Αλέκος Φλωράκης-Σε παρελθόντα χρόνο, εκδόσεις Γαβριηλίδη

«Aυτό τό βιβλίο δε γράφτηκε για να διαβαστεί. Γράφτηκε απλώς για νά γραφτεί• για να δώσει υπόσταση σε ¬καιρούς και τοπία που εγκαταβιώνουν μέσα μου. Απευθύνεται όχι στούς άλλους, όπως συνήθως, αλλά σ’ εμένα τον ἴδιο. Μήπως όμως ἐμεῖς δεν είμαστε οι άλλοι και οι άλλοι ἐμεῖς; Γι’ αὐτό και παραλλάσσοντας, με την προσθήκη ενός δεν, τη γνωστή προσημείωση τῶν παλιών βιβλίων, δηλώνω ευθαρσώς: «Πάσα ομοιότης με υπαρκτά πρόσωπα δεν είναι συμπτωματική»

Ο ποιητής της γενιάς του 70, λαογράφος και συγγραφέας, Αλέκος Φλωράκης, πολυγραφότατος ερευνητής, έρχεται μετά τα «Παλιά λατομεία και σχιστήρια της Τήνου», έκδοση του Πολιτιστικού Ομίλου Πειραιώς, με ένα πολύ όμορφο αφήγημα, για να ξυπνήσει την μνήμη και να γνωρίσει στους νεότερους εκείνα τα χρόνια που δεν είχαν ούτε κινητά, ούτε όλη την σύγχρονη τεχνολογία αλλά είχαν ζωή. Γεμάτη ζωή.

Οι εκδόσεις Γαβριηλίδη δημιούργησαν ένα πολύ όμορφο βιβλίο, με το πολυτονικό σύστημα και με ένα όμορφο εξώφυλλο που μας γυρνά Σε παρελθόντα χρόνο Αφηγήματα μη αναγνώσιμα, με μαθητές στα ξύλινα θρανία, με ποδιά, άσπρο γιακαδάκι και ραμμένο το σήμα του σχολείου. Τα νοσταλγούμε; Ίσως. Κάθε πέρυσι καλύτερα.

Δίπλωσα πολλές γωνίες του βιβλίου. Μου θύμισε πολλά η αφήγηση του. Τα παιχνίδια στις αλάνες, τα παιχνίδια και η εξερεύνηση του ζωικού βασιλείου, για τις τιμωρίες μέσα στη τάξη, τη βέργα που έτσουζε στις παλάμες κι όχι μόνο…… Θυμίζει στον αναγνώστη την εποχή του 50 που η Ελληνοαμερικάνικη φιλία έστελνε βοήθεια στην μετεμφυλιακή ταλαιπωρημένη Ελλάδα από αέρος. Συσσίτια, ρούχα αμερικάνικα, παστεριωμένα γάλατα, παιχνίδια… Οι φτωχοί αλλά και οι εύποροι Έλληνες στα μάτια του αφηγητή συγγραφέα, παιδιού τότε, κλείνεται στις φέτες ψωμί αλειμμένες με βούτυρο και ζάχαρη. Ακόμη και η Εκκλησία έχει μερίδιο στην αφήγηση του. Ήταν δύσκολα τα χρόνια εκείνα και το κατηχητικό, οι εκκλησιαστικές οργανώσεις είχαν σημαντικό ρόλο στη καθημερινότητα του λαού.

Ξεπηδούν όμορφες εικόνες από το παρελθόν μέσα από τις σελίδες του με γειτονιές που χάσαμε, που δεν γνωρίζουμε πια το διπλανό μας, που χάσαμε την κοινωνικότητα μας, που κλειστήκαμε στο καβούκι μας, που μας πήρε το τρένο της μη επιστροφής και μας πέταξε στην απομόνωση και στο φόβο. Χάσαμε τις γεύσεις. Εδώ οι περιγραφή στην σελίδα 82 με τα γιαούρτια του Τρίγκα μου άρεσε πολύ. Χάσαμε το άγγιγμα στον διπλανό, το εμείς ή το μαζί έγινε εγώ, Χάσαμε το ερωτικό παιχνίδι που γινόταν στα αυθόρμητα πάρτυ με τα δισκάκια των 45 στροφών, με Πρίσλευ και Platters, με βερμούτ και φιστίκια. Αλλά χορεύαμε. Μιλούσαμε και δεν γράφαμε μηνύματα στον διπλανό μας. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας. Αλλά πιστέψτε με δεν μου αρέσει η σημερινή εποχή. Φυσικά μέσα σε τούτο το όμορφο βιβλίο δεν θα απουσίαζε η Τήνος, το άρωμα και οι άνθρωποι της.

Κάθε ιστορία ξεχωριστή, με τη ποιητική και λαογραφική του ταυτότητα του γράφοντα, παίρνοντας μας συνοδοιπόρους στο ταξίδι του. Δεν θέλω να αποκαλύψω κι άλλες όμορφες ιστορίες για να μείνει ένα κίνητρο να το διαβάσουν και οι αναγνώστες.

Καλοτάξιδο κύριε Φλωράκη! Μπορεί να γράφτηκε απλά για να γραφεί. Μα εμένα μου άρεσε πολύ που το μοιράστηκα μαζί σας, που χαλάρωσα με τη ρέουσα γραφή του, που νοστάλγησα όσα πρόλαβα, που έμαθα όσα δεν ήξερα. Έχετε δίκιο. Τότε τα χρόνια έτρεχαν αργά, είχαν διάρκεια, ο κόσμος έκανε όνειρα, διασκέδαζε, γελούσε μέσα στη φτώχια του. Ήταν όλοι μαζί. Και πιστεύω πώς μέσα από το βιβλίο σας θέλετε να περάσετε κι αυτό το μήνυμα.

Σήμερα όλα τρέχουν, μα πιστέψτε με, πάντα θα υπάρχει χρόνος να ξαναδιαβάσω το βιβλίο σας!