Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, η μητέρα μου με πήγε μια βόλτα στη Κηφισιά με το τρενάκι του ΗΣΑΠ. Πρώτη μου φορά σε τρένο και με τρόμαζε ο μονότονος ήχος των τροχών που συναντούσαν περιοδικά τις ενώσεις των μετάλλων. Πριν φτάσουμε στην Κηφισιά, άρχιζε η εξοχή που τώρα πια δεν υπάρχει. Ξαφνικά γύρισα και είπα στη μητέρα μου: "Μαμά κοίτα ένα πελώριο πουλί". Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ζωντανή κότα. Στην εφηβεία μου, το Πετράλωνα-Κηφισιά με το ίδιο τρενάκι, εξασφάλιζε την τέλεια διαδρομή για τις λιγοστές "κοπάνες" από το σχολείο, και ο προορισμός ΤΕΡΜΑ ήταν "εξωτικός". Τόσο μακριά, ποιος γνωστός να σε δει; Σαν να πηγαίναμε σε άλλη χώρα, αλλά και πάλι παίρναμε τα μέτρα μας. Λίγα χρόνια μετά γλίτωσα από το άγχος. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, γιατί οι σταθμοί έγιναν σημεία συνάντησης και ραντεβού. Τώρα γιατί εκεί που είχε τόσο κόσμο, δεν θα μας έβλεπε κανείς, μην αναρωτιέστε. Πιο μετά, το Καλλιθέα-Ομόνοια έγινε μια σταθερή διαδρομή που έκανα με το φίλο μου τον Χρήστο, πηγαίνοντας για το φροντιστήριο. Από το 1982, ξαναβρέθηκα στο τρενάκι το 2010, γιατί έτσι το θέλησε η ζωή. Και άρχισα να πηγαίνω από σταθμό σε σταθμό. Και το κάνω μέχρι σήμερα. Για μένα είναι πια χώροι περιφραγμένων αναμνήσεων, εγκλωβισμένων συναισθημάτων με το μικροκλίμα της κρίσης να βαραίνει πάνω τους σαν σύννεφο. Ανάλογα με το τι θέλω να ξαναθυμηθώ, φτιάχνω τις μουσικές μου λίστες για το "εμ-πι-θρι πλεϊγιερ", παίρνω μια φωτογραφική μηχανή και ξαναμπαίνω στο τρενάκι, προσπαθώντας να ξαναζήσω με κάποιο τρόπο τα παλιά. Κάθε Σάββατο, που τώρα πια είναι η μέρα του μπαμπά.

Ανδρέας Άνθιμος