Τρία έργα σημαντικής καλλιτεχνικής και όχι μόνο αξίας κλάπηκαν από την Εθνική Πινακοθήκη λίγες μέρες πριν κλείσει για τη μεγάλη ανακαίνιση και επέκταση του κτηρίου της: ένας Πικάσο, ένας Μοντριάν κι ένας Κάτσα. Ποιος το έκανε και με τι σκοπό; Πού βρίσκονται τα έργα; Τι σχέση έχει με τη «ληστεία του αιώνα» μια παρέα νεαρών ανθρώπων που ξαναβρέθηκαν με αφορμή την κηδεία ενός από αυτούς; Επίσης, είναι δυνατόν το έγκλημα να συνδέεται με τις επερχόμενες εκλογές;

Ο Άρης, χωρισμένος με παιδί για την κηδεμονία του οποίου παλεύει, μεγαλοστέλεχος πολυεθνικής, ο Γρηγόρης, δημοσιογράφος που έχει να κάνει σημαντικές αποκαλύψεις για τη φασιστική οργάνωση Λοξή Φάλαγγα, η Ηρώ, σύζυγος του Χρήστου, η συγγραφέας Μελίνα και ο μεταφραστής Ορέστης φτάνουν στην Περαχώρα Λουτρακίου για να αποχαιρετήσουν τον φίλο τους κι αυτό θα είναι η αρχή μιας νέας πορείας στη φιλία τους. Αναβιώνουν παλιά συναισθήματα, γεννιούνται τύψεις για την απομάκρυνση που ο χρόνος αναπόφευκτα φέρνει, βάζουν κάποια πράγματα σε σωστές διαστάσεις και προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη στον άνθρωπο που μόλις χάσανε. Τα πράγματα παίρνουν δραματική τροπή όταν η Ηρώ αποκαλύπτει κάτι που κανείς δεν περίμενε.

Παράλληλα με τις ιστορίες των ανθρώπων αυτών, ξεδιπλώνονται οι φιλοδοξίες ενός ισχυρού γκαλερίστα, οι φόβοι του Προέδρου του ΔΣ της Πινακοθήκης και το πείσμα του αστυνόμου Αποστόλου που προσπαθεί να βρει άκρη σε αυτό το μπερδεμένο νήμα. Στην αρχή το μυθιστόρημα έχει μια ωραία αφηγηματική πρωτοτυπία, μιας και καταγράφονται τα γεγονότα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, δηλαδή πριν τη ληστεία, κατά τη διάρκεια αυτής και μετά, χωρίς ενδείξεις, κάτι που ίσως μπερδέψει κάποιους, η γραφή όμως με βοήθησε να κατανοήσω αμέσως πού βρίσκομαι και ποιους παρακολουθώ, κι αυτό γίνεται σταδιακά, μιας και τα ονοματεπώνυμα, οι προσωπικές ιστορίες του καθενός και ο ρόλος που υπηρετούν στο μυθιστόρημα βγαίνουν σιγά σιγά στο φως και όχι ταυτόχρονα, αποφεύγοντας έτσι να δημιουργήσουν πληθώρα πληροφοριών. Κι όταν τα πρώτα κομμάτια έχουν μπει στη θέση τους, οι εξελίξεις αρχίζουν να είναι απανωτές και φυσικά ανατρεπτικότατες. Επίσης, σε κάθε κεφάλαιο έχουμε τους στίχους γνωστών τραγουδιών που ταιριάζουν κάπως με το περιεχόμενο ενώ σαν φόντο του μυθιστορήματος έχουμε μια γλυκόπικρη ματιά του συγγραφέα, που μια μας ταξιδεύει στη δεκαετία του 1980 με την ελπίδα των νέων πως θ’ αλλάξουν τον κόσμο και μια καταγράφει μια πιο κοντινή στον αναγνώστη πραγματικότητα, «τη μέρα της μαρμότας» με τα ίδια θέματα, ζητήματα και προβλήματα να αναφέρονται στις ειδήσεις, από κτίσεως λες κόσμου.

Οι «Χρήσιμοι ηλίθιοι» είναι ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα, με πολλούς υπόπτους, καλούς κεντρικούς χαρακτήρες, ανατροπές, μυστικά κι ένα τέλος που μου έμεινε αξέχαστο ως προς την αλήθεια αλλά και τις συνέπειες που αυτή επέφερε στους χαρακτήρες.

Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις νέες συγγραφικές πένες. Και είναι ακόμα πιο ωραίο όταν ο άνθρωπος που έχει γράψει το βιβλίο που διαβάζεις αλλά και εκείνος που έχει φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο του βιβλίου είναι δύο άτομα που γνωρίζεις προσωπικά και μοιράζεστε το ίδιο πάθος. Ποιο; Μα εκείνο της ανάγνωσης!

Με χαροποίησε ιδιαίτερα όταν έμαθα ότι ο Άντυ αποφάσισε να γράψει όχι μόνο ένα οποιοδήποτε βιβλίο αλλά ένα noir μυθιστόρημα. Σαν εκείνα που συνηθίζει να διαβάζει. Γιατί εδώ να σας πω ότι ο Άντυ Βρόσγος είναι ένας αναγνώστης που αναζητά ιδιαίτερα αναγνώσματα τα οποία σχολιάζει σε ηλεκτρονικά περιοδικά και blogs. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι έχει συμμετάσχει και σε ένα συλλογικό έργο με τίτλο «Ποιητικές Συμπλεύσεις 3, Ρευστά όρια» αλλά και ότι έχει δημοσιεύει ποιήματα και flash fiction ιστορίες σε λογοτεχνικές σελίδες.

Προτού συνεχίσω θα ήθελα να δανειστώ μερικά λόγια που αναφέρονται στην αρχή του βιβλίου, λίγο πριν ξεκινήσει η ιστορία που έχει πλάσει ο Άντυ, και είναι τα εξής: «Πολλές φορές, λένε, ότι είναι η πραγματικότητα που αντιγράφει την τέχνη. Άλλες φορές, όμως, είναι η τέχνη αυτή που αντιγράφει την πραγματικότητα…». Και στους «Χρήσιμους ηλίθιους» γίνεται ακριβώς αυτό. Η τέχνη αντιγράφει πιστά την πραγματικότητα. Ο Άντυ βασίστηκε πάνω σε ένα πραγματικό γεγονός για να στήσει στο συγγραφικό του καβαλέτο τον μυθοπλαστικό του πίνακα και να προσφέρει στους αναγνώστες ένα εξαιρετικό πόνημα από πολλές απόψεις.

Το 2012 άγνωστοι εισβάλλουν στο κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης και κλέβουν τρεις πίνακες. Έναν του Ιταλού Γουλιέλμο Κάτσια, μια ελαιογραφία του Ολλανδού Μοντριάν και το «Κεφάλι Γυναίκας» του ισπανού ζωγράφου Pablo Picasso που φιλοτεχνήθηκε το 1939. Ειδικά το τελευταίο δεν έχει μόνο εικαστική αλλά και ιστορική σημασία για τη χώρα μας καθώς ο Picasso το είχε δωρίσει στους Έλληνες ως τιμητική προσφορά για την αντίσταση κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Άρα στην ουσία αποτελούσε εθνικό θησαυρό για την Ελλάδα. Παρ’ όλο τον θρήνο και τον οδυρμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τις ανακοινώσεις ότι «το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκαλο» και λοιπά και λοιπά που ακούγονται πάντα σε τέτοιες περιστάσεις η όλη κινητοποίηση των αρχών ξεφούσκωσε σαν παραγεμισμένο μπαλόνι που έχανε αέρα. Η μεγάλη κλοπή του αιώνα, όπως χαρακτηρίστηκε, πέρασε στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων και των δημοσιευμάτων στα έντυπα φτάνοντας στο σημείο πλέον να μην ασχολείται κανείς μαζί της.

Και εδώ έρχεται ο Άντυ Βρόσγος ο οποίος θέλει να «ξυπνήσει» λίγο τη μνήμη χρυσόψαρου που τείνουμε να διαθέτουμε και γράφει το βιβλίο «Χρήσιμοι ηλίθιοι». Αναμοχλεύει εκείνες τις μέρες δημιουργώντας ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με ήρωες μια παρέα που σμίγει ξανά μέσα από ένα δυσάρεστο γεγονός, τον θάνατο ενός παλιού φίλου, για να ξετυλίξουν το κουβάρι μιας ιστορίας γεμάτης από ανατροπές και γρήγορο ρυθμό ανάγνωσης. Στοιχεία που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών μέχρι και τη λύση του μυστηρίου της ταυτότητας των δραστών εκείνης της κλοπής. Γιατί ο συγγραφέας Άντυ δίνει τη δική του οπτική πάνω στο τι μπορεί να συνέβη την 9η Ιανουαρίου του 2012 και ποιοι ευθύνονται για την απώλεια αξιόλογων έργων τέχνης. Ο αστυνόμος Αποστόλου αναλαμβάνει την υπόθεση που έχει λάβει διεθνείς διαστάσεις εν μέσω προεκλογικής περιόδου και σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για μια ακροδεξιά οργάνωση, τη λεγόμενη ως «Λοξή Φάλαγγα». Οι έρευνες του αστυνόμου θα τον φέρουν μπροστά σε ένα αδιέξοδο που θα αποδειχθεί και επαγγελματικό αλλά και προσωπικό συνάμα.

Δεν θέλω να δώσω περισσότερες πληροφορίες για την πλοκή της ιστορίας γιατί κινδυνεύω να αποκαλύψω στοιχεία της αλλά σας προτρέπω να διαβάσετε το βιβλίο του Άντυ Βρόσγου καθώς θα ανακαλύψετε από μόνοι σας ότι πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο noir μυθιστόρημα. Προσωπικά το απόλαυσα αργά αργά εστιάζοντας προσεκτικά σε λεπτομέρειες της πλοκής και φυσικά αναζητώντας στο You Tube τα μουσικά κομμάτια που «διακοσμούν» την αρχή κάθε κεφαλαίου. Μουσικά κομμάτια επιλεγμένα με ιδιαίτερη προσοχή ώστε να ταιριάζουν με ότι διαδραματίζεται σε κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά. Με γλαφυρή και κινηματογραφική γραφή, με ιδιαίτερους και πολυδιάστατους χαρακτήρες, με ένταση, αγωνία, δράση και εντελώς αναπτρεπτικό το μυθιστόρημα «Χρήσιμοι ηλίθιοι» αποτελεί ένα εξαιρετικά άψογο δομημένο βιβλίο που δίνει στον Άντυ Βρόσγο μια θέση ανάμεσα στους αγαπημένους μου πλέον συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας.

Ο Άντυ έθεσε ένα στοίχημα με τον εαυτό του και κυριολεκτικά το κέρδισε με την πρώτη του συγγραφική δουλειά τοποθετώντας στην πλοκή της ιστορίας του όχι μόνο αστυνομική χροιά αλλά και κοινωνικά, πολιτικά και προσωπικά ζητήματα που βασανίζουν καθημερινά τους ανθρώπους δημιουργώντας ένα πόνημα ιδιαίτερα πρωτότυπο με αρκετούς συμβολισμούς κρυμμένους μέσα στις σελίδες του. Και πιστέψτε με δεν τα λέω όλα αυτά επειδή τον γνωρίζω προσωπικά αλλά επειδή πραγματικά το αξίζει γιατί η πένα του ξεχωρίζει. Τα εύσημα φυσικά πηγαίνουν και στην απίστευτη Μαρία Σάντα που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του βιβλίου δίνοντας τη δική της ιδιαίτερη πινελιά με το πηγαίο ταλέντο της τονίζοντας την ταυτότητα της ιστορίας που έχει πλέξει ο συγγραφέας και ολοκληρώνοντας το σε ένα υπέροχο οπτικό αποτέλεσμα.