Η Σία, δηλαδή η Αναστασία. Που έκοβε κομμάτια το χρόνο της ζωής μέσα στο μυαλό της για να κερδίζει μικρές μάχες και να αντέχει. Μόνη, με δυο παιδιά, στον πρωινό δρόμο για την εταιρεία, και οι μικρές είκοσι στάσεις της, σαν είκοσι νίκες ενός Γολγοθά. Μόνη, μέσα στο μπλεδάκι, το μπλε αυτοκίνητο-σπιτικό της, και απέναντι ο φονιάς χρόνος.

Η Λίνα. Που ψάχνει όλη μέρα την κόρη της Αλίκη μέσα σε θύελλες, σε χιόνια, στους ασφυκτικούς δρόμους των ανθρώπων, πάνω στα έρημα παγκάκια των πάρκων, στο σπίτι, κάτω από το μπερδεμένο κρεβάτι.

Η Αγγελικούλα ζάχαρη, Αγγελικούλα μέλι, που έτρωγε από το σοβά των τοίχων, πνίγοντας στο λίπος του κορμιού της τη μοναξιά και την εγκατάλειψη.

Η Θάλεια. Δεμένη από το πόδι της μοίρας της ανάπηρης αδελφής της. Που ζούσε παρακολουθώντας από μακριά τον άντρα της ζωής της να τρέχει το χρόνο του παντρεμένος με την Κικίτσα.

Η Κικίτσα. Που κρύβει στο ταλαιπωρημένο σώμα των γηρατειών της δυο γυναίκες άγνωστες μεταξύ τους, που προσπαθούν τραβώντας η μια την άλλη να ξεσκίσουν το κορμί-καράβι της.

Όλες τους μπλεγμένες με άντρες Προκόπηδες, που τις "πρόκοψαν" όπως λένε. Έζησαν μαζί τους φορώντας και οι ίδιες το ρούχο του ενόχου αλλά και του αθώου.
Ποιοι είναι οι αθώοι σε όλο το μάκρος της ζωής μας;
Αυτοί που δεν συμμετέχουν στο δράμα της ζωής κοιτώντας αλλού;
Αυτοί που πόνεσαν πολύ, μετανιώσανε και αθωώθηκαν;
Αυτοί που λάμπουν αλλά δεν τους βλέπουν τα μάτια των άλλων;
Αυτοί που έστειλε ο Πλάστης να βλέπουν μόνο το καλό στον κόσμο Του και ποδοπατιούνται στην άκρη σαν αόρατοι;
Ποιοι είναι οι αθώοι ανάμεσά μας;