Ένα βιβλίο με ωραιο λόγο,πλουσιες περιγραφές που σε βάζουν κι εσένα στο πλάνο!Υπέροχη αφήγηση σε α' πρόσωπο που σε αφήνει να γίνεις κομμάτι της ιστορίας!Ζεις την ηρωίδα και το κάθε συναισθήμα τόσο έντονα που όχι μόνο απολαμβάνεις αυτό το μοναδικό ταξίδι αλλα δεν θες να τελειώσει γιατί απλά είναι ένα βιβλίο που δεν θες να αφήσεις από τα χέρια σου!Πιάνεις τον εαυτό σου να ανατρέχει ξανά και ξανα σε λόγια που είτε τα ένιωσες δικα σου γιατί σε προβλημάτισαν ειτε γιατί τα έχεις σκεφτεί κι εσύ κάποια στιγμή στη ζωή σου!Ένα δημιούργημα που εκτός από το να σε ταξιδεύει,σε αναζωογονεί σαν άνθρωπο και σαν μοναδα ενός γενικότερου κοινωνικου συνόλου!Προβληματιζεσαι για την ζωη και την αναγκη σου να ζησεις ομορφα μέσα σ'αυτή. Ήρωες που ζουν έντονα την καθε στιγμή,που αγαπούν,ερωτεύονται,νοιάζονται για τα αγαπημένα τους πρόσωπα και παλεύουν για όλες τις πολύτιμες σχέσεις τους!Ένα δυνατό βιβλίο που σου χαρίζει τόσα πολλά και διαφορετικά συγχρόνως συναίσθηματα...κλαις,γελάς,πονάς,θυμώνεις,ελπίζεις,δυναμωνεις,υπομενεις κι επιμενεις χωρίς να μετανιωνεις για όσα ζεις...Γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις πως τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτε...Και κλείνοντας το βιβλίο ίσως πιάσεις τον εαυτό σου να σου υπόσχεται πως από αύριο θα αλλάξουν πολλά!

Ενα βιβλιο οδηγος ζωης, ενα βιβλιο που σε ταξιδευει και σε παρακινεί να ξεκινήσεις το ταξιδι που ποτε δεν εκανες. Ποτε δεν ειναι αργα να ξεκινησεις και η περιπετεια θα σου δωσει πολλα.

Ο Κωστας ωριμαζει την συγγραφη του φτιαχνοντας ενα βιβλιο που διαβαζεται εν ριπη οφθαλμου

"Μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Να χαιρόμαστε τη κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία. Να περνάμε περισσότερο και πιο ποιοτικό χρόνο με αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν. Να ευχαριστούμε για την υγεία μας. Δεν υπάρχει πιο πολύτιμο αγαθό".

Συναισθηματικό μυθιστόρημα που μιλάει στην καρδιά. Ένας ύμνος στη ζωή. Ο αναγνώστης διαβάζοντας εγκλωβίζεται στη συναισθηματική φόρτιση που αποπνέει η πλοκή της ιστορίας. Με ρεαλιστική και ανατρεπτική γραφή ο συγγραφέας χρησμοποιώντας πρωτοπρόσωπη αφήγηση καταφέρνει να μας περάσει το μήνυμά του μέσα από την ηρωίδα του Ισμήνη. Η ζωή δεν είναι προσχεδιασμένα κουτάκια. Βουτηγμένοι στην καθημερινότητά μας χάνουμε την ποιότητα που αξίζει στην οικογένειά μας.

Ο Κώστας Κρομμύδας έχει μία εξαιρετική ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Τα ανάμεικτα συναισθήματα παρασύρουν σε κάθε σελίδα.Ένα βιβλίο που σε ταρακουνάει συθέμελα, σε αφυπνίζει θα έλεγα, και αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας.Χάνεις την αίσθηση του χρόνου με το ωραίο λεξιλόγιο και την παραστατικότητα των εικόνων και το συγκλονιστικό φινάλε του.

Διαβάστε το και αφυπνίστε τους εαυτούς σας προς το καλύτερο!!!

ΜΕΣΟ... ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Μια άκρως συναισθηματική γραφή και για άλλη μια φορά ο συγγραφέας «μπαίνει» με μεγάλη επιτυχία στα παπούτσια μιας γυναίκας. Από κάποιο σημείο και μετά διάβαζα συνεχώς με τα μάτια βουρκωμένα.

Αυτό που κυριαρχεί και εντυπωσιάζει, είναι η απόλυτη καθαρότητα σκέψης των ηρώων της ιστορίας, παρ’ όλο που η θεματολογία αυτού του βιβλίου θα επέτρεπε το αντίθετο.

Όσο για την ιστορία μας, είναι η τρανή επιβεβαίωση αυτού που λέμε συνήθως: κάνουμε σχέδια αλλά ο Ύψιστος εκεί ψηλά γελά. Απαισιόδοξη ματιά της ζωής; Δε θα το έλεγα. Περιέχει ένα πολύ μεγάλο μήνυμα στους αναγνώστες, και μάλιστα γραμμένο με τεράστια γράμματα: ΖΗΣΕ!!!

Κάτι που ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ειδικά μέσα στις μεγαλουπόλεις, μας το στερεί, μας αναγκάζει να το ξεχνάμε, να το προσπερνάμε, λες και έχουμε όλη την πίστωση χρόνου που θέλουμε.

Καταθλιπτική γραφή θα με ρωτήσετε; Κάθε άλλο. Μπορεί το τέλος της ιστορίας να είναι άκρες μέσες ήδη γνωστό, αλλά η πένα του κυρίου Κρομμύδα είναι γεμάτη αισιοδοξία, ελπίδα, φως, χρώματα, γεύσεις, αρώματα, καταπληκτικές περιγραφές τόπων και τοπίων και ταξίδια σε μαγευτικούς τόπους.

Η ηρωίδα μας, μια νεαρή γυναίκα, πνιγμένη στην άνοστη και άνευρη καθημερινότητα, στα πρέπει που οφείλει να ακολουθήσει, παραβλέποντας ό,τι θα ήθελε πραγματικά να κάνει στη ζωή. Σε μια τραγική στιγμή της ζωής της, αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να κάνει ριζική αναθεώρηση των πάντων και να ανακαλύψει την πραγματική ποιότητα όλων. Την πραγμάτωση όλων των «θέλω» και «μπορώ» στο σήμερα από την ίδια, χωρίς καμία αναβολή.

Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο όλων αυτών που βιώνει δίνει όχι μόνο μια άκρως πραγματική διάσταση, αλλά μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα και την ψυχοσύνθεσή της, τα διλήμματά της, τις ανασφάλειές της αλλά και την αποφασιστικότητα της και την αγωνιστικότητά της να φτάσει τελικά κάποια πράγματά στην ολοκλήρωσή τους.

Ο έρωτας παίζει κι εδώ τον καταλυτικό ρόλο του. Ο συγγραφέας μας δείχνει ξεκάθαρα πως πέρα από το να είναι η κινητήρια δύναμη της ζωής, για να μπορεί κανείς να βιώσει την πραγματική αγάπη θα πρέπει να είναι απλή, άδολη και ανιδιοτελή.

Το βιβλίο αυτό, αν και κατά βάση αποτελεί ένα ψυχογράφημα, η αφήγηση είναι απολύτως δεμένη, δεν μακρηγορεί, δεν πλατειάζει με υπέρ-αναλύσεις, έχει γρήγορη πλοκή και δεν κουράζει στο ελάχιστο. Και μόλις φτάνουμε στο τέλος του βιβλίου λέμε χαμηλόφωνα και με λαχτάρα, μαζί με τον συγγραφέα «Μια νύχτα ακόμη….»

Η άποψη της Καλλιόπης Γιακουμή για το βιβλίο



“Μια νύχτα ακόμη”



Συγγραφέας Κώστας Κρομμύδας



Εκδόσεις Διόπτρα



Το βιβλίο “Μια νύχτα ακόμη”, αφηγείται την ιστορία της Ισμήνης, της κεντρικής ηρωίδα του βιβλίου.

Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πρωτοπρόσωπη αφήγηση σε όλο το έργο. Έχουμε να κάνουμε με την βαθιά, ειλικρινή και συγκινητική εξομολόγηση της Ισμήνης, της οποίας την ψυχοσύνθεση, θαρρείς και μετουσιώνεται ο Κώστας Κρομμύδας. Με απόλυτη μαεστρία, διεισδύει και καταφέρνει να περιηγηθεί στα μονοπάτια της γυναικείας ψυχής, αποτυπώνοντας με απόλυτη επιτυχία κάθε πτυχή της.

Την ημέρα του γάμου της λοιπόν, μέσα στην εκκλησία, θα της συμβεί κάτι απρόσμενο, που θα σηματοδοτήσει την αρχή μιας σειράς γεγονότων, που θα αλλάξουν τα πάντα στην ζωή της…για πάντα!! Μια πολύ δυνατή σκηνή στην οποία δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο, για να μην σας στερήσω την μαγεία να την “ανακαλύψετε” μόνοι σας. Δύο μέρες μετά, μαθαίνει ότι έχει πολύ λίγους μήνες ζωής. Και εκεί η Ισμήνη έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες αλήθειες, μα και με ακόμα μεγαλύτερες αποφάσεις.. Προσπαθώντας να προλάβει τον χρόνο που την εγκαταλείπει, την ζωή που βλέπει να την προσπερνά, ξεκινάει ένα απίστευτο ταξίδι, ένα ταξίδι ζωής, ένα ταξίδι που θα την οδηγήσει στην έκπληξη της ανακάλυψης του ουσιαστικού σκοπού της ζωής, που μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν την ένοιαζε, δεν χρειάστηκε, δεν ήθελε, δεν προλάβαινε… να αξιολογήσει..



Μόνο που μαζί της και πολλοί από μας θα συνειδητοποιήσουμε, πως ούτε εμείς το έχουμε κάνει..

Ο γρήγορος και ξέφρενος κάποιες φόρες ρυθμός της ζωής μας, οι ανάγκες της καθημερινότητας, η ρουτίνα, το βόλεμα στο συνηθισμένο, η δουλειά, οι υποχρεώσεις και ο διαρκής αγώνας για επιβίωση σίγουρα μας κάνουν να ξεχνάμε τα ουσιώδη. Όλα αυτά, μας εξασφαλίζουν την επιβίωση, μα πολλές φορές μας στερούν την ποιότητα και την ουσία. Ξεχνάμε τι στα αλήθεια θα έκανε πραγματικά την ζωή μας ευτυχισμένη και αυτό δεν το ορίζουν τα υλικά αγαθά και οι καταξιωμένες καριέρες. Η ευτυχία είναι στιγμές, στιγμές που μας προσφέρουν φωτεινά, αληθινά, χαμόγελα, στιγμές που μας γεμίζουν ηρεμία, που μας χαρίζουν ξεγνοιασιά. Είναι εκείνες οι απλές καθημερινές, μικρές στιγμές που κάθε μέρα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε, μα τις προσπερνάμε, σαν βαρετές, σαν συνηθισμένες, σαν δεδομένες, είναι οι στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους μας, οι στιγμές που ξεκλέβουμε για τον εαυτό μας, για να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που θα μας κάνει νιώσουμε γεμάτοι, ικανοποιημένοι, πραγματικά ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι. Η ζωή είναι το καλύτερο δώρο που μας έχει δοθεί, ένα μοναδικό, ανεπανάληπτο, ουσιώδες δώρο, το οποίο ωστόσο παραγκωνίζεται συχνά από την ανάγκη για επιβίωση.

Αυτό είναι το πιο ηχηρό για μένα μήνυμα που ο Κώστας Κρομμύδας προσπαθεί να μας περάσει και το κάνει πολύ όμορφα.. Δεν είναι ανάγκη να φτάσουμε στο σημείο, να μπούμε στην θέση της Ισμήνης και της κάθε Ισμήνης, για να το συνειδητοποιήσουμε..

Το κείμενο εγείρει σκέψεις απέναντι στη σημασία της ανθρώπινης ζωής και το παροδικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η καθαρότητα της σκέψης που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα και κάνει την γραφή του άμεση και κατανοητή, η πληθώρα συναισθημάτων που νιώθει ο αναγνώστης καθώς ρουφά τις σελίδες και η αισιοδοξία που εκπέμπει, συστήνουν ένα επιτυχημένο βιβλίο, που αποτελεί ουσιαστικά μια ωδή στη ζωή.

Κάποιοι -κακώς για μένα- θεωρούν υψηλή λογοτεχνία, ένα βιβλίο που εμπεριέχει δυσνόητα και αμφιταλαντευόμενα μηνύματα, ένα βιβλίο που σου δημιουργεί σκέψεις που δεν μπορείς να διαχειριστείς και τελικά το κλείνεις, χωρίς ουσιαστικά να καταλάβεις τι διάβασες. Για μένα λογοτεχνία είναι εκείνο το βιβλίο που θα μου δώσει, που θα μου δείξει, που θα με “χαστουκίσει”. Εκείνο το βιβλίο που θα θυμάμαι γιατί μαζί του πέρασα καλά, γιατί του χάρισα τον χρόνο μου και έκανα μαζί του ένα ταξίδι, από το οποίο επέστρεψα αναπολώντας το ήδη..

Είναι λοιπόν κάποια βιβλία που αυτό το καταφέρνουν πολύ καλά, βιβλία που αποτυπώνονται μέσα σου για πάντα για κάποιους λόγους, για τους δικούς σου λόγους. Που σε αναγκάζουν να ξεβολευτείς, σε ταράζουν και σου χαλούν το αυτονόητο, σε προκαλούν να σταθείς και να δεις τις αλήθειες που μια χαρά έκρυβες κάτω από το πατάκι.. Αυτά τα βιβλία είναι λογοτεχνία και ένα τέτοιο βιβλίο είναι σίγουρα και το “Μια νύχτα ακόμη” του Κώστα Κρομμύδα.

Το “Μια νύχτα ακόμη”, είναι ένα βιβλίο που τολμάει να μιλήσει για πολλά και θα σε κάνει να σκεφτείς ακόμα περισσότερα για το νόημα της ύπαρξης, το τίμημα των επιλογών σου, ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Όλα αυτά δοσμένα, από μια δυνατή μα συνάμα ευαίσθητη πένα, ενός πολυτάλαντου ανθρώπου που χρησιμοποιώντας την τέχνη του λόγου, ξέρει να μιλά στην καρδία αναγνώστη.

Εδώ θα κάνω λόγο και για κάτι άλλο που κάνει την διάφορα στο βιβλίο και αυτό είναι η επιτυχία του συγγραφέα, στο ότι παρά το δυσάρεστο εκ πρώτης όψεως θέμα του έργου του, κατορθώνει να περάσει μηνύματα ανθρωπισμού, αισιοδοξίας, ελπίδας, αγάπης, αυταπάρνησης, πάλης για τη ζωή, και κυρίως αγώνα για επικράτηση της αξιοπρέπειας. Είναι από εκείνα τα βιβλία που είναι ικανά να μας γεμίσουν αισιοδοξία και δύναμη. Και δεν θα μπορούσε να μας αγγίξει περισσότερο, αν δεν είχε κάνει αναφορά σε κάτι που μας τρομάζει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας, τον θάνατο.

Από τις πρώτες κιόλας σελίδες, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται, πως δεν έχει να κάνει απλά με την καταγραφή μιας ιστορίας που διαβάζετε εύκολα και ευχάριστα και που την ξεχνάς, όταν τοποθετείς το βιβλίο σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης σου. Πρόκειται για μια ιστορία που ασχολείται με καίρια και σοβαρά θέματα, χωρίς να τα μελοδραματοποιεί (πράγμα που θα έκανε πολύ εύκολα ο Κρομμυδας, αν ήθελε, λόγω της ιδιότητας του ως ηθοποιού) κι όμως, ο συγγραφέας αντιμετωπίζοντας τα με τον δέοντα σεβασμό, τα δένει αρμονικά μεταξύ τους, χωρίς υπερβολικές και φορτισμένες περιγραφές που εκβιάζουν το συναίσθημα και δημιουργούν εντυπώσεις, έτσι τα χρησιμοποιεί σωστά, θυμίζοντας ζωγράφο που ξέρει που θα ρίξει φως και τι θα τονίσει περισσότερο στον καμβά του, για να προσφέρει ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα.

Το “Μια νύχτα ακόμη”, είναι ένα βιβλίο που πολλοί από όσους το διάβασαν, το χαρακτήρισαν “ύμνο” στη ζωή. Δεν θα μπορέσω να αποφύγω τον ίδιο χαρακτηρισμό, αφού συμφωνώ με αυτόν και δεν βρίσκω κάτι άλλο να του ταιριάζει τόσο απόλυτα. Αποτελεί ένα βιβλίο “γροθιά στο στομάχι”, αφού τολμά να κοιτάξει την σκληρή πραγματικότητα στα μάτια, εκείνη που ορίζει ότι όταν η αρρώστια σου χτυπά την πόρτα, όλα είναι πιθανά άσχετα από ελπίδες, εικασίες και χρήματα, που μας θυμίζει να είμαστε άνθρωποι, να αναγνωρίζουμε τη ρευστότητά μας και να μην παιδευόμαστε με τόσο μακρόπνοους στόχους και εγχειρήματα. Όπως, έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ «η ζωή είναι πολύ σοβαρή για να μιλήσουμε για εκείνη σοβαρά». Κάποια πράγματα δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο κατανόησης, σχεδιασμού, μελέτης και πρόβλεψης. Πράματα όπως η ζωή, η μοίρα, ο έρωτας, ο οποίος είναι ένας ακόμα από τους “κεντρικούς” ήρωες του βιβλίου.

Ο έρωτας χρησιμοποιείται ευρηματικά από τον συγγραφέας ως ένα ακόμα μέσο, για να μας δείξει πως πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους μας για αυτό που είναι και όχι για αυτό, που εμείς θα θέλαμε να είναι. Η αγάπη χτίζεται υγιώς μόνο πάνω στην αλήθεια και στην αποδοχή και μόνο τότε είναι αληθινή, καταλυτική και αιώνια.

Υπάρχουν λοιπόν, όπως πολύ καλά μας λέει ο συγγραφεύς “Ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό. Κάποια, όταν μια δουλειά σε αναγκάζει να φύγεις χωρίς να αφήσεις τίποτα πίσω σου…”…και κάποια κρατώντας ένα βιβλίο όπως το “Μια νύχτα ακόμη” στα χέρια σου..

Για αυτό το ταξίδι σε ευχαριστώ πολύ Κώστα…!!!

Μια ανύποπτη στιγμή ήταν ικανή να σταθεί μοιραία στην ζωή της Ισμήνης.Στάθηκε όμως και το σημείο αναφοράς για να ξεκινήσει ένα ανατρεπτικό ταξίδι, τελείως διαφορετικό από τα άλλα.Από την Αριδαία και την νύμφη του Βορρά την Θεσσαλονίκη, γινόμαστε μάρτυρες ενός ιδιαίτερου οδοιπορικού με στάσεις την Ιταλία, την Γερμανία και την Ελβετία.Αναμφίβολα, όταν τα χρονικά περιθώρια στενεύουν,μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα μέσα από μια άλλη οπτική γωνία.Ο Kostas Krommydas μας συστήνει μέσα από έναν τόνο άμεσο και βαθιά ανθρώπινο την κεντρική του ηρωίδα και μέσα από τα δικά της μάτια,μαθαίνουμε και εμείς να διεκδικούμε την κάθε μας στιγμή.Ένα σπουδαίο αφήγημα που στόχο έχει να μας υπενθυμίσει ότι βασική προϋπόθεση για την ισορροπία των πάντων, είναι πρωτίστως να αφουγκραστούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να κάνουμε μαζί του ειρήνη.Για να επιτευχθεί όμως αυτό χρειάζεται να απομακρυνθούμε από τον μικρόκοσμο μας και τα συνεχή "πρέπει" που επιτρέπουμε να κυριαρχούν στα πάντα και να κάνουμε αυτό που προστάζει η καρδιά μας.Η εξαιρετική απεικόνιση της ψυχοσύνθεσης μιας νέας γυναίκας που αψηφά την αίσθηση χρόνου και την επιλογή χώρου,είναι το εφαλτήριο για τον κάθε αναγνώστη να μην θεωρεί ποτέ τίποτα σίγουρο και δεδομένο.Μια τρυφερή ιστορία που μας προτρέπει να ζούμε και όχι απλά να επιβιώνουμε και εξυμνεί το σημαντικότερο δώρο όλων:την ίδια την ζωή!Και πόσο μεγαλύτερη αξία αποκτά αυτή, όταν έχεις την τύχη και την ευλογία να αγαπήσεις και να αγαπηθείς βαθιά!Ένα συγκινητικό και συνάμα αισιόδοξο μυθιστόρημα που προβληματίζει και μας βοηθά να κοιτάξουμε γύρω μας και να ψάξουμε μέσα μας.Ισως να το χαρακτήριζα και ένα εξαίσιο εγχειρίδιο ζωής, που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη μας!

"Ένα γράμμα από τον Φελίπε...

Αγαπητέ Κώστα,

Ελπίζω να σε βρίσκω καλα, τόσο εσένα όσο και την οικογένεια σου. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο Μπελάτζο; Στο σπίτι του Σιμόνε, όταν ήρθα με εκείνη την ελληνίδα; Ισμήνη...

Η συγκυρία της συνάντησής μας ήταν μαγική και τραγική ταυτόχρονα. Ταξίδευε μόνη για κάποιο λόγο που διαισθανόμουν αλλά δεν ήξερα με σιγουριά. Μόνο τα μάτια της μαρτυρούσαν την αλήθεια, τίποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα καλύπτονταν από ένα πέπλο μαγείας και έρωτα χωρίς ίχνος αρνητισμού. Όλα όσα ήθελε να ζήσει, έστω στο τέλος, μιας και της είπαν πως είχε λίγους μήνες ζωής. Ήταν άρρωστη, πέθαινε. Κινούνταν μοναχική προς το αδιέξοδο του θανάτου αλλά τόσο συντονισμένη με όλους εμάς τους ζωντανούς. Θυμάσαι που τη συμπαθήσατε όλοι; Εμένα με μάγεψε. Η ιστορία της είναι εντυπωσιακή.

Θα ήταν όμορφο να μπορούσες να την κάνεις βιβλίο, μιας και γράφεις. Ξέρω κι άλλους συγγραφείς, αλλά η στρωτή και απλή γραφή σου, χωρίς να είναι απλοϊκή όπως είπες, ταιριάζει με αυτό που εκείνη έζησε. Έζησε αυτά που επιθυμούσε, ακολούθησε το όνειρο. Θα ευχόμουν να έγραφες ένα βιβλίο επάνω της, χωρίς περιττές αναλύσεις της ψυχοσύνθεσής της στις στιγμές που η μαυρίλα του τέλους ήταν ο μοναδικός σύντροφός της, χωρίς τις οικογενειακές δραματικές της στιγμές. Σημασία για την Ισμήνη δεν είχε ότι πέθαινε, αλλά το πως ζούσε. Εκεί θα ήθελα να δώσεις έμφαση, κι όχι στο δραματικό του θανάτου, που άλλωστε ο καθένας μας βιώνει διαφορετικά. Επιθυμούσε μεταξύ άλλων, να διαδόσει το μήνυμα της αξίας των ονείρων του καθενός, που για κανένα κοινωνικό πρέπει δεν αρμόζει να τα εγκαταλείψουμε.

Τις λεπτομέρειες τις αφήνω επάνω σου, σου έχω εμπιστοσύνη. Πλέξε τη ζωή της όπως καταλαβαίνεις, άλλωστε τη γνώρισες. Μην χαθείς σε ατέρμονες αναλύσεις που ούτε εκείνη έκανε. Είναι μαγικό το πως σε ελκύει ένας άνθρωπος που ακολουθεί αυτό που νιώθει, είναι μαγικός ο τρόπος που ταυτίζεσαι, αυτά που μπορεί να σου προσφέρει όταν συμπορευτείς μαζί του.

Ο χρόνος που περνά, Kostas Krommydasostas, δεν έχει σημασία για κανέναν μας μέχρι την ημέρα που μας καταμετράται αντίστροφα, μέχρι το μηδέν. Όταν τη γνώρισα, εκείνη παρακαλούσε για μια μέρα ακόμη, εγώ παρακαλούσα για μια νύχτα ακόμη.

Καλές γιορτές,

Φελίπε"

Ένας κατακλυσμός συναισθημάτων.. Διδάσκοντας μας ότι την ζωή εμείς την κάνουμε όμορφη ή άσχημη. Είναι στο χέρι μας.. Δεν χορταίνω να το διαβάζω.

Ότι καλύτερο διάβασα αυτή την χρονια! Ένα βιβλιο που διαβάζεται με την ψυχή μας!!

Τι να πρωτοπώ για την γραφή σας.... Μας κάνατε κλάψαμε, γελάσαμε θυμωσαμε... Τα περάσαμε όλα τα στάδια... Τώρα είμαι έτοιμη για την βραδιά αναγνωστών!!!

Όποιος δεν το έχει διαβάσει ακόμη πραγματικά πρέπει να το κάνει....

Συγχαρητήρια!

Συγκινητικός και απόλυτα ικανός να αγγίξει τη ψυχή του κάθε αναγνώστη ο κύριος Κρομμύδας. Μια νύχτα ακόμη.. Ιστορία που μας θυμίζει να ζούμε τη κάθε μέρα και να κάνουμε τα όνειρα μας σήμερα, τώρα, πραγματικότητα γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει ! Μας καθηλώνει πάντα η γραφή και η σημειολογία του, μας καλύπτει πάντα συναισθηματικά και ευχάριστα, βγάζουμε συναισθήματα και αυτό είναι που μας έχει κερδίσει στον συγγραφέα Κώστα Κρομμύδα. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να προστεθεί αυτό το βιβλίο στη συλλογή κάθε φίλου της καλής γραφής και κάθε φίλο του καλού και ποιοτικού βιβλίου.

Η ανάγνωση του "Μια νύχτα ακόμη" συνέπεσε χρονικά με το τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου "το Δώρο" από τον Στέφανο Ξενάκη. Τυχαίο γεγονός ή μήπως μια ακόμη έκφραση της συγχρονικότητας;

Μάλλον το δεύτερο, μιας και το νέο μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα εκτός από το συνεχές αναγνωστικό ενδιαφέρον, στο οποίο μας έχει συνηθίσει, κάνει μια βαθιά διείσδυση σε έννοιες όπως συγχρονικότητα, ευγνωμοσύνη, αγάπη, εκτίμηση του μεγαλύτερου δώρου που μας έχει ποτέ προσφερθεί, αυτό της ζωής.

Παρόλο που η σκιά του θανάτου στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας του, επισκιάζει από την αρχή σχεδόν την πλοκή του βιβλίου, εντούτοις η ζωή και όλο της το μεγαλείο κατέχει τα ηνία!

Ως αναγνώστρια όλων των βιβλίων του συγγραφέα δεν διατηρούσα καμιά αμφιβολία για το πώς η γραφή του θα καταφέρει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος.

Αυτό όμως που κατάφερε σε αυτό του το μυθιστόρημα, και που το διαφοροποιεί από όλα τα προηγούμενα, είναι πως κατάφερε να εξαφανίσει τόσο πολύ το φόβο του θανάτου, και να εξυμνήσει με τέτοια δύναμη την αγάπη για τη ζωή. Αν και στο μυαλό μας, διαβάζοντας το βιβλίο, γνωρίζαμε ενδόμυχα την κατάληξη της Ισμήνης, όλη μας η προσοχή και η προσήλωση ήταν στραμμένη στο να δούμε με ποιούς τρόπους θα μπορέσει να κάνει πράξη, έστω και τώρα όλα εκείνα που δεν τόλμησε να κάνει,να ερωτευτεί, να εκτιμήσει κάθε λεπτό που της έχει δοθεί, αφιερωμένη σε αυτά που επιτάσσει η καρδιά της και όχι το στέρεας λογικής μυαλό της ή η γνώμη των άλλων! Μία απώλεια, ένας θάνατος, δεν είναι σίγουρα δώρα κατά παραγγελία, όμως έρχονται στη ζωή μας. Το περιτύλιγμα ίσως δεν είναι και τόσο ελκυστικό και να φοβόμαστε, να διστάζουμε να τα περιεργαστούμε, να τα δούμε καλύτερα. Είναι όμως δώρα, και κάτω από το σκληρό περιτύλιγμα κρύβεται η αξία τους.

Το βιβλίο αυτό είναι μία υπενθύμιση να αγαπάμε τη ζωή, να εκτιμάμε όσα έχουμε και όσα μας φέρνει, να της ανταποδίδουμε το δώρο. Γιατί το δώρο φέρνει δώρο. Τα δώρα της ζωής προς εμάς είναι οι ευκαιρίες που μας μοιράζει, και το δώρο μας προς τη ζωή είναι να αρπάξουμε αυτές τις ευκαιρίες, και να περιμένουμε κι άλλα από τα δώρα της. Εξαρτάται από εμάς αν θα «ανοίξουμε» αυτό το δώρο με επιφυλακτικότητα και φόβο, ή με έκπληξη και ενθουσιασμό.

Σε ευχαριστώ Κώστα γιατί στο βιβλίο σου αυτό βρίσκεται τελικά η ιδέα να δεχτούμε τη ζωή, να τη δούμε με μια ματιά πιο ευρεία, πιο θετική!!

Τι να πω,υπεροχο.

Η ιστορια μιας νεας γυναικας,στην ηλικια μου που διαπιστωνει πως εχει αξια η ζωη μονο οταν την ζεις.Δεν μπορω να πω περισσοτερα,πρεπει να το διβασετε για να καταλαβετε.

Κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μου βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, αν και πάντα έχω μία πληροφόρηση για το γενικό πλαίσιο στο οποίο βασίζεται, περιμένω να δω πως θα καταφέρει πάλι να με εκπλήξει. Βλέπετε, ο Κώστας είναι πρώτα από όλα γνωστός ως ηθοποιός και παρόλο που τα τελευταία δέκα χρόνια έχει κάνει μία αξιοσημείωτη συγγραφική πορεία, εν τούτοις πάντα η εικόνα του στη σκηνή ή στην οθόνη, είναι η πρώτη που έρχεται στο μυαλό του αναγνώστη. Έτσι λοιπόν και εγώ, παρόλο που έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, ψάχνω σε κάθε νέα του συγγραφική προσπάθεια να βρω μία επανάληψη, κάτι που να έχει ήδη γραφτεί από τον ίδιο. Και φυσικά δεν βρίσκω... Και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του! Είναι κάθε φορά διαφορετικός, κάθε φορά πιο ώριμος και πιο μεστός σε αυτό που γράφει και καταφέρνει να κρατήσει τον αναγνώστη απόλυτα προσηλωμένο στο έργο του.

Το "Μια νύχτα ακόμη" είναι ένα βιβλίο, ύμνος προς τη ζωή. Ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται πανανθρώπινες αλήθειες, τις οποίες όμως τις έχουμε αφήσει σε ένα περιθώριο της χαοτικής ζωής μας και απλά δεν τους δίνουμε σημασία. Και έρχεται ένα ξαφνικό γεγονός, να μας συνταράξει και να μας κάνει να ψάξουμε και να βρούμε το πραγματικό νόημα της ύπαρξης μας σε αυτόν τον κόσμο.

Είναι το τρίτο στη σειρά μυθιστόρημα του συγγραφέα, που επιλέγει να έχει γυναίκα ως βασική ηρωίδα και να γράψει μέσω από αυτήν, την Ισμήνη. Η Ισμήνη τα έχει όλα. Είναι επιτυχημένη δικηγόρος, καταγόμενη από μία μεσοαστική οικογένεια, με φίλους, σύντροφο και μία ζωή καθόλα τακτοποιημένη. Η ζωή της δείχνει ανέφελη και το μέλλον της λαμπρό. Όμως η μοίρα έχει άλλα σχέδια για την ίδια. Σχέδια που θα ανατρέψουν το status quo της ζωής της, αλλά που θα της δώσουν και την ευκαιρία να ζήσει κάτι που ποτέ δεν θα το τολμούσε. Στο ταξίδι αυτό που την πάει η μοίρα της, θα συναντήσει ανθρώπους και θα μοιραστεί ιδέες που θα της ανατρέψουν όλο το οικοδόμημα της τακτοποιημένης ζωής της και θα την κάνουν να εκτιμήσει τις απλές αξίες και τα απλά πράγματα που κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.

Ο Κώστας Κρομμύδας έχει μία εξαιρετική ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η πλοκή του είναι τέτοια που δεν αφήνει κενά ή αναπάντητα ερωτήματα στον αναγνώστη και οι χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι ολοκληρωμένοι και σωστά τοποθετημένοι στην υπόθεση. Η διακύμανση των συναισθημάτων είναι συνεχής. Οι δραματικές σκηνές εναλλάσσονται με σκηνές πάθους, οι οποίες οδηγούν σε μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα που όμως δεν είναι ποτέ υπερβολική και επιτηδευμένη. Ο συγγραφέας δεν επιθυμεί να υποβάλλει τον αναγνώστη σε ένα συγκινησιακό κρεσέντο. Δεν προσπαθεί να τον τρομάξει ή να τον κάνει να αισθανθεί άβολα. Αντιθέτως προσπαθεί να του περάσει μηνύματα που θα τον κάνουν να δει ο ίδιος την ζωή αλλιώς, να θέσει άλλες προτεραιότητες και να αλλάξει τη ρουτίνα του που κάνει κάθε μέρα να μοιάζει με την προηγούμενη και τις επόμενες. Και φυσικά για άλλη μία φορά, περιγράφει στιγμές πάθους με έναν μοναδικά γλυκό τρόπο, που μόνο ο Κώστας ξέρει να δημιουργεί. Ταυτόχρονα δημιουργεί εξαιρετικής ομορφιάς εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη, περιγράφοντας με πολύ παραστατικό τρόπο το σκηνικό στο οποίο λαμβάνει χώρα η ιστορία του. Σε κάποια σημεία οι περιγραφές των τοπίων, των ανθρώπων και των φαγητών, η μυσταγωγία του κρασιού και οι στίχοι των υπέροχων τραγουδιών, κάνουν τον αναγνώστη να ξεχνά το δράμα πίσω από την υπόθεση και να γίνεται συμμέτοχος στην παρέα που έχει δημιουργηθεί. Σε αυτά τα σημεία μου έφερε στο νου μου τον Manuel Vazquez Montalban και τις απίστευτες περιγραφές γευμάτων που έχει στα έργα του.

Η ίδια η φύση της ιστορίας είναι τέτοια που θα μπορούσε να είναι πολύ δραματική και να σοκάρει τον αναγνώστη. Όμως κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα βαρύ και ευτυχώς ο συγγραφέας δεν το έκανε. Εντυπωσιάστηκα πραγματικά με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε το μυθιστόρημα. Ο αναγνώστης μπορεί να θέσει τους δικούς τους όρους και να βάλει τη φαντασία του να φτιάξει τις λεπτομέρειες. Ο Κώστας Κρομμύδας επιλέγει να δείξει πως η ζωή στο τέλος θριαμβεύει, όπως και να έρθουν τελικά τα πράγματα.

Κλείνοντας αυτήν την παρουσίαση του τελευταίου μυθιστορήματος του Κώστα Κρομμύδα θα ήθελα να σημειώσω πως με άφησε με πολλά και όμορφα συναισθήματα. Με έκανε να σκεφτώ και να αναθεωρήσω. Με συγκίνησε αλλά με έκανε και να χαρώ. Είναι ένα μυθιστόρημα που μπορεί να διδάξει και να εμπνεύσει, οπότε αν μη τι άλλο, αξίζει να το διαβάσετε!

Αυτό το βιβλίο είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμη μυθιστόρημα. Είναι ένας οδηγός ζωής με άξονες τον χρόνο, την ελευθερία και τις επιθυμίες.

Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι απόλυτα ελεύθερος. Πώς γίνεται να είμαστε ελεύθεροι και την ίδια στιγμή υπεύθυνοι και σωστοί; Πόσο εύκολο είναι να αγνοήσουμε τα πρέπει και τις υποχρεώσεις;

Ο συγγραφέας έρχεται να μας διηγηθεί τους κανόνες της ζωής μέσα από τα μάτια της Ισμήνης (για μένα δεν υπάρχει άλλος άντρας συγγραφέας που να έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στη γυναικεία ψυχολογία και ψυχοσύνθεση, ώστε να την παρουσιάζει με τέτοια δυναμική και σεβασμό). Η γραφή είναι η γραφή του κυρίου Κρομμύδα: η μετουσίωσης της απλότητας σε μια πολύπλοκη διάσταση γεμάτη συναισθήματα και αλήθειες που άλλοτε μας πονούν και άλλες φορές μας λυτρώνουν.

Αυτό το βιβλίο ήταν το πρώτο μου αναγνωστικό ταξίδι, ύστερα από μια αποχή πολλών μηνών λόγω συγγραφής και πραγματικά ήταν η καλύτερη επιλογή, καθώς μου δίδαξε πολλά μαθήματα που τα αγνοούσα ή μάλλον τα θεωρούσα προφανή, γι' αυτό και το διάβασα δύο φορές.

Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα που μέσα από αυτό το βιβλίο μάς μαθαίνει το κουμπί το restart και την αξία του στον χωροχρόνο.

#the_best_greek_writer

"Η ζωή μας δε μετριέται από το χρόνο, αλλά από τις στιγμές". Αυτή είναι και η ουσία εξάλλου μιας ζωής που αξίζει. Και αυτό το υπέροχο βιβλίο κάνει τον αναγνώστη να ταξιδέψει μέσα από μια συγκλονιστική ιστορία, να παγιδευτεί στο άπλετο συναίσθημα που διαχέεται από την κάθε σελίδα, να πορευτεί μαζί με τους πρωταγωνιστές και να αφυπνιστεί, πως η ζωή είναι για να βιώνουμε στο έπακρο την κάθε μας στιγμή. Ένα πραγματικά υπέροχο βιβλίο που σε γραπώνει από την πρώτη σελίδα και θες να το τελειώσεις το συντομότερο. Μια όμορφη ωδή στη ζωή, στα ταξίδια, στον έρωτα και στο χρόνο που (δεν) έχουμε. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Υπέροχο, συγκινητικό, ανθρώπινο. Η Ισμήνη, ένας από τους πιο συγκλονιστικούς χαρακτήρες που γέννησε η φαντασία του συγγραφέα. Ύμνος στη ζωή, σπουδή στο χρόνο. Στο χρόνο που μας δίδεται ως δώρο, αλλά συνήθως δεν τον εκτιμάμε, και τον αφήνουμε να κυλά χωρίς σκοπό, χωρίς ζωή. Μια νύχτα ακόμη, που για τους περισσότερους από μας δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά για την ηρωΐδα του βιβλίου είναι τα πάντα. Διαβάζοντας το βιβλίο, συχνά ταυτιζόμαστε με την Ισμήνη, για ταξίδια που δεν έγιναν, λόγια που δεν ειπώθηκαν, φιλιά που δεν δώθηκαν ποτέ. Αγαπημένο ήδη.

"Μια νύχτα ακόμη" με την Ισμήνη, σε μια συγκλονιστική ιστορία από τον Κώστα Κρομμύδα.

Ένα βιβλίο γεμάτο συναισθήματα και μήνυματα ζωής, γραμμένο με τρόπο τόσο γλαφυρό που από τις πρώτες κιόλας σελίδες με έκανε συνοδοιπόρο της Ισμήνης σε ένα από τα ομορφότερα ταξίδια που έχω διαβάσει...

Πρόκειται για ένα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, βιβλίο - μάθημα που με προβληματισε και μου δίδαξε οτι η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλά καθημερινά πράγματα και την ζεις πάντα με τους ανθρώπους που αγαπάς.

Είναι το μόνο βιβλίο που με έκανε να δω την ζωή και τους δικούς μου ανθρώπους αρκετά διαφορετικά...

Το προτείνω σε όσους αγαπούν τα ταξίδια και ιδιαίτερα, σε όσους αγαπούν την ζωή...

Είμαι σίγουρος ότι η ιστορία της Ισμήνης θα σας ταξιδέψει, θα σας συγκινήσει και θα σας μάθει να ζείτε το παρόν και την κάθε στιγμή της ημέρας.

Μόλις τελείωσα αυτό το συγκινητικό και συγκλονιστικό βιβλίο και από τα μάτια μου δεν έχουν ακόμη σταματήσει να τρέχουν δάκρυα. Με άγγιξε, με «ταρακούνησε», με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για την ζωή μου, να αναλογιστώ τα λάθη μου και όλους τους λάθους χειρισμούς μου και να αλλάξω γραμμή πλεύσης. Μην θεωρείτε τίποτα δεδομένο, ζήστε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, τολμήστε να κάνετε πράξη αυτά που θέλετε, αυτά που ποθείτε, γιατί ίσως αύριο να μην έχετε την ευκαιρία. Μην αφήνετε ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Κάθε μέρα είναι σημαντική, μοναδική. Και εμείς τι κάνουμε; «Βολεμένοι» στην ρουτίνα μας, ξοδεύουμε τον χρόνο μας σε λάθος ή ίσως σε ανούσια πράγματα, αναβάλουμε, δεν τολμούμε, διστάζουμε, φοβόμαστε. Δεν τολμούμε να κάνουμε κάτι που θέλουμε πολύ, γιατί φοβόμαστε τις πιθανές αρνητικές συνέπειες και την αποτυχία. Φοβόμαστε να ρισκάρουμε για να μην χάσουμε τα «σιγουράκια» μας. Δεν δείχνουμε αυτά που νιώθουμε, φοβούμενοι να μην «ξεγυμνωθούμε» και δείχνουμε ευάλωτοι. Δεν λέμε το «σ’αγαπώ» στους ανθρώπους που μας «γεννάνε» αυτό το υπέροχο και μοναδικό συναίσθημα, γιατί θεωρούμε δεδομένο πως θα τους έχουμε και αύριο δίπλα μας και μπορούμε ανά πάσα στιγμή να τους το πούμε.

Ήταν το συγκλονιστικότερο ταξίδι που έκανα εδώ και πάρα πολύ καιρό και άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου. Ο κ. Κρομμύδας στο πιο ώριμο, μεστό και φιλοσοφημένο του έργο, με γραφή αφοπλιστική, σε ένα βιβλίο κατάθεση ψυχής. Θερμά συγχαρητήρια κ. Κρομμύδα!!!

* «Δεν είναι τίποτα να πεθαίνεις. Είναι τρομακτικό να μην ζεις». Βίκτορ Ουγκό ------> σελίδα 9

** Υπάρχουν ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό. Κάποια, όταν μια δουλειά σε αναγκάζει να φύγεις χωρίς να αφήσεις τίποτα πίσω σου… Ταξίδια ξεκινούν χωρίς να το θέλουμε, είτε εξαιτίας ενός πολέμου είτε ενός παιχνιδιού που θα παίξει η μοίρα και θα μας οδηγήσει σε άγνωστους τόπους και συναισθήματα. Υπάρχουν ορισμένα που έμειναν χαραγμένα στην ψυχή μας επειδή μας πόνεσαν, επειδή μας ανάγκασαν να πληγώσουμε κι εμείς ανθρώπους που πιθανόν να αγαπούσαμε. Κάνοντας όνειρα, καμιά φορά ταξιδεύουμε, κι αυτά τα όνειρα, όσο δεν εκπληρώνονται, μεταμορφώνονται σε μικρούς εφιάλτες, που στοιχειώνουν κάθε σκέψη. Οι αναμνήσεις, από την άλλη, μας κάνουν να αναπολούμε γεμάτοι νοσταλγία αλλοτινά ταξίδια, που πέρασαν, όμως, και δεν θα έρθουν ξανά. Τα ταξίδια της σκέψης είναι αναίμακτα, καθώς ζουν και πεθαίνουν μέσα στον νου. Αλλά υπάρχουν κι εκείνα που τα διαφεντεύει ένας παράφορος έρωτας, που μας κάνουν να ξεχνάμε πώς είναι να ζούμε αλλά και να νιώθουμε τον πόνο όταν αυτός είναι χωρίς ανταπόκριση… Πολύ αργά θα καταλάβεις ότι τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ. Που δεν τα τόλμησες, που δεν τα γεύτηκες. -----------> σελίδα 11

*** Κανένα ταξίδι δεν τελειώνει τη στιγμή που επιστρέφεις στην βάση σου, αφού όσα βίωσες θα τα έχεις μαζί σου για πάντα να σε συντροφεύουν. ------------>σελίδα 76

**** «Μόνο σε ικετεύω να μου δώσεις μια νύχτα έρωτα. Ζητώ μόνο μια νύχτα ακόμη, να με ξεγελάσεις πάλι…» Una Noche Mas -------> σελίδα 161

*****Στ’αλήθεια, πόσο πρέπει να πονάει εκείνη η στιγμή όπου καταλαβαίνεις πως σ’ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών, πέρασαν χρόνια, ενώ εσύ ζούσες κάθε μέρα τους ίδια κι όλα γύρω σου άλλαζαν… Όπου έχασες ευκαιρίες μοναδικές ή, ακόμα χειρότερα, ανθρώπους, που δεν θα γυρίσουν ποτέ πια πίσω. Κι αυτό το «ποτέ» θα γίνει το πιο επίπονο «γιατί» σου για τις στιγμές που δεν έζησες μαζί τους και για όσα δεν πρόλαβες να τους εκφράσεις. Για κείνα τα «σ’αγαπώ» και τα «ευχαριστώ» που ξέχασες να πεις, καθώς η συνήθεια ύπουλα μπλέχτηκε στη σημασία τους και τα έκανε να φαντάζουν δεδομένα. -----------------> σελίδα 235

****** …αλλά όσα δεν έζησες δεν σου χαρίζονται ποτέ και, σαν να θέλουν να αποχαιρετήσουν τη χαμένη ευκαιρία να γίνουν πράξη, σε πονούν, μέχρι να καταλάβεις πόσο λάθος έκανες που τα έχασες ή τα ξέχασες…------------------> σελίδα 237

**** Η ποιότητα της ζωής μας δεν μετριέται με τον χρόνο, αλλά με τις στιγμές. Η ζωή δεν μας ανήκει. Είναι ένα δώρο που οφείλουμε να μοιραζόμαστε κάθε μέρα με κείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν. ---------------> σελίδα 299

Την ημέρα του γάμου της μαθαίνει πως έχει όγκο στον εγκέφαλο και λίγους μήνες ζωής. Τη λένε Ισμήνη και παίρνει την απόφαση να κάνει το ταξίδι που δεν έκανε ποτέ ως τότε, χωρίς να ξέρει πόσες αναπάντεχες εκπλήξεις την περιμένουν και πόσο πολύ θ’ αλλάξει η στάση της απέναντι στον εαυτό της και σ’ αυτούς που αγαπά. Είναι ένα ταξίδι στο εξωτερικό και ταυτόχρονα βαθιά μέσα της, που θα τη γεμίσει εικόνες κι εμπειρίες, αγνοώντας το ρυθμικό τικ τακ του χρόνου που υπολείπεται. Τι θα συμβεί λοιπόν στην Τοσκάνη; Πώς θ’ ατσαλωθεί η νέα αυτή γυναίκα απέναντι στην «καταδίκη» της;

Ο Κώστας Κρομμύδας ταξιδεύει τον αναγνώστη για ακόμη μια φορά στα άδυτα της πολύπλοκης γυναικείας ψυχής και γράφει για μια προσωπικότητα αληθινή και τρισδιάστατη, που ζωντανεύει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, παίρνοντας σάρκα και οστά με τις λογικές και αληθοφανείς αντιδράσεις της σε κάθε αναπάντεχο γεγονός που δέχεται στη ζωή της. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση πάντα είναι πρόκληση για τον οποιονδήποτε συγγραφέα, ειδικά αν καλείται να περιγράψει έναν ήρωα του αντίθετου φύλου. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια ακάματη πένα που δεν παύει να εξασκείται, οπότε πείστηκα απόλυτα για τα γνωρίσματα της Ισμήνης ενώ πολλές φορές ένιωσα πως διάβαζα κείμενο γυναίκας δημιουργού, μιας και οι σκέψεις, οι διάλογοι, οι φόβοι, η ανασφάλεια, ακόμη και τα λόγια ήταν αναπόσπαστο κομμάτι ενός ενδοσκοπικού σύμπαντος που, ακόμη κι αν το γνωρίζεις καλά, δύσκολα το πλάθεις σωστά για να παρασύρεις τον αναγνώστη.

Το νέο μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα είναι ένα ψυχογράφημα, ζούμε μεν μια περιπέτεια με γεγονότα και ανατροπές όμως το μεγαλύτερο ποσοστό της αφήγησης αφορά μια γυναίκα και τον μικρόκοσμό της, κάτι που θα μπορούσε εύκολα να γίνει βαρετό και μονότονο αλλά ο δοκιμασμένος συγγραφέας ξέρει πολύ καλά να κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Κάτι οι όμορφες περιγραφές της Τοσκάνης, κάτι οι ξεχωριστοί χαρακτήρες που γνωρίζει στο ταξίδι της η Ισμήνη, κάτι οι ιταλικές μελωδίες που συντροφεύουν την ανάγνωση, το μυθιστόρημα τελειώνει χωρίς να το καταλάβεις. Γραφή απλή και διάλογοι χωρίς φιοριτούρες συγκροτούν μια ιστορία γεμάτη ηθικά διδάγματα (κάποια προκύπτουν μέσα από τις πράξεις και κάποια καταγράφονται εν είδει «πνευματικής διαθήκης» ή απότοκα των εμπειριών στη ζωή) που με έκαναν να σταματήσω για λίγο και να σκεφτώ, να δω τη δική μου ζωή και ν’ αναλογιστώ πολλά.

Με αφορμή αυτό το μυθιστόρημα λοιπόν ήρθε η ώρα να αναλογιστεί κανείς επί μακρόν πάνω στη ζωή του, ν’ αναθεωρήσει σκέψεις και προτεραιότητες και να ανακατανείμει τον χρόνο στη ζωή του. «Δεν έχει νόημα να ξέρουμε πότε θα συμβεί. Το θέμα είναι τι έχουμε κάνει στο ενδιάμεσο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλοι θα πεθάνουμε κάποτε» (σελ. 168). Και για όποιον έχει αγχωθεί υπερβολικά για το πώς θα τα προλάβει όλα ή γκρινιάζει που η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, ας διαβάσει αυτήν την πρόταση: «Η ποιότητα της ζωής μας δεν μετριέται με τον χρόνο αλλά με τις στιγμές. Η ζωή δεν μας ανήκει. Είναι ένα δώρο που οφείλουμε να μοιραζόμαστε κάθε μέρα με κείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν» (σελ. 299).

«Τελικά όλοι μας ένα ταξίδι ονειρευόμαστε αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουμε ποτέ» (σελ. 126). Η Ισμήνη, από την πατρική γη της Αριδαίας, αφήνεται να χαθεί στις ομορφιές της λίμνης Κόμο, του Λουγκάνο, του Μοντεπουλτσιάνο, μυρίζει και γεύεται πρωτόγνωρα πράγματα, ερωτεύεται τον Φελίπε, τον γοητευτικό Ιταλό κανταδόρο με τη δική του θεωρία ζωής. Οι δυο τους δένονται τόσο τρυφερά και αρμονικά που μ’ έκαναν να πιστέψω στον ιδανικό έρωτα. Κοίταζα τ’ αστέρια μαζί τους, άκουγα τις μελωδίες που της σιγοτραγουδούσε, ένιωσα τον φόβο της για το επερχόμενο τέλος, κατάλαβα την αγωνία της για το μέλλον αυτής της σχέσης, συγκινήθηκα με την εξέλιξη των γεγονότων και έκλεισα το βιβλίο δακρυσμένος. Επιτέλους, ένα ζευγάρι με λογικά εμπόδια, με σωστές διαφορές, με μετρημένες αντιδράσεις και ειλικρίνεια!

Η Ισμήνη, το κόκκινο φουλάρι του εξωφύλλου, που θέλει κι εκείνη σαν αυτό να ταξιδέψει πάνω από τις στέγες και τις κεραμοσκεπές ελεύθερη, βιώνει αξέχαστες στιγμές που θα τη βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίσει καλύτερα τον αγώνα που έχει να δώσει. Το «Μια νύχτα ακόμη» είναι η παράκληση της Ισμήνης για λίγο παραπάνω έρωτα, του Φελίπε για λίγο παραπάνω ζωή και του αναγνώστη για λίγες παραπάνω ώρες ανάγνωσης. Τρυφερό, εσωτερικό, έντονο, ρομαντικό, αισιόδοξο, το νέο μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα μας καλεί να κοιτάξουμε γύρω μας και να ψάξουμε μέσα μας, χωρίς στεγανά, χωρίς άγχος, χωρίς ψέματα. Ένα διαφορετικό ταξίδι που απλώς περιμένει να το ξεκινήσεις!

Ευγνωμοσύνη κ Συγκίνηση τα 2 κυρίαρχα συναισθήματα που με κατέκλυσαν κ κατακλύζουν ολοκληρώνοντας το υπέροχο βιβλίο του Κώστα "Μια νύχτα ακόμη"..Συγκίνηση που σταδιακά θα υποχωρήσει, η ευγνωμοσύνη όμως σίγουρα θα μείνει.Ευγνωμοσύνη για τη Ζωή, την αξία της, τον τρόπο που πρέπει να την τιμούμε και ζούμε.Και ναι σίγουρα υπάρχει το αναπόφευκτο του θανάτου πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, που είτε γίνεται ξαφνικά ή μετά από ένα χρονικό διάστημα που έχεις γνώση ότι θα συβ...εί -μικρό ή μεγάλο δεν παίζει σημασία-, αλλά αυτό το γεγονός από μόνο του δίνει ή θα έπρεπε να δίνει μεγαλύτερη αξία στη ζωή μας.Ο Κώστας σε αυτό του το μυθιστόρημα, που εγώ θα το κατατάξω σε βιβλίο αυτογνωσίας -αυτοβελτίωσης μέσα από την Ισμήνη του αλλά και τους άλλους πρωταγωνιστές,μας "διδάσκει" τα μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα μαθήματα ζωής, αγάπης,συντροφικότητας, αλληλεγγύης.Καταπιάνεται με πολλά και σημαντικά θέματα της σύγχρονης ζωής, δοσμένα με πολύ όμορφο τρόπο, που σε κάνουν αν όχι να προβληματιστείς, να αναρωτηθείς το λιγότερο.Εγώ δεν θα πω ότι ο Κώστας ανέβασε τον πήχη παραπάνω με το βιβλίο του αυτό, ποτέ δεν έβαζα πήχη όσον αφορά την ανάγνωση βιβλίων.. Σίγουρα όμως χτύπησε κόκκινο στο συναίσθημα μου!Κ αν όπως λέει κ ο σύγχρονος ψυχίατρος Irvin Yalom στο τελευταίο του βιβλίο "Αν αυτό είναι η ζωή, ε τότε πάμε άλλη μια βόλτα", εγώ προσθέτω ζήστε, αγαπήστε,νιώστε, μυρίστε, αισθανθείτε... για όσο...Συγχαρητήρια Κώστα Κρομμύδα.

Ακόμη ένα μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα που σε κάνει να ταξιδέψεις μαζί με τους ήρωες...Ταξίδεψα μαζί με την Ισμήνη, ένιωσα ότι εκείνη, έζησα όπως εκείνη. Συναισθήματα ανάμεικτα χαρά και λύπη χέρι χέρι...μήπως όμως έτσι δεν είναι η ζωή??? Και στο τέλος του ταξιδιού τα δάκρυα ήρθαν λυτρωτικά.... ακόμη και στο τέλος οι σκέψεις ταξίδεψαν και κάθισαν παρέα με τον Φελίπε πίνοντας ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και σιγοτραγουδώντας...

Μια νύχτα ακόμη

by Κώστας Κρομμύδας (Goodreads Author)

Read



"Αυτός ο χρόνος...ο πλάνος οδηγός στην πορεία μιας ζωής όπου έκλεισες λέξεις, φράσεις, ανθρώπους, επιλογές που δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις από φόβο μήπως στενοχωρησεις τους άλλους, μήπως πληγώσεις τους άλλους - με τα "μήπως" και τους "άλλους" σε πρώτο πλάνο πάντα και παντού, σε μια ζωή που εκείνη τη στιγμή θα αναρωτηθείς αν την έζησες για σένα ή για όλους τους υπόλοιπους...Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πότε θα πεθάνουν, οπότε σπαταλούν τον χρόνο τους μέσα στη μιζέρια και στην γκρίνια, ξεχνώντας να ζουν τα απλά πράγματα. Και η αληθινή ευτυχία βρίσκεται ακριβώς εκεί: σε όλη αυτή την ομορφιά που μας χαρίζεται να ζήσουμε...Υπενθυμιση μιας σκληρής αλήθειας: τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή συχνά είναι απρόβλεπτα και σίγουρα δεν κρατούν για πάντα". Ένα μυθιστόρημα απρόβλεπτα συγκλονιστικο. Μια μεστή συγγραφική πένα που αγγίζει το ουσιαστικό νόημα της ζωής, χωρίς ίχνος φλυαρης αφήγησης. Ένας πραγματικός οδηγός αισιοδοξίας που έρχεται να σε αφυπνίσει με τα μηνύματα που περνάει. Η συγκινητική ιστορία της Ισμήνης, η οποία αναμετριεται με αποφάσεις, σκέψεις, τρόπο ζωής, ενάντια στον χρόνο που είναι έτοιμος να την καταβροχθισει...σε έναν αγώνα να προλάβει να ζήσει το δώρο της ζωής που προσπέρασε..Ένα βιβλίο που αφηγείται την ζωή μέσα από μια ιστορία που φαντάζει τόσο κοντινή για μια μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού... Ένα Δώρο για κάθε αναγνώστη που αναζητά να συμβεί το θαύμα μέσα του.

ενα διαφορετικοο βιβλιο απο τα αλλα του συγγραφεα!εναλλαγες συναισθηματων!ταξιδια πραγματικα και ταξιδια ψυχης!μεσα απο το βιβλιο βλεπουμε την αξια της πραγματικης ζωης!και πραγματα που ξερουμε ολοι και δε τηρουμε...ενα μεγαλο ταξιδι μιας μικρης ζωης...αξιζει να το διαβασετε!η λυτρωση και η γαληνη που νιωθεις στο τελος του βιβλιου ειναι αδιαμφισβητητη....

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΚΟΜΗ Η άποψη μου Υπάρχουν ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό...Ορισμένα από τα ταξίδια αυτά έμειναν χαραγμένα στην ψυχή μας επειδη μας πονεσαν, επειδη μας αναγκασαν να πληγωσουμε κι εμεις ανθρωπους που πιθανον αγαπουσαμε... Αλλά υπάρχουν κι εκεινα που τα διαφεντεύει ενας παραφορος ερωτας,που μας κανουν να ξεχναμε πως ειναι να ζουμε αλλα και να νοιωθουμε τον πονο οταν αυτος ειναι χωρις ανταπόκριση..Πολύ αργά θα καταλάβεις ότι τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ.Που δεν τα τόλμησες, που δεν τα γεύτηκες. Στο καινούργιο βιβλίο του Kostas Krommydas θα διαβάσουμε μια πολύ όμορφη ιστορία, η οποία θα μείνει σίγουρα χαραγμένη στο μυαλό και την ψυχή μας. Θα παρακολουθησουμε την ιστορία της Ισμήνης, το ταξίδι της,το οποίο ξεκίνησε την ημέρα που έμαθε πως της είχαν απομείνει μερικοί μόνο μήνες ζωής...το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής της.... Θα ταξιδέψουμε από την Αριδαία έως την πανέμορφη Ιταλία. Θα δούμε μαγευτικους τόπους και θα γνωρίσουμε υπέροχους ανθρώπους μα και τον αληθινό έρωτα στα μάτια του Φελίπε μέσα από τη βασική ηρωίδα του βιβλίου. Το βιβλίο "Μια νύχτα ακόμη " είναι πραγματικά συγκλονιστικό!! Ο συγγραφέας δίνει μέσω αυτού μαθήματα ζωής. Μας δείχνει πως δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή μας και πως θα πρέπει η ίδια η ζωή μας να ορίζεται μόνο από την αγάπη. " Πόσο εύθραυστη είναι τελικά η ζωή.. Απρόβλεπτη και ανεκτίμητη " Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης μπαίνει στη θέση της Ισμήνης, προσπαθεί να δώσει και ο ίδιος απάντηση μέσα του στα διλήμματα της και δεν μπορεί παρά να θαυμάσει την δύναμη της ψυχής της. Τελειώνοντας θα ήθελα να παραθέσω κάποια αποσπάσματα που κατά την γνώμη μου δίνουν σε όλους μας τροφή για σκεψη : "Ο χρόνος είναι αδυσώπητος. Δεν συγχωρεί ούτε και περιμένει." "Ο χρόνος, για όλους μας, ποτέ δεν είναι αρκετός. Πότε. Πάντα θέλουμε κάτι περισσότερο και από την αγωνία μας να το κερδίσουμε,δεν απολαμβάνουμε αυτό που μας αναλογεί." "Κανενας μας δεν θα ζήσει περισσότερο απ όσο είναι γραφτό του.Δεν έχει νόημα να ξέρουμε πότε θα συμβεί. Το θέμα είναι τι έχουμε κάνει στο ενδιάμεσο...." "Το πιο σημαντικό για έναν άνθρωπο είναι να βρει τη γαλήνη και την ισορροπία μέσα του. Δεν υπάρχει χρόνος για περιττά και ανώφελα πράγματα στη ζωή. Σημασία έχει να νοιωθουμε και όχι απλώς να επιβιώνουμε." Το βιβλίο αυτό αποτελεί ενα υπέροχο ταξίδι, μια αναζήτηση στα βάθη της ψυχής μας για το αληθινό νόημα της ζωής και όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές έναν ύμνο στη ίδια τη ζωή!! Πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα!!

...Τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ...Διαβάζοντας το μέσα σε δύο μέρες κατάλαβα ακριβώς γιατί τα ταξίδια που δεν έχουμε κάνει είναι τα καλύτερα. Πέρα από το όμορφο εξώφυλλο και το πόσο καλογραμμένο είναι στο τέλος σου αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία. Την μελαγχολία αυτή που σε κάνει να κοιτάς το σήμερα και το αύριο μόνο όταν πια έρθει. Είναι ένα βιβλίο που σίγουρα δεν θα θέλετε να αφήσετε από τα χέρια σας παρά μόνο όταν τελειώσει.

Η Ισμήνη ένα βήμα πριν ολοκληρώσει τα σχέδια της, η ζωή αποφασίζει να της δείξει τα δικά της σχέδια... Και έτσι ταξιδεύει, ερωτεύεται, γνωρίζει, γεμίζει εμπειρίες και απολαμβάνει χωρίς να σκεφτεται ότι ο χρόνος τελειώνει. Ένα βιβλίο που σε βάζει στη λογική να επαναπροσδιορισεις τις αξίες και τη σημασία της ίδιας της ζωής. Να μην αναλώνεσαι σε ανούσια πράγματα και στο άγχος των γρήγορων ρυθμών της καθημερινότητας. Ένας λόγος για να μάθουμε να εκτιμάμε όσα έχουμε και μας κάνουν ευτυχισμένους. Δεν έχει δεύτερη ζωή, γι'αυτο ας μην τη χαραμίζουμε...

«Υπάρχουν ταξίδια που ξεκινούν με μια βαλίτσα στο χέρι. Άλλα, έπειτα από έναν χωρισμό. Κάποια, όταν μια δουλειά σε αναγκάζει να φύγεις χωρίς να αφήσεις τίποτα πίσω σου… »Υπάρχει όμως και …«Το ταξίδι που αποφασίζεις να κάνεις αντικρύζοντας τον εαυτό σου, απογυμνώνοντας την ψυχή σου, βλέποντας στον καθρέφτη κάθε πτυχή του και προσπαθώντας να διορθώσεις τις ρυτίδες που έχουν χαραχτεί βαθιά και μέχρι τότε απλά τις κάλυπτες χωρίς να δίνεις σημασία. » Υπάρχουν ταξίδια που βρίσκεις κάτι από σένα, που συναντάς σκέψεις που τις είχες κάνει παλιά, και θεωρίες που δεν μπόρεσαν να στεριώσουν μέσα σου ολοκληρωτικά. Και όταν αναφέρομαι σε ταξίδια εννοώ κι αυτά που γίνονται μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Γιατί …Διαβάζοντας το βιβλίο «Μια νύχτα ακόμη » ένιωσα πως γύρισα πίσω και πως αρχίζω πάλι από την αρχή, με πυξίδα αυτές τις άλλες προτεραιότητες που τις ψιθυρίζουμε μέσα μας, αλλά ποτέ δεν τις εφαρμόζουμε. Μέσα από μια όμορφη, γλυκιά και καλοδουλεμένη ιστορία ο Κώστας Κρομμύδας, με μια απαλή και λιτή γραφή, ζωγραφίζει σκηνές, από χρόνια παιδικά, πασπαλισμένες με κεράσια και παγωτά, προχωρά σε σκηνές συγκινητικές με αγκαλιές μητρικές και ήχους από χάλκινα – τόσο, όσο χρειάζεται για να περάσει μετά σε λεκέδες από αίμα πάνω σε νυφικό, να περάσει στην αντίπερα όχθη, αυτή των απρόβλεπτων γεγονότων που ανατρέπουν τα πάντα -. Μυρίζεις τον φόβο, αισθάνεσαι τη θλίψη, αλλά και συμμετέχεις στα διλήμματα που θέτει ο συγγραφέας ξεκινώντας ένα ταξίδι μαζί με την ηρωίδα του.Ένα ταξίδι που ομορφότερο δεν είχε τύχει στη ζωή της. Αφήνει πίσω της τα πρέπει – τη λέξη, που όπως τονίζεται στο βιβλίο, είναι η κυρίαρχος του κόσμου μας - και κυνηγά τα θέλω. Αποφασίζει να γεμίσει τις ημέρες της με εικόνες που πάντα θα τη συντροφεύουν. Αποφασίζει να ζήσει!Με φόντο το πανέμορφο Μοντεπουλτσιάνο, το Λουγκάνο, το Μπελάτζο αφηνόμαστε στη γνωριμία μας με τον γοητευτικό Φελίπε, με τον - γεμάτο αποστάγματα σοφίας - Αντόνιο, με τις αγκαλιές του Σιμόνε, της Έλενας, του Ρικάρντο, της Λάουρα, μυρίζουμε την άνοιξη μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα και ζούμε έναν έρωτα που μόλις έχει ανθίσει.Με πρωτοπρόσωπη ομοδιηγητική αφήγηση, με τόνους εξομολογητικούς - με αλλαγή θεματολογίας και σε αυτό το βιβλίο, ζωή και θάνατος προχωρούν συνταιριασμένοι - ο Κώστας Κρομμύδας μάς δίνει ένα μυθιστόρημα συγκινητικό, ζεστό, άκρως αισιόδοξο - ναι, επιμένω σ΄αυτό - με άρτια δομήκαι σφιχτοδεμένη πλοκή, με γρήγορη ροή, με ένταση στα σημεία εκείνα που χρειάζεται να τονιστούν, με χαρακτήρες που σε εμπλέκουν συναισθηματικά και με προβληματισμούς που σε κάνουν να σταθείς και να μην τους προσπεράσεις.Και όταν η ανατροπή έρχεται στο τέλος, κλείνεις το βιβλίο και μένει μέσα σου μια γλυκιά ηρεμία!Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα βιβλίο; Από ένα ταξίδι; Από ένα τέτοιο ταξίδι; Διαβάστε το, θα σας απαλύνει, θα σας προβληματίσει, θα σας γεμίσει αισιοδοξία!

«Σημασία τελικά δεν έχει πόσα χρόνια ζει καθένας,αλλά πως ξοδεύει τον χρόνο που του χαρίστηκε... Η ποιότητα της ζωής μας δεν μετριέται με τον χρόνο, αλλά με τις στιγμές.Η ζωή Δεν μας ανήκει. Είναι ένα δώρο που οφείλουμε να μοιραζόμαστε κάθε μέρα με κείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν...»

Πραγματικά από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει... πόσα πράγματα αναθεωρουμαι όταν παίρναμε την πόρτα ενός νοσοκομείου...Όταν έρχεσαι κατάμουτρα με τον θάνατο και παλεύεις... Και τότε καταλαβαίνεις τι αξίζει τελικά και τι όχι... απλά πολλές φορές η ρουτίνα της καθημερινότητας σε κάνει να ξεχνάς και αναλωνεσαι σε ανούσια πράγματα... αξίζει να το διαβάσετε!!!!!!! @krommydaskostas συγχαρητήρια και σε ευχαριστούμε για αυτό το όμορφο ταξίδι....

Είναι ένα ταξίδι που αξίζεις να κάνεις με αυτό το βιβλίο!! Πραγματικά είναι σαν να πρωταγωνιστείς κι εσύ...ένα βιβλίο...ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ...

Έκλεισα το βιβλίο έχοντας ζήσει μια μοναδική εμπειρία, ένα υπέροχο ταξίδι από την Αριδαία μέχρι την μαγευτική Ιταλία ενα μυθιστόρημα του Κώστα Κρομμύδα που στα δικά μου ματια κατατάσσετε στους καλύτερους συγγραφείς της εποχής μας.

Με υπέροχη απλή γραφή και συγκλονιστικές εικόνες μας αφηγείται την ιστορία της Ισμήνης που στην ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της έμαθε πως έχει λίγους μήνες ζωής. Με τόλμη, θάρρος και δύναμη ξεκίνησε το ταξίδι ακολουθώντας το ένστικτο της και ζώντας την κάθε στιγμή.

Ενα εξαιρετικό βιβλίο που σε προβληματίζει με πράγματα που γνωρίζεις αλλα με τους ρυθμούς της καθημερινότητας προσπερνάς και δεν '' ΖΕΙΣ''. Σου δίνει πολλά μαθήματα ζωής και σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή. Ειμαι σίγουρη πως θα το λατρέψετε όπως και εγώ.

Το πιό αληθινό και δυνατό βιβλίο που διάβασα τελευταία!Ένα βιβλίο γεμάτο μυνήματα-μαθήματα ζωής. Ένα μεγάλο ταξίδι γεμάτο χρώματα αρώματα, ήχους, τοπία της Ελλάδας και της Ιταλίας, μέσα από την ιστορία της Ισμήνης που μετά από τραγικά γεγονότα αποφάσισε να Ζήσει όπως ήθελε και όχι όπως έπρεπε!Ένα ταξίδι είναι η ζωή μας με άγνωστη διάρκεια και απο μας εξαρτάται αν θα το απολαύσουμε ή αν θα χαθούμε στα πρέπει και στην καθημερινότητα κρυμμένοι πίσω από μια οθόνη κυνηγώντας ανούσια πράγματα ξεχνώντας να ζήσουμε!

Αριδαία. Μια κωμόπολη στο Νομό Πέλλας κάτω από την προστατευτική σκιά του Βόρα και των πυκνών δασών του. Η αφετηρία του ταξιδιού μας.

Ισμήνη. Εμμονική με την τελειότητα. Δέσμια των στερεοτύπων, χωρίς να νοιάζεται για τα δικά της θέλω. Στο παρά πέντε του γάμου της όμως όλα αλλάζουν, και μια αόρατη δύναμη της στέλνει μηνύματα πως μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει τις κινήσεις της…

Κανένα αύριο δεν είναι δεδομένο

“Αλλά και για όλα εκείνα τα συναισθήματα που δεν εξέφρασες ποτέ επειδή σιώπησες, ενώ ήθελες να ξεσηκωθείς, να αντιταχθείς, να διαφωνήσεις. Να τσακωθείς, ν’ αρνηθείς, να υψώσεις το ανάστημά σου και να πεις όλα όσα ήξερες πως έπρεπε να δηλώσεις, όλα όσα ήταν το δικό σου δίκιο, η δική σου άποψη, το δικό σου «Φτάνει πια, μέχρι εδώ!». Και τελικά, δεν το είπες ποτέ, παραδομένος σε μια καλοσύνη που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια καλά συγκαλυμμένη παθητικότητα.”

Κάποια ταξίδια ξεκινούν με μια βαλίτσα ανά χείρας. Η Ισμήνη ξεκινά το δικό της ταξίδι όταν μαθαίνει πως τίποτα δεν είναι δεδομένο…

“Δεν άφησα ποτέ την ψυχή μου να νιώσει χαρούμενη και ευτυχισμένη. Δεν είχα καταλάβει μέχρι πρότινος πως η ευτυχία είναι επιλογή. Προσκολλημένη στα «πρέπει» και στα «μη», βολεύτηκα σε συνήθειες. Έτρεμα κάθε αλλαγή, και δεν ήταν λίγες οι φορές που καμωνόμουν την ευτυχισμένη, ενώ ήθελα να ουρλιάξω από την καταπίεση. Θα ήθελα, λοιπόν, να είχα προσπαθήσει να πλησιάσω την ευτυχία.”



Όσο αργά ή γρήγορα κι αν τελειώσει το χρονικό σου όριο στον κόσμο, είναι λυτρωτικό να γνωρίζεις πως μέχρι εκείνη τη στιγμή έκανες αυτά που ήθελες εσύ και όχι οι άλλοι… Η Ισμήνη χρειάστηκε να το βιώσει αργοπορημένα κι αφού της ανακοίνωσαν πως περνά τις στερνές της στιγμές. Έστω και στα 35 της, αποφασίζει πραγματικά πια να αδράξει τη μέρα…

Εγώ, όμως, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα τίποτα σοβαρό να κάνω… για το υπόλοιπο της ζωής μου. Άφησα τη μοίρα να με οδηγεί. Και φαινόταν να μου χαμογελάει, έστω και τώρα, μετά από απανωτά χαστούκια.

Ψευδαίσθηση βολικής ζωής

Ένα σύντομο ταξίδι προς την εσωτερική γαλήνη και την ισορροπία. Γιατί στη ζωή δεν πρέπει να υπάρχει χρόνος και χώρος για περιττά και ανώφελα πράγματα. Αρκεί να νιώθουμε, όχι απλώς να επιβιώνουμε. Η ψυχή δεν θρέφεται με πρέπει ή με ξένα θέλω. Αρκεί ένα ένστικτο επανάστασης για να νιώσεις την αληθινή δίψα για ζωή.

Πολύ αργά θα καταλάβεις ότι τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που δεν έκανες ποτέ. Που δεν τα τόλμησες, που δεν τα γεύτηκες.

Χόρτασα χρώματα, γεύσεις, ευωδιές, μαγευτικούς προορισμούς, μουσικές. Γιατί, αν κάτσεις να το αναλύσεις, αυτά οφείλουν να απαρτίζουν τη ζωή μας.

Μάιος. Τοσκάνη.

Δεξιά και αριστερά, οι αμπελώνες κυριαρχούσαν έως εκεί όπου έφτανε το μάτι μου. Είχαν ξεμυτίσει τα πρώτα φύλλα στα κλαδιά τους, και μέσα στο καλοκαίρι θα ακολουθούσαν και οι καρποί, που θα έδιναν το χυμό τους για να δημιουργηθούν τα υπέροχα κρασιά τα οποία σκόπευα απόψε κιόλας να αρχίσω να δοκιμάζω.

Ζήλεψα με τους πρωτότυπους κι ευρηματικούς τρόπους προσέγγισης του Φελίπε και τις μποέμικες ιδέες του περί ζωής. Αχ!!!!!

Στο ανάγνωσμα πρωταγωνιστεί η ζωή. Σε κάθε της μάχη με τον θάνατο. Και η ψυχή με τα άδυτά της. Άμεση γραφή, λέξεις απλές σαν εξομολόγηση, ανθρώπινη ιστορία, απρόσμενο φινάλε, ο κύριος Κρομμύδας δε διστάζει να βουτήξει στη γυναικεία ψυχοσύνθεση, γεμίζοντάς μας σκέψεις και προβληματισμούς. Δεμένη πλοκή, συναισθηματικά φορτισμένη, ένα road trip στην Ιταλία που ξέρει να ρέει, χωρίς να πλατειάζει, συνδυάζοντας ορμή και γαλήνη. Συνιστώντας ελευθερία σε κάθε απειλή. Μοιράζει δύναμη κι ελπίζει, ζωγραφίζει όνειρα. Αυτός είναι ο Κώστας Κρομμύδας.

«Πρεπει» και «δεν γινεται αλλιως» ζωης προκαθορισμενης

Γεμίζουμε τις μέρες μας πίεση και υποχρεώσεις, με την καταραμένη κλεψύδρα της ζωής να μας κυνηγάει και ενώ βλέπουμε την άμμο να σώνεται, την αγνοούμε, προσποιούμενοι πως υπάρχει πάντα κι άλλος χρόνος. Αμελούμε πράγματα για αύριο, αδιαφορώντας για το μεγαλείο του τώρα, του σήμερα, του ζην… Αλλά ο χρόνος παρουσιάζεται κάθε φορά αδυσώπητος, δε συγχωρεί ούτε περιμένει.

“Αυτός ο χρόνος… ο πλάνος οδηγός στην πορεία μιας ζωής όπου έκλεισες λέξεις, σκέψεις, ανθρώπους, επιλογές που δεν τόλμησες ποτέ να κάνεις από φόβο μήπως στεναχωρήσεις τους άλλους, μήπως πληγώσεις τους άλλους –με τα «μήπως» και τους «άλλους» σε πρώτο πλάνο πάντα και παντού, σε μια ζωή που εκείνη τη στιγμή θα αναρωτηθείς αν την έζησες για σένα ή για όλους τους υπόλοιπους.”

Υποχρεώσεις, βιασύνη, ελάχιστος ύπνος, γρήγορο και πρόχειρο φαγητό σε μια κούρσα που ποτέ δε θα μας βγάλει νικητή. Ποιος ο λόγος; Αυτή είναι η ουσία του να ζεις;

Τελικά όλοι μας ένα ταξίδι ονειρευόμαστε, αλλά οι περισσότεροι δεν το κάνουμε ποτέ…

Γεννιέται η χαρά από τα σπλάχνα του πόνου; Η ζωή από το θάνατο; Η αναλλοίωτη αγάπη μέσα από τις δυσκολίες;

Κάθε αληθινό ταξίδι στη ζωή μας περιέχει φωτεινές και σκοτεινές εικόνες, περιέχει έντονα συναισθήματα, πασπαλισμένα με έξτρα δόση συγκίνησης, ακριβώς όπως το βιβλίο αυτό. Ο συγγραφέας παρουσιάζεται διαφορετικός, σοφότερος, γεμάτος εμπειρίες χρόνων και αριστοτεχνικά τις εναποθέτει στο χαρτί, παραδίδοντας μαθήματα, σαν οδηγό αισιοδοξίας και ζωής με ουσία. Σπέρνοντας θέληση, για να θερίσει ζωή. Κερδίζει κάθε αναγνωστικό στοίχημα από την αρχή.

…αλλά όσα δεν έζησες δεν σου χαρίζονται ποτέ και, σαν να θέλουν να αποχαιρετήσουν τη χαμένη ευκαιρία να γίνουν πράξη, σε πονούν, μέχρι να καταλάβεις πόσο λάθος έκανες που τα έχασες ή τα ξέχασες…

Κάθε αρρώστια μπορεί να πολεμηθεί με όπλα τη χαρά, τον έρωτα, τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία και την ευγνωμοσύνη της ζωής. Τη θέληση να αναμετρηθείς και να συνεχίσεις να ζεις με όλο σου το είναι. Γιατί κάθε μέρα που ξυπνάμε ξεγελάμε τον θάνατο και οφείλουμε να το γιορτάζουμε όπως εμείς επιλέγουμε. Η ζωή μάς δόθηκε για να βιώνεται καθημερινά στο έπακρο, με πυξίδα την καρδιά. Να αγαπάτε, να ερωτεύεστε, να γελάτε, να αγκαλιάζετε, να συγχωρείτε, να ονειρεύεστε, να ζείτε… Ζωή. Μια στιγμή, ένα ανοιγοκλείσιμο ματιών, μια αστραπή… Make it count and worth it!

Σημασία τελικά δεν έχει πόσα χρόνια ζει καθένας, αλλά πώς ξοδεύει τον χρόνο που του χαρίστηκε… Η ποιότητα της ζωής μας δεν μετριέται με τον χρόνο, αλλά με τις στιγμές. Η ζωή δεν μας ανήκει. Είναι ένα δώρο που οφείλουμε να μοιραζόμαστε κάθε μέρα με κείνους που μας αγαπάνε και μας αγαπούν… Άργησα πολύ να το καταλάβω, αλλά, έστω και τώρα, κατάφερα να νιώσω τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ζωντανός και να αντιλαμβάνεσαι ό,τι συμβαίνει γύρω σου με όλες σου τις αισθήσεις. Αυτό κάνω κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου για πάντα…

Οι στιγμές έρχονται μια φορά και οφείλουμε να είναι ανεπανάληπτες. Να βιώνει κάθε κύτταρό μας όσα θέλουμε, όσα αμελούσαμε για αύριο, όσα δεν προλαβαίναμε. Να εκτιμάμε την υγιή καθημερινότητά μας με τους ανθρώπους μας γύρω, να ξεπερνάμε και να προσπερνάμε δύσκολες και ανώφελες καταστάσεις όσο μπορούμε. Υπάρχουν οι άνθρωποι που θεωρούν δεδομένη την καθημερινή ρουτίνα, αλλά ας υπάρχουν κι εκείνοι που δοξάζουν τον Θεό που τους αξιώνει να “χαίρονται” κάθε πρωινό ξύπνημα.

Ένα ακόμα βιβλίο του αγαπημένου μου Κώστα κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες..Ένα βιβλίο γραμμένο σε πρώτο γυναικείο πρόσωπο, με απόλυτη επιτυχία.. Σαν Ισμήνη λοιπόν, μας παίρνει από το χέρι να ζήσουμε μαζί της, τους πιο δύσκολους μήνες της ζωής της.. με δύναμη, πείσμα και θέληση για ζωή... Είναι αυτό το ένα λεπτό στην ζωή μας, που φθάνει να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει ζωή και πέρα από τα μέχρι τώρα δεδομένα του μυαλού μας.. Είναι αυτό το "θα" που αφήνουμε για αύριο, και το αύριο έρχεται και φεύγει και το "θα" μεταφέρεται στην επόμενη ημέρα, και στην επόμενη και στην επόμενη.. και έτσι η λίστα με τα "θα" μεγαλώνει.. STOP DOING TO-DO LISTS.. λέει η σύγχρονη επιστήμη και έχει τόσο δίκιο..Όλοι ονειρευόμαστε το μέλλον και ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα.. όταν όμως έρθει το "μέλλον" δεν είναι τίποτε περισσότερο από "τώρα".. Το βιβλίο αυτό, με πήγε πίσω στα ταξίδια μου σε Αφρική, Ινδία και Νεπάλ.. εκεί όπου δεν μετράει ο χρόνος, ούτε τα υλικά αγαθά.. αλλά το τώρα.. Θυμάμαι στο Νεπάλ, κάθε βράδυ πριν το φαγητό, μαζευόμασταν όλοι σε έναν κύκλο και συζητούσαμε ένας προς έναν, για ποιο πράγμα είμασταν ευγνώμονες την ημέρα που πέρασε.. ήταν τόσο λυτρωτικό... στην δική μας καθημερινότητα, ποιος κάνει αναδρομή στην ημέρα, ποιος κάνει απολογισμό να τσεκάρει αν όλα όσα σκέφτηκε το πρωί τα έκανε, ή τον ρούφηξε η καθημερινότητα.. ποιος ασχολείται να βρει ακόμα και κάτι ασήμαντο που τον έκανε όμως να χαμογελάσει, να αισθανθεί ζωντανός...Αυτό το βιβλίο μας μιλάει για το δέσιμο της οικογένειας, την έννοια της φιλίας.. αγαπημένα θέματα του συγγραφέα..Ένα ταξίδι στην μαγευτική Ιταλία, και στους κρυμμένους θησαυρούς της για τους πολλούς.. ένα ταξίδι μουσικό.. ένα ταξίδι οι σελίδες του, με πολλά χρώματα, άλλοτε μαύρα, άλλοτε άσπρα, κόκκινα του πάθους, κίτρινα της ελπίδας και πράσινα της τύχης... όχι όμως πένθιμο μωβ... Μία Ίσμήνη που γίνεται δυνατή και ακολουθεί το ένστικτο της για ζωή.. που αποφασίζει να πάρει την ζωή στα χέρια της και να γεμίσει την καρδιά και τη ψυχή της με ότι την ευχαριστεί κάθε λεπτό της ζωής της...Δεν θα πω τίποτε πιο συγκεκριμένο γιατί θέλω ο καθένας να το βιώσει με τον δικό του τρόπο... θα πω μόνο πως η Χολι κατοικεί στην καρδιά μου !

Δεν έκλαψα με αυτό το βιβλίο οφείλω να ομολογήσω, με μόνη εξαίρεση εκείνο το δώρο στα γενέθλια των 10... προβληματίστηκα όμως πολύ και αυτό το θεωρώ μεγάλο θησαυρό....

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΚΟΜΗ

Το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα καταπιάνεται με ένα ευαίσθητο και λεπτό ζήτημα! Το θέμα είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα βιβλία του αλλά αυτό δεν μας κάνει εντύπωση, έχουμε συνηθίσει να ταξιδεύουμε μαζί του σε διαφορετικά μονοπάτια και αυτό φυσικά αναδεικνύει το ταλέντο του και την ανάγκη του κάθε φορά να επεξεργαστεί ένα διαφορετικό θέμα.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο συγγραφέας υποδύεται την Ισμήνη (ας μην ξεχνάμε την άλλη του ιδιότητα αυτή ως ηθοποιού), μια κοπέλα που μέσα στον κυκεώνα της καθημερινότητας της ξέχασε να ζει. ώσπου μια σημαντική για εκείνην μέρα θα μάθει ότι τις έχουν μείνει λίγοι μήνες ζωής. Η γραφή του είναι απλή και λιτή, μα και πάλι φαίνεται ότι ο ίδιος του βελτιώνεται ως άνθρωπος και ωριμάζει συγγραφικά. Το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιεί βοηθάει να νιώσεις την Ισμήνη σαν την φίλη σου που σου εξιστορεί τον πόνο της.

Και προς θεού, μην θεωρήσετε ότι το βιβλίο είναι ένα καταθλιπτικό πόνημα. Είναι ένας αισιόδοξος οδηγός ζωής απέναντι στο αναπόφευκτο του θανάτου. Ολόκληρο το βιβλίο είναι μια υπενθύμιση ότι πρέπει να ζούμε το τώρα γιατί το μέλλον είναι πολύ μακριά και κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στην επόμενη στροφή. Η Ισμήνη πόνεσε, προδόθηκε, φοβήθηκε, ερωτεύτηκε, αγαπήθηκε, μα πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, είναι ένας άνθρωπος και αυτή που δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις γιατί έστω και την τελευταία στιγμή ακολούθησε το ένστικτο της και αποφάσισε να ζήσει.

Αν έχετε όρεξη για λίγη φιλοσοφική αναζήτηση, διαβάστε το. Είμαι σίγουρη ότι χωρίς να το καταλάβετε, θα βρεθείτε να είστε εσείς η Ισμήνη του βιβλίου και στο τέλος θα αποφασίσετε ότι θέλετε μια νύχτα ακόμη. κ. Κρομμύδα σας ευχαριστούμε για αυτό το υπέροχο και λυτρωτικό ταξίδι. Μας υπενθυμίσατε ότι εγωισμός δεν είναι να ζούμε όπως θέλουμε εμείς. Και το σημαντικότερο από όλα, η αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε είναι αυτό που μας κρατάει ζωντανούς

Διαφορετικός και ανατρεπτικός ο Κώστας Κρομμύδας στο «Μια νύχτα ακόμη» τολμά με θράσος που τελικά λυτρώνει, να ξεγυμνώσει την ανθρώπινη ΨΥΧΗ και να την κάνει πρωταγωνίστρια. Και αγωνίστρια. Επιλέγει μια γυναίκα για να ζήσει επαναστατικά ένα ταξίδι ζωής με μοναδικό εισιτήριο το ένστικτό της… Τολμά και την βάζει να κοιτάξει στα μάτια τον ίδιο τον θάνατο κερδίζοντας ωστόσο κάθε ημέρα ζωής υμνώντας το μεγαλείο της, ώσπου στο τέλος αν είχε την επιλογή θα έλεγε πως αν αυτήν ήταν η ζωή τότε… με δίψα θα την ζούσε ξανά και ξανά!

Η γραφή του απλή αλλά αφοπλιστική. Ο λόγος του με ευθύνη αλλά και με στρώσεις από βαθιά και ανάμεικτα συναισθήματα. Συναισθήματα βγαλμένα από τις πιο απόκρυφες γωνιές της ψυχής. Εκείνες που τις κοιτάς με μισό μάτι και φόβο και τις αγνοείς επιδεικτικά πιστεύοντας πως έτσι παύουν να υπάρχουν. Κάθε αράδα του βιβλίου είναι γεμάτη με κάποιο από όλα αυτά τα δυνατά, τα γεμάτα ζωή και έμψυχα συναισθήματα. Τον έρωτα, τον φόβο και τον πόνο, την προσμονή αλλά και την απαντοχή, την προδοσία αλλά και την αφοσίωση, το αίσθημα καταπίεσης από την απειλή του θανάτου αλλά στο τέλος την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της ψυχής!

Συνταρακτικό και ζωντανό, πλούσιο και ηχηρό από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη, ανατρεπτικό μέχρι την τελευταία του σελίδα, εκεί που όταν η αυλαία του κλείσει, τίποτα μέσα σου δεν έχει μείνει πια ίδιο…

Ευαγγελία Μάγγου

“Μια νύχτα ακόμη”, έγραψε ο Κώστας Κρομμύδας και μας έβαλε θεατές σε μια δυνατή παρτίδα σκάκι, ανάμεσα στη ΖΩΗ και στον ΘΑΝΑΤΟ. Ένα διαφορετικό μυθιστόρημα, από έναν συγγραφέα που δεν φοβάται να ξανασυστηθεί στο κοινό του. Σε πρωτοπρόσωπη γραφή και σε γυναικείο ρόλο, ο Κώστας Κρομμύδας κάνει μια απόπειρα εξομολόγησης, μια κατάδυση στο βαθύτερο εγώ, μια αναγνωριστική διαδρομή στο νάμα της ψυχής, πριν και μετά το ολοκαύτωμα που προκαλεί το άγγιγμα του θανάτου.



Στο “Μια νύχτα ακόμη”, ο συγγραφέας δεν γράφει τις λέξεις, δεν τις σκέφτεται. Κάθε του ιδέα, μια αναπνοή, κάθε του λέξη ένας σπόρος. Πρώτα ανασαίνει κι ύστερα “φυτεύει” πάνω στο χαρτί. Μια μια οι λέξεις αποχρωματίζουν τον νου, ώσπου ν’ αποσυνδέσουν τ’ όνειρο και να πλέξουν την ιστορία του βιβλίου.

Απρόσμενος ο Κώστας Κρομμύδας σ’ αυτό το μυθιστόρημα, επαναπροσδιορίζει τη ζωή και τον έρωτα, μ’ ένα λόγο λιτό που δεν βασίζεται στον πάταγο που κάνουν οι λέξεις για να εκμαιεύσει συναισθήματα. Τα συναισθήματα, γίνονται ρούχο που το φοράνε οι “μικρές” λέξεις, για να μας παρασύρουν πότε στο σκοτάδι και πότε στο φως. Μια πανδαισία εικόνων όλο το μυθιστόρημα, με γρήγορη ροή, απαλλαγμένη από περιττά σενάρια που γεμίζουν ανούσια σελίδες. Ο συγγραφέας, δεν νοιάζεται για το βλέμμα του αναγνώστη “προς τα έξω” και τον καλεί να παρατηρήσει σχολαστικά “προς τα μέσα”. Τον απομακρύνει από το “έχειν” και τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με το “απέχειν”, και στο τέλος τον λούζει με μυρωδιά Θεού.

Στο “Μια νύχτα ακόμη”, δεν θ’ αναζητήσουμε τη γνώση για τη ζωή, αλλά την αξία της. Θα πάρουμε εμείς τα λευκά πιόνια και θα ξεκινήσουμε πρώτοι, έχοντας πλεονέκτημα. Δεν θ’ αναλύσουμε τους χαρακτήρες των ηρώων, αλλά θα μπούμε στη θέση τους και ίσως καταφέρουμε να φωνάξουμε μαζί με την Ισμήνη, “Roua mat” στο μαύρο πιόνι του θανάτου.

Τελειώνοντας το "Μία νύχτα ακόμη" του Κώστα Κρομμύδα, ομολογώ πως ένιωσα μια γλυκιά μελαγχολία καθώς το ταξίδι μου με την Ισμηνη είχε φτάσει στο τέλος.. Ταυτόχρονα όμως, είχα κι ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης για όσα είχα νιώσει και βιωσει διαβάζοντας το...

Μετά το "Μυρωδιά από σανίδι" έρχεται το νέο βιβλίο του κυριου Κρομμύδα για να μας δείξει ακόμη μια φορά πόσο εξαιρετικός συγγραφέας είναι. Μόνο που αυτή τη φορά μας παρουσιάζει ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι του συγγραφικου εαυτού του...

Ξεκινώντας λοιπόν το ταξίδι, μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε μαζί με την Ισμηνη και το Φελίπε στη μαγευτική Ιταλία. Να δοκιμάσουμε νέες γευσεις.. να πιούμε κρασί.. να γελάσουμε με την καρδιά μας, να συγκινηθουμε και να ζήσουμε τον απόλυτο Έρωτα. Όλα αυτά έρχονται κι ενώνονται αρμονικά μεταξύ τούς, όπως τα κομμάτια ενος παζλ. Όσα νιώθουμε, όσα γευομαστε και οσφριζομαστε, όσα ζούμε.. Στο παζλ της ίδιας της ζωής. Της ζωής που πρέπει να δεχομαστε με όλα της τα δώρα. Τα όμορφα και τα άσχημα της. Της ζωής που πρέπει να ζούμε στο έπακρο, την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό με οδηγό μονάχα την καρδιά και τα όνειρα μας. Αυτό έρχεται να μας διδάξει το βιβλίο αυτό,που θα έλεγα πως είναι περισσότερο ένας οδηγός αισιοδοξίας.. Κι αυτό, γιατί, μέσα από τον πόνο γεννιέται η χαρά. Μέσα από τη δυσκολία γεννιέται η δύναμη. Μέσα από τον αληθινό Έρωτα γεννιέται η ατοφια, η αληθινή αγάπη που παραμένει αναλλοιωτη στο χρόνο.

Μέσα από τις λέξεις του ο κύριος Κρομμύδας μας προτρέπει να ζήσουμε. Η πρωταγωνιστρια του, Ισμηνη, που θα μπορούσα να είμαι εγώ.. Εσύ.. Η φίλη ή η αδερφή μου, μας φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής της να ζήσουμε το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο. Μας συμβουλεύει να γελάμε δυνατά, να ονειρευομαστε, να συγχωρουμε και να αγαπάμε αληθινά. Και πως, όπως η άμμος γλιστραει ανάμεσα στα δάχτυλα μας χωρίς να μπορούμε να την κρατήσουμε, έτσι γλιστρουν και οι στιγμές και φεύγουν... Μονάχα με ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών μας.

Τέλος, όπως σε όλα τα βιβλία του Κώστα, το παρόν δίνει φυσικά ο Έρωτας. Μόνο που αυτή τη φορά, ο Έρωτας έχει να κάνει με την ίδια τη ζωή. Ερωτας για τη ζωή λοιπόν... Ερωτας για τις στιγμές της. Ερωτας για τα όνειρα μας.. Ερωτας για το ταξίδι.. Κι όπως λέει και ο αγαπημένος μου Νίκος Καζαντζάκης..... "Μία αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαινουμε...."

Ενα βιβλίο συναρπαστικό που σε καθηλώνει, σε συγκλονίζει, σε αφυπνίζει, σου δίνει μαθήματα ζωής. Ο κύριος Κρομμυδας μιλησε στην ψυχή μου με αυτό το βιβλίο όπως και η Ισμήνη με ταξίδεψε με την ζωή που έζησε τόσο έντονα όπως δεν είχε ζήσει τόσα χρόνια πριν. Τελικά όλοι πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι στην ζωή μας... Όπως και κάποιες ανατροπές πριν να είναι αργά. Μπράβο κύριε Κρομμυδα.