Η ύπαρξη μια μυστηριώδους στοάς σε ένα μικρό χωριό και οι φήμες που για χρόνια αναπαράγονται, είναι ο κοινός αφηγηματικός άξονας απ΄ όπου ξεκινούν ιστορίες για πάθη και πόθους, επιθυμίες και όνειρα ανθρώπων που στέκονται έξω από τα συνήθη πρότυπα.Η στοά είχε κτιστεί μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, κατ΄εντολή του μπέη με σκοπό την ύδρευση της περιοχής. Διάφορα γεγονότα που συνέβησαν κατά την κατασκευή της έκτισαν ένα μυστήριο γύρω της, αλλά και καλλιέργησαν τον φόβο στους ανθρώπους του χωριού. Πέρασαν τα χρόνια και οι φήμες που την ήθελαν απρόσιτη και καταστροφική αναπαράγονταν συνεχώς, δημιουργώντας θρύλους τόσο ισχυρούς που επηρέασαν τη ζωή όλων κατοίκων. Ένας τεράστιος πλάτανος που στεκόταν παραδίπλα σαν φύλακας άγγελός της, έγινε σήμα κατατεθέν κι αυτός, όχι μόνο του χωριού αλλά και ολόκληρου του λεκανοπεδίου.«Είναι γεμάτη νυχτερίδες», είπε. «Όσοι τόλμησαν να τις αψηφήσουν τις είδαν σαν τέρατα αγριεμένα και σάλεψαν. »«Μπήκαν και βγήκαν οι εποχές, άλλες με φρούτα κι άλλες με χιόνια, όπως στις παιδικές ζωγραφιές, σαν σκόνη που επικάθεται στα φύλλα τη μια μέρα και την άλλη την παίρνει ο βορράς.Όλοι γερνούσαν και μόνο η στοά έμεινε αγέρωχα απείραχτη από τα χρόνια, αυτή και ο θεόρατος πλάτανος που τη σκέπαζε. »Το βιβλίο του Γιάννη Πετρόπουλου στην ουσία δεν είναι ένα μυθιστόρημα, με πλοκή και δομή ενιαία μέσα από την οποία πλέκεται και εξελίσσεται μία ιστορία.Το κείμενο αποτελείται από τον πρόλογο, από έξι αυτοτελείς ιστορίες (διηγήματα) και τον επίλογο.Άλλες ιστορίες μιλούν για έρωτες δυνατούς, άλλες για ξενιτεμό και δυστυχία, άλλες για θανατικά, άλλες για πάθη ανεξέλεγκτα και άλλες για μίση που γεννήθηκαν και θέριεψαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Δεν διαδραματίζονται την ίδια χρονική περίοδο, αλλά κατά κάποιον τρόπο οι ζωές των ηρώων τους συνδέονται με την ύπαρξη της στοάς και τους θρύλους που την ακολουθούν.«Δεν ήταν γλέντι αυτό που έγινε έξω από τη Στοά, ήταν παγανιστική τελετή, ήταν σιχτίρ στα βάσανα, ένα αγλάισμα απελευθερωμένων ανθρώπων που είδαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τόσα πράγματα μέσα σε τόσο σύντομο χρόνο, ώστε πρώτα έπρεπε να τα διαβάσουν, να τα χωνέψουν κι έπειτα να τα σχολιάσουν. Ήταν μια παγανιστική γιορτή με τενεκέδες, καλάμια και ξυλόφωνα, πραγματική ορχήστρα, τόσο πραγματική όσο τα πλατάνια που τους σκέπαζαν κι η τρύπα που τους τρόμαζε.»Η αφήγηση έχει τη χροιά του προφορικού λόγου, η αμεσότητα του οποίου σε ξαφνιάζει ευχάριστα, γιατί διέπεται από μία μοναδική αυθεντικότητα. Η γλώσσα είναι περιγραφική και λυρική ή σκληρή και ωμή ανάλογα με την ιστορία.Η Κατίνα σηκώθηκε με χίλια ζόρια και πήγε δίπλα του.‘’ Αναστάση, τι νομίζεις πως είναι ο έρωτας; ‘’ τον ρώτησε.‘’ Είναι κάτι μεγαλύτερο κι απ΄τον κομμουνισμό. Ανώτερο κι απ΄τον κομμουνισμό, αυτό κατάλαβα ‘’, είπε αυτός, ήπιε μια γουλιά ούζο και κατέβασε το κεφάλι του, γιατί από την πλευρά της πλατείας ξανάρχισαν οι κατάρες και τα αναθέματα, καθώς η χωροφυλακή είχε φέρει τον Ευριπίδη στο σπίτι του. Αν και οι ήρωες των διηγημάτων δεν συγκλίνουν στο τέλος ή δεν πλέκονται υπόγεια μεταξύ τους, τείνω να χαρακτηρίσω το μυθιστόρημα του Γιάννη Πετρόπουλου σπονδυλωτό. Γιατί υπάρχει ένας κοινός αφηγηματικός άξονας, η στοά, και γύρω από αυτόν περιστρέφεται όλη η αφήγηση, όπως υπάρχουν και συνδετικοί κρίκοι που από την αρχή μέχρι το τέλος δένουν με την παρουσία τους τις ιστορίες. Ένας ισχυρός συνδετικός κρίκος είναι η θρησκευτική εξουσία του χωριού που - ντυμένη με γήινο περίβλημα, εκφραζόμενη δηλαδή από τους δύο παπάδες, ανάλογα με ποια χρονική στιγμή οι ιστορίες εξελίσσονται - καθορίζει τη στάση των πολλών, έναντι των ακραίων συμπεριφορών των λίγων.Η τελευταία ιστορία «Ο πλάτανος και η Στοά» κλείνει έναν κύκλο που είχε ανοίξει πολλά χρόνια πριν με την πρώτη ιστορία.Είναι δε, πιο λυρική, πιο τρυφερή και αποτελεί το απαύγασμα της γραφής του συγγραφέα,ειδικά όταν ο λόγος του γεμάτος γοητεία απλώνεται σε μία πρόταση (σελίδα 397-398 –και μέρος της 399 ), όπου τελεία δεν συναντάς, αλλά και δεν θέλεις να συναντήσεις! Θετικά στοιχεία :Αφηγηματικός λόγος : Άμεσος και αυθεντικόςΧαρακτήρες : ΔυνατοίΡοή του κειμένου : Γρήγορη