Ο παρών προτελευταίος τόμος του όλου μου έργου πραγματεύεται τη χρονική περίοδο από την απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, αρχές Φεβρουάριου 1825, ως τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, 8/20 Οκτωβρίου 18271, ή -αν δειχτούμε ελαστικότεροι- ως την άφιξη του Καποδίστρια στην Ελλάδα, αρχές Ιανουαρίου 1828. Η περίοδος αυτή είναι η πιο κρίσιμη, η πιο δραματική και η πιο περίπλοκη του Μεγάλου Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Αποτελεί ένα ολοκληρωμένο χρονικά σύνολο, κατά τη διάρκεια του οποίου ανανεώνεται, με μεγαλύτερη οξύτητα τόσο στην Πελοπόννησο, όσο και στη Στερεά, η πάλη των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους και εντείνονται ως τα έσχατα όρια της ανθρώπινης αντοχής οι προσπάθειές τους για την επίτευξή της. Στην Πελοπόννησο, η επιπόλαια πρόσβλεψη της πολιτικής ηγεσίας προς τους προφανείς νέους κινδύνους που θα προέρχονταν από την Αίγυπτο, η εγκληματική βραδύτητά της για τη λήψη και την εκτέλεση των αναγκαίων αποφάσεων και μέτρων, η καθυστέρηση στην άμεση αντιμετώπιση των Αιγυπτίων ευθύς μετά την απόβασή τους στη μεσσηνιακή χερσόνησο, η έπαρση των Ελλήνων εμπρός στους εκπαιδευμένους με την ευρωπαϊκή τακτική του πολέμου αντιπάλων τους, η ανίκανη ανώτατη ηγεσία του στρατού με επικεφαλής τον ναυτικό Κυριάκο Σκούρτη, καθώς και οι ποικίλες ενυπάρχουσες αδυναμίες στην πολιτική και στρατιωτική οργάνωση, ήταν τα θανάσιμα αμαρτήματα και μειονεκτήματα, που έσυραν τους Έλληνες και ειδικά τους Πελοποννησίους, τους κουρασμένους από τον εμφύλιο πόλεμο, στις πρώτες αποτυχίες στις συγκρούσεις τους, που τους κατεβάζουν από τα σύννεφα και καταρρακώνουν το ηθικό τους. [...]