Φρίντα Μήτσιου-Τρυφερή επανάσταση- εκδόσεις Πνοή

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Η Φρίντα Μήτσιου μετά από τον «Γαμήλιο Εσπερινό» στις εκδόσεις Περίπλους, το 2016, έρχεται με μια νέα συλλογή διηγημάτων «Τρυφερή επανάσταση» από τις εκδόσεις Πνοή για να μας γοητεύσει, να μας συγκινήσει και να μας οδηγήσει στα σκοτεινά μονοπάτια της αυτογνωσίας.

Θα ομολογήσω ότι ο τίτλος αυτής της συλλογής με προκάλεσε το ενδιαφέρον και την περιέργεια και γι αυτό το λόγο έφτασε στα χέρια μου. Πώς ταιριάζει όμως η τρυφερότητα με την επανάσταση; Πώς γίνεται σε μια συλλογή να διαβάσω διηγήματα που θα μου δώσουν αυτά που φαντασιώθηκα; Κι όμως η συγγραφέας κατάφερε μέσα σε 15 διηγήματα και 116 σελίδες να μου το γνωρίσει. Και να με συνεπάρει για να τα διαβάσω σε μια μέρα. Ιστορίες με ήρωες απλοϊκούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που η κάθε μία κρύβει φιλοσοφίες της ζωής.

Σκέψεις, πάθη, βιώματα, φορτισμένα συναισθήματα που σου τα μεταφέρει μέσα από τη γραφή της χωρίς πολύ κόπο και νιώθεις πως τα έγραψες εσύ. Δεν ξέρω αλήθεια ποια ιστορία μου άρεσε περισσότερο για να τις ιεραρχήσω. Θα σας αναφέρω αυτές που με συγκίνησαν περισσότερο χωρίς να περιθωριοποιώ τις υπόλοιπες. Η ιστορία του ψεύτικου Άγιου Βασίλη, του κλέφτη, που ένα παιδί τον «ανάγκασε» να έρθει ξανά στον ίσο δρόμο, δείχνοντας του εμπιστοσύνη. Η συγκινητική ιστορία «Αυλητής του τρίτου», του ηλικιωμένου άντρα με τη φλογέρα, που μας μιλά για μια κοινωνία αφυδατωμένη, που μας δείχνει με πολύ γλαφυρό τρόπο πώς «τα γέρικα άλογα τα βάζουν στο περιθώριο, τα θανατώνουν με τον τρόπο τους όταν είναι μη χρειαζούμενα». Η «Πρωτοχρονιάτικη συνάντηση» που πίσω από τα κάγκελα μιας μακρινής φυλακής υπάρχει ένας δάσκαλος που ελπίζει να φωτίσει με μια ακτίνα ανθρωπιάς την γκρίζα καθημερινότητα των κρατουμένων. Χωρίς να θέλω να μαρτυρήσω τις ιστορίες θα κλείσω το ταξίδι με τον Τζακ Λόντον ή αλλιώς τον Τόμεκ, στην «Τελευταία αυλαία», όπου ο τελευταίος γίνεται θύμα της στενόμυαλης κοινωνίας λόγω της ιδιαιτερότητας του. Μια κοινωνία που τον θάβει πριν πεθάνει και ξεχνά να τον καμαρώσει στη λαμπρή μα μοναχική πορεία του.

Η Φρίντα Μήτσιου, έχοντας σπουδάσει ψυχολογία, έχοντας συνεργαστεί με το ΚΘΒΕ, γνωρίζει καλά την αφαίρεση περιττών λόγων χωρίς ουσία. Πιστεύω ότι πέτυχε αυτό που ήθελε να περάσει στους αναγνώστες. Αυθεντικά μικρά διηγήματα που δεν αφήνουν αδιάφορο τον αναγνώστη αφού κάπου σίγουρα θα τον αγγίξουν. Μας διδάσκει χωρίς να μας κουνά το δάκτυλο αλλά μας οδηγεί με τα μηνύματα της πώς να ομορφύνουμε τον κόσμο. Δεν είναι δύσκολο στα αλήθεια να αλλάξει. Αρκεί να θέλουμε να βγάλουμε τις παρωπίδες, να βγούμε από τη σπηλιά και να δούμε το φως. Η κοινωνία που αν σπάσει τις αλυσίδες των δεσμωτών, τα μη και τα πρέπει, αν προσπαθήσει να ξεμπλέξει από στενοκέφαλες νοοτροπίες, θα βγει σίγουρα πιο ελεύθερη.

Επανάσταση λοιπόν με τον εαυτό μας και στη συνέχεια με τη κοινωνία μας καλεί η συγγραφέας να κάνουμε. Άλλοτε τρυφερή, άλλοτε ματωμένη, μη κάνοντας εκπτώσεις στα λόγια όπου χρειάζεται για να μας ταρακουνήσει. Γιατί ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι πολύ μακρύς και δύσκολος. Καλοτάξιδο να είναι!

Σας καταθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημα της «Η Τελευταία παραγγελία» που μου άρεσε πολύ!

«Για όλα υπάρχουν απαντήσεις. Αρκεί να βάλει ο άνθρωπος το μυαλό του να λειτουργήσει. Ο κόσμος όμως πορεύεται με προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Ακόμη και σήμερα. Αμορφωσιά και υπανάπτυξη.. Φόβος πολύς, που με τέχνη θρέφεται από τη πολιτική και κυρίως από τις θρησκείες, για να παραμείνει ο άνθρωπος είλωτας εσαεί»