«Τα μάτια του παρέμειναν κλειστά, όσο τα χρόνια κυλούσαν σαν δευτερόλεπτα. Ακόμα κι όταν αισθάνθηκε το κορμί του να γίνεται σκόνη και να χάνεται στον αέρα σαν χώμα που είχε αρπάξει ο άνεμος, η ομορφιά στη σκοτεινή πλευρά των βλεφάρων του παρέμεινε άθικτη ως και την τελευταία του σκέψη. Ένα έργο τέχνης στεφανωμένο από ζωηρό κόκκινο…»

Κλείνοντας το βιβλίο «Άγιοι Τίποτα» του Κωνσταντίνου Κέλλη ένιωθα να διαπερνούν ρίγη απόλυτης ικανοποίησης για τις σελίδες που διάβασα ακούγοντας μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου να μου λέει πόσο συγκλονιστικό ήταν. Και ναι δεν είμαι καθόλου υπερβολική αν αυτό νομίζετε. Μετά την ανατριχιαστική «Σκιά στο σπίτι» έρχεται το νέο βιβλίο του Κέλλη για να δείξει πόσο εξαιρετικός συγγραφέας είναι. Πραγματικά η λογοτεχνία τρόμου στην Ελλάδα έχει έναν πολύ άξιο εκπρόσωπο και ήδη ανυπομονώ για την επόμενη συγγραφική του δουλειά.

Η ώρα για να επιβιβαστούμε στο τρένο για τους Αγίους Τίποτα έφτασε και μέσα στην αχλή της παχιάς ομίχλης ακούμε το σφύριγμα του που δηλώνει ότι πλησιάζει στον έρημο σταθμό. Η ώρα έφτασε για να ακολουθήσουμε τους ήρωες του Κωνσταντίνου Κέλλη σε έναν τόπο που υπάρχει μόνο στη σφαίρα της φαντασίας αλλά αποτελεί ένα πέρασμα μεταξύ ζωής και θανάτου. Εκεί όπου καραδοκούν σκιές νεκρών αλλά και ο Θάνατος – με κεφαλαίο θήτα – έτοιμος να κατασπαράξει με τα ορθάνοιχτα σαγόνια του όποιον βρεθεί στο διάβα του. Η δίψα του για αίμα είναι ασίγαστη γεμίζοντας εκείνο το αλλόκοσμο μέρος με την αποφορά του θανάτου.

Η Ηλιάνα και ο Στέφανος θα βρεθούν μέσα στο τρένο για τους Αγίους Τίποτα, θα πατήσουν στα μαυρισμένα από την κάπνα χώματα τους, θα αντικρίσουν τον απόλυτο τρόμο με τα μάτια τους, θα γευτούν τη μεταλλική γεύση του αίματος και θα βρουν τους εαυτούς τους μέσα από τις αποκαλύψεις που θα τους φανερωθούν. Το παρελθόν τους τούς στοιχειώνει και έχει αφήσει ανοιχτές πληγές βαθιά στην ψυχή τους. Η παρουσία τους σε εκείνο το αρχαίο μέρος θα τους λυτρώσει και θα τους εξαγνίσει χαρίζοντας τους τη γαλήνη που τόσο επιθυμούν. Άλλωστε κανένας δεν έρχεται χωρίς λόγο σε αυτό τον τόπο. Έναν τόπο που τη νύχτα δεν ανήκει στους ζωντανούς…

«Δεν προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, απλώς μαρτυρούσε την πραγματικότητα όπως είχε ξαφνικά διαγραφεί μπροστά της. Γυρίζοντας προς το μέρος του, είδε την αλλαγή στα χαρακτηριστικά του και τη δική του έκπληξη καθώς, έχοντας τις αισθήσεις του ξανά, ψηλάφιζε το αληθινό σώμα του. Οι πληγές είχαν χαθεί μαζί με τα κρίματα που κουβαλούσε. Η ψυχή του ήταν πια απογυμνωμένη, έτοιμη…»

Μην δοκιμάσετε να αναζητήσετε τους Αγίους γιατί δεν υπάρχουν σε κανέναν χάρτη. Πως μπορείς άλλωστε να βρεις το Τίποτα; Ο Κωνσταντίνος Κέλλης εμπνέεται από τη λαογραφία της χώρας μας και στήνει εξαιρετικά ένα γκροτέσκο σκηνικό τρόμου στην όντως απόκοσμη ελληνική επαρχία. Έχοντας ζήσει σε ένα παρόμοιο ορεινό χωριό όπου χαρακτηρίζεται από αρκετά στοιχεία τα οποία περιγράφονται στις σελίδες του βιβλίου οφείλω να ομολογήσω ότι αν διάβαζα τους Αγίους σε εκείνο το μέρος το μυαλό μου θα έπλαθε διάφορες εικόνες. Και ιδιαίτερα τις νυχτερινές ώρες. Γιατί οι περιγραφές του συγγραφέα είναι ολοζώντανες χαρίζοντας μας ένα αίσθημα ανατριχίλας, η διάπλαση των ηρώων τόσο απτή ως προς την παρουσία τους στο χώρο και στον χρόνο που εκτυλίσσεται η πλοκή, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται μέσα από την αφήγηση της ιστορίας φαντάζει ζοφερή, ερεβώδης και ασφυκτική.

Το απόλυτο σκοτάδι θρέφει αμαρτωλές μνήμες, τερατώδη πλάσματα, αλλόκοσμες σκιές, στοιχειωμένες συνειδήσεις, ερειπωμένες ζωές, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, παγωμένες ανάσες και τρομαγμένα βλέμματα. Όλα αυτά συνθέτουν τον καμβά που έχει «ζωγραφίσει» με την πένα του ο Κωνσταντίνος Κέλλης. Το λαογραφικό και το γοτθικό στοιχείο αγκαλιάζονται σφιχτά συνθέτοντας μια πλοκή γεμάτη ένταση, αγωνία αλλά και έκδηλη συγκίνηση καθώς ένας ένας οι ήρωες απαλλάσσονται από τα βάρη της ψυχής τους και αναλύονται σε μια άλλη διάσταση με ένα αμυδρό χαμόγελο ευγνωμοσύνης χαραγμένο στο πρόσωπο τους. Τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου κυριολεκτικά καθηλώνουν τον αναγνώστη και τον συγκλονίζουν απόλυτα δημιουργώντας του παράλληλα αντιφατικά συναισθήματα. Η λογοτεχνικότητα του λόγου του συγγραφέα είναι η τελευταία μικρή πινελιά που ανεβάζει ακόμα περισσότερο την αναγνωστική απόλαυση. Γιατί ο Κέλλης χειρίζεται με εξαιρετική μαεστρία όχι μόνο την ελληνική γλώσσα αλλά και το πως να στήνει μια απίστευτη και απόκοσμη ιστορία τρόμου.

Ένα εφιαλτικό θρίλερ μιας ανείπωτης φρίκης και ενός αρχέγονου φόβου σε ένα ταξίδι ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο μεταφυσικό, στην άπιαστη πραγματικότητα και στην οργιάζουσα φαντασία που κυριολεκτικά θα μας κάνει να ανατριχιάσουμε σε κάθε στιγμή του. Οι «Άγιοι Τίποτα» με τον συμβολικό τους χαρακτήρα αποτελούν το καθαρτήριο της ψυχής και του σώματος ξεπλένοντας από πάνω μας όλες τις αμαρτίες και ενοχές που κουβαλάμε μέσα μας σαν ένα αβάσταχτο βάρος που μας πλακώνει. Κρατήστε σφιχτά στο χέρι σας το εισιτήριο, επιβιβαστείτε στο τρένο που περιμένει στην αποβάθρα και χαθείτε στα ομιχλώδη ύστερα του κόσμου των Αγίων Τίποτα του Κωνσταντίνου Κέλλη.

«Ονειρεύεσαι τους νεκρούς, αγάπη μου;»«Τους βλέπω μπροστά μου, μαμά»…

Ένας άντρας και μια γυναίκα, από την Κομοτηνή και την Ξάνθη αντίστοιχα, συναντιούνται σ’ ένα τρένο, στο οποίο δεν έπρεπε εξαρχής να επιβιβαστούν. Κυνηγημένοι από κάτι ασύλληπτο, βρίσκονται στους Αγίους, ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, γεμάτο σκιές, μνήμες, αίμα και θάνατο. Θα κάνουν τα πάντα για να δραπετεύσουν από τα καπνισμένα, γκρεμισμένα σπίτια και τα άδεια εικονοστάσια όμως αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο, μιας και όσοι έρχονται στους Αγίους είναι για κάποιο λόγο εκεί. Ακόμη κι ο αναγνώστης.

Είναι από τις ελάχιστες φορές που κλείνοντας ένα βιβλίο το μυαλό μου έχει γίνει ένα αξεδιάλυτο κουβάρι συναισθημάτων, εικόνων και εντυπώσεων ενώ στέκομαι διστακτικός πάνω από μια άδεια σελίδα για να καταγράψω όσα βίωσα διαβάζοντάς το, χωρίς ταυτόχρονα να καταστρέφω την ατμόσφαιρα και την εμπειρία που θα ζήσει όποιος αγαπά τα μυθιστορήματα φρίκης, τρόμου και αγωνίας. Δεν τολμώ να γράψω κάτι για την υπόθεση και ταυτόχρονα φοβάμαι να σχολιάσω κάποιο από τα πάμπολλα προτερήματα του βιβλίου, έχοντας επιπλέον τον φόβο να μη χαρακτηριστώ «γραφικός» αν, αντί για μια ουσιώδη κριτική ματιά, καταφύγω σε μια σωρεία επιθετικών προσδιορισμών φίλα προσκείμενων προς το βιβλίο αυτό ή ακόμα και «βερμπαλιστής» αν γεμίσω το γραπτό μου με περιττές λογοτεχνικές σημειώσεις εμπνευσμένες από το περιεχόμενο του μυθιστορήματος.

Το νέο βιβλίο του Κωνσταντίνου Κέλλη είναι απότοκο χρόνιων ζυμώσεων και πειραματισμών, αξημέρωτων βραδιών και μυριάδων συγγραφικών αποπειρών. Είναι ένα ανατριχιαστικό, καλοδουλεμένο, άρτιο λογοτεχνικό κείμενο που δεν μπορούσα να διαβάσω το βράδυ, σκασμένος που έπρεπε να ξημερώσει πρώτα για να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Δεν είναι μόνο η ρεαλιστική ατμόσφαιρα και οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες, γνωρίσματα που ήδη αναγνωρίζουν όσοι παρακολουθούν την πορεία του συγγραφέα αλλά η δύναμη, η ικανότητα και το ταλέντο του να πλάσει το σκοτεινό και ζοφερό υπόβαθρο της γνήσιας ελληνικής λαϊκής παράδοσης σε ένα ολοζώντανο σκηνικό, κάπου στη βόρεια Ελλάδα, γεμάτο σκιές, ψυχές, αναμνήσεις κι έναν ρόλο πρωτόφαντο στο ταξίδι των επισκεπτών του. Κατεστραμμένες εκκλησίες, γκρεμισμένα σπίτια, ερημωμένα μοναστήρια, ο Βόρος που κυνηγάει όσους έχουν το θράσος να κυκλοφορούν στο χωριό τη νύχτα, ομίχλη, καταχνιά, ψιλόβροχο ή και καταιγίδα, εξαφανισμένες πανσέληνοι, ένα τηλέφωνο που κουδουνίζει μες στη νύχτα σε μια πλατεία άδεια από κάθε τι έμβιο, φέρνουν μυριάδες ανατριχίλες στον αναγνώστη και μαζί μια ανείπωτη λαχτάρα να προχωρήσει παρακάτω, να γνωρίσει καλύτερα τη Σταυρούλα, τον Άλκη, τον Στέφανο, τη Δόμνα, τον Νικόλα, την Ασημίνα, να κρυφοκοιτάξει τις τελετές στο μοναστήρι, να κρυφτεί πίσω από τις μοναχικές σκιές που μόνο άφατη θλίψη εκφράζουν, να καταλάβει πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζει ένα ανεπίστρεπτο ταξίδι στη φαντασία και τον κόσμο των νεκρών…

Το μυθιστόρημα έχει ρεαλιστικά ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, πλούσιο λεξιλόγιο, πρωτόγνωρη δύναμη και ένταση, ευρηματικές παρομοιώσεις και εξαιρετικές μεταφορές («Στο νου της, η περασμένη νύχτα είχε κρυφτεί πίσω από μια μεγάλη μουτζούρα», σελ. 105, «Ανάμεσα στο ατελείωτο αστικό γκρίζο που έβαφε τον κόσμο, ένας λεκές σαν από ξεχασμένο πινέλο που στάζει», σελ. 191, «Οι μεντεσέδες ενός παραθύρου γκρίνιαξαν κάπου στην πίσω πλευρά του πανδοχείου», σελ. 288), αυστηρότητα στο χωροχρονικό πλαίσιο όπου εξελίσσεται η δράση (τα σύνορα του χωριού είναι καθορισμένα και πουθενά δεν υπάρχει ούτε ένα πραγματολογικό λάθος), ανατροπές, αληθινούς χαρακτήρες, αγωνία και ένα λυτρωτικό, ολοκληρωμένο τέλος. Δεν είναι όμως ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε απλώς για να σοκάρει εκβεβιασμένα με τις περιγραφές αίματος, αγωνίας και ανθρωποκυνηγητού αλλά ένα άρτιο λογοτεχνικό κείμενο με πρωθύστερα, επεξηγήσεις, ρεαλισμό στην ερμηνεία της αντίδρασης από την αναπάντεχη δράση (αλλιώς πράττεις όταν προσπαθείς να ξεφύγεις από έναν κόσμο στον οποίο ήρθες κατά λάθος κι αλλιώς όταν ανακαλύπτεις τον ρόλο σου και το πεπρωμένο σου εκεί), μυστικά που έρχονται όταν πρέπει και πάρα πολλά νοήματα, κρυμμένα ανάμεσα στις λέξεις ή απότοκα των γεγονότων (η αγάπη και ο ρόλος της μάνας στη ζωή μας, οι τύψεις για κάποιο άδικο που κάναμε, η επιβράβευση του καλού και η τιμωρία του κακού, οι συνέπειες μιας προδοσίας, η τιμωρία της ύβρεως, το περιθώριο για συγχώρεση και πάρα πολλά άλλα).

Ζοφερό, σκοτεινό, λογοτεχνικό, παίζει με το μυαλό του αναγνώστη από την αρχή ως το τέλος, δείχνει αυτό που θέλει όταν το θέλει κι όταν πρέπει, μ’ έναν ευφάνταστο τίτλο κι ένα ξεχωριστό εξώφυλλο, που μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι ουσιαστικότερο επί της πλοκής και των αδαμάντινα σκαλισμένων ηρώων που με έφεραν στο χωριό αλλά δεν κοπίασαν ιδιαίτερα για να με κρατήσουν, μιας κι από μόνος μου γαντζωνόμουν σε κάθε λέξη, σε κάθε παράγραφο. Κάποια σημεία βέβαια μου θύμισαν τον Στίβεν Κινγκ, όπως το τρένο και οι τόποι που διέσχιζε, κάτι που διάβασα στην επταλογία του Μαύρου Πύργου ή ακόμη πιο έντονα η παρουσία του Βόρου, που βλέπει μέσα σου και μεταμορφώνεται σε ό,τι φοβάσαι, ακριβώς όπως ο κλόουν στο Αυτό. Αυτά όμως δεν είναι παρά κάποια πρότυπα που ενέπνευσαν τον Κωνσταντίνο Κέλλη και τον βοήθησαν να δημιουργήσει κάτι ακόμη πιο πιστευτό, γρηγορότερο και απόλυτα ελληνικό, γιατί το αρχέγονο της ελληνικής υπαίθρου προσφέρει άφθονη τροφή για τέτοιες ιστορίες σκοτεινιάς και τρόμου. Ένα εκατό τοις εκατό ελληνικό μυθιστόρημα φρίκης και αγωνίας, που σέβεται το παρελθόν της πλούσιας ελληνικής λαογραφίας και το μεταπλάθει σ’ έναν εφιάλτη. Άγιοι Τίποτα. Κέλλης Τα πάντα.