Χιλιάδες μικροί ήλιοι, κινούμενοι ευέλικτα αριστερά και δεξιά με την πνοή του ανέμου, έβαφαν, σαν σωληνάρια νερομπογιάς, κίτρινο το τοπίο, που έμοιαζε σαν πίνακας του Βαν Γκογκ, κι έκλεβαν κάτι από την αίγλη του λαμπερού δίσκου στον ουρανό. Κι ανάμεσα στα ηλιοτρόπια ξεχώριζε μια αντρική φιγούρα με λευκά λινά ρούχα. Ήταν ο Χριστόφορος. "Θεέ μου! Μετά απ’ όλα αυτά, σταμάτησε στην μέση του πουθενά, για να κόψει ηλιοτρόπια..." Σκέφτηκε η Άννα. Πήραν το φέρρυ αμίλητοι και πέρασαν στο μικρό νησί. Ο Χριστόφορος οδηγούσε γρήγορα με τον αέρα να μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα και να τους ανακατεύει τα μακριά τους μαλλιά που μπερδεύονταν μεταξύ τους, σαν να αγκαλιάζονταν σε ένα χορευτικό στρόβιλο. Το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά το "Don’t cry" των Guns n’ Roses. Η Άννα κρατούσε το μπουκέτο με τους ηλίανθους. Ένα ανυπότακτο δάκρυ γλίστρησε από το μάγουλό της και κατέληξε σ’ ένα από τα ηλιοτρόπια. Κρεμόταν σαν δροσοσταλίδα στην άκρη ενός κίτρινου βελούδινου πετάλου και ισορροπούσε χωρίς να πέφτει στο κενό.