Κατερίνα Θανοπούλου- Άπνοια μνήμη-Εκδόσεις Άπαρσις

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Την ποίηση της Κατερίνας Θανοπούλου πρέπει να τη διαβάσεις, να τη μελετήσεις δυο και τρεις φορές για να τη νιώσεις. Όχι γιατί έχει δυσνόητα νοήματα αλλά να διεισδύσεις περισσότερο στη κάθε της λέξη. Άλλωστε στη Ποίηση πρέπει να διεισδύσεις πάρα πολύ για να τη κάνεις κτήμα σου.

Η Κατερίνα Θανοπούλου στη δεύτερη αυτή ποιητική συλλογή της που ομορφαίνουν οι πίνακες του εικαστικού Παναγιώτη Σιάγκρη, μιλά με λέξεις όπως σιωπή, μνήμη, ανάδυση ψυχής, αμφιβολία και αμφισβήτηση. Ένα παράπονο βγαίνει από τους στίχους της για τις προδομένες ιδέες όπως στους περισσότερους από εμάς που τη γνωρίζουμε, τη καταλαβαίνουμε. Ανοίγει αχάρακτους δρόμους όπως γράφει και θέλει να μας πάρει συνοδοιπόρους σε τούτο το ποιητικό ταξίδι. «Οι ζωές μας αγάπες συστημικές/ κρύφτηκαν σε ορόφους/ γιγάντιας ανάπτυξης /και πέθαναν/ γιατί ξέχασαν να τραγουδούν στ’ αστέρια.» Στους στίχους της διακρίνουμε να αναγεννιέται μια νέα Κατερίνα που έξυσε τις στάχτες και τις παραμέρισε, έξυσε την μνήμη κάνοντας βουτιά στα εσώτερα και βγήκε πιο φωτεινή. Αλήθεια; Μπορούμε να αφήσουμε τη μνήμη να γίνει λήθη; Έχουμε το δικαίωμα; Πώς θα πορευτούμε στη ζωή; Έχουμε δικαίωμα να αφεθούμε στη σιωπή; Να γίνουμε συνένοχοι κρατώντας το στόμα σφραγιστό; Στο μπλουζ της μνήμης θαυμάζω τους πολύ δυνατούς στίχους της που βγήκαν από τη ψυχή της. «Κουβαλώ τις νότες της μνήμης/-χωρίς όργανο-/σε αυτοσχεδιασμούς χαμένες»

Η Κατερίνα Θανοπούλου τούτη τη συλλογή την αφιερώνει στον σύντροφο της που έχασε πρόσφατα. Το νιώθεις τούτο το πόνο στα ευαίσθητα ποιήματα της όπως στη «Σπονδή στη μνήμη» και στο «Το άρωμα» που μυρίζει η αγάπη. Το ποίημα «Διάλογος δακρύων» με συγκίνησε πολύ. Σε όλους τους στίχους του διακρίνεται η υπερευαίσθητη Κατερίνα. «Αφήνω την αλμύρα των δακρύων μου/στα ρέοντα νερά σου/να ταξιδέψουν στο απέραντο φιλί της θάλασσας/-Μ’ ακούς; Δροσίζομαι από σένα. Αγκάλιασε με» Ποιήματα γεμάτα άηχη κραυγή, ποιήματα με εικόνες όπως στο «Λευκό ξέσπασμα αφρού»

Ναι, στη ποίηση της Κατερίνας Θανοπούλου, ο αναγνώστης θα βρει διάχυτη την μουσική της ψυχής της, την αισθησιακή της ύπαρξη αλλά και την ασυμβίβαστη ποιήτρια. Αυτή που αγωνίζεται συνεχώς για το δίκαιο και το ωραίο. Για τις ιδέες της που τις μετουσιώνει σε στίχους. Ναι, τη ποίηση της Κατερίνας Θανοπούλου θα τη νιώσει πρώτα η ψυχή του αναγνώστη και μετά ο νους. Αυτή η ψυχή θα συλλάβει τα υψηλά νοήματα που κρύβονται πίσω από τους στίχους της Δανείζομαι το απόφθεγμα του Έλιοτ που σε τούτη τη συλλογή νιώθω πως βρήκε το νόημα του. Διαβάζοντας την ποίηση της ένιωσα πώς πριν κάθε φορά γεμίσει τις λευκές σελίδες της, έβαζε το κλειδί στη ψυχή της. Και πάντα μια λάβα έρεε. Γιατί κάθε βουτιά, σε κάθε ξύσιμο της μνήμης γνωρίζουμε όλα όσα συνέβησαν στη ζωή της αλλά για τις μεγάλες χαραματιές που υπέστη η κοινωνία από τη προηγούμενη ως τη τωρινή συλλογή της. Μπορεί να μη βαρούν ταμπούρλα, να μην ακούγονται σειρήνες επανάστασης, μπορεί να μη σηκώνονται οι γροθιές, ούτε να ανεμίζουν σημαίες για την ανατροπή που ονειρευόταν στην κοινωνία. Αλλά βλέπει τον αγώνα της πιο ώριμο, πιο αισιόδοξο γιατί πάντα ο αγώνας θα είναι εκεί. Όπως γράφει στο ποίημα της «Κλέφτης στιγμών». «Οι καιροί διψούνε για σκέψη/ μα κι αυτή θέλει αντάμωμα/ για να γίνει πράξη»

Δεν θα επεκταθώ σ’ άλλα ποιήματα για να μη σας κλέψω τη σκέψη, τη μαγεία του ταξιδιού. Η Ποίηση είναι υποκειμενική και ο καθένας θα βγάλει τα δικά του μηνύματα όπως η ψυχή του τα αφουγκράζεται, τα επεξεργάζεται, τα στηλιτεύει. Μετά τη στάχτη έρχεται η κάθαρση και η λύτρωση. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος.

Καλοτάξιδη η «Άπνοια μνήμη» Κατερίνα Θανοπούλου! Κι ας φυσήξει ούριος ο άνεμος τούτη τη φορά στο ταξίδι της προς τους αναγνώστες….