Ένα πρωινό, η Νταϊάνα Κάουπερ, πλούσια μητέρα διάσημου ηθοποιού, μπαίνει σε ένα γραφείο τελετών για να οργανώσει την δική της κηδεία. Ανήκουστο ε; Ίσως είναι το πιο παράξενο και μακάβριο πράγμα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Προσπερνώντας το γεγονός αυτό, θα εκπλαγείτε αν σας έλεγα πως η γυναίκα αυτή, 6 ώρες αργότερα βρίσκεται στραγγαλισμένη στο σπίτι της με ένα κορδόνι κουρτίνας; Μήπως γνώριζε πως θα πεθάνει; Είχε δεχθεί απειλές για την ζωή της; Άραγε γνώριζε τον δολοφόνο της;

Έτσι λοιπόν καλείται ο ντετέκτιβ Χόθορν να δώσει τα φώτα του και να ρίξει φως στην υπόθεση, ανακαλύπτοντας τον δολοφόνο. Εκείνος έχει τη φαεινή ιδέα πως η όλη ιστορία αξίζει να καταγραφεί και να γίνει βιβλίο. Το μόνο που μένει είναι να βρει τον ιδανικό συγγραφέα και αυτός δεν είναι άλλος από τον Anthony Horowitz.

Horowitz και Χόθορν, το δίδυμο φωτιά. Ένα φαινομενικά αταίριαστο «ζευγάρι», δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, που όμως έχουν βρει έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας και όσο και να σας φαίνεται παράξενο έχουν μεταξύ τους «χημεία». Ο Χόθορν είναι ένας άνθρωπος με πολύ έντονη προσωπικότητα. Ιδιόρρυθμος, οξύθυμος, λακωνικός, μυστικοπαθής, απότομος, εκνευριστικός, εριστικός σε σημείο που αγγίζει την αγένεια, αλλά πανέξυπνος, μεθοδικός και άριστος στην δουλειά του. Στον αντίποδα, ο Horowitz είναι πιο ανθρώπινος, ευγενικός, υπομονετικός, διαλλακτικός, προσγειωμένος, ήρεμος και συμπαθητικός.

Το βιβλίο αυτό είναι ένα ευφυέστατο αστυνομικό μυθιστόρημα με αρκετό μυστήριο και πολλές ανατροπές. Ο συγγραφέας σταδιακά προσθέτει στην ιστορία νέα στοιχεία, όπως συμφέροντα, δολοπλοκίες και συμπτώσεις, που όμως αντί να οδηγούν προς την επίλυση της υπόθεσης, καταλήγουν σε αδιέξοδο. Επίσης, με εξαιρετική μαεστρία, ο Horowitz ενσωματώνει τον ίδιο του τον εαυτό στην ιστορία, γεγονός που δημιουργεί μια αίσθηση οικειότητας. Όσον αφορά την πλοκή, είναι πρωτότυπη, καλοδουλεμένη, με γρήγορους ρυθμούς και συνεχόμενες εξελίξεις. Ο συγγραφέας έχει «πλέξει» τόσο όμορφα την ιστορία, που δεν ξέρεις πότε αυτά που διαδραματίζονται είναι πραγματικότητα και πότε ή ποια είναι προϊόν μυθοπλασίας. Ένα από τα καλύτερα και πιο ευρηματικά αστυνομικά μυθιστορήματα που διάβασα. Συστήνεται ανεπιφύλακτα. 10/10

Είναι ένα ελαφρύ μυθιστόρημα, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό, αλλά ότι πρέπει για καλοκαίρι. Διαβάζεται ευχάριστα και εύκολα. Το διαφορετικό -και ίσως πρωτότυπο- είναι ότι ο συγγραφέας βάζει στοιχεία από την πραγματική του ζωή και μαθαίνεις κάποια πράγματα για τη δουλειά ενός συγγραφέα

«Μόνο μια λέξη μετράει. Η λέξη είναι φόνος. »Μια γυναίκα βρίσκεται στραγγαλισμένη στο σπίτι της. Λίγες ώρες πριν έχει κανονίσει με κάθε λεπτομέρεια την κηδεία της. Ήξερε πως ήταν να πεθάνει; Αναγνώρισε τον δολοφόνο της; Ή ήταν ένα καθαρά τυχαίο γεγονός;Την υπόθεση αναλαμβάνει σαν σύμβουλος της Μητροπολιτικής αστυνομίας ο απότακτος ντετέκτιβ Ντάνιελ Χόθορν. Η ικανότητα να βλέπει στοιχεία ικανά να οδηγήσουν στον δολοφόνο, είναι φημισμένη τόσο, ώστε παραβλέπεται το γεγονός της απειθαρχίας του και της μη συνεργασίας του με τους πρώην συναδέλφους του. Η εκκεντρικότητά του είναι επίσης ξακουστή. Με σκοπό να κερδίσει χρήματα προτείνει στον Χόροβιτς, ναι στον συγγραφέα του βιβλίου, να γράψει για την υπόθεση και να μοιραστούν τα κέρδη 50-50. Παρά την αρχική του άρνηση ο Χόροβιτς δέχεται τελικά και βρίσκεται σαν ήρωας και σαν παντογνώστης αφηγητής μέσα στο ίδιο του το βιβλίο.«Το πιο δύσκολο στη συγγραφή αστυνομικών ιστοριών είναι η επινόηση της πλοκής κι εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχα άλλες στο μυαλό μου. Ουσιαστικά αυτό που μου πρόσφερε ο Χόθορν ήταν μια παράκαμψη. Μου έδινε τα πάντα στο πιάτο. »Ένα απίθανο δίδυμο μόλις έχει δημιουργηθεί. Η έρευνα ξεκινά και τους ακολουθούμε παντού. Από τη μια άκρη του Λονδίνου μέχρι την άλλη, με ταξί, με λεωφορεία, με τρένα. Από τον έναν ύποπτο στον άλλον, ο Χόθορν μαζεύει στοιχεία και ο Χόροβιτς απλά ακολουθεί θαυμάζοντας και ζηλεύοντας την ικανότητα του Χόθορν να βλέπει κάτω από τα γεγονότα. «Πως γίνεται να τα ξέρεις όλα αυτά; Τσατίστηκα με τον εαυτό μου πριν καν τελειώσω τη φράση μου. Κατάλαβα ότι ήταν ακριβώς η ερώτηση που ήθελε να του κάνω. Είχα πέσει στην παγίδα του. »Μία παραλλαγή Χολμς – Γουάτσον σκιαγραφείται από τον Χόροβιτς με τον ίδιον στον ρόλο του Γουάτσον, φυσικά. Προσπαθεί να ακολουθήσει τον Χόθορν στη σκέψη του, προσπαθεί να βρίσκεται έστω στο πλάι του, μα πάντα βρίσκεται ένα βήμα πίσω του. Γράφει ένα βιβλίο αλλά για πρώτη φορά δεν ορίζει εκείνος τις κινήσεις ή τις συνήθειες του κεντρικού του ήρωα. Δεν ελέγχει και δεν φροντίζει να πατάει όλα τα σωστά κουμπιά του κοινού, όπως αναφέρει. Για πρώτη φορά νιώθει πως δεν ορίζει ούτε καν τον τίτλο του βιβλίου. Απολαυστική είναι η συζήτηση που στήνεται ανάμεσα στους δύο ήρωες σχετικά με αυτό το θέμα. Παράλληλα εντυπωσιακές πληροφορίες περνούν και σε μας για βιβλία ή ταινίες που έχουν γράψει ιστορία. (Ο Χρυσοδάκτυλος ήταν στην αρχή Ο Πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου και Το Σπουδή στο Κόκκινο ήταν να ονομαστεί Ένα μπλεγμένο κουβάρι).Ο Χόθορν δεν μιλά πολύ, ειδικά όταν πρόκειται για τον εαυτό του παρά τις παρακλήσεις του Χόροβιτς για το αντίθετο, γιατί... πώς θα στηθεί ένας χαρακτήρας μέσα σε ένα βιβλίο αν δεν αναλυθούν όλες οι πτυχές του; Ο Χόροβιτς δεν θέλει χάρτινο τον Χόθορν!«Ο μόνος τρόπος να πετύχει αυτό που ξεκινάμε είναι αν μου επιτρέψεις να μπω στη ζωή σου. Πρέπει να μάθω για σένα.»«Εγώ δεν ενδιαφέρω κανέναν. »«Αν ήταν αλήθεια, δεν θα βρισκόμουν εδώ τώρα. Κι αν αποδειχτεί αλήθεια, το βιβλίο θα πάει άπατο. »Φυσικά και σαν χαρακτήρας δεν ολοκληρώνεται γιατί για άλλη μια φορά ο Χόροβιτς θα υποχωρήσει μπρος στην άρνηση του Χόθορν, άσχετα αν η απαίτησή του είναι να πρωταγωνιστήσει σε μια σειρά βιβλίων με το όνομά του να φιγουράρει στον τίτλο.(Χρήσιμη πληροφορία για τους φίλους του Χόροβιτς : Όντως αυτή είναι η αλήθεια )Ένα παιχνίδι μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας παίζεται σε όλες τις σελίδες του βιβλίου με έναν φοβερά έξυπνο τρόπο.Παράλληλα η ροή είναι γρήγορη, ανατροπές υπάρχουν, οι ύποπτοι είναι πολλοί, η έρευνα φοβερά ενδιαφέρουσα με τον τρόπο που γίνεται και αν ανακαλύψετε τον/την δολοφόνο πριν το τέλος, σκεφτείτε πως και η διαδρομή μέχρι εκεί, αξίζει!Αυτό που ίσως σας κουράσει είναι η αναφορά στις τηλεοπτικές σειρές που έχει κάνει ο Χόροβιτς καθώς και στα σχέδιά του για συνεργασία με τον Σπίλμπεργκ. Οι πληροφορίες αυτές είναι εγκιβωτισμένες σωστά στην ιστορία του βιβλίου, αλλά θεωρώ πως είναι σημαντικές για τους αναγνώστες που τις γνωρίζουν ή τις έχουν παρακολουθήσει. Τι είναι όμως λίγες σελίδες όταν έχεις τις υπόλοιπες τετρακόσιες του βιβλίου;Με τρεις λέξεις θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Η λέξη είναι Φόνος :Έξυπνο, γοητευτικό, απολαυστικό!