Ένας άντρας πίνει τον καφέ του στην πλατεία Αριστοτέλους τη μια στιγμή και την άλλη, μετά από επίθεση που δέχεται, με τη βοήθεια ενός μυστηριώδους άντρα τρέχει να ξεφύγει από τους διώκτες του χωρίς να θυμάται τίποτα από το παρελθόν του! Ποιοι είναι οι Ευγενείς Άγριοι και οι Γκρίζες Αράχνες; Σε τι διαφέρουν; Πόσο κινδυνεύει η ανθρωπότητα και κυρίως η Θεσσαλονίκη, που αποτελεί τον στόχο για μια πρόβα τζενεράλε κατά του ανθρώπινου είδους; Ποιος ο ρόλος του μυστηριώδους άντρα και με ποιον είναι; Θα ανακαλύψει την ταυτότητά του και θα εκτελέσει τον ρόλο του ή οι σκοτεινές δυνάμεις θα τον προλάβουν;

Πρόκειται για την αρχή μιας σειράς περιπετειών με άξονα την τρομοκρατία και τις συνέπειές της στον κόσμο, με ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις κι ένα διαρκές παιχνίδι μυστικών και αποκαλύψεων. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση γεμίζει ερωτηματικά τον αναγνώστη, μιας και τα στοιχεία της ταυτότητας του πρωταγωνιστή αποκαλύπτονται σταδιακά σε μια συναρπαστική αλληλουχία γεγονότων! Η Θεσσαλονίκη γίνεται στόχος βομβιστικών επιθέσεων και οι δρόμοι της, οι περιοχές της, τα μαγαζιά της περιγράφονται με γλαφυρότητα και ρεαλισμό. Η πλοκή κορυφώνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές και ένα μεγάλο μυστικό έρχεται να ανατρέψει τις ευαίσθητες ισορροπίες. Το «Σκοτεινό πέπλο» δε σκεπάζει μόνο τη συμπρωτεύουσα ως απειλή αλλά και το μυαλό του πρωταγωνιστή που δε θυμάται τίποτα από την προηγούμενη ζωή του κι αγωνίζεται να ταιριάξει μεταξύ τους φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια.

Όπως σχεδόν σε όλες τις περιπέτειες, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει εμβάθυνση στους χαρακτήρες και ίσως κάποια γεγονότα να φανούν υπερβολικά συμπτωματικά ή να δημιουργείται η αίσθηση πως υπάρχουν κενά, όπως παρατήρησα και το γεγονός πως μιας σειρά από μικρές γκάφες ή αστοχίες του πρωταγωνιστή που του τις επισημαίνουν οι συνομιλητές και συνεργάτες του, κάτι που δεν πιστεύω πως θα γίνονταν από κάποιον σαν αυτόν, μιας και το DNA προδικάζει κάποιες αυτοματοποιημένες κινήσεις και σκέψεις. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός πως πρόκειται για ένα καθαρά ελληνικό μυθιστόρημα του είδους, από τα ελάχιστα μέχρι στιγμής που υπάρχουν, και πως η προσπάθεια είναι αρκετά αξιέπαινη. Ναι, μπορεί να γίνει τρομοκρατική επίθεση στην Ελλάδα, ναι, μπορεί να υπάρξουν κινητήριοι μοχλοί σαν αυτοί που περιγράφονται στο παρόν βιβλίο κι επομένως επικροτώ με χαρά αυτήν την προσπάθεια. Με την περιπέτεια να ολοκληρώνεται σχεδόν στο τέλος του μυθιστορήματος και με το επόμενο βιβλίο, την «Εξιλέωση», να με περιμένει με διπλάσιο αριθμό σελίδων, ανυπομονώ να δω τι άλλο έχει στο μυαλό του ο ευφάνταστος Γιώργος Δάμτσιος για τη συνέχεια.

Η προσπάθεια του συγγραφέα, αν όχι για βαθύτερη μελέτη της τρομοκρατίας, τουλάχιστον για επικέντρωση της προσοχής του κόσμου σε αυτήν και τις συνέπειές της, φαίνεται κι από το ακόλουθο χωρίο: «Εγώ έβλεπα ήδη ξεκάθαρα ότι αν γίνονταν τριάντα ή και περισσότερες ταυτόχρονες εκρήξεις στον κόσμο, παρόμοιας λογικής η κατάσταση θα ξέφευγε εντελώς. Διότι μέσα σ’ αυτές θα υπήρχαν και Ρώσοι που θα πέθαιναν στην Αμερική, Κινέζοι στη Ρωσία ή Αμερικανοί στη Βόρεια Κορέα. Και σίγουρα κάποιος ηγέτης από αυτά τα κράτη θα το έβλεπε διαφορετικά όλο αυτό και θα εκτόξευε τα πυρηνικά του στον μισητό του εχθρό, με αποτέλεσμα να υπάρξουν αντίποινα» (σελ. 216). Τέλος, δεν μπόρεσα να κρύψω ένα χαμόγελο για τον φόρο τιμής σε Ευαγγελία Παπανίκου, Μαρία Ζαχαράκη και Μάριο Δημητριάδη, όλοι γνωστοί συγγραφείς του ελληνικού φανταστικού, με τους οποίους ο συγγραφέας έχει συνεργαστεί.

Το «Σκοτεινό πέπλο» είναι μια αξιόλογη προσπάθεια ελληνικής περιπέτειας και η αρχή μιας συναρπαστικής σειράς γύρω από την αιώνια διαμάχη του καλού και του κακού, μιας σειράς με απανωτές ανατροπές, κινηματογραφικές σκηνές, ρεαλισμό και ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις.

«Τα πέπλα που υφαίνονται στον αργαλειό του αναίτιου μίσους και κρύβονται βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων δε θα μπορούσαν παρά να έχουν το χρώμα του ερέβους…»

Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι διαφορετικό σας προτείνω να επιλέξετε το βιβλίο του Γιώργου Δάμτσιου «Σκοτεινό πέπλο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BELL. Ένα βιβλίο που υπόσχεται άπειρες σκηνές δράσης από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Θα είναι σαν να παρακολουθείτε ταινία περιπέτειας στην τηλεόραση αλά Τζέημς Μποντ ή «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Ο Γιώργος Δάμτσιος κάνει στροφή 180 μοιρών στη συγγραφική του πορεία και αποφασίζει να δημιουργήσει μια νέα σειρά δράσης η οποία με το πρώτο της βιβλίο χαρακτηρίζεται από απλή γραφή και κινηματογραφική πλοκή. Ετοιμαστείτε να κάνετε μια Θεσσαλονίκη άνω κάτω!

«Δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα περισσότερο…Στρίγκλισμα φρένων…Τρομαγμένα βλέμματα…Με ανακάλυψαν…»

Ο Λούκα βρίσκεται στην καρδιά της Θεσσαλονίκης και ανάμεσα στα πυρά ενός κουκουλοφόρου που σκορπούσε τον πανικό. Ο απολογισμός αυτής της τρομοκρατικής επίθεσης είναι αρκετοί τραυματίες και ο ίδιος να βρεθεί αναίσθητος και αιμόφυρτος στο δρόμο. Όταν θα ξυπνήσει στο νοσοκομείο ένας άντρας που τον επισκέπτεται του λέει ότι πρέπει να φύγουν από εκεί γιατί κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή. Ο Λούκα όμως δεν γνωρίζει τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Δεν ξέρει τίποτα από το παρελθόν του καθώς ένα από τα χτυπήματα του έχει προκαλέσει αμνησία. Τελικά αποφασίζει να ακολουθήσει τον άγνωστο και τις οδηγίες του δίνοντας έτσι το σύνθημα για το ξεκίνημα ενός ανελέητου κυνηγητού στα στενά της πόλης. Μη γνωρίζοντας αν είναι θύτης ή θύμα, δολοφόνος ή τρομοκράτης θα παλέψει να ανασύρει στην επιφάνεια την αλήθεια. Μια μυστηριώδης γυναίκα που θα βρεθεί πλάι του είναι φίλη ή εχθρός; Στο μόνο που είναι σίγουρος είναι ότι κινδυνεύουν οι ζωές εκατοντάδων ανθρώπων. Ένα σκοτεινό πέπλο όμως έχει καλύψει τα πάντα στο μυαλό του…

«Στο πρώτο μου βήμα ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί.Ένας, δύο, τρεις, τέσσερις…Μετά έχασα εντελώς το μέτρημα.Μια σφαίρα με χτύπησε στο αριστερό μπράτσο. Μια δεύτερη ήρθε και με πέτυχε ακριβώς δίπλα στην πρώτη, σαν τα δύο βόλια να ήθελαν να ζευγαρώσουν επάνω στη σάρκα μου…»

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα δεν έχω διαβάσει βιβλία περιπέτειας. Συνήθως τις περιπέτειες δράσης προτιμώ να τις παρακολουθώ σε ταινίες στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Όμως τα βιβλία περιπέτειας έχουν ένα πολύ καλό χαρακτηριστικό. Διαθέτουν περισσότερες λεπτομέρειες στις περιγραφές τους ακριβώς γιατί είναι περασμένα στον γραπτό λόγο αφήνοντας το μυαλό του αναγνώστη να πλάσει διάφορες εικόνες. Και πραγματικά ευχαριστήθηκα το «Σκοτεινό πέπλο» του Γιώργου Δάμτσιου. Ένα βιβλίο που τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς και που αν δεν είχα τις καθημερινές μου υποχρεώσεις θα το είχα διαβάσει μέσα σε μερικές ώρες. Ανήκει σε εκείνα τα βιβλία που τα καταβροχθίζεις στην κυριολεξία διαθέτοντας καταιγιστική δράση, ένταση, αγωνία, θεωρίες συνωμοσίας και εκρηκτικές καταστάσεις. Γραμμένο με μια ασθματική πλοκή κρατάει το ενδιαφέρον των αναγνωστών μέχρι και την τελευταία του λέξη υποσχόμενο ότι η συνέχεια θα είναι συνταρακτική.

«Σφίχτηκα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Άθελά μου, ξετύλιξα ξανά τη σακούλα, ελευθερώνοντας εντελώς το όπλο.Η ευχέρεια με την οποία το κράτησα σε στάση αναμονής ήταν παροιμιώδης.Ποιος διάολος είμαι;»

Ο Γιώργος Δάμτσιος σε αυτό το πρώτο βιβλίο της σειράς «Ευγενείς Άγριοι» μας συστήνει τους ήρωες που έχει πλάσει στο μυαλό του και μας ταξιδεύει στην όμορφη Θεσσαλονίκη που απειλείται από τρομοκρατικές ενέργειες. Με μικρά και περιεκτικά κεφάλαια ξετυλίγει το κουβάρι της πλοκής της ιστορίας του Λούκα που αγωνίζεται να ανακαλύψει ποιος είναι ενώ γύρω του ο κόσμος κυριολεκτικά τινάζεται στον αέρα. Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο σε πολλές στιγμές της αφήγησης για να ακολουθήσουν οι μικρές στιγμές νηνεμίας απαραίτητες και για τους ήρωες αλλά και για τους αναγνώστες. Με αρκετά ζωντανές περιγραφές μοιάζουμε σαν να ακολουθούμε τους ήρωες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, να ταυτιζόμαστε μαζί τους και να σκεφτόμαστε τι μέλει γενέσθαι στο επόμενο κεφάλαιο. Και όπως μια ταινία περιπέτειας χαρακτηρίζεται από αρκετές υπερβολές στο σενάριο της έτσι και το «Σκοτεινό πέπλο» περιέχει μερικά χαρακτηριστικά υπερβολής στην πλοκή του. Αυτό άλλωστε είναι που το κάνει ίσως περισσότερο γοητευτικό στα μάτια μας.

«Είναι άλλο να σου λένε ότι ζεις ως δολοφόνος και άλλο να το βλέπεις έμπρακτα αφαιρώντας μια ανθρώπινη ζωή. Και το πλέον παράξενο ήταν ότι ένιωθα ξένος προς όλο αυτό. Όχι σαν να μην το θυμόμουν, αλλά σαν να μην το είχα ξανακούσει ποτέ…»

Ένα βιβλίο που θα σας καθηλώσει στον καναπέ σας, θα σας κάνει να κλείσετε τα αυτιά στους ενοχλητικούς ήχους, να αφοσιωθείτε στην γρήγορη πλοκή του και να αναζητάτε το τι ακολουθεί όταν θα κλείσετε και την τελευταία του σελίδα. Γιατί οι «Ευγενείς Άγριοι» έφτασαν στην πόλη και μας υπόσχονται ακόμα πιο δυνατές στιγμές για τη συνέχεια…