Ο Πολ Ρενό στέλνει γραπτή έκκληση για βοήθεια προς τον Ηρακλή Πουαρό, στον οποίο επισημαίνει ότι νιώθει πως κινδυνεύει. Ο διάσημος ντετέκτιβ και ο φίλος του και βοηθός Άρθουρ Χέιστινγκς ταξιδεύουν για τη βίλα Ζενεβιέβ στη βόρεια Γαλλία, όπου όμως βρίσκουν τον Ρενό νεκρό σε έναν λάκκο στο γήπεδο του γκολφ του σπιτιού του κι έτσι, σε συνεργασία με την τοπική αστυνομία, αναλαμβάνουν να λύσουν το μυστήριο.

Πρόκειται για μια αρκετά περίπλοκη υπόθεση που ξετυλίγεται με τον γνωστό συναρπαστικό τρόπο της Agatha Christie. Δευτερεύουσες ιστορίες, άρρηκτα δεμένες όμως με τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος, μπλέκουν τη βασική ιδέα και προκαλούν πονοκέφαλο στον Βέλγο ντετέκτιβ. Εξελίξεις που οδηγούν σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, γεγονότα που ανατρέπουν εν ριπή οφθαλμού τα δεδομένα και μια καταφανής κόντρα ανάμεσα στον Πουαρό και τον αστυνόμο Ζιρό συγκροτούν ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για αναγνώστες με απαιτήσεις. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο με ήρωα τον πιο διάσημο ντετέκτιβ στην ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας και όμως διαβάζεται ακόμη και σήμερα, σχεδόν εκατό χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, με μεγάλη απόλαυση και ικανοποίηση! Εδώ έχουμε μια από τις ελάχιστες αναφορές σε προηγούμενο βιβλίο, μιας και βρισκόμαστε ακόμη στα πρώτα βήματα, κι έτσι η «Μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς» αναφέρεται ως προς τα βασικά της σημεία και χωρίς spoilers για να εδραιωθεί η φήμη του Πουαρό.

Ο αστυνόμος Ζιρό με τις έρευνές του και την εχθρική στάση απέναντι στον Πουαρό, ο δικαστής Οτέ με τις ανακρίσεις του και ο Βέλος ντετέκτιβ με τα φαιά του κύτταρα ανασυνθέτουν την ιστορία της οικογένειας του Πολ Ρενό και προσπαθούν να ανακαλύψουν τι συνέβη εκείνη τη νύχτα, ποιος σκότωσε και γιατί. Το φινάλε δεν δίνεται με τον γνωστό τρόπο, όπου οι ύποπτοι μαζεύονται σε ένα δωμάτιο για να ανακοινωθεί η αλήθεια, αντίθετα έχουμε μια εκτεταμένη συζήτηση του Πουαρό με τον Χέιστινγκς μέσα από την οποία αναβιώνει η υπόθεση βήμα προς βήμα, στηριγμένη σε ημερομηνίες, γεγονότα και αλληλένδετες πράξεις που, ανάλογα τη διάθεση του αναγνώστη, ή θα του σπάσει τα νεύρα μέχρι να μάθει το όνομα του δολοφόνου ή θα του δείξει τη μεθοδικότητα που οφείλει ν’ ακολουθήσει ώστε να τον βρει μόνος του! Δυστυχώς (ή ευτυχώς) όμως η τελική απάντηση είναι ακόμη πιο περίπλοκη, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μια σειρά από καταιγιστικές εξελίξεις, κάτι που με έκανε να γυρίζω πυρετωδώς τις σελίδες για να ξεκαθαρίσω την ήρα από το στάρι και να ανασυστήσω τα γεγονότα της βραδιάς και τις πραγματικές σχέσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών.

Η προσωπικότητα του Ηρακλή Πουαρό είναι ευρηματική, σκιαγραφημένη σωστά και αρκετά υπολογισμένα. Με τον λοχαγό Άρθουρ Χέιστινγκς στον αντίποδα, να δρα παρορμητικά και επιπλέον σε αυτό το μυθιστόρημα παρασυρμένος εντελώς από έναν έρωτα να τα κάνει μούσκεμα, έχουμε ένα ιδανικό και στερεοτυπικό ντουέτο, αντίστοιχο με άλλα της εποχής. Η συγγραφέας πάντως άρχισε να νιώθει πως ο λοχαγός μάλλον περισσεύει κι έτσι στο τέλος του μυθιστορήματος παντρεύεται τη Σταχτοπούτα του και μετακομίζουν στην Αργεντινή, από όπου θα επιστρέψει ελάχιστες φορές σε επόμενα βιβλία. Δε γίνεται να μη γελάσεις με τις εντελώς συναισθηματικές και κόντρα στη λογική απόψεις του Χέιστινγκς, κάτι που φέρνει τον Πουαρό στα όριά του και του τονίζει επανειλημμένα: «-Μέθοδος πάν’ απ’ όλα! Μέθοδος! Βάλε τα δεδομένα σου σε σειρά. Τακτοποίησε τις σκέψεις σου. Και αν κάποια λεπτομέρεια δεν ταιριάζει, μην την προσπερνάς, εξέτασέ την προσεκτικά. Μπορεί η σημασία της να σου διαφεύγει προσώρας, όμως να είσαι βέβαιος πως είναι σημαντική» (σελ. 136). Εξίσου «γαλατικά» και με αβρότητα ο βραχύσωμος αυτός ανθρωπάκος εκμηδενίζει τις προσβολές του Ζιρό στο πρόσωπό του: «Ο σπουδαίος Ζιρό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παιδικό μπαλόνι παραφουσκωμένο με αέρα. Εγώ, όμως, ο Ηρακλής Πουαρό, τον οποίο αυτός περιφρονεί, θα αποδειχθώ η μικρή καρφίτσα που θα σκάσει το πελώριο μπαλόνι, να, έτσι» (σελ. 210-211)! Τέλος, ο ντετέκτιβ απεχθάνεται το γκολφ με αφοπλιστικά επιχειρήματα: «Κάθε οπή έχει διαφορετικό μήκος. Τα εμπόδια δεν είναι τοποθετημένα με μαθηματική λογική. Ακόμη και το γρασίδι συχνά είναι στραβό στη μια πλευρά!» (σελ. 74).

Το μυθιστόρημα, όπως έγραψα και πριν, είναι η δεύτερη περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό και κυκλοφόρησε σε Αγγλία και Αμερική το 1923. Στα ελληνικά υπήρξαν πολλές εκδόσεις ώσπου κυκλοφόρησε από το Λυχνάρι με τον ίδιο τίτλο και σήμερα (2019) επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μεγαλύτερο σχήμα, με προλογικό σημείωμα και με νέα μετάφραση (του Χρήστου Καψάλη). Ως προς το εξώφυλλο ακολουθούν την έκδοση Harper Collins (1987) ενώ έχουν ανακοινώσει πως στόχος τους είναι να κυκλοφορήσουν στα ελληνικά όλα τα αστυνομικά έργα της Agatha Christie.