Όμορφη γραφή, αλλά υπερβολική και κάπως επιτηδευμένη, σε σημείο να σου τραβάει την προσοχή σε λάθος σημείο, στις ίδιες τις λέξεις κι όχι στην υπόθεση. Η υπόθεση, πάλι, αν και αρκετά φορεμένη σε μυθιστορήματα του είδους, εκτυλισσόταν με ενδιαφέρον και σε κέρδιζε στα σημεία. Οι χαρακτήρες θα έλεγα πως παρουσίαζαν διακυμάνσεις στην ανάπτυξη, έτσι που κάποιες φορές τους συμπαθούσα, άλλες τους αντιπαθούσα, και κάποιες άλλες με άφηναν μάλλον αδιάφορη.

Αρκετά καλή δουλειά, που σου δημιουργεί θετικές προσδοκίες για τις επόμενες.

Ένα βιβλίο για γερά στομάχια.. σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία μέχρι το τέλος.. Ρεαλιστικός, ώμος,άμεσος ο τρόπος γραφης,σε βάζει μέσα στην ιστορία, σε καθηλώνει. δεν θες να το αφήσεις απτά χέρια σου. 30 σελίδες πριν από το τέλος, κι όμως δεν είχα σιγουρευτεί ακομα για το "δράστη". Αινιγματικό. Τρομερά έξυπνο.

Αξίζει πραγματικά να το διαβάσετε.

Το νέο βιβλίο της Ειρήνης Βαρδάκη με τίτλο,”Ανάρμοστον Εστί”, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ για δυνατά στομάχια, ικανό να ενθουσιάσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες του είδους. Η Άννα Δημητρακάκη, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, είναι θύμα ενός αποτρόπαιου εγκλήματος. Δέχεται επίθεση μέσα στο ίδιο της το σπίτι και η ζωή της κρέμεται σε μια λεπτή κλωστή. Όλα αλλάζουν, όχι μόνο στην ζωή της Άννας μα και στις ζωές των πολύ δικών τις ανθρώπων, που προσπαθούν να προσαρμοστούν σε νέες δύσκολες και επίπονες καταστάσεις, μα ταυτόχρονα αποζητούν και την αλήθεια, την δικαίωση και την τιμωρία του ενόχου.. Ο αστυνόμος Λαέρτης αναλαμβάνει να λύσει την υπόθεση και να βρει τον δράστη αυτού του στυγερού εγκλήματος μα οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και απρόσμενες, το προφανές μοιάζει ουτοπία και κάθε παράδοξο, έχει ρίζες σε καλά φυλαγμένες αλήθειες και μυστικά. Η Άτη, η χειρότερη καταιγίδα των τελευταίων χρόνων, μαστίζει την Κρήτη και κάνει ακόμα πιο δύσκολο το έργο του.. Η Άτη, που παραπλανά και θολώνει..

Στις αρχαίες τραγωδίες συναντάμε συχνά το μοτίβο, Ύβρις- Άτη- Νέμεσις- Τίσις. Οι αρχαίοι πίστευαν πως μια “ύβρις” συνήθως προκαλούσε την επέμβαση των θεών, και κυρίως του Δία, που έστελνε στον υβριστή την “άτην”, δηλαδή το θόλωμα, την τύφλωση του νου. Αυτή με τη σειρά της οδηγούσε τον υβριστή σε νέες ύβρεις, ώσπου να διαπράξει μια πολύ μεγάλη α-νοησία, να υποπέσει σε ένα πολύ σοβαρό σφάλμα, το οποίο προκαλούσε την “νέμεσιν”, την οργή και εκδίκηση δηλαδή των θεών, που επέφερε την “τίσιν”, την τιμωρία δηλαδή και την συντριβή/καταστροφή του. Από την κλασική εποχή και μετά, σε πολλές περιπτώσεις οι έννοιες Άτη, Δίκη και Νέμεσις φαίνεται να αποκτούν στη συνείδηση των ανθρώπων ισοδύναμη σημασία, αυτήν της θείας τιμωρίας.

Στο βιβλίο της Ειρήνης Βαρδάκη, αυτές οι έννοιες είναι οι “αφανείς ήρωες” της ιστορίας της. Ο υβριστής, ο δράστης του εγκλήματος, διαταράσσει με την πράξη του, τις ζωές των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας και την τάξη τους. Η Νέμεσις και η Άτη, μοιραία θα επιφέρουν τη συντριβή του. Η ύβρις είναι το βασικό σφάλμα του τραγικού ήρωα μα σε αυτό το βιβλίο, δεν είναι μόνο ένας ο τραγικός ήρωας και ούτε μια η τιμωρία και αυτό είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του βιβλίου, ένα χαρακτηριστικό που η Βαρδάκη χρησιμοποιεί με μεγάλη μαεστρία και καταφέρνει έτσι εύκολα, να γοητεύσει και να κερδίσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών της. Οι εισαγωγές στα κεφαλαία του βιβλίου είναι εύστοχες μα και αντιπροσωπευτικές. Προσδίδουν το γνώρισμα της “τραγικής ειρωνείας” στο κείμενο και θυμίζουν χορικά σε αρχαίες τραγωδίες. Ο αναγνώστης νοερά, συνειδητά ή όχι, χτίζει σκηνές ή γίνεται άθελα του, μάρτυρας γεγονότων, που οι ήρωες του βιβλίου αγνοούν.

Το “Ανάρμοστον Εστί”, είναι ένα μυθιστόρημα με καταιγιστική δράση, από μια ευρηματική συγγραφέα, που ξέρει να βάζει τον αναγνώστη αμέσως στην υπόθεση εμμένοντας στην ουσία και απαλείφοντας κάθε περιττό στοιχείο. Η συγγραφική δεινότητα της Βαρδάκη, εντοπίζεται όχι μόνο στον ρυθμό της αφήγησης, στην ανάλυση των χαρακτήρων του και στη δομή του έργου της, αλλά και στην αξιοσημείωτη εμβάθυνση στους χαρακτήρες και στις αντιδράσεις τους, κάτι που ξεχωρίζει τα καλά μυθιστορήματα από τα απλά βιβλία δράσης, κατά την γνώμη μου, μιας και προσφέρουν στους ασύγγνωστες τους, τροφή για σκέψη..

Πολλοί και ποικίλοι οι χαρακτήρες σε αυτό το μυθιστόρημα, πολλοί και οι υποψήφιοι δράστες, ο καθένας με το δικό του πιθανό κίνητρο, με τις δικές του προσδοκίες, φόβους, ελπίδες, εκδίκηση, παρελθόν. Συχνά διαφαίνεται με σιγουριά ποιος θα μπορούσε να είναι ο δράστης, οι ανατροπές όμως είναι συνεχείς και τα κίνητρα πολύ διαφορετικά από αυτά που θα μπορούσε κανείς να εικάσει. Σε πολλά σημεία παρουσιάζονται γεγονότα από το παρελθόν των ηρώων, γεγονότα που μοιράζεται η συγγραφέας με τον αναγνώστη κάνοντας τον έτσι να ζει την κάθε εξέλιξη.

Η Ειρήνη Βαρδάκη κατέχει ήδη μια ξεχωριστή θέση στον χώρο της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας στην χώρα μας και ειδικότερα στο χώρο των ψυχολογικών θρίλερ, και όχι άδικα. Οι ιστορίες της είναι άρτιες, αριστοτεχνικά δομημένες, με δυνατούς χαρακτήρες και σφιχτοδεμένη πλοκή που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Κατέχει επίσης μια ξεχωριστή θέση στις καρδιές των αναγνωστών που αγαπούν τα αστυνομικά μυθιστορήματα – και πάλι όχι άδικα. Η γραφή της γοητεύει από τις πρώτες σελίδες, με μια διάχυτη ποιητικότητα και λυρισμό και έχει τη σχεδόν μαγική ικανότητα να σε βάζει έντεχνα μέσα στην πλοκή των βιβλίων της, κάνοντάς σε να συμπάσχεις με τους καλούς ήρωες της με έναν τρόπο απόλυτα φυσικό, αποζητώντας τη δικαίωση μαζί τους.

Πολυεπίπεδη και πρωτότυπη η ιστορία που μας αφηγείται στο “Ανάρμοστον Εστί”, η Ειρήνη Βαρδάκη. Μοιάζει με λαβύρινθο που σε παρασύρει στις δαιδαλώδεις διαδρομές του. Μια εφιαλτική διαδρομή που θέτει σε νέες βάσεις τα όρια των ηρώων καθώς οι συναισθηματικές και σωματικές αντοχές τους, δοκιμάζονται συνεχώς..

Η σατανική πλευρά των ανθρώπων ξεπερνάει κατά πολύ κάθε πλαίσιο φαντασίας, αφού οι άνθρωποι κάνουν κακό συνειδητά, υπολογίζουν και προετοιμάζουν λεπτομερώς πράξεις, πράξεις εκδικητικές, κακές, ανάρμοστες..Στο μυθιστόρημά της αυτό, η Βαρδάκη, ξεδιπλώνει επιδέξια πολλές ιστορίες και φέρνει στο προσκήνιο πολλά πρόσωπα, που συνδέονται μεταξύ τους με διάφορους τρόπους όχι πάντα εμφανείς, υπενθυμίζοντάς μας συνεχώς ότι οι πράξεις μας επηρεάζουν αλυσιδωτά και άλλα άτομα. Καμία πράξη όμως, δεν είναι χωρίς συνέπειες και το κακό κάποια στιγμή αποκαλύπτεται. Μπορεί όμως να νικηθεί εντελώς;

Με το γνωστό ελκυστικό και καθυλωτικό της ύφος, η Βαρδάκη επιλέγει για άλλη μια φορά την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Όλο το βιβλίο χαρακτηρίζεται από μια έντονη, υποβλητική ατμόσφαιρα, χωρίς να λείπει το χιούμορ σε μικρές, καλομελετημένες δόσεις, ενώ συγκεκριμένες σκηνές προς το τέλος διαθέτουν εξαιρετική δύναμη και καλό είναι να τους δοθεί ιδιαίτερη προσοχή. Ο αναγνώστης μοιράζεται τις αμφιβολίες, τους φόβους, τις αναμνήσεις, τις εξηγήσεις, των ηρώων, με πιο επιβλητικές αυτές της κεντρικής ηρωίδας, της Άννας, καθώς ερευνά το τι συμβαίνει. Ξεκινώντας από τον τίτλο, κυριαρχούν οι αντιθέσεις ανάμεσα στο θεμιτό και στο αθέμιτο, στο καλό και κακό και κατ’ επέκταση, στο αποδεχτό και στο ανάρμοστο..

Οι σκηνές της Βαρδάκης είναι κινηματογραφικές, καθηλωτικές, σκληρές μεν όπου χρειάζεται, ωστόσο υπάρχουν ορισμένα κομμάτια δοσμένα τόσο συγκινησιακά, που δύσκολα φεύγουν από το μυαλό.



Η μυστηριακή ατμόσφαιρα, η απρόσμενη και έντονη καταιγίδα, η Άτη, ο έρωτας, η αναζήτηση της αλήθειας και η αίσθηση του δικαίου είναι τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν το βιβλίο.



Ζωντανοί διάλογοι, διάλογοι για πραγματικούς ανθρώπους και όχι για λογοτεχνικούς ήρωες. Η πλοκή προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Όταν το κουβάρι των αποκαλύψεων ξετυλίγεται, δεν αφήνει καμία τρύπα.



Η αστυνομική λογοτεχνία γνωρίζει άνθιση στην χώρα μας και όλο και περισσότερα αστυνομικά βιβλία εκδίδονται που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν αυτά των ξένων συγγραφέων, πολλά μάλιστα από αυτά είναι και πολύ καλύτερα τους. Τα περισσότερα είναι δύσκολο να τα αφήσεις πριν τα τελειώσεις. Το μυστήριο, που συνήθως αποκαλύπτεται στις τελευταίες σελίδες, σε τραβάει μέχρι τέλους. Δεν είναι όμως όλα τα μυστήρια εξίσου συναρπαστικά, ούτε και ο τρόπος γραφής τους εξίσου καλός και πολύ περισσότερο, δεν μπορούν να σε εντυπωσιάσουν εξίσου με το τέλος τους…Το Ανάρμοστον Εστί” της Ειρήνης Βαρδάκη όμως, δεν καταφέρνει μόνο να σε κρατάει όσο το διαβάζεις αλλά πραγματικά σε συναρπάζει, κατορθώνοντας διαρκώς να σε εκπλήσσει.



Το “ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ ” είναι ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ, με αναπάντεχη πλοκή. Μπορεί να κερδίζει εύκολα τον αναγνώστη του και προκαλεί θαυμασμό με το βάθος και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων. Εξιτάρει την φαντασία, κεντρίζει το ενδιαφέρον, οδηγεί στο κόκκινο τον αναγνώστη του. Μια υπόθεση σφιχτοδεμένη που και καθηλώνει με τις συνεχείς και απρόσμενες ανατροπές και μαγεύει με την γοητεία του αναπάντεχου.. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.. τίποτα όπως το περιμένεις..τίποτα όπως το υποψιάζεσαι..γιατί απλά στα βιβλία της Βαρδάκη μπορούν να συμβούν.. τα πάντα..διαβάστε το και θα το διαπιστώσετε και εσείς…

Η Άννα δέχεται επίθεση μέσα στο σπίτι της και πέφτει σε κώμα. Η κολλητή της, Έλλη, αναλαμβάνει να φροντίζει τον άντρα της φίλης της, Μάρκο, και τον μικρό Γιάννη. Σύντομα όμως οι ισορροπίες θα αλλάξουν και ο έρωτας θα τρυπώσει εκεί που δεν έπρεπε ενώ ο αστυνόμος Λαέρτης αγωνίζεται να βγάλει άκρη σε αυτήν τη σκοτεινή υπόθεση. Τι συνέβη λοιπόν εκείνη τη μοιραία νύχτα; Ποιος είναι ο ένοχος και πόσο βαθιά στο παρελθόν πρέπει να ψάξει κανείς για να ενώσει σωστά τα κομμάτια;

Το νέο μυθιστόρημα της Ειρήνης Βαρδάκη είναι μια ανελέητη κατάτμηση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, ένα βίαιο, ωμό χρονικό ανθρώπινων σχέσεων που δεν έπρεπε να ολοκληρωθούν και ταυτόχρονα ο διαμελισμός της προσωπικότητας που είχε κάποιος ως τη στιγμή που θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις βαθιά κρυμμένες μέσα του επιθυμίες. Είναι όλα αυτά κι επιπλέον ένα παιχνίδι καλά στημένο, μόνο που τα πιόνια είναι άνθρωποι κι αυτό από μόνο του είναι αρκετά ευεπηρέαστο, κάτι που θα ανατρέψει οριστικά τις ισορροπίες και θ’ αλλάξει εντελώς την αλληλουχία των γεγονότων.

Χρειάστηκα αρκετά χρόνο για να αποστασιοποιηθώ από την ένταση και τα συναισθήματα που μου δημιούργησαν οι περιπέτειες της Άννας, της Έλλης και του Μάρκου, μιας κι έπρεπε πρώτα να σταματήσω να κλαίω στην ανάμνηση των σκληρών περιστατικών που δεν πρέπει να βιώσει κανένα πλάσμα όσο ζει αλλά τα γεύτηκαν μέσα τους και πάνω τους οι ήρωες, όφειλα να απομακρυνθώ από τον φαύλο κύκλο στον οποίο με έριξε η συγγραφέας ώστε να καταγράψω ψύχραιμα και όσο γίνεται πιο αντικειμενικά το γιατί ο κάθε ένας που θα τελειώσει αυτό το βιβλίο θα είναι εντελώς διαφορετικός. Είναι από τις ελάχιστες φορές που φράσεις-κλισέ και βαρύγδουπα επιφωνήματα ευρείας κατανάλωσης προς άγραν υποψήφιων αναγνωστών εδώ έχουν απόλυτη εφαρμογή στην αλήθεια και που όποια λέξη κι αν χρησιμοποιήσει κανείς για να περιγράψει το περιεχόμενο του βιβλίου είναι αληθινή και ουσιώδης. Το «Ανάρμοστον εστί» σε πάει βαθιά μες στα έγκατα της ψυχής κι εκεί δεν έχει γέλια και διασκέδαση αλλά σκοτάδι και αδικία.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη σύγχρονη Κρήτη και συγκεκριμένα στο Ρέθυμνο, όπου το μέρος είναι μικρό «και κάθε ψίθυρος έχει μεγάλο αντίλαλο», κατά τη διάρκεια της χειρότερης καταιγίδας που γνώρισε ως τότε η Κρήτη. Τέσσερα πρόσωπα, η Έλλη, η Άννα, ο Μάρκος και ο αστυνόμος Λαέρτης αφηγούνται εναλλάξ τα γεγονότα και προχωράνε κάθε φορά την υπόθεση ένα βήμα πιο πέρα. Ο καθένας μιλάει με τη σειρά του σε πρώτο πρόσωπο, σχηματίζοντας έτσι ένα πολυπρισματικό παζλ, μέσα από το οποίο ο αναγνώστης προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί τότε και τώρα, πώς οδηγηθήκαμε ως εδώ, ποια ήταν πραγματικά η Άννα, πώς γνώρισε τον Μάρκο, τι έκανε στην εφηβεία της, ποια τα συναισθήματά της, πώς αντιδρούσε, πώς ζούσε κι αυτή κι οι γύρω της. Σε κάποια σημεία μάλιστα οι αφηγήσεις ενώνονται σαν σε θεατρικό κείμενο, δίνοντας ακόμη περισσότερη παραστατικότητα και ταχύτητα. Οι διάλογοι είναι κυριολεκτικά κινηματογραφικοί κι έχουν τη δύναμη να ζωντανεύουν και να περιγράφουν μια σκηνή με μεγάλη ενάργεια, παρ’ όλο που είναι εντελώς λακωνικοί. Δεν είναι δηλαδή μόνο οι ανατροπές της ιστορίας και οι αλλαγές των ρόλων σε αυτό το μυθιστόρημα αλλά και η ίδια η αφήγηση που δεν αφήνουν τον αναγνώστη σε ησυχία!

Οι εισαγωγικές παράγραφοι των κεφαλαίων είναι γραμμένες με τέτοιο τρόπο που θυμίζουν χορικό αρχαίας τραγωδίας. Με λυρισμό και καταστρατήγηση της σύνταξης των προτάσεων, κάτι που χαρίζει ένταση μαζί με τη γλυκύτητα που αποπνέουν, προσιδιάζουν με αυθεντικά κείμενα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας κι έτσι ο αναγνώστης, αθέλητα κι ασυνείδητα, είναι σα να μεταφέρεται μπροστά σε μια σκηνή και να βλέπει τα γεγονότα με τα ίδια του τα μάτια, ακόμη και τα πιο ακραία, κάτι που οι αρχαίοι αποφεύγανε. Ταυτόχρονα, ο άρρηκτος δεσμός που ενώνει Άννα Δημητρακάκη, Έλλη Γρίβα και Μάρκο Ανδρουλιδάκη δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από την τραγικότητα των Ατρειδών και των Λαβδακιδών. Πολλές φορές απέστρεφα το βλέμμα από την ένταση των ανοσιουργημάτων ή έμενα με ανοιχτό το στόμα από τις αναπάντεχες αλλαγές στην πορεία των χαρακτήρων και περίμενα διψασμένος το λυτρωτικό (για μένα ή για τους ήρωες; μάλλον και για τους δυο, μιας και πλέον γίναμε ένα) τέλος.

Ποιοι είναι λοιπόν οι χαρακτήρες αυτοί; Τραγικότερη όλων, φυσικά, η Άννα που νιώθει, ακούει και βλέπει τα πάντα αλλά δεν μπορεί ν’ αντιδράσει ενώ η συγγραφέας καταφέρνει με επιδέξιο χειρισμό να συνδέει τον εσωτερικό κόσμο της κοπέλας με τον τρόπο που το αντιλαμβάνονται γιατροί και νοσοκόμες αρχικά και το οικείο της περιβάλλον στη συνέχεια. Οι γνώσεις της κυρίας Βαρδάκη από τον χώρο της νοσηλευτικής μετουσιώθηκαν σε ένα συναρπαστικό κείμενο κι έτσι κατάλαβα πώς αισθάνεται κάποιος που έχει πέσει σε κώμα, τι νιώθει, πώς αντιλαμβάνεται, γιατί αντιδρά σπασμωδικά ή εκούσια κλπ. Τα δάκρυα, οι μυικοί σπασμοί, ο αγώνας επικοινωνίας έχουν τόσο ισχυρούς μηχανισμούς από πίσω που δεν το αισθάνεσαι αν δεν είσαι σε αυτήν τη θέση. Κι όλη αυτή η ένταση μαλακώνει κάπως με τη χρήση τρυφερών και λυρικών καλολογικών στοιχείων που είναι σε ποσότητα όση ακριβώς απαιτεί ένα τέτοιου είδους ψυχολογικό θρίλερ, έτσι δεν καταστρέφεται η ένταση και δεν μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα οι εξελίξεις ούτε γίνεται ρομάντσο.

Η Άννα είναι η μόνη σχεδόν που ανατρέχει σε ολόκληρη τη ζωή της από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα. Γεννημένη σε μια δύσκολη οικογένεια, με ακραίες συμπεριφορές, γνώρισε την Έλλη σε ιδιαίτερα μοναχικές στιγμές κι από τότε πορεύτηκαν μαζί. Σταδιακά αρχίζει να συνέρχεται αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή ενός ανηφορικού δρόμου, μιας και δεν είναι μόνο ότι πρέπει να συνέλθει αλλά και να γλυτώσει τη ζωή της από τον άνθρωπο που παραλίγο να τη σκοτώσει κι ίσως καιροφυλακτεί να της επιτεθεί ξανά. Ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχει στο μυθιστόρημα, ο τρόπος σκέψης της, τα μυστικά που κρύβει, τα ψυχικά της τραύματα ξεδιπλώνονται σχεδόν παράλληλα με κάποιες αφόρητες στιγμές που καλύτερα να μην τις βίωνε.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την άφθαστη δεξιοτεχνία της συγγραφέως να παραλληλίσει τον βιασμό της κοπέλας αυτής με το ξεκοίλιασμα μιας κούκλας, χρησιμοποιώντας τις λέξεις του βιαστή ως οχήματα που ξυπνάνε μνήμες από τα μικράτα της. Αποσπάσματα παιδικού εγωισμού, άδολης αμηχανίας, ξεφτισμένης αθωότητας τρακάρουν μετωπικά με έναν άντρα διψασμένο, πρόστυχο, αδίστακτο, αφήνοντας την ψυχή μου κενή και νεκρωμένη. Η Άννα, που κατηγορούσαν τη μάνα της ότι δεν έκλεινε ποτέ τα πόδια της, γι’ αυτό έπαθε ό,τι έπαθε, το κοριτσάκι που αγωνίζεται να κλείνει τα πόδια της από τις φτέρνες ως τη λεκάνη, κάτι ανέφικτο, η Άννα, που αναγκάστηκε να μεταμορφωθεί σε ό,τι φοβόταν για να επιβιώσει, η Άννα που στάθηκε κατ’ επιφάσιν τυχερή όταν παντρεύτηκε τον Μάρκο, η Άννα που γαντζώνεται νοερά στη φίλη της: «Κι αν δεν μπορείς να με βγάλεις στο τώρα, βγάλε με έστω στο τότε. Γύρνα με στο πατρικό μου σπίτι» (σελ. 29), η Άννα είναι μια ατυχής Αντιγόνη σ’ ένα κακέκτυπο του «Οιδίποδα επί Κολωνώ».

Η Έλλη είναι στενή φίλη της Άννας, χωρισμένη με παιδί και αναλαμβάνει χωρίς δεύτερη σκέψη να φροντίσει τον Γιάννη και τον Μάρκο. Σελίδα τη σελίδα όμως και κεφάλαιο το κεφάλαιο, η αναπόφευκτη ροή των πραγμάτων θα δημιουργήσει ανάμεσα σ’ εκείνη και τον άντρα της φίλης της ένα τρελό, ακραιφνές, παράνομο, σαδιστικό πάθος. Η Έλλη που αγωνίζεται να προστατέψει τον Γιάννη από τη ζήλεια και την αδιαφορία του πατέρα του, η Έλλη που αγκαλιάζει τα ρούχα της Άννας και σχεδόν χωρίς να το καταλάβει αρχίζει να τα φοράει, η Έλλη που γίνεται Άννα κι αρχίζει ένα παιχνίδι που δεν ήθελε είναι μια κουρελιασμένη ψυχή που τιμωρείται κι αυτή σκληρά. Μήπως όμως κατά βάθος το χρειαζόταν αυτό το παιχνίδι ρόλων, ακριβώς για να έχει την απαραίτητη δύναμη και ν’ αντέξει τις δύσκολες μέρες της ανάρρωσης της φίλης της, που κανείς δεν ξέρει αν θα μείνει για πάντα έτσι ή για πόσο θα ζήσει; Η σχέση Έλλης και Μάρκου πέρασε απ’ όλα τα στάδια, δοκιμάστηκε, κρατήθηκε, υπέκυψε, γονάτισε, ταπεινώθηκε, μάτωσε και η συγγραφέας την κατέγραψε ευκρινέστατα και ρεαλιστικά: «Αν δεν είναι απαγορευμένο, δεν είναι πάθος κι αν δεν είναι ανεκπλήρωτο δεν είναι έρωτας» (σελ. 186). Μέσα από την Έλλη κατάλαβα πώς είναι να σε κάνει κάποιος υποχείριό του, να μειώνει την προσωπικότητά σου, να σε κάνει να εξαρτάσαι απ’ αυτόν, κατάλαβα επιτέλους πόσο υποδόρια και σαδιστικά αργά καταλήγουν πολλές γυναίκες έρμαια ανθρώπων γεμάτων μίσος, ζήλεια κι ένα απύθμενο κενό ψυχής. Επειδή όμως μιλάμε για την Ειρήνη Βαρδάκη, η ιστορία δεν έχει καμία προδιαγεγραμμένη ή αναμενόμενη πορεία και τα πάντα ανατρέπονται ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Και ο Μάρκος; Ο σύζυγος και κατεξοχήν ύποπτος στα μάτια της αστυνομίας; Πώς μεταμορφώθηκε από άνθρωπος διψασμένος για εκδίκηση και πατέρας χωρίς ιδέα για το πώς να φερθεί στο παιδί του και πώς να αντιμετωπίσουν μαζί αυτήν την κατάσταση (εξαιρετική η σκηνή που παρασυρμένος από τον θυμό και τον εγωισμό βουτάει το παιδί του που μόλις είχε βγει απ’ το μπάνιο και πάει σε ξενοδοχείο, μόνο και μόνο για να υποχωρήσει στο τέλος και να γυρίσουν στην Έλλη, ντροπιασμένος που το παιδί του έμεινε ξάγρυπνο όλη νύχτα, φοβισμένο και ντυμένο μόνο με μια πετσέτα χειμώνα καιρό) σε δυνάστη, βίαιο, σκληρό εραστή; Πού πήγε ο Μάρκος που γνώρισα στην αρχή; Γιατί κρύφτηκε πίσω από μια σάρκα διψασμένη για ηδονή κι οδύνη, με το παιχνίδι της ασφυξίας να είναι το αγαπημένο του κι ακόμη χειρότερα να μυεί σε αυτό την Έλλη; Ως ποιο ανάρμοστο σημείο μπορεί να φτάσει η οργή και η ορμή του, αδιαφορώντας για τις απώλειες; Είναι σαδιστής, βιαστής, επιπόλαιος, παθιασμένος, θα έφτανε όμως και στον φόνο;

Σε δεύτερο θα έλεγα επίπεδο, εκτυλίσσεται κι ένα άλλο δράμα, μιας και η απώλεια της μάνας έχει πυροδοτήσει όλες τις ανασφάλειες και τις φοβίες του Γιάννη, κάτι που το κάνει χειρότερο η αυθόρμητη και άσκεφτη αντιμετώπιση του θέματος από τον Μάρκο. Η Ειρήνη Βαρδάκη έχει μπει για τα καλά σ’ ένα φοβισμένο παιδικό μυαλό κι έχει στήσει δεξιοτεχνικά έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο η αθώα αυτή ψυχούλα παλεύει να ξεφύγει, μόνο που οι αποκαλύψεις και ο θυμός του Μάρκου μεγαλώνουν. Πού θα οδηγήσει όλη αυτή η κατάσταση; Πολύ συγκινητική και πάλι ήταν η σκηνή που το παιδί επισκέπτεται τη μαμά του στο νοσοκομείο. Η συγγραφέας με προσεγμένες λέξεις και χωρίς ανάγκη εντυπωσιασμού και φθηνής μελοδραματικότητας καταγράφει με τις σωστές λέξεις αυτήν τη συνάντηση, κάνοντάς με να δακρύσω από την αρχή ως το τέλος του περιστατικού: «Πάνε μέρες που δε σ’ έχω αγγίξει, πάνε μέρες που δε σε κρατώ! Και απ’ όλα αυτό είναι το πιο δύσκολο. Ξέρεις… τα χέρια μου μάθανε σε σένα» (σελ. 104), σκέφτεται η Άννα. Επ’ ευκαιρία, να τονίσω εδώ πως το μυθιστόρημα δεν εκβιάζει το συναίσθημα ούτε περιέχει αχρείαστα γεγονότα που υπάρχουν μόνο για να σφίξουν το στομάχι του αναγνώστη με την ακρότητά τους. Το κάθε τι έχει τη θέση του, έναν λόγο ύπαρξης και σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις.

Η κεντρική ιδέα και συνεπακόλουθα η μεγάλη ανατροπή ήταν ασύλληπτες και βασίστηκαν ακριβώς στη χειραγώγηση της ψυχής και του μυαλού, που ως ανθρώπινα είναι και απρόβλεπτα, άρα σύντομα ένα σχέδιο θ’ αρχίσει να γίνεται τρωτό. Πολλές φορές κάποιες λέξεις-κλειδιά με μπέρδευαν και με κατηύθυναν προς τον έναν ή τον άλλον πρωταγωνιστή ως ένοχο της απόπειρας δολοφονίας της Άννας αλλά η τελική αποκάλυψη μου έδειξε πόσο καλά ξέρει να χειρίζεται η συγγραφέας την πλοκή της και να παίζει με όποιον διαβάσει το μυθιστόρημα, φωτίζοντάς του τα σημεία που αυτή θέλει, ώστε να κορυφώσει την ένταση και το σασπένς. Κι όχι μόνο αυτό αλλά μόλις το τελείωσα μπήκα στον πειρασμό να το ξαναδιαβάσω, σίγουρος πως η αλήθεια δεν ήρθε ουρανοκατέβατη αλλά κρυβόταν πίσω από λέξεις και σημεία στίξης στα οποία δεν έδωσα σημασία, έχοντας τον νου μου στην πλοκή. Πράγματι, το δισυπόστατο του κειμένου είναι κάτι που σπάνια έχω δει σε μυθιστόρημα κι εδώ έχει βρει την καλύτερη εφαρμογή του.

Τελικά δεν έχει σημασία ποιος το έκανε και γιατί ή αν θα τιμωρηθεί ή με ποιον τρόπο θα επέλθει η κάθαρση. Σημασία έχει πως αθώοι κι ένοχοι τιμωρούνται εξίσου, οι ταπεινοί υψώνονται και όσοι υψώθηκαν ταπεινώνονται. Αιχμάλωτος της ιστορίας, γύριζα πυρετωδώς τις σελίδες, με τα αισθήματα και τις σκέψεις να γίνονται ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, με την ψυχή να πετρώνει σε κάθε σκηνή ολοένα και περισσότερο, με τους χαρακτήρες να ακολουθούν μια φρενήρη πορεία ως το απαραίτητο, λυτρωτικό τέλος. Ξεγύμνωμα ψυχών, εμβριθής μελέτη ανθρώπινων χαρακτήρων που ζουν εύκολες και δύσκολες καταστάσεις, σκληρές σκηνές, ένταση, αγωνία και μυστικά που αποκαλύπτονται όταν πρέπει είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που απαντώνται σε αυτό το αξέχαστο μυθιστόρημα. «Ανάρμοστον εστί» λοιπόν να μη διαβαστεί.

Η Άννα Δημητρακάκη πέφτει θύμα της πιο αποτρόπαιας πράξης, βιασμού του σώματος αλλά και της ψυχής της και μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση. Ο αστυνόμος Λαέρτης αλλά και όλο το σώμα της αστυνομίας ερευνούν την υπόθεση και ψάχνουν να βρουν τον ένοχο. Έγκλημα πάθους, και οι υποψίες πέφτουν στους πιο κοντινούς της ανθρώπους. Τον σύζυγο της Μάρκο, την καλύτερη της φίλη Έλλη και τον εραστή της τον Δημήτρη. Η Άννα βρίσκεται σε κώμα, όμως παρόλα αυτά παρακολουθούμε τις σκέψεις της, μιλάει με την ψυχή της, δίνει την υπέρτατη μάχη για να καταφέρει να επιστρέψει κοντά στους αγαπημένους της κοντά στο γιο της το Γιάννη. Ο αστυνόμος Λαέρτης προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις, με όλα τα μέσα να ανακαλύψει τον ένοχο αυτής της αγριότητας. Αναζητάει μέχρι τέλους τον ένοχο, νιώθοντας ένα περίεργο δέσιμο με το θύμα. Ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτήν την ειδεχθή πράξη; Ποιος νοσηρός νους κατέστρωσε αυτό το σχέδιο εξόντωσης για την Άννα;



Μια συγκλονιστική ιστορία, με την λυρική πένα της Ειρήνης Βαρδάκη, σε παρασέρνει με τις εξαιρετικές περιγραφές της, μας γνωρίζει με όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του κάθε ήρωα, μεταφερόμαστε μέσα στην υπόθεση γινόμαστε ένα με τους ήρωες, αγωνιούμε για την έκβαση της ιστορίας.



Ένα μυθιστόρημα που έχει τα πάντα : αγωνία, ένταση, ανατροπές, μυστήριο, έρωτα, φιλία. Οι ανατροπές διαδέχονταν η μια την άλλη και η αγωνία μου έφτασε στο ζενίθ για την έκβαση της ιστορίας και το τέλος εξίσου εκπληκτικό,μια έκπληξη......



Δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, που σου κόβει την ανάσα,σε καθηλώνει, μες τις σελίδες του ξεπηδούν κρυμμένα μυστικά και συναισθήματα και προσπαθείς και εσύ να λύσεις το μίτο. Ποιος είναι ο θύτης; Και γιατί;



Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!!

«Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν»

Το παραπάνω αποτελεί τον ορισμό της τραγωδίας και σίγουρα όλοι όσοι κάναμε αρχαία στο λύκειο το διδαχτήκαμε. Θυμάμαι είχα μια φιλόλογο η οποία μας είχε βάλει να το αποστηθίσουμε και μας εξέταζε με τη σειρά. Μάλιστα μας το είχε βάλει και στο διαγώνισμα στο τέλος της χρονιάς. Όταν το συνάντησα στις πρώτες σελίδες του «ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ» της Ειρήνης Βαρδάκη μου ήρθαν στο μυαλό όλες εκείνες οι ατελείωτες ώρες που παλεύαμε με τα αρχαία κείμενα και τις μεταφράσεις τους. Γύρισα για λίγο στα εφηβικά μου χρόνια και χαμογέλασα πονηρά καθώς έφερνα στο μυαλό μου εκείνη την περίοδο. Δεν ήξερα όμως τι με περίμενε παρακάτω βλέπετε…

Μια γυναίκα πέφτει θύμα ενός αποτρόπαιου εγκλήματος. Η Άννα Δημητρακάκη στα χέρια του δήμιου της θα ζήσει εφιαλτικές στιγμές και θα φτάσει στα όρια του θανάτου. Το σώμα της θα δεχθεί την οργή ενός ατόμου που τρέφει απίστευτο μίσος προς το πρόσωπο της. Δεν θα σακατέψει μόνο το εξωτερικό της περίβλημα αλλά και τον εσωτερικό κόσμο της ψυχής της. Θα την αφήσει έρμαιο της λήθης σε μια κωματώδη κατάσταση χωρίς να μπορεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον και με τους γύρω της. Η ίδια όμως είναι εκεί, μιλάει με τις σκέψεις της, με την ψυχή της, με όλο της το είναι ευχόμενη να γίνει αντιληπτό από τους άλλους που την περιβάλλουν και τη φροντίζουν. Οι άλλοι όμως την έχουν ολότελα ξεγραμμένη, μια ζωντανή ψυχή μέσα σε ένα νεκρό σώμα.

Τρεις άνθρωποι την αγαπούν πολύ και καλούνται να βγάλουν στο φως την αλήθεια. Ο Μάρκος, ο σύζυγος της, ο Δημήτρης, ο εραστής της και η Έλλη, η καλύτερη της φίλη. Ανάμεσα τους ο αστυνόμος Λαέρτης που παλεύει κι εκείνος να εξιχνιάσει την αλήθεια γύρω από αυτό το πρωτοφανές έγκλημα αγριότητας. Μαχόμενος με τα δικά του προσωπικά προβλήματα κατά έναν παράξενο λόγο θα δεθεί με τη μοίρα της Άννας και θα αγωνιά για την εξέλιξη της πορείας της. Θα αναζητήσει ο ίδιος τον ένοχο καθώς αισθάνεται υποχρέωση απέναντι σε αυτή τη γυναίκα. Ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτή την αναίσχυντη πράξη; Η καταιγίδα που θα πλήξει την Κρήτη και φέρει το όνομα της θεάς Άτης θα πλανέψει τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας και θα τους οδηγήσει σε λανθασμένα μονοπάτια. Θα σπείρει στην πόλη του Ρεθύμνου ψευδαισθήσεις και παράνοια…

Πόσο εύκολο είναι να τα τινάξουμε όλα στον αέρα; Πόσο έτοιμοι είμαστε να πολεμήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Το βιβλίο της Ειρήνης Βαρδάκη είναι ένα ταξίδι στα απύθμενα σημεία της ανθρώπινης ψυχής που μελετά σε βάθος την έννοια της αγάπης. Της αγάπης που δεν γνωρίζει όρια, εκείνης που μεταφράζεται ως μιας πραγματικότητας άπιαστης, της αγάπης της συζυγικής, της αδελφικής, της φιλικής, της αμαρτωλής, της άδολης. Πέντε τραγικά πρόσωπα συγκροτούν την ιστορία του «ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ». Πέντε άνθρωποι που θα πιαστούν στα δίχτυα της πλανεύτρας Άτης που θα τους αποπροσανατολίσει, θα τους θολώσει το μυαλό, θα τους τυφλώσει τα μάτια, θα τους χτυπήσει κατακέφαλα και θα τους οδηγήσει στην παρεκτροπή. Οι απερίσκεπτες και ανεύθυνες πράξεις τους, απόρροια των τραγικών γεγονότων που θα βιώσουν, θα επιφέρουν την απόλυτη καταστροφή.

Το πιο τραγικό πρόσωπο όλων είναι η Άννα, εκείνη που ζει τον απόλυτο εφιάλτη, και όλοι οι άλλοι αποτελούν τους δορυφόρους που γυρίζουν αδιάκοπα γύρω της. Όλοι τους ανεξαιρέτως όμως παλεύουν να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα που τους ταλανίζουν. Έρχονται αντιμέτωποι με τους ίδιους τους εαυτούς καθώς αγωνίζονται για να ξεφύγουν από την τύφλωση του νου τους οδηγώντας όμως το μυαλό και την ψυχή τους σε πράγματα ανάρμοστα. Πολλά τα μηνύματα που αναδύονται μέσα από την αφήγηση της ιστορίας που έχτισε με εξαιρετική μαεστρία η συγγραφέας. Μιλά για την οικογένεια, για τη φιλία, για τον έρωτα, για το δεσμό μεταξύ μητέρας και παιδιού, θίγει την έννοια της ζήλιας, της προδοσίας, της χειραγώγησης, της έγνοιας για τον διπλανό σου αλλά και της απέχθειας και του μίσους. Ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής πέντε ανθρώπων μέσα σε μια κοινωνία που βριθεί προκαταλήψεων και γυρίζει την πλάτη σε ότι θεωρεί διαφορετικό, σε ότι είναι ανάρμοστο στα μάτια της.

Η πένα της Βαρδάκη απλά «ζωγραφίζει» στο χαρτί μεταφέροντας στους αναγνώστες όλα εκείνα τα συναισθήματα που αισθάνονται οι πρωταγωνιστές του βιβλίου. Μας κάνει κοινωνούς των αγωνιών τους, των φόβων τους, των πιο μύχιων σκέψεων τους, των αμαρτιών τους μέσα από συνεχείς ανατροπές στην πλοκή που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι να επέλθει η κάθαρση αυτής της τραγικής ιστορίας. Άραγε υπάρχει κάθαρση; Τη δίνει η συγγραφέας στο τέλος; Νομίζω πως ναι. Και δεν είναι άλλη από την κάθαρση της δικής μας ψυχής που βγάζει ένα ένα τα καρφιά που είχαν μπηχτεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Σκληρό, σοκαριστικό, ψυχοφθόρο το «ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ» αλλά τόσο απτό, τόσο ζωντανό, τόσο πραγματικό στα μάτια μας μέσα από την ιδιαίτερα λυρική και λογοτεχνική γραφή της Ειρήνης Βαρδάκη που μας ταξιδεύει στα ασεβή μονοπάτια του ανάρμοστου…

Το «ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ» αποτελεί μια «σύγχρονη» αρχαία τραγωδία το οποίο μας μεταφέρει μέσα από τις σελίδες του μια ανθρώπινη πράξη – «μίμησις πράξεως» – αλλά και τα συναισθήματα που προέρχονται από την απομίμηση μιας πράξης όπως έλεγε ο Πλάτωνας. Έχει αρχή, μέση και τέλος με κανονικό μέγεθος – «μέγεθος εχούσης» – που δεν είναι ούτε μικρό αλλά ούτε και μεγάλο ώστε να μην μπορεί να αποδώσει όλα τα νοήματα του και να μην προκαλεί ανία στον αναγνώστη. Σε μια τραγωδία είναι απαραίτητο ο θεατής να λυτρώνεται – «κάθαρσιν» – από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν καθώς διαβάζει, στην συγκεκριμένη περίπτωση, το «ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ». Με λίγα λόγια είναι ένα πόνημα που διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια τραγωδία γεμάτη με ασίγαστο μίσος, έντονα πάθη και ανεξέλεγκτες εμμονές που το μετατρέπουν σε ένα σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ.

Το βιβλίο της Ειρήνης Βαρδάκη είναι μια γερή γροθιά στην ψυχή μας, ένας σφιχτός κόμπος στο στομάχι μας. Δύσκολα το ξεχνάς γιατί θα το κουβαλάς μέσα σου για πολύ καιρό. Η συγγραφέας μας πλανεύει. Μας πετά στο κενό και πέφτουμε χωρίς αλεξίπτωτο και η σύγκρουση με το έδαφος είναι σφοδρή! Και μας σπάει σε κομμάτια. Όπως την κούκλα που κοσμεί το εξώφυλλο του «ΑΝΑΡΜΟΣΤΟΝ ΕΣΤΙ». Και μετά το κλείσιμο της τελευταίας σελίδας φτάνει η ώρα να ενώσουμε ξανά τα κομμάτια μας και να προχωρήσουμε με την γλυκόπικρη ανάμνηση του!