Άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο μια δύσκολη νοσοκομειακή μέρα που ήθελα κάτι ελαφρύ και διασκεδαστικό. Μπορώ να πω ότι επέλεξα σωστά γιατί η γλώσσα είναι λιτή και το χιούμορ διάσπαρτο.

Ο Οράτιος δραπετεύει από την κλειστή κοινωνία του χωριού του, όπου ειδήσεις όπως "ότι η γαϊδούρα του Διαμαντή πέταξε τον αναβάτης στο ρέμα της Παπαδιάς, ή ότι ο τάδε συν ευρέθη σεξουαλικά με τη δείνα, αποτελούν γεγονότα ύψιστης σπουδαιότητας που μεταδίδονται με την ταχύτητα του φωτός".

Στην πρωτεύουσα αρχίζει ο αγώνας της επιβίωσης. Να βρει δουλειά, να πληρώσει το νοίκι, να φάει κτλπ.

Νομίζω ότι όλο και κάπου θα ταυτιστείτε μαζί του όταν γνωρίσετε τα αφεντικά του. "Είχα ακούσει λοιπόν ότι οι εργοδότες μοιάζουν λίγο με αγρίμια που αντιλαμβάνονται την αδυναμία του θηράματος, τουτέστιν την ανάγκη που έχει κάποιος για δουλειά"

Κάποια σχόλια ίσως σας φανούν σεξιστικά αλλά ταιριάζουν στον χαρακτήρα του Οράτιου που θέλει να προβάλλει ο συγγραφέας.

Η φτώχεια είναι πρωταγωνίστρια, το ρουσφέτι πληθαίνει και το κράτος-μπουρδέλο επικρατεί!

Το βιβλίο τελειώνει χωρίς να τελειώνει, ήτοι ο Οράτιος θα μπει σε νέες περιπέτειες!

Καλή τύχη Οράτιε..

Μέσα από το ιδιαίτερο χιούμορ του, ο συγγραφέας καταφέρνει να θίξει όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος Έλληνας στην προσπάθεια του να επιβιώσει στην Ελλάδα του σήμερα.

Βασίλης Καραναστάσης-Η σεξουαλική ζωή μιας κόκκινης κότας-εκδόσεις Πνοή

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ο Βασίλης Καραναστάσης τρία χρόνια μετά το «Έγκλημα και ταλαιπωρία» από τις εκδόσεις Πνοή, έρχεται πάλι στα εκδοτικά δρώμενα με τη «σεξουαλική ζωή μιας κόκκινης κότας» για να μας κάνει να χαμογελάσουμε αλλά και να προβληματιστούμε με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Να θυμίσω τους αναγνώστες πώς και στο πρώτο βιβλίο του πρωταγωνιστής είναι ο Οράτιος Χ που ήταν ιδιωτικός ερευνητής. Ένας καθημερινός άνθρωπος, με χρέη, σπάνιες ερωτικές σχέσεις, εσωτερικές αναζητήσεις και αυτοκτονικές τάσεις. Που πίστευε ότι αναλάμβανε μια απλή υπόθεση, αλλά ήταν γελασμένος.

Στο νέο του βιβλίο, ο Οράτιος Χ μας συστήνεται ως αγροτοκαλλιεργητής και συλλέκτης ρίγανης και σερνικοβότανων. Πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως κοινωνικό ή χιουμοριστικό,εξαιτίας του χιούμορ που διαχέεται στις 168 σελίδες του. Με καυστικό χιούμορ, σε πρώτο ενικό, ως Οράτιος Χ, μας προβάλλει την εγκλωβισμένη Ελλάδα του σήμερα. Η ανεύρεση δουλειάς, τα απλήρωτα νοίκια, τα χρέη είναι αυτά που τον απασχολούν όπως τους περισσότερους στα χρόνια της κρίσης. Ότι πιο ευκαιριακό βρει το κυνηγά και έρχεται αντιμέτωπος με χρεωκοπημένους επιχειρηματίες, με τσατσάδες, με μπουζουξίδικα αμφιβόλου ποιότητας, με, με… Μέσα από τις τραγελαφικές καταστάσεις, ο Βασίλης Καραναστάσης μας μιλά για χαμένες ελπίδες, για τη μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό, για δουλειές που θέλουν βιογραφικά όπως ξένες γλώσσες, πτυχία, γνώσεις μηχανογράφησης καθώς και 5ετή προϋπηρεσία. Μα πώς οι νέοι να μην αποκλειστούν; Ακόμη για την εκμετάλλευση των εργοδοτών, για τα εξαντλητικά ωράρια αλλά και για τα χρήματα που δεν έρχονται αφού ο εργοδότης δεν μπορεί να τους πληρώσει. Όλες οι ιστορίες ένα ατέλειωτο ψηφιδωτό της σημερινής Ελλάδας.

Ο Οράτιος Χ δεν θέλει να φύγει στο εξωτερικό αλλά ούτε και να μείνει στο χωριό του ζώντας την νοοτροπία του. Διακωμωδεί αλλά και προβληματίζει. Ξεδιπλώνει την υποκουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας και τονίζει με χιούμορ τις ανασφάλειές του. Αποτυπώνει και παρατηρεί τον κοινωνικό του περίγυρο, ξύνει πληγές, σατιρίζει. Εντύπωση μου έκανε ο ευρηματικός, χιουμοριστικός και στοχευμένος του τίτλος. Είπα μέσα μου εκείνη την στιγμή «Τι θέλει να πει ο ποιητής»; Φαντάστηκα πώς κάποιο συμβολισμό έκρυβε που θα τον εντόπιζα στην ανάγνωση. Διαβάζοντάς το κατάλαβα πώς όπως η κότα δεν επιλέγει τον κόκορα που θα ασελγήσει πάνω της έτσι και ο κάθε πολίτης όπως ο ήρωας μας γίνεται θύμα μιας σαρκοβόρας κοινωνίας που θέλει να τον κατασπαράξει. Ο κόκορας όπως και το πολιτικό σύστημα παίζουν τον ρόλο του δυνατού που επιβάλλει τη δύναμή του. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση την κοινωνία τη χτίζουμε εμείς οι ίδιοι και είναι στο χέρι μας να την αλλάξουμε αν επιτέλους το καταλάβουμε.

Μέσα από τον αυτοσαρκασμό του Οράτιου Χ, ο αναγνώστης προβληματίζεται για τη φτώχεια, τις κοινωνικές ανισότητες,για την μόλυνση του περιβάλλοντος, για την προσφυγιά και την αποξένωση των ανθρώπων. Πόσο αδιάφοροι μπορούμε να σταθούμε μπροστά σ’ αυτά τα παγκόσμια προβλήματα; Αν ο αναγνώστης αφού διαβάσει το βιβλίο σταθεί και παρατηρήσει τους ανθρώπους γύρω του, θα νιώσει πώς το εγώ είναι τόσο έντονο παρά ποτέ. Στα χρόνια της κρίσης γιγαντώθηκε. Το μαζί έχει χαθεί κι αυτό το παράπονο εκφράζεται μέσα από το βιβλίο του. Αλήθεια; Αν υπήρχε το μαζί θα ήμασταν μοιρολάτρες, απελπισμένοι, μοναχικοί και ανασφαλείς; Κι αν βλέπαμε τη ζωή με χιούμορ όπως ο συγγραφέας, γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει, μήπως γλιτώναμε από τις χρεωκοπίες, τις αυτοκτονίες, τους ψυχιάτρους;

Αυτό το βιβλίο μπορείτε να το χαρακτηρίσετε όπως θέλετε. Το αποτέλεσμα όμως είναι ένα: Θα το ευχαριστηθείτε. Θα γελάσετε, θα αυτοσαρκαστείτε και μπορεί να αναρωτηθείτε. Μήπως είμαι κι εγώ σαν τη σεξουαλική κόκκινη κότα που με κάνουν ό,τι θέλουν και πρέπει να αλλάξω την τύχη μου;

Καλοτάξιδο να είναι Βασίλη Καραναστάση το νέο σου βιβλίο κι εύχομαι ο Οράτιος Χ να συνεχίσει να προσφέρει το γέλιο. Το πηγαίο χιούμορ σου να ανοίγει παράθυρο στην ελπίδα και τον προβληματισμό. Μήπως μέσα από το γέλιο καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.