), η «Περιπέτεια του Τζόνι Γούεβερλι» που διαλευκαίνεται από μια ασήμαντη λεπτομέρεια, το «Διπλό στοιχείο» γιατί έχουμε την πρώτη εμφάνιση μιας Ρωσίδας αριστοκράτισσας, της Βέρα Ρόσακοφ, που θα μας απασχολήσει και στο μυθιστόρημα «Οι Μεγάλοι Τέσσερις», το «Πλίμουθ Εξπρές» γιατί έχουμε έναν χαριτωμένο άτυπο ανταγωνισμό ανάμεσα στα φαιά κύτταρα του Πουαρό και τις επιτόπου αυτοψίες του Επιθεωρητή Τζαπ, που κατέληξε στα ίδια συμπεράσματα πηγαίνοντας πέρα δώθε με τον καθιστό φίλο του, «Το κουτί με τα σοκολατάκια» γιατί επιτέλους ο Πουαρό παραδέχτηκε πως απέτυχε μία φορά στις αναρίθμητες υποθέσεις που έχει αναλάβει, «Τα σχέδια του υποβρυχίου» γιατί ήταν μια πανέξυπνη και καλογραμμένη ατμοσφαιρική κατασκοπική περιπέτεια και «Το πρόβλημα εν πλω» γιατί έχουμε μια δολοφονία σ’ ένα πλοίο στ’ ανοιχτά της Αλεξάνδρειας που λύνεται με τον γνωστό αγαπημένο τρόπο του Πουαρό: να μαζέψει τους υπόπτους σ’ ένα δωμάτιο! Η κεντρική ιδέα και το σκηνικό είναι αυτά που θα αναπτυχθούν αργότερα και θ’ αποτελέσουν το περίφημο «Έγκλημα στον Νείλο».

Αυτή η συλλογή διηγημάτων κυκλοφόρησε σε Αγγλία και Αμερική το 1974 και θεωρείται ως η τεσσαρακοστή πρώτη έκδοση των περιπετειών του Ηρακλή Πουαρό, αν και το περιεχόμενό της είναι οι υποθέσεις που επίλυσε ο ήρωας πριν γίνει ευρύτερα γνωστός και αρχικά δημοσιεύθηκαν μεταξύ 1923 και 1935 σε διάφορα περιοδικά μυστηρίου. Στα ελληνικά υπήρξαν πολλές εκδόσεις ώσπου κυκλοφόρησε από το Λυχνάρι σε δύο τελικά τόμους με τον τίτλο «Οι περιπέτειες του Ηρακλή Πουαρό» και σήμερα (2019) επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, με νέα μετάφραση (του Χρήστου Μπαρουξή). Ως προς το εξώφυλλο ακολουθούν την έκδοση Harper Collins (1993) ενώ έχουν ανακοινώσει πως στόχος τους είναι να κυκλοφορήσουν στα ελληνικά όλα τα αστυνομικά έργα της Agatha Christie.

Επιπλέον, στην παρούσα έκδοση προτίθεται εν είδει προλόγου επιστολή του Ηρακλή Πουαρό προς τον αμερικανικό εκδοτικό οίκο της δημιουργού του, Agatha Christie, Dodd, Mead and Co. στην οποία αυτοπαρουσιάζεται και καταγράφει ένα σύντομο σημείωμα της ζωής του, των συνηθειών του, της νοοτροπίας του και των χαρακτηριστικών του γνωρισμάτων. Φυσικά, δε χάνει ευκαιρία να καταφερθεί εναντίον του Σέρλοκ Χολμς: «…για πολλούς είναι αξιοθαύμαστες αλλά για μένα είναι εξαιρετικά υπερεκτιμημένες. Πόσες ανακολουθίες -πραγματικά εκπληκτικές ανακολουθίες- υπάρχουν σε αυτές τις ιστορίες!» (σελ. 12).