Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο - Ni plus nimoins - από ένα χαϊκού της Κατίνας Βλάχου και μία φωτογραφία της Bernadette Mergaerts το ένα δίπλα στο άλλο. Όταν το βλέμμα τα αγκαλιάζει μαζί, συλλαμβάνει το μυστήριο μιας συνάντησης.

Είναι ένας τόπος που απεικονίζεται σιγά σιγά με την ανάγνωση αυτής της αλληλουχίας των τριάντα χαϊκού: πέταλα που ψιθυρίζουν, φύλλα που θρυμματίζονται, πλέγμα συνάφειας ανάμεσα στο ρυθμό των εποχών και στο ρυθμό του ποιήματος. Ένας τόπος που τον διασχίζει ένα σαλιγκάρι, το φεγγάρι, μια βαρκούλα, ένα τσαμπί σταφύλι, η άμμος, ο ουρανός... Ένας τόπος όπου χορεύουν οι λέξεις ωριμότητα, μνήμη, μνήμες, μέλλον, όνειρο, σοφία.

Ένα χαϊκού και μία εικόνα στέκονται αντικριστά, ρωτούν το ένα και το άλλο, το καθένα με τον τρόπο του, το κρυμμένο, το απειροελάχιστο, εκείνο το σχεδόν ανύπαρκτο μέσα στο οποίο ελλοχεύει το άπειρο. Από τη μία σελίδα στην άλλη νιώθουμε μια διπλή δημιουργία στο έργο, και ίσως η αιτία που εκπέμπει μια αναζωογονητική αίσθηση το βιβλίο, είναι ο πανηγυρισμός για τη συνάντηση δύο διαφορετικών ευαισθησιών.

Cypris Kophides