Ποιητής του πικρού γέλιου, του αυτοσαρκασμού και της αυτοαναίρεσης, ο Γιάννης Βαρβέρης θα καταφέρει μέσα στην ποίησή του να δημιουργήσει έναν ευδιάκριτο κώδικα. Μια γλώσσα και ένας στοχασμός σε κίνηση και σε εξέλιξη με σταθερές αναφορές και σταθερά μοτίβα.

Ο Γιάννης Βαρβέρης αποτελεί έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς φορείς της ποιητικής του θανάτου (όπως την περιγράφει ο Αλέξης Ζήρας). Μιας κληρονομιάς που ξεκινά με τον Καρυωτάκη και τους ποιητές του μεσοπολέμου και με διαφορετικούς τρόπους και όρους συναντάται και στις προηγούμενες μεταπολεμικές γενιές αλλά και στους ποιητές της γενιάς του ’70. Στην κληρονομιά αυτή θα προστεθεί η σουρεαλιστική εικονοποιία, η καβαφική σκηνοθεσία, ειρωνεία και ακρίβεια στη λέξη καθώς και η συνομιλία με τους συγχρόνους του ποιητές. Ο θάνατος, πάντοτε στο κέντρο του ποιητικού προβληματισμού, θα συνδιαλεχθεί με τον έρωτα και το σώμα, με τη γεωγραφία της πόλης, θα μεταμορφωθεί από λογοτεχνικά σχήματα, μυθολογίες της απώλειας και άμεσες εξομολογήσεις. Ποιητής του πικρού γέλιου, του αυτοσαρκασμού και της αυτοαναίρεσης, ο Γιάννης Βαρβέρης θα καταφέρει μέσα στην ποίησή του να δημιουργήσει έναν ευδιάκριτο κώδικα. Μια γλώσσα και ένας στοχασμός σε κίνηση και σε εξέλιξη με σταθερές αναφορές και σταθερά μοτίβα.