Η εξάρτηση -η οποιαδήποτε εξάρτηση- καταδυναστεύει τον άνθρωπο.
Τον απαξιώνει. Τον περιθωριοποιεί. Τον εξαθλιώνει.
Του στερεί την προσωπικότητα του και ελέγχει τις συμπεριφορές του.
Ο Εξαρτημένος στερείται κύρους και αξιοπρέπειας.
Δεν είναι ο εαυτός του, εφόσον η φυσική του διάσταση, η λογική του, οι συναισθηματικές του εκφράσεις υποδουλώνονται στον εξαρτησιογόνο -τον κάθε εξαρτησιογόνο- παράγοντα.
Η Απεξάρτηση ανασυγκροτεί το άτομο και επαναπροσδιορίζει το ρόλο του.
Του αποδίδει μία νέα κοινωνική επιφάνεια, ενισχύοντας την ικανότητα να επικοινωνεί με τον εαυτό του και να έρχεται σε επαφή με τους άλλους, διαμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο σταθερές και ικανοποιητικές σχέσεις.
Η Πρόληψη ανάπτυξης εξαρτητικών συμπεριφορών καθώς και η αντιμετώπιση τους συνιστούν συνολική κοινωνική υποχρέωση.
Ιδιαίτερο όμως χρέος και καθήκον, όσων επαγγελματικά απασχολούνται σε αυτούς τους χώρους, είναι η παραδοχή από μέρους τους, πως η γνώση και η εμπειρία, δεν συνιστούν από μόνες εχέγγυα αποτελεσματικής λύσης.
Επιβάλλεται να συνοδεύονται από την επένδυση συναισθήματος, το σεβασμό του άλλου, την κατάργηση των στενών χρονικών εργασιακών ορίων και την αξιοποίηση στον ίδιο βαθμό κάθε μορφή επικοινωνίας -λεκτικής και εξωλεκτικής-.