«Καλώς ορίσατε στο σπίτι μου! Περάστε ελεύθερα και με τη θέληση σας. Περάστε άφοβα και αφήστε λίγη από τη χαρά που φέρνετε!». Με αυτά τα λόγια υποδέχεται ο Κόμης Δράκουλας τον Τζόναθαν Χάρκερ στον πύργο του στην Τρανσιλβανία. Και ο εφιάλτης ξεκινά…

Προφανώς ο Bram Stoker όταν εμπνεύστηκε τον Κόμη Δράκουλα δεν φανταζόταν πόσο πολύ θα επηρέαζε το μυθιστόρημα του τις επερχόμενες γενιές. Από τότε έχουν γίνει άπειρες μεταφορές τόσο στη μεγάλη οθόνη όσο και στη λογοτεχνία. Φυσικά όχι μόνο του δικού του βιβλίου καθώς πολλοί σεναριογράφοι αλλά και συγγραφείς εμπνεύστηκαν εξίσου από τον «Δράκουλα» και δημιούργησαν τις δικές τους ιστορίες. Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο για πληροφορίες σχετικά με τον ίδιο τον Stoker ανακάλυψα ότι όταν ήταν μικρός η μητέρα του τού έλεγε ιστορίες παρμένες από την Ιρλανδική παράδοση για να τον διασκεδάσει καθώς ήταν ιδιαίτερα φιλάσθενος. Οι σκοτεινές εκείνες ιστορίες σε συνδυασμό με μερικά αληθινά τρομακτικά γεγονότα που έφταναν στα αυτιά του μικρού Bram Stoker είναι εκείνα που διαμόρφωσαν αργότερα στο μυαλό του το ζοφερό υποκείμενο του Κόμη.

Ο «Δράκουλας» του Bram Stoker αποτελεί πλέον ένα κλασικό και διαχρονικό ανάγνωσμα που συνδυάζει στις σελίδες του τον απαράμιλλο τρόμο με το γοτθικό στοιχείο που είναι διάχυτο σε ολόκληρο το βιβλίο προκαλώντας μια εξαιρετικά δυσοίωνη ατμόσφαιρα από την πρώτη μέχρι την τελευταία του λέξη. Γραμμένο καθαρά με ημερολογιακή και επιστολική μορφή περνά στους αναγνώστες τις σκέψεις όλων των ηρώων σχετικά με την επικίνδυνη εμπειρία που καλούνται να ζήσουν μεταφέροντας μας στα τέλη του 19ου ή αρχές του 20ου αιώνα – δεν διασαφηνίζεται ξεκάθαρα αλλά κάπου εκεί κινείται η ιστορία του. Όλο το βιβλίο χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες των πρωταγωνιστών που έπλασε ο Stoker να καταπολεμήσουν τον αποτρόπαιο και αιμοσταγή Κόμη Δράκουλα που κατάγεται από την Τρανσιλβανία. Καθόλου τυχαίος και ο τόπος που υπάρχει το επιβλητικό κάστρο του Κόμη καθώς η περιοχή εκείνη βριθεί φυσικής ομορφιάς λόγω των Καρπαθίων και η δημιουργία του «Δράκουλα» τη μετέτρεψε με το πέρασμα των χρόνων σε χώρα μυστηρίου και μαγείας.

Όσοι έχετε δει την ταινία του Francis Ford Coppola σίγουρα γνωρίζετε την ιστορία του «Δράκουλα» και εδώ θα σας πω ότι είναι βασισμένη κατά ένα μεγάλο μέρος στο βιβλίο. Αυτό που διαφοροποιείται είναι ότι ο σκηνοθέτης αποφάσισε να παρουσιάσει κι ένα love story μεταξύ του Κόμη και της Μίνα Μάρεϊ, κάτι που δεν ισχύει στο βιβλίο. Η μορφή του είναι ψηλή, λιγνή, με χλωμή επιδερμίδα, κόκκινα μάτια και επιβλητική που σαγηνεύει τα θύματα του καταφέρνοντας να τα δέσει με το νοσηρό μυαλό του αλλά και με τη μοίρα του. Ο Coppola φαίνεται πως ήθελε να αποδώσει περισσότερη δράση στον χαρακτήρα του Κόμη Δράκουλα καθώς στο βιβλίο περιορίζεται κατά πολύ στην αρχή που γνωρίζει τον Τζόναθαν Χάρκερ, τον μνηστήρα της Μίνα Μάρεϊ, ο οποίος έχει μεταβεί στο κάστρο του προκειμένου να βοηθήσει τον Κόμη στην διεκπεραίωση της αγοράς ενός ακινήτου στην Αγγλία. Η εφιαλτική εμπειρία που θα ζήσει ο Χάρκερ θα ξεκινήσει την αλυσιδωτή αντίδραση πολλών μακάβριων και τρομακτικών γεγονότων. Ο πανούργος και μοχθηρός Δράκουλας θα τον φυλακίσει στο κάστρο και θα ξεκινήσει για την Αγγλία αναζητώντας νέα θύματα για τον κόσμο των Νεκροζώντανων.

Η ζοφερή οντότητα του Κόμη Δράκουλα έχει αναβιώσει πολλές φορές και με πολλές παραλλαγές μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Όμως η ανυπέρβλητη παρουσία του, έτσι όπως τον έπλασε ο Stoker, θα είναι εκείνη που θα υπερισχύει και θα μας μαγεύει πάντα. Το βιβλίο του Bram Stoker είναι ένα μακάβριο μυθιστόρημα το οποίο αντικατοπτρίζει την αέναη μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό παρουσιάζοντας τον χαρακτήρα του Δράκουλα ως εκείνη την καταραμένη φύση του ανθρώπου που πασχίζει να επωφεληθεί από τους άλλους γύρω του και κυριολεκτικά τους «ξεζουμίζει», τους ρουφά τη ζωή με τους δόλιους σκοπούς του. Το δίκαιο όμως πάντα θα κερδίζει την παχιά ομίχλη που δημιουργεί το σκοτάδι και θα το καταστρέφει. Ο Δράκουλας αποτελεί ένα δαιμονικό και εφιαλτικό πλάσμα που «τρέφεται» από τη νύχτα, καταφέρνει να γητεύει όχι μόνο τους λύκους, τα έντομα και τα τρωκτικά αλλά και τους ανθρώπους, η μορφή του πλανάται αιώνια στις πλαγιές της Τρανσιλβανίας σκορπίζοντας τον τρόμο στους κατοίκους της, ένα δημιούργημα μιας αχαλίνωτης φαντασίας σε ένα άκρως ανατριχιαστικό και τρομαχτικό βιβλίο.

Ένα κείμενο γεμάτο μυστικά και μυστήριο, σκιές που κρύβονται στο σκοτάδι, ένταση και αγωνία, φόβος που υποβόσκει σε κάθε σελίδα του που κυλάει τρομακτικά αργά, σχεδόν ληθαργικά αλλά μαγεύει τους αναγνώστες με τις εξαιρετικές περιγραφές του Stoker μέσα από τις καταγραφές των χαρακτήρων που έχει πλάσει. Όταν θα φτάσετε στην τελευταία του σελίδα και κλείσετε το βιβλίο το μόνο που θα βλέπετε θα είναι η κλασικότητα αυτού του αναγνώσματος που θυμίζει γκροτέσκο πίνακα ζωγραφικής της βικτωριανής περιόδου αλλά όταν το ξεφυλλίζετε θα αισθάνεστε ότι σας χτυπάει η ατμοσφαιρική δύναμη της γοτθικής λογοτεχνίας στα καλύτερα της.