Τον Νοέμβριο του 1918, ο Γεώργιος Μαυροκορδάτος, κληρονομικός οσποδάρος της Κουμάντζα, ρουμανικής κωμόπολης στη Μαύρη Θάλασσα, και οι φίλοι του στη Λέσχη των Σκυθών (ετερόκλητη παρέα από τυχοδιώκτες, λόγιους, αυτόχθονες ημι-βάρβαρους και λαθρέμπορους) αποφασίζουν να διώξουν με τα όπλα τη μικρή γερμανική φρουρά που έχει καταλάβει την πόλη μετά την άτακτη ρουμανική υποχώρηση του 1916. Το κίνημά τους, έχοντας την επιδοκιμασία ενός ανάμικτου πληθυσμού, εγκαθιστά μια μίνι Δημοκρατία των Συμβουλίων, που το Σύνταγμά της είναι ένα ανθολόγιο από τσιτάτα του Νίτσε και η οικονομική της αυτάρκεια προέρχεται από την κλοπή ενός αρχαίου θησαυρού.

Αυτή η ουτοπική παραβολή είναι πρωτίστως ένα πρόσχημα για να υπογραμμιστεί η ανατρεπτική διάσταση του έργου του Νίτσε, αλλά ο συγγραφέας σκιαγραφεί επίσης μέσω αυτής τις πολύτιμες συγκλίσεις μεταξύ ατομικών πεπρωμένων και κοινοτιστικών πόθων, που γίνονται δυνατές χάρη στην -έστω και προσωρινή- αυτονομία μιας ζώνης που έχει αποσπαστεί από τη μεγα-μηχανή.