Ο Ευάγγελος Χρ. Δρακόπουλος γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1899 και σπούδασε στην Ευαγγελική Σχολή. Το 1919, με την είσοδο των ελληνικών στρατευμάτων, κατετάγη εθελοντής και υπηρέτησε με το Α΄ Σωμα Στρατού. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, έκανε οικογένεια και εργάστηκε ως λογιστής. Πέθανε το 1986, αφήνοντας πίσω του ένα πολύτιμο ημερολόγιο, στο οποίο καταγράφονται άγνωστες λεπτομέρειες από την καθημερινή ζωή των Σμιυρνιών αλλά και τη μικρασιατική εκστρατεία. Η Κατερίνα Τσάκωνα είχε ζητήσει από το 1983 από τον παππού της να γράψει τις μνήμες του από τη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία κι επιτέλους, χάρη στις εκδόσεις Τσουκάτου, η επιθυμία της και το όνειρο του παππού της να διασωθούν τα γεγονότα έγιναν πραγματικότητα. Η επιμέλεια και ο σχολιασμός του κειμένου έγιναν από τη φιλόλογο Ευαγγελή Σταμούλη-Ανεστίδου, η οποία έκανε ενδελεχή έρευνα και τεκμηρίωση πάνω σε όλα τα γεγονότα.

Το ημερολόγιο χωρίζεται σε ευδιάκριτες ενότητες. Το αναγνωστικό ταξίδι ξεκινάει φυσικά από τη Σμύρνη, όπου καταγράφονται ο πληθυσμός, το εμπόριο, η βιομηχανία, οι σχολές, η πνευματική κίνηση κ. ά. με έμφαση στην Άνω Πόλη όπου ζούσε η οικογένεια του συγγραφέα και στη συνέχεια επικεντρωνόμαστε στους προγόνους του Ευάγγελου Χρ. Δρακόπουλου και στην τωρινή οικογένειά του. Το σπίτι τους, τα αδέλφια του, η καθημερινότητά τους, οι συνήθειές τους, τα ήθη και τα έθιμα των Ελλήνων της Σμύρνης, οι παιδικές αναμνήσεις, τα δημοτικά σχολεία, η Ευαγγελική Σχολή, όλα αναφέρονται και καταγράφονται με ενάργεια και συναρπαστικές λεπτομέρειες. Το ημερολόγιο στη συνέχεια καταγράφει μάχες, μετακινήσεις, σελίδες λαμπρές και σκοτεινές, νίκες και προελάσεις, την οπισθοχώρηση και κλείνει με την προσφυγιά, τη νέα ζωή στον Πειραιά, την καριέρα του Δρακόπουλου και το προσκύνημά του χρόνια αργότερα (1973) στη χαμένη πατρίδα.

Η αφήγηση είναι συναρπαστική, χωρισμένη σε ευδιάκριτα κεφάλαια που ο κάθε αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει με τον δικό του ρυθμό. Φωτογραφίες και κείμενα, ακόμη και σελίδες από το αυθεντικό ημερολόγιο του Ευάγγελου Χρ. Δρακόπουλου εναλλάσσονται σκορπώντας μια γλυκιά νοσταλγία για τις στιγμές του ελληνισμού που θα εξαφανιζόταν σύντομα, θαυμασμό για όσα συγκράτησε η μνήμη αλλά και συγκίνηση και πίκρα για όσα έγιναν από το 1919 και εφεξής. Παιδικές σκανταλιές ανοίγουν πόρτες για λεπτομέρειες που ίσως χάνονταν αλλιώς στο πέρασμα του χρόνου, ήθη και έθιμα αναβιώνουν στο μυαλό του συγγραφέα και καταγράφονται αδρά στις σελίδες του βιβλίου. Τα γεγονότα παρατίθενται όσο γίνεται αντικειμενικά, με μικρές, κοφτές προτάσεις, χωρίς υπερβολικές συναισθηματικές κορόνες ενώ η μεταγενέστερη ζωή αναβιώνει ως αναπόσπαστο κομμάτι των περιπετειών της οικογένειας Δρακόπουλου στη νέα πατρίδα. Το προσκύνημα μου έφερε δάκρυα στα μάτια γιατί ο συγγραφέας, σχεδόν αποστασιοποιημένα αλλά νιώθει κανείς το βάρος της αδικίας και της αρπαγμένης ζωής πίσω από τις λέξεις, περπατάει με την οικογένειά του στα στενά που μεγάλωσε παρατηρώντας τις αλλαγές που υπέστησαν τα μέρη και τα κτήρια. Οι αναλυτικές υποσημειώσεις συμπληρώνουν καίρια, τεκμηριωμένα και σωστά το όλο ιστορικό, οικογενειακό, κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό πλαίσιο ενώ το γενεαλογικό δέντρο δείχνει το αδιάσπαστο ενός ταξιδιού που ξεκίνησε βίαια το 1922. «Ιωνικές μνήμες» λοιπόν, άλλη μια σημαντική κατάθεση μνήμης για τον μελετητή αλλά και για τον απλό αναγνώστη.