ΜΕΣΟ ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που παρ’ όλο το ζοφερό και δύσκολο θέμα του - τις νεοπλασματικές ασθένειες που χτυπούν πλέον και πολύ νέους ανθρώπους, - σφύζει από αισιοδοξία και θέληση για ζωή. Πρόκειται για ένα βιβλίο υπέροχα γραμμένο, μιλάει κατευθείαν στη καρδιά, μια απόλυτα δεμένη αφήγηση, δεν κάνει κοιλιά πουθενά, σε κερδίζει από τις πρώτες κιόλας σελίδες και διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί. Ο συγγραφέας μας, με τη δυνατή συγγραφική του πένα, πολύ σοφά επενδύει στο συναίσθημα που διακατέχει τους ήρωες του, στοιχείο που αφήνει ανεξίτηλα ίχνη στον ψυχικό κόσμο αλλά και στη μνήμη του αναγνώστη. Η γραφή του δείχνει πως τους περιβάλλει με περίσσια αγάπη και σεβασμό. Ιστορικά η υπόθεση διαδραματίζεται στην Ελλάδα κυρίως τη δεκαετία του ’70, εποχή πολύ δύσκολη για τους πολίτες αυτής της χώρας, και ειδικότερα για τις γυναίκες, που βίωναν τη βία και την τρομοκρατία της χούντας των συνταγματαρχών και κατ’ επέκταση μέσα στα πλαίσια της οικογένειάς τους. Η οποία αποδεικνύεται πως, λόγω των προκαταλήψεων που υπάρχουν στους κόλπους της, μπαίνει τροχοπέδη σε μια γυναίκα που αγωνίζεται να βρει τον εαυτό της, την ευτυχία της και την ανεξαρτησία της. Απόλυτα προσγειωμένη ιστορία, ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα και το τέλος μας αφήνει μια πικρή γεύση. Γιατί η ζωή δεν αφήνει πάντα τη σφραγίδα του happy end. Είναι όμως επιλογή δική μας, μετά από και από την πιο σφοδρή καταιγίδα να μπορούμε να βλέπουμε τον ήλιο κατάματα και να λέμε «Είχε λιακάδα σήμερα!» και να κάνουμε κάθε στιγμή της ζωής μας να αξίζει, άσχετα με το πόσο θα διαρκέσει αυτή.

Είχε Λιακάδα σήμερα. Ένας τίτλος που αποπνέει από μόνος του αισιοδοξία και πάθος για ζωή. Αντίσταση σε κάθε κάθε δεδομένη κατάσταση και σε κάθε πραγματικότητα. Ένας τίτλος που θα ντύσει ένα κείμενο που αποδεικνύει με θάρρος πείσμα και πυγμή την θέληση για μια προσωπική και αυτόνομη πορεία του καθένα στον δρόμο που του διαλέγει μεν η μοίρα, αλλά που η δικιά του αντίληψη είναι αυτή που εντέλει αλλάζει το πρόσημο του τελικού απολογισμού. Γιατί η πορεία της ζωής ενός ανθρώπου ορίζεται από τις δικές του πράξεις. Απο τις δικές του αποφάσεις, από τις δικές του μάχες. Η μοίρα παίζει απλά τον ρόλο της ορίζοντας και καθορίζοντας τα περιθώρια του χρόνου που έχει κάποιος να ζήσει στιγμές, όσο αναπνέει. Οι στιγμές είναι αυτές που μετράνε και όσες περισσότερες δικές του στιγμές ζήσει κάποιος, με πάθος και ουσία, τόσο πιο πολύ ο χρόνος αλλάζει διάσταση. Διογκώνεται, διαστέλλεται και παύει να παίζει τον ρόλο μιας αντίστροφης μέτρησης προς την φθορά και τον θάνατο. Αλλά να χάνεται και και να εξαϋλώνεται μπροστά στην δύναμη και την αντίσταση της δικιάς μας προσωπικής επιλογής.Ο Γιάννης Φιλιππίδης μας παραθέτει ένα βιβλίο γεμάτο συνθήκες κοινωνικές, ιδεολογικές και συμβατικές που σπάνε και ακυρώνονται από την προσωπική σφραγίδα που αφήνει ο κάθε ήρωας του, με την στάση ζωής του απέναντι στις δυσκολίες και στα εμπόδια. Στην ασταθή πολιτική κατάσταση της εποχής που περιγράφει. Στα ηθικά πρότυπα μιας εποχής που έθετε κανόνες και ταμπέλες. Οι ήρωες παλεύουν με ρεαλιστικές δυσκολίες, αλλά βγάζουν απο μέσα τους τα πιο αισιόδοξα συναισθήματα τους και τις πιο δυνατές αποδείξεις τους ότι την ζωή πρέπει να την ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο.Η Ιστορία κινείται γύρω απο δυο γυναίκες. Την Πέρσα που έχει ωριμάσει μέσα απο τις ατυχίες της και το σκληρό πρόσωπο που της έχει δείξει η ζωή. Ασυμβίβαστη και χειραφετημένη. 'Έτοιμη να προσφέρει και να προστατεύσει. Έτοιμη να μεταγγίσει με την πείρα της το μυαλό και την ψυχή του αναγνώστη.Από την άλλη έχουμε, την Ισμήνη ένα κορίτσι λίγο πριν την ενηλικίωση του, Εγκαταλείπει το σπίτι της, τους γονείς της και την απομίμηση ζωής όπως την αποκαλεί, με σκοπό να διεκδικήσει μακριά από το πέπλο της ασφυξίας, την ελεύθερη και ουσιαστική ζωή.Οι δυο γυναίκες θα συναντηθούν στιγματιζοντας η μια την ζωή της άλλης. Σχηματίζοντας και πλάθοντας μια σχέση με ισχυρούς δεσμούς και αδιάρρηκτους κρίκους. Προσθέτοντας η κάθε μια, μια καινούργια εμπειρία. Μια καινούργια εκ νέου δημιουργημένη εικόνα στην ζωή της άλλης. Η Πέρσα γίνεται μια ουσιαστική μητέρα για την Ισμήνη. Μια σημαντική φίλη που την καθοδηγεί. Η Ισμήνη ξαναθυμίζει στην Πέρσα την μητρότητα και την κάνει να επαναπροσδιορίσει τις απώλειες της ζωής της. Κυρίως όμως την αναγκάζει με θαυμασμό να παρακολουθεί την Ισμήνη να πορεύεται στην ζωή της το ίδιο αντισυμβατικά και το ίδιο διαφορετικά με εκείνη. Δυο γυναίκες που οι ζωές τους ταυτίζονται μέσα από κοινές ή διαφορετικές εμπειρίες. Οι σκέψεις τους, οι κινήσεις τους, οι αντιδράσεις τους από την αρχή ως το τέλος μας βάζουν σε μια διαδικασία περισυλλογής και στοχασμού με τελικό σκοπό να δούμε άσπρο το μαύρο, Φωτεινό το σκοτεινό και εκεί όπου μέσα μας υπάρχει η συννεφιά να μπορούμε να πούμε με σιγουριά: Πως έχει λιακάδα σήμερα, για τον απλούστατο λόγο ό,τι η διάθεση μας είναι αυτή που φτιάχνει τις πραγματικές εικόνες. Η θετική σκέψη και η ζωντανή ελπίδα είναι αυτή που μετουσιώνει σε πραγματική ζωή την κάθε μας στιγμή.

Όταν μπορούμε να ζήσουμε την κάθε μας ανάσα σαν να είναι η τελευταία. Όταν κάνουμε όνειρα, ακόμα και την στιγμή που δεν υπάρχει περιθώριο για παρακάτω. Όταν μπορούμε να δώσουμε μια αγκαλιά, ένα φιλί και να πούμε μια τελευταία λέξη σε αυτούς που αγαπάμε, ξοδεύοντας και την τελευταία πνοή μας σε κάτι όμορφο, γλυκό και τρυφερό. Τότε ναι η ζωή έχει αλλάξει εικόνα και έχει αντιστρέψει τους απαισιόδοξους κανόνες της και την άδικη τροπή της. Έχει δώσει αξία σε κάθε τι και έχει αποδώσει στο μέγιστο το απεριόριστο δίδαγμα της.Μέσα λοιπόν από την μυθοπλασία και με όπλο την εκφραστική του γραφή ο συγγραφέας, φέρνει τον αναγνώστη σε μια κατά πρόσωπο αντιπαράθεση με τα προσωπικά του θέλω. Με τις προσδοκίες, τα όνειρα, τα εμπόδια και τις προσωπικές και καθοριστικές του υπερβάσεις.Φέρνοντας μας μπροστά στα προσωπικά και αληθινά συναισθήματα μας, κατορθώνει μέσα απο τους ήρωες του να κάνουμε σαν προσομοίωση την υπέρβαση στην ζωή, στην συγχώρεση, στην φιλία, στον έρωτα. Αλλά κυρίως να κατορθώσουμε να κάνουμε την ίδια την υπέρβαση στον θάνατο. Ακυρώνοντας την θλιβερή του όψη. Ξεχνώντας τον φόβο και αλλάζοντας στην ουσία τις προτεραιότητες μας στην ίδια μας την ζωή.Είναι σαν να μας κλείνει το μάτι και να μας διατάζει. Βάλτε στην ζωή σας τα απρόβλεπτα και αλλάξτε με τον τρόπο σας τα όρια του χρόνου παραμορφώνοντας το μέγεθος του μέσα από την αξία, την σημασία και το μέγεθος των πράξεων σας. Σημασία δεν έχει το πολύ και το ανούσιο. Αλλά το λίγο και το γεμάτο ουσία και νόημα.Σε ένα βιβλίο γεμάτο αισιοδοξία και ζωή, με πολλές στιγμές συναισθηματικής φόρτισης που σου αφήνουν μόνο το περιθώριο να σκεφτείς και όχι να ανασάνεις αντιπαραβάλλεται με μοναδικότητα η λεπτή διαχωριστική γραμμή του απολαμβάνω από το απλώς βιώνω. Η διαφορά της απλής αίσθησης από την βαθιά και αληθινή ενσωμάτωση της κάθε στιγμής στο ίδιο μας το είναι. Θέλουμε να ζούμε την ζωή μας τελικά ανεπαίσθητα ή να την βιώνουμε ως το βαθύτερο μεδούλι της; Να ζούμε την ζωή με ενδεχόμενα ή να την ζούμε χρωματίζοντας την με την δικιά μας διαφορετική εκδοχή;Ανάμεσα σε προσωπικούς απολογισμούς και σε ενδόμυχες αναμνήσεις. Ανάμεσα σε σελίδες βιβλίων και γρατζουνισμένων βινυλίων η γλυκόπικρη γεύση της ζωής δυο γυναικών τόσο ίδιων και τόσο διαφορετικών γίνεται η κατευθυντήρια δύναμη σε ένα ταξίδι ζωής και ελπίδας που αφήνει αστείρευτα την σφραγίδα του στην ψυχή και στην καρδιά μας.

https://vivlionerga.blogspot.com/2019/05/blog-post_30.html