Η διακυβέρνηση απαιτεί άριστη φυσική και διανοητική κατάσταση, εφόσον κάθε αδυναμία θεωρείται κρίση της εξουσίας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να είσαι ο γιατρός ενός ανθρώπου που πιστεύει πως είναι αθάνατος.

Ο Χίτλερ, ο Τσόρτσιλ, ο Πετέν, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο, ο Κένεντι, ο Στάλιν και ο Μάο κατέχουν έκαστος μια μοναδική θέση στην Ιστορία του 20ού αιώνα. Με την ίδια εμμονή για την παρακολούθηση της υγείας τους, βίωσαν άπαντες την επίδραση του ρόλου που διαδραμάτισαν στη σωματική και ψυχική ιδιοσυστασία τους. Με την πάροδο του χρόνου, οι γιατροί τους αποτέλεσαν τα απαραίτητα δεκανίκια για την αδιάλειπτη άσκηση των καθηκόντων τους, με κίνδυνο να τους ασκούν μια ανησυχητική εξουσία ή ακόμα και να μετατρέπονται στους χειρότερους εχθρούς τους.
Βασισμένη στα απομνημονεύματα των γιατρών των ηγετών, καθώς και σε έγκυρες ιστορικές πηγές, με πληθώρα ιστορικών ανεκδότων και καθημερινών συμβάντων, η Tania Crasnianski γράφει μια ενδιαφέρουσα μελέτη με γλαφυρό ύφος και καλοδουλεμένη γλώσσα, που αποκαλύπτει έναν καλά κρυμμένο υπόκοσμο επιρροής και εξουσίας, μαζί με άγνωστες πτυχές της ζωής των ηγετών που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα.

Ο γιατρός που βρίσκεται καθημερινά πλάι στον πολιτικό, μολονότι δεν κατέχει εξουσία, είναι συνένοχός της. Όπως ο ασθενής του, είναι και αυτός απομονωμένος και παντοδύναμος.
Βαυκαλισμένοι από χίμαιρες μεγαλείου, τούτοι οι επιφανείς γιατροί υπέκυψαν άραγε στον πειρασμό της εξουσίας; Ο Μορέλ, ο γιατρός του Χίτλερ, ονειρευόταν να γίνει μεγιστάνας της φαρμακοβιομηχανίας· ο Λόρδος Μόραν, ο γιατρός του Τσόρτσιλ, διάσημος συγγραφέας· ο Μενετρέλ, ο γιατρός του Πετέν, ένας άνθρωπος που να ασκεί επιρροή· ο Τζέικομπσον, ο γιατρός του Κένεντι, ένας μεγαλοφυής χημικός· ο Τσαχάριε, ο γιατρός του Μουσολίνι, ένας σπουδαίος καθηγητής· ο Χιλ, ο γιατρός του Φράνκο, ο έμπιστος πολιτικός σύμβουλος του Καουδίγιο. Ο Βινογκράντοφ και ο Λι, οι γιατροί του Στάλιν και του Μάο αντίστοιχα, είχαν πιστέψει πως δεν είναι πλέον συνηθισμένοι γιατροί. Θεματοφύλακες του κρατικού μυστικού που αφορούσε την υγεία του ασθενούς τους, οι εν λόγω γιατροί διχάζονταν συχνά ανάμεσα στο επαγγελματικό καθήκον και την ευθύνη τους ως πολιτών.