Όπως όλα τα βιβλία της κυρίας Κακαλοπουλου δεν μπορείς να το αφήσεις απ τ χέρια σου. Το συγκρινόμενο βιβλίο σε ταξιδεύει σε μια άλλη κουλτούρα που θέλεις να την γνωρίζεις καλύτερα και να την ταξιδέψεις. Το αγάπησα αυτό το βιβλίο με της κερασιές. Έχει αγάπη, πάθος, ίντριγκες, λυτρώσει, φιλίες και δάκρυα!!!

Γεωργία Κακαλοπούλου-Όσα αγάπησες είναι ξένα-εκδόσεις Λιβάνη

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

"Τι είναι άραγε οι άνθρωποι; Καρδιές; Πατρίδες; Μοναχικά όντα που ψάχνουν για το άλλο τους μισό σε όλο το πλανήτη; Ή μήπως τίποτε από όλα αυτά; Μήπως στενόμυαλα, περιθωριοποιημένα πλάσματα βουτηγμένα στα πρέπει και τις επιταγές των κοινωνιών στις οποίες ανήκουν;»

Δεν ξέρω αλήθεια πώς τα καταφέρνει η συντοπίτισσα και ομότεχνη Γεωργία Κακαλοπούλου να με κάνει να αγαπήσω τα βιβλία της ολοένα και περισσότερο αφού δεν είμαστε στο ίδιο είδος γραφής. Κάθε βιβλίο της το διαβάζω με ευχαρίστηση και προβληματισμό. Μετά τους «Έκπτωτους φύλακες» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, το 2018, που με είχε ταξιδέψει μέσω της φανταστικής λογοτεχνίας στα βόρεια της Ευρώπης, έρχεται φέτος από τις εκδόσεις Λιβάνη, να με πάρει από το χέρι και να με «πετάξει» νοερά στην Άπω Ανατολή και συγκεκριμένα στη Νότια Κορέα. Στους κήπους των ανθισμένων κερασιών. Να με γνωρίσει μια χώρα, μίλια μακριά που δεν είναι θέμα αναφοράς στην Ελληνική λογοτεχνία και να με γοητεύσει. Ένα αισθηματικό βιβλίο, ρομαντικό, που σμίγει τις κουλτούρες όσο απόμακρες να είναι η μια με την άλλη και να συγκινήσει τον κάθε αναγνώστη ή αναγνώστρια. Γιατί θα βρούμε μέσα από τους δομημένους ήρωες της τον εαυτό μας.

Η γραφή της ρέει, είναι δυναμική, φορτισμένη συναισθηματικά όπου χρειάζεται και δεν καταλαβαίνεις πότε κυλούν από τα χέρια σου οι 380 σελίδες του.

Οι ήρωες της όπως η Κάτια, η Ζαντί, ο Τζάε, ο Χιου, η Σερά, ο πατέρας Μίνχοου, η μητέρα Χιουτζίν, οι πρωταγωνιστές του βιβλίου σε καθηλώνουν και δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Είναι ένα βιβλίο βαθιά συναισθηματικό με πολλά και δυνατά μηνύματα που στηρίζεται στην ανθρώπινη επαφή κι επικοινωνία πέρα και πάνω από εθνότητες, σύνορα, όρια και κουλτούρες. Είναι συγχρόνως ένα ρομαντικό κι εξωτικό βιβλίο. Όπως και να το διαβάσετε, από όποια οπτική θελήσετε να ταξιδέψετε, ένα είναι το σίγουρο ότι θα το απολαύσετε.

Εγώ στέκομαι πάντα στα μηνύματα που δίνει ο/η συγγραφέας αλλιώς δεν έχει λόγο ανάγνωσης. Είναι ένα ρούχο χωρίς ψυχή. Η Γεωργία Κακαλοπούλου φροντίζει να έχουν όλα τα ρούχα της ψυχή και νεύρο. Γι αυτό και αγαπιούνται. Στο συναισθηματικό κομμάτι θέλω να αφεθούν μόνοι τους οι αναγνώστες. Η Κάτια η ηρωίδα είναι η «ξένη» που βρέθηκε για ένα λόγο στη Β. Κορέα και εγκλωβίστηκε μη μπορώντας να γυρίσει στην Ελλάδα αφού δεν υπήρχαν χρήματα. Αναγκάστηκε να παντρευτεί για να καταφέρει να επιβιώσει. Όμως βρήκε ένα μεγάλο τοίχο μπροστά της. Πώς θα μπορούσε να ενσωματωθεί στη κουλτούρα του ξένου λαού όταν οι προκαταλήψεις και οι ρατσιστικές τάσεις των ανθρώπων χωρίζουν με σύνορα κοινωνικές ομάδες, οικονομικά κριτήρια, έθνη και θρησκείες τα σώματα και τις καρδιές;

Αλλά μη πάμε πολύ μακριά. Στη χώρα μας, δεν είναι ξένη μια νύφη όταν προέρχεται από άλλη φυλή; Παλαιότερα ήταν αδιανόητο να παντρευτεί μια Βλάχα ένα Πόντιο και το αντίθετο. Ακόμη και σήμερα μια νύφη, όσα χρόνια κι αν μένει σε ένα τόπο ξένη θα είναι. Πόσο περισσότερο στη Β. Κορέα πού έχει στεγανά, άλλη φιλοσοφία και σκέψη. Η θρησκεία – ειδικότερα ο βουδισμός και η φιλοσοφία του Κομφούκιου – αποτελούν τις βάσεις του σύγχρονου πολιτισμού της χώρας. Έχουν απόλυτο σεβασμό προς την εξουσία. Ακόμη έχουν έντονο το αίσθημα ντροπής και προσωπικής ευθύνης.

Η συγγραφέας πρέπει να έχει κάνει έρευνα για τη συγγραφή του. Μας δίνει πληροφορίες για το λαό της χώρας αλλά δεν κουράζει αφού έχει μπολιάσει τους ήρωες της με τη φιλοσοφία της χώρας. Οι περιγραφές της ολοζώντανες ώστε να γνωρίζεις τη μακρινή αυτή χώρα. Δεν «μένει» στον γλυκανάλατο ερωτισμό ή αισθησιασμό που μπορεί να το ξεχάσεις μετά την ανάγνωση αλλά χτίζει μια ιστορία με κέντρο τον Άνθρωπο και σε τοποθετεί μέσα σ’ αυτή. Δεν σ’ αφήνει παρατηρητή αλλά πρωταγωνιστή. Σου αφαιρεί τα πέπλα του πρέπει και της κακίας από πάνω σου, σου σβήνει τα φράγματα, τις προκαταλήψεις και το ρατσισμό και σου «φορά» τα μεταξωτά της επικοινωνίας, της ανθρωπιάς και της αγάπης. Αν σκεφτούμε, έτσι δεν γεννηθήκαμε; Ύστερα μπήκε μέσα μας το μίσος, ο ρατσισμός και η κακία στον απέναντι. Ενδόμυχα σε προβληματίζει χωρίς να το επιδιώκεις και περνούν στο υποσυνείδητο σου ώστε να το φιλτράρεις αργότερα.

Μετά τη Κάτια λοιπόν που μου άρεσε πολύ, συγκινήθηκα με τον παππού Μινχόου αλλά και με τη γιαγιά Χιουντζίν που θα ζήσετε πολλές ανατροπές. Όσο κυλούν οι σελίδες τόσο η αγωνία κορυφώνεται. Στο τέλος της γνώμης μου παραθέτω από ένα απόσπασμα των δυο τους που μου άρεσε.

Έχοντας αυτά τα στοιχεία στο χαρτί, ένιωσα πώς οι ήρωες την οδήγησαν. Αφέθηκε η πένα, ταξίδεψε μαζί τους, δοκιμάστηκε, έκλαψε και χαμογέλασε όταν έγραψε τη λέξη ΤΕΛΟΣ. Όπως ένιωσα κι εγώ.

Φυσικά δεν λείπει η Ελλάδα μέσα από το βιβλίο, οι συμβολισμοί που είναι απαραίτητοι στη πλοκή του και η συγκίνηση.

Με πολλές ανατροπές, με δικαίωση ή όχι των ηρώων, ένιωσα πώς πήρα τη θετική ενέργεια που έρχεται από κάθε βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που θα αρέσει πολύ σε όσους νιώθουν «ξένοι» στη χώρα τους αλλά θα αλλάξει τη σκέψη κάποιων που κοιτούν υποτιμητικά όσους έρχονται σ’ αυτή. Αλήθεια; Ας σκεφτούν κάποιοι αν θα τους άρεσε να κοιτούν οι άλλοι λαοί υποτιμητικά το δικό τους παιδί που πήγε για εργασία σε ένα άλλο κράτος; Αν δεν υπάρχει η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών πώς θα μπορούσαμε να πορευτούμε;

Μίνχοου: «Δεν έδινα σημασία στο τι σκέφτονταν οι άλλοι, δεν κάθισα στιγμή να ταλαντευτώ εξαιτίας των πιστεύω του καθενός, δεν άφησα να κατευθύνει κανείς τη ζωή μου….»

Χιουτζίν: «Πώς γινόταν δυο άνθρωποι από διαφορετικές πατρίδες κι εθνότητες, με διαφορετική γλώσσα και τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας να συμπαθιούνται, να αγαπιούνται σχεδόν; …….Όλοι αναμεμειγμένοι με όλους. Οι λαοί απόλυτα μπασταρδεμένοι, το αίμα, οι φυλές. Το γνήσιο θα χανόταν, τα έθιμα θα εξαλείφονταν, τα ήθη θα χαλάρωναν…..»

Καλοτάξιδο να είναι Γεωργία Κακαλοπούλου κι ας γίνει αφορμή όλοι εμείς να αλλάξουμε κάποιες σκιές του χαρακτήρα μας. Καλή ανάγνωση και να απολαύσετε τις ανθισμένες κερασιές…