Πόσες φορές ένα βιβλίο λειτουργεί σαν καθαρτικό για την ψυχή ενός συγγραφέα; Πόσες φορές ένα βιβλίο μας έχει φέρει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας; Η Αλεξάντρια Μαρτζάνο – Λέσνεβιτς στο πρώτο της πόνημα που φέρει τον τίτλο «Το στοιχείο ενός σώματος» στέκεται απέναντι από τον καθρέφτη που αντικατοπτρίζει το είδωλο της και έρχεται αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό καταθέτοντας ένα κομμάτι από την ψυχή της μέσα στις σελίδες του. Ανασύρει από εκείνα τα μικρά κουτάκια του μυαλού της καταχωνιασμένες αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων που την ακολουθούν για μια ζωή στοιχειώνοντας τα πάντα γύρω της. Η ίδια είναι μια τραυματισμένη ψυχή κουβαλώντας βαθιά μέσα της ένα αμαρτωλό μυστικό που αποσιωποιήθηκε από όλη της την οικογένεια.

Ως παιδί δικηγόρων πάντα την τραβούσε και την εντυπωσίαζε η έννοια του νόμου. Όταν, ένα καλοκαίρι, ξεκίνησε την πρακτική της άσκηση σε ένα δικηγορικό γραφείο που υπερασπιζόταν ανθρώπους που κατηγορούνταν για φόνο θεωρούσε ότι η θέση της ήταν ξεκάθαρη. Πάντα ήταν ενάντια στη θανατική ποινή όπως και η μητέρα της άλλωστε αλλά όταν στην οθόνη μιας τηλεόρασης προβάλλει το πρόσωπο του καταδικασμένου Ρίκι Λάνγκλεϊ και τον ακούει να εξομολογείται τα εγκλήματα του αρχίζει να αμφιταλαντεύεται. Συνειδητοποιεί βαθιά μέσα της ότι την κυριεύει ένα σφοδρό αίσθημα και θέλει να δει αυτόν τον άνδρα να πεθαίνει. Τι ήταν άραγε αυτό που ξύπνησε μέσα της αυτά τα συναισθήματα; Καθώς σοκάρεται και η ίδια από αυτή την ανακάλυψη ξεκινά να ψάχνει εξονυχιστικά την συγκεκριμένη υπόθεση. Η ιστορία του δολοφόνου φέρει ανεξήγητα σημάδια από κάτι οικείο σε εκείνη…

Δεν είναι εύκολο ορισμένες φορές να περιγράψεις ένα βιβλίο γιατί κινδυνεύεις να δώσεις περισσότερα στοιχεία από όσα χρειάζονται. «Το στοιχείο ενός σώματος» περιέχει στις σελίδες του δύο ξεχωριστές ιστορίες που όμως μοιάζουν τόσο πολύ άσχετα αν διαφοροποιούνται οι εποχές, τα πρόσωπα και οι τοποθεσίες. Η Μαρτζάνο δημιουργεί ένα βιβλίο όπου μέσα από την προσωπική της εμπειρία αλλά και της ενασχόλησης της με την υπόθεση του Λάνγκλεϊ χαράζει στις σελίδες του μονοπάτια σε ένα ταξίδι προς την κατανόηση. Παλεύει η ίδια αλλά και οι αναγνώστες να κατανοήσουν γιατί ένας άνθρωπος φτάνει στο σημείο να καταρρακώσει την ψυχή ενός άλλου ανθρώπου ή και να του στερήσει τη ζωή προσπαθώντας να ξορκίσει τους δικούς του δαίμονες. Πόσο βαθιά όμως πρέπει να σκαλίσεις το παρελθόν για να κατανοήσεις όσα δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά;

Διαβάζοντας το βιβλίο της Μαρτζάνο αισθανόμαστε ότι διεισδύουμε κρυφά μέσα στο μυαλό και στην ψυχή της. Σαν να βρήκαμε ξαφνικά κρυμμένο μέσα σε ένα συρτάρι το ημερολόγιο της και το ανοίξαμε με ένα αίσθημα ενοχής κοιτάζοντας κάθε τόσο πίσω μας για να δούμε αν θα μας πιάσουν στα πράσα. Η ίδια όμως αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας την πιο προσωπική της ιστορία θέλοντας προφανώς να βγάλει από μέσα της ένα μεγάλο βάρος που την καταπίεζε σε όλη της τη ζωή. Μακάρι αυτή η εξομολόγηση που καταθέτει μέσα στις σελίδες του βιβλίου της να της χάρισε επιτέλους τη γαλήνη που τόσο αναζητούσε η βασανισμένη της ψυχή. Αλλά ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που κρύβει ένα σώμα πάνω του, μέσα του που μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι παρ’ όλο που μπλοκάρουμε κάποιες αναμνήσεις δεν αναιρούν τα γεγονότα του παρελθόντος;

«Το στοιχείο ενός σώματος» θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα λογοτεχνικό θρίλερ αλλά γυρνώντας τις σελίδες του θα σκεφτόμαστε πάντα ότι πρόκειται για αληθινούς ανθρώπους που ζουν αληθινές ζωές και αυτό ίσως το μετατρέπει αυτόματα σε ένα οδοιπορικό μνήμης ενός ανθρώπου που λόγω καταστάσεων και συνθηκών καταπίεζε τα συναισθήματα του. Οι μνήμες κρύβουν μέσα τους μεγάλη δύναμη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ως αναγνώστες ότι η συγγραφέας είναι μια από τους ανθρώπους που παίρνουν σάρκα και οστά στο βιβλίο της και δεν προσπαθεί να κρυφτεί από τους φόβους της αλλά τους ξεγυμνώνει μπροστά στα μάτια μας ώστε να μας κάνει κοινωνούς της ιστορίας τους. Να μας κάνει να συμπάσχουμε με τους ήρωες, να μας συγκινήσει υπενθυμίζοντας μας ότι οι ενέργειες μας όσο μικρές και αν είναι μπορεί να επηρεάσουν συθέμελα έναν άνθρωπο για όλη του ζωή.

Η Μαρτζάνο καταφέρνει να φωτίσει το παρελθόν της καταγράφοντας στην ουσία τα απομνημονεύματα της κοιτάζοντας το απευθείας στα μάτια με μια εξαιρετική γενναιότητα. Ένα κείμενο τόσο ισχυρό αλλά και τόσο ωμό συναισθηματικά που μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι μέσα μας θα κουβαλάμε πάντα αυτό που μας δημιουργεί καθώς διανύουμε το ταξίδι της ζωής. Ας δοκιμάσουμε να μη γυρίσουμε την πλάτη μας στο παρελθόν, ας μην προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτό, αλλά να του απλώσουμε το χέρι και να του πούμε να έρθει μαζί μας, να βαδίσει δίπλα μας για όσο θα ζούμε και θα αναπνέουμε.