"Ο βυθισμένος ουρανός" είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας με την αστυνόμο Στέλλα Άνταμς της Κικής Τσιλιγγερίδου.

Αξιοπρεπής η πρώτη συγγραφική απόπειρα με στρωτή γραφή, ανατροπές, πετυχημένο το φόντο της βροχερής Αθήνας. Η παραστατικότητα των περιγραφών του τοπίου της συγγραφέως ήταν απόλυτα επιτυχημένη και ταιριαστή με την υπόθεση αλλά και με τη ψυχολογική κατάσταση της αστυνομικού.

Στέλλα Άνταμς, επικεφαλής της Τέταρτης Ομάδας του τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής. Ιδιόρρυθμη, πανέξυπνη, αντικοινωνική θα έλεγα προς τους συναδέλφους της ίσως λόγω του μετατραυματικού στρες που υπέστη.

Άρτια δομημένοι οι χαρακτήρες της ομάδας της και έντονα περιγραφικοί. Η πλοκή και το μυστήριο δεν εξελίσσονται όπως θα ήθελα με focus στην υπόθεση αλλά στην ψυχολογική κατάσταση της αστυνόμου και τους "ιδιαίτερους" τρόπους που το αντιμετωπίζει.

Αρκετά υποσχόμενη η γραφή της Κικής Τσιλιγγερίδου

ΜΕΣΟ...ΤΕΧΝΗΣ!!! Λίτσα Κοντογιάννη

Ξέρω, το είχα πει και στο παρελθόν, αλλά θα το ξαναπώ και τώρα: Ειλικρινά χαίρομαι που βλέπω τον τελευταίο καιρό την Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία να παίρνει τόσο πολύ τα πάνω της. Οι Έλληνες συγγραφείς του είδους δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τους ξένους, και ειδικά από την λεγόμενη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει πλέον και η Κική Τσιλιγγερίδου. Μπορεί το πρώτο μέρος της αστυνομικής τριλογίας της Στέλλας Άνταμς, να είναι και το πρώτο δείγμα γραφής της, αλλά την κατατάσσει αναμφισβήτητα σε αυτή την κατηγορία.

Μια αφήγηση σε μια απόλυτα dark ατμόσφαιρα, και σε αυτό βοηθά και ο σκοτεινός, μόνιμα βροχερός καιρός των Αθηνών, σε μια Ελλάδα της κρίσης.

Κεντρικό πρόσωπο, μια γυναίκα αστυνόμος, αντισυμβατική, ασυνήθιστη, εκκεντρική, και σε αυτό μας προϊδεάζει και το εξώφυλλο του βιβλίου. Σε καμία περίπτωση δεν θα την χαρακτήριζε κανείς σαν τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, κάθε άλλο μάλιστα. Απόλυτα ανθρώπινη, με τα πάθη της, τους φόβους της, γεμάτη με απόγνωση και πανικό, με τους δαίμονές της, που αγωνίζεται να τους διαχειριστεί. Ξεφεύγει εντελώς από κάθε πρότυπο γυναίκας, αυτό της συντρόφου, συζύγου ή υποψήφιας μητέρας. Αυτού του είδους τα καλούπια τα έχει σπάσει κι έχει ξεφύγει πλέον από κάθε κανονικότητα. Μια αντι-ηρωίδα, η οποία δεν έχει ως προτεραιότητα να γίνει συμπαθής από όλους. Έχει σαν βασικό καθοδηγητή το ένστικτό της.

Ένα εξώφυλλο εξαιρετικά φιλοτεχνημένο, βρίσκεται μέσα στο πνεύμα της υπόθεσης και παραπέμπει σε κάτι που βρίσκεται ανάμεσα σε cartoon και sin city.

Πολύ καλή αφήγηση που κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο και η συγγραφέας δεν αναλώνεται σε περιττές λεπτομέρειες και πληροφορίες. Είναι αρκετά ξεκάθαρη στην υπόθεση που μας παρουσιάζει, δεν αφήνει κρυφά και σκοτεινά σημεία πουθενά, ούτε αφήνει να εννοηθεί τίποτα. Δεν στερείται δράσης, μυστηρίου και αγωνίας. Οι χαρακτήρες ευτυχώς δεν είναι πάρα πολλοί, έτσι ώστε ο αναγνώστης να πελαγώνει ψάχνοντας το ποιος είναι ποιος. Όλοι τους είναι όμως το άκρως αντίθετο από ότι είναι η Στέλλα Άνταμς.

Έξυπνοι και ολοζώντανοι διάλογοι, γρήγορη πλοκή όπου δεν λείπουν και τα απρόοπτα. Όλα αυτά είναι σίγουρο πως θα δικαιώσουν τους φίλους του είδους.

Για αυτό αγαπητοί φίλοι, ας ετοιμαστούμε να απολαύσουμε την συνέχεια.

Η Ξένια Χατζή βρέθηκε νεκρή στο αυτοκίνητό της που είχε βυθιστεί στη θάλασσα του Μαραθώνα. Ατύχημα, αυτοκτονία ή φόνος; Η ιδιόμορφη και ξεχωριστή αστυνόμος Στέλλα Άνταμς αναλαμβάνει την υπόθεση, χωρίς όμως να σταματήσει λεπτό να αντιμετωπίζει τους δικούς της εφιάλτες που την έδιωξαν από την Αμερική και το FBI.

Η Στέλλα Άνταμς είναι 35 ετών, με κοντά και κόκκινα ατίθασα μαλλιά, γαλακτερή επιδερμίδα και γυαλιά ηλίου που δεν τα βγάζει ποτέ, ακόμη και σε εσωτερικούς χώρους, Ήρθε μόλις ένα χρόνο πριν από την Αμερική όπου ζούσε για 25 χρόνια ως κόρη του Έλληνα συμβούλου και προμηθευτή του αμερικανικού Υπουργείου Αμύνης. Είναι εκπαιδευμένη στη συμπεριφορική ανάλυση, σε τεχνικές μάχης και στην αντιμετώπιση τρομοκρατικών χτυπημάτων, σπούδασε Κοινωνιολογία, έγινε μέλος ενός Σώματος πρακτόρων του FBI που αντιμετώπιζε τρομοκρατικές ενέργειες με πολιτική, θρησκευτική ή απλώς εγκληματική βάση και τώρα είναι σε ελληνικό έδαφος ως επικεφαλής της Τέταρτης Ομάδας του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής, που αποσπάστηκε από τις άλλες τρεις για να μπορεί να δρα συνδυαστικά στις υποθέσεις που αναλαμβάνει και με μεγαλύτερη ευελιξία εφόσον κάποιες από αυτές χρονίζουν λόγω δικαιοδοσίας των διαφόρων τμημάτων.

Η υπόθεση σε γενικές γραμμές έχει αυστηρό κέντρο βάρους και δεν ξεφεύγει από το στενό φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον της νεκρής, κάτι που ίσως εκτιμηθεί απ’ όσους δεν αγαπούν τα πολυπρόσωπα κείμενα. Επίσης, η ομάδα της Στέλλας Άνταμς αποτελείται από ανθρώπους με φυσιολογικά χαρακτηριστικά και δυνατότητες, όπως ο Αστυνόμος Β΄ Αρίστος Αλεξιάδης ή Πατέρας, ο μυώδης και χοντροκομμένος Υπαστυνόμος Ιωσήφ Ντηλ, η επίσης Υπαστυνόμος Έλενα Ράλλη και ο ατημέλητος Νάσος Παπαδάκης, ειδικός στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Ο καθένας τους αναλαμβάνει κι ένα κομμάτι έρευνας, με την ελπίδα να βρεθούν στοιχεία που θα οδηγήσουν στον ένοχο και θ’ αποκαλύψουν τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα στα Δικαστικά του Μαραθώνα.

Τι συνέβη λοιπόν και δεν μπόρεσα ούτε τη Στέλλα Άνταμς να συμπαθήσω ούτε την υπόθεση και τους πρωταγωνιστές ν’ αγκαλιάσω με ενδιαφέρον; Η αστυνόμος πάσχει από μια μορφή συνδρόμου μετατραυματικού στρες και έχει πολλά ψυχολογικά προβλήματα που κάποιες φορές την εμποδίζουν να έχει τη διαύγεια που απαιτείται για την έρευνα. Οι φοβίες και οι ψυχώσεις που βιώνει μετά τα περιστατικά στην Αμερική αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της, όσο κι αν τις διώχνει και βγάζει την περιττή ένταση μέσα από βίαιες μαζοχιστικές πράξεις σεξ. Όπως παραδέχεται κι η ίδια, τελικά δεν τη βοήθησε η φυγή ούτε η ενασχόλησή της με τις υποθέσεις του Εγκλημάτων Κατά Ζωής. Η πλοκή διαδραματίζεται μέσα σε μόλις τρία 24ωρα που δεν είναι γεμάτα από ένταση κι αποκαλύψεις αλλά έχουν ως σημείο αναφοράς τις χιλιάδες σκέψεις και αναλύσεις της παράξενης αστυνόμου. Ομολογώ ότι προσπέρασα πάρα πολλές σελίδες με σκηνές μάχης, πάλης σώμα με σώμα, σεξουαλικής πείνας καθώς και εσωτερικούς μονολόγους που φωτίζουν μεν τον χαρακτήρα και τη νοοτροπία της Στέλλας, καθυστερούν όμως υπερβολικά την καθαυτή δράση.

Επομένως, έχουμε αργή εξέλιξη της πλοκής, έμφαση στις εσωτερικές σκέψεις της Στέλλας που αναμασούσε ξανά και ξανά όλες τις πιθανές πτυχές της υπόθεσης που ανέλαβε (τη σκότωσε αυτός γι’ αυτόν τον λόγο, όχι, ο άλλος για κείνο τον λόγο, σίγουρα δεν αυτοκτόνησε για τούτο τον λόγο) και ταυτόχρονα ζούσε τις εφιαλτικές στιγμές που βίωσε και της δημιούργησαν το στρες και τους εφιάλτες. Θα αναφέρω επίσης πως οι ανακρίσεις και οι διάλογοι ήταν το πιο κουραστικό και μονότονο κομμάτι της αφήγησης (έχασα τον λογαριασμό με το πόσες φορές εμφανίζεται το «ναι» της αμηχανίας, της αμφιβολίας και του δισταγμού). Η πλήρης καταγραφή του προφορικού λόγου πολλές φορές φέρνει αποτελέσματα αντίθετα από αυτά που ίσως επιδιώκει ο συγγραφέας, μιας και η πλήρης παράθεση κομπασμών, αναμασημάτων και επαναλήψεων δε δίνει αληθοφάνεια αλλά αμηχανία και αδυναμία. Ίσως σε αυτές τις σελίδες παρ’ όλ’ αυτά να κρύβονταν κάποια ψήγματα που οδηγούσαν στην αλήθεια πίσω από τη δολοφονία, η οποία μου φανερώθηκε σχεδόν απότομα και ίσως ουρανοκατέβατα (εδώ δίνω το benefit of the doubt, μήπως τυχόν η Στέλλα είχε βρει τη λύση μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα που γινόταν στο μυαλό της).

Σε αντίθεση με όλα αυτά, η Αθήνα παρουσιάζεται με μουντά χρώματα και πολύ καλές παρομοιώσεις ενώ διάφορα καλολογικά στοιχεία βρίσκονται σκόρπια στο κείμενο, δίνοντάς του μια καλοδεχούμενη σπιρτάδα: «Έξω έβρεχε ακόμη, και ίσως, σκέφτηκε, να μη σκόπευε να σταματήσει ποτέ. Αλλά όχι για να πνίξει την πόλη με έναν κατακλυσμό: απλώς για να την κρατά πάντα έτσι, νοτισμένη, αμήχανη, πελαγωμένη μέσα σε γκρίζα πέπλα νωθρής βροχής. Μια πόλη-σκηνικό, μια πόλη όπου απλώς έβρεχε, ή, σε άλλη περίπτωση, όπου απλώς έκανε θηριώδη ζέστη καταπίνοντας τα πάντα με βουλιμία, γιατί δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει. Και δεν υπήρχε κάτι καλύτερο να γίνει» (σελ. 111-112). Ειλικρινά, δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερο φόντο και σκηνικό δράσης για μια τέτοια ιστορία!

Η τριλογία της Στέλλας Άνταμς ξεκινάει με τον «Βυθισμένο ουρανό» και μια μυστηριώδη δολοφονία γυναίκας παγιδευμένης σε αυτοκίνητο που έπεσε στη θάλασσα. Υπάρχουν αξιοπρόσεκτα δείγματα γραφής αλλά και επιμονή στον εσωτερικό κόσμο της κεντρικής ηρωίδας που παρατίθεται πιο αναλυτικά απ’ όσο θα έπρεπε. Πιστεύω πως ο οποιοσδήποτε πειραματισμός στην πρώτη απόπειρα της συγγραφέως θα έχει μετριαστεί και βελτιωθεί στο δεύτερο μυθιστόρημα, το οποίο και θα διαβάσω εν ευθέτω χρόνω.

«Το γκρίζο φως του πρωινού, σμιλεμένο από την ψιλή βροχή που δεν έλεγε να σταματήσει, έστεκε πάνω από το άγριο τοπίο και την ομάδα των συγκεντρωμένων σαν σπασμένο κέλυφος από το αυγό κάποιου πελώριου μυθικού ερπετού. »Σε ένα σκηνικό μιας Αθήνας όπου η βροχή πέφτει συνεχώς άλλοτε σιγανά και άλλοτε δυνατά, απογυμνώνοντας ψυχές άλλες ανταριασμένες και άλλες σκοτεινές, ξετυλίγεται η υπόθεση του βιβλίου Βυθισμένος ουρανός.Ένας φόνος που μοιάζει για αυτοκτονία, ύποπτοι που αρχίζουν να ξεπερνούν τα τρία δάχτυλα μιας παλάμης, δυσχεραίνοντας έτσι την διαλεύκανση της υπόθεσης, μια νεόκοπη ομάδα του τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και η επικεφαλής της, η Στέλλα Άνταμς προσφάτως αφιχθείσα από την Αμερική, συνοδευόμενη από έναν εντυπωσιακό φάκελο εκπαίδευσης και δραστηριοτήτων, συνθέτουν την αρχή για ένα νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα που έχει όλα τα χαρακτηριστικά που θα ικανοποιήσουν έναν αναγνώστη του είδους. Το πρώτο δυνατό ξάφνιασμα έρχεται διαβάζοντας την εισαγωγή του βιβλίου.Οι πρώτες εικόνες, οι τόσο παραστατικές που σχηματίζονται μπροστά σου, αυτές του βυθού της θάλασσας, δημιουργούν μια αντίφαση δυνατή και καθόλου τυχαία επιλεγμένη από τη συγγραφέα.Αντίφαση σε σχέση με τον πάνω κόσμο, τον κόσμο των ανθρώπων, που με την οικονομική κρίση να τους ταλανίζει και να τους θολώνει το μυαλό, με τις σχέσεις τους να ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί, γιατί δεν έχουν το υπόβαθρο να στεριώσουν, με τον ρατσισμό και την ομοφυλοφοβία να κερδίζει έδαφος αντί να χάνει, φτιάχνουν ένα μωσαϊκό θολό, τελείως αντίθετο από αυτό του βυθού, όπου όλα ήταν αλλιώς.«Πετούσε μέσα στα κυλινδρικά, σαν σήραγγες μονοπάτια που χάραζε ο φακός του, όπως πετά κανείς στα όνειρα. Ή μάλλον όχι. Στα όνειρα δεν πετάς ακριβώς. Απλώς κάνεις μεγάλα άλματα, νικώντας για λίγο τη δύναμη της βαρύτητας. Δεν πετάς στ΄αλήθεια ούτε καν στα όνειρα, Εδώ κάτω όμως πετούσες. Εδώ ήταν αλλιώς. Εδώ πετούσες στ΄αλήθεια. »Ο γρήγορος ρυθμός, οι ανατροπές, η βία, η άκρατη δίψα για το χρήμα και ένας κύκλος αίματος που όλο απλώνεται, είναι στοιχεία δυνατά του βιβλίου, στοιχεία δοσμένα από μια γρήγορη, κοφτή, κινηματογραφική και ενίοτε ασθματική γραφή. «Γι αυτό και ούρλιαζε, ούρλιαζε όταν τους είδε μπροστά της, λέγοντάς τους πως θα σκοτώσει κι αυτούς και όλη τους την οικογένεια και ό,τι αγαπούσαν έτσι και δεν έπεφταν κάτω, έτσι και δεν έπεφταν κάτω αμέσως, αμέσως εκείνη τη στιγμή, προκαλώντας τους κατά βάθος να κάνουν έστω και μια υποψία επιθετικής κίνησης, έστω και μία, ή μισή-οτιδήποτε που θα έδινε το ελεύθερο στο βουλιμικό της δάχτυλο να πατήσει τη σκανδάλη του αυτόματου CZ διατάζοντας τις σφαίρες του να διαλύσουν τα κεφάλια τους.»Οι εικόνες δημιουργούνται πάραυτα και είναι ζωντανές, έχοντας στο κέντρο τους μια φιγούρα αλλόκοτη, φερμένη από κάπου αλλού, διαφορετική, «πειραγμένη» ποτισμένη με τους δικούς της εφιάλτες που καραδοκούσαν να βγουν μπροστά της σε κάθε της βήμα και να τη συνθλίψουν.Σαν φερμένη από κάπου αλλού, λοιπόν, είναι η Στέλλα Άνταμς, όμως, απόλυτα ταιριαστή με τον σκοτεινό ουρανό, με τη ζοφερή Αθήνα που κανείς δεν θέλει να βάλει σε τάξη, ταιριαστή με το μπαρ εκείνο με την «εύκαμπτη σωλήνα νέον που έλεγε Laura, αν και το αρχικό γράμμα είχε σβήσει, άγνωστο πότε. »Είναι το δεκανίκι της το μπαρ, όπως και ο «μηχανικός », γιατί δεν μπορεί να πορευτεί αλλιώς, γιατί δεν γίνεται να διαλέξει άλλους δρόμους πιο συμβατικούς, ώστε να βοηθηθεί.Οι εφιάλτες που την κυνηγούν γίνονται παραλήρημα και ένας χορός παράνοιας στήνεται που σου κόβει την ανάσα.Αυτή είναι η Στέλλα Άνταμς, η κεντρική ηρωίδα, που δίνει από τον εαυτό της λίγο-λίγο κι ένα κομμάτι, ώσπου να σταθεί γερά μπροστά μας και να μας προϊδεάσει για τη συνέχεια της τριλογίας. Απόκοσμη και μυστηριώδης με κόκκινα μαλλιά, λευκό δέρμα και τα μαύρα γυαλιά που δεν τα βγάζει ποτέ, γίνεται η φιγούρα που γύρω της δένεται η ιστορία του τώρα και εκείνη του πριν, που κουβαλά όλες τις ενοχές και πληγές της. Αντισυμβατική, σοκαριστική με τις επιλογές της, ακραία πολλές φορές με τις αποφάσεις της, ανορθόδοξη στους τρόπους επίλυσης της υπόθεσης, αλλά … αυτή είναι η Στέλλα Άνταμς. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.Ο αφηγηματικός λόγος της συγγραφέως αλλάζει μορφή ανάλογα με το γύρισμα της ιστορίας. Αλλού έχει χροιά μελαγχολική και τρυφερή – οι σκηνές με τον σκύλο ή οι μοναχικές στιγμές της Στέλλας - αλλού γίνεται σκληρός και αλλού είναι δοσμένος με μεγάλες προτάσεις, εκεί που καθίσταται απαιτητό να ενημερωθεί ο αναγνώστης είτε για τις «περγαμηνές» της ηρωίδας, είτε όπου η ιατροδικαστής με ιατρική ορολογία αιτιολογεί και κατευθύνει την ομάδα των αστυνομικών.Τα κεφάλαια είναι μικρά και ξεκούραστα για τον αναγνώστη και οι προτάσεις μικρές και κοφτές συμβαδίζοντας με τη σιγανή, συνεχή βροχή. «Για κάποιο λόγο, χάρηκε που δεν είχε σταματήσει να βρέχει, έστω και έτσι : αργά, απαλά και ύπουλα. Ήταν μια παρηγοριά αυτή η βροχή, μια συντροφιά. Μια κάποια κανονικότητα. Την είχε ανάγκη την κανονικότητα. Τίποτα μέσα της δεν ήταν τακτοποιημένο και πλήρες. Ήταν γεμάτη τρύπες, παντού. Ανοιγμένες από ένα ζευγάρι φασματικούς γάντζους...»Δεν γίνεται να κλείσω, χωρίς να αναφέρω μια σκέψη, από τις πολλές, της ηρωίδας.«Τούτη η πόλη, όπως και κάθε άλλη, ήταν ένας τόπος από τον οποίον δεν μπορούσες να ξεφύγεις, ή να γλυτώσεις. Ποτέ, ό,τι και να έκανες, όσο χαμηλά και αν κρατούσες το κεφάλι σου, αργά ή γρήγορα η πόλη θα σε εγκλώβιζε και θα σε κατάπινε. Θα σε έκανε κτήμα της : ένα ουδέτερο, μέτριο κομμάτι της, κάτι χλιαρό και φτηνό, ένα μουδιασμένο μέλος χωρίς στόμα και χωρίς νευρικές απολήξεις. Κάτι που δεν θα είχε την ικανότητα ούτε καν να πονάει. »Θετικά στοιχεία :Γρήγορη ροή.Πολύ καλός αφηγηματικός λόγος, πλούσιο λεξιλόγιο.Ανατροπές.Πρωτότυπος ο κεντρικός χαρακτήρας.Πολύ καλή η επιμέλεια