Τα πρόσωπα του θεατρικού Πιραντέλο πρέπει να ομολογήσουμε ότι διψούν για γνώση, και μάλιστα όχι μόνο για τη γνώση της ζωής ή των συνηθειών ή των πράξεων του άλλου, αλλά και των κρυφών προθέσεων, των κινήτρων μιας πράξης του, των μύχιων στοχασμών του. Η τάση του ανθρώπου να γνωρίσει τον άλλο μπορεί να έχει ποικίλες αιτίες. Μερικές φορές, πρόκειται για την απλή περιέργεια του μέσου ανθρώπου που διψά να ακούσει για περιπέτειες που ο ίδιος δεν έχει ζήσει και για σκάνδαλα που τον "εισάγουν" σε σκοτεινές πλευρές της ζωής των άλλων. [...] Άλλοτε πάλι πρόκειται για μια αβασάνιστη επικριτική διάθεση απέναντι στα ανθρώπινα λάθη, όταν μάλιστα οι "αμαρτωλοί" είναι άγνωστα πρόσωπα. [...] Τέλος, υπάρχει η περιέργεια των άμεσα ενδιαφερομένων για την αλήθεια, μια περιέργεια που ταυτίζεται με την αγωνία να ανοίξουν τα κρυμμένα χαρτιά της ψυχής ή του παρελθόντος του άλλου, καθώς αυτά είναι καθοριστικά για τη διαπροσωπική σχέση τους μαζί του. [...]