"Δώστε στο Κράτος τη διαχείριση της Ερήμου Σαχάρας και σε πέντε χρόνια θα έχετε παντελή έλλειψη άμμου". Μίλτον Φρίντμαν (Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας, 1976)

Το 1947, όταν η Ελλάδα έζησε τον εμφύλιο σπαραγμό λόγω της ανικανότητας των πολιτικών να επιφέρουν τη συμφιλίωση, οι ΗΠΑ έστειλαν στη χώρα έναν ειδικό απεσταλμένο, τον Paul Porter, για να εκτιμήσουν την κατάσταση και να βοηθήσουν. Ο Καλός Αμερικάνος ήρθε, έμεινε τέσσερις εβδομάδες και επιστρέφοντας, θλιμμένος και απογοητευμένος, ανέφερε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ: "Εδώ δεν υπάρχει κράτος. Υπάρχει μόνο μία ιεραρχία πολιτικών, ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Μοναδική τους έννοια, η κατάκτηση της εξουσίας. Σε όλη τη χώρα οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες. Η δημόσια διοίκηση δεν είναι σε θέση να προβεί ούτε στην είσπραξη φόρων ούτε στην επισκευή δρόμων, και είναι υπερβολικά εκτεταμένη. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια, απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια για τη διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας που έχει την έδρα της στην πλατεία Κολωνακίου".
Άραγε σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά, έχει αλλάξει κάτι; Τα μαύρα κοράκια, οι πολιτικοί, δεν είναι ίδιοι και χειρότεροι; Δεν αποτελούν μια κλεπτομανή συντεχνία χωρίς ψήγμα πατριωτισμού; Αυτοί οι άθλιοι μάς οδήγησαν στην τελευταία κρίση που δεν λέει να περάσει και επιμένουν να μας κυβερνούν σήμερα ακόμη. Τη Δυναστεία των Γλύγκξμπουργκ, που απήλθε, την αντικατέστησαν άλλες μικρότερες, εγχώριες: Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης. Τα εύθυμα στιγμιότυπα από τους προθαλάμους της Εξουσίας που αφηγούμαι είναι αυθεντικά, 100% γνήσια, παρμένα από το διάβα μου στα Υπουργικά Γραφεία, το αγκάλιασμά μου με την Εξουσία. Κωνσταντίνος Φράγκος