Τα μουσεία, τα θέατρα, οι χορευτικές σκηνές εξακολουθούν να επιλέγουν με κοινωνικά κριτήρια το κοινό τους, και αυτό συμβαίνει επειδή οι σιωπηρές συνθήκες πρόσβασης στα έργα της επίσημης κουλτούρας -δηλαδή η πρόωρη επαφή με αυτά (συνδεδεμένη με την υψηλή κοινωνική καταγωγή), καθώς και η σχολική εκπαίδευση- παραμένουν ακόμη άνισα κατανεμημένες μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Επιβεβαιώνοντας ότι οι πολιτιστικές πρακτικές είναι προϊόν κοινωνικών καθορισμών και όχι "προσωπικών κλίσεων", όπως υποστηρίζει η ιδεολογία του "χαρίσματος", η παρούσα εργασία δείχνει ότι η μη εξέταση των κοινωνικών όρων που καθιστούν δυνατή την αισθητική διάθεση και ικανότητα αποτελεί τον βασικό όρο αναπαραγωγής αυτής της ιδεολογίας. Στη βάση μιας διαθεσιακής θεωρίας της δράσης, η εργασία αυτή προτείνει τις θεμελιώδεις αρχές παραγωγής της καλλιτεχνικής ζήτησης και, κατ’ επέκταση, κάθε πολιτιστικού προγράμματος που αποσκοπεί στην πρόσβαση όλων στα έργα τέχνης.