Ο Ηλίας είναι το κατσικάκι το πιο μικρό. Άραγε είναι άτυχο ή τυχερό; Άλλα έξι αδέρφια έχει που από τη μαμά συνέχεια βοήθεια ζητούν. Της λένε τα νέα τους, φωνάζουν και γελούν. Δυστυχώς, του Ηλία η φωνή δεν είναι αρκετά δυνατή. Ακόμα και τη μέρα που φόρεσε γραβάτα στον λαιμό, κανείς δεν έδωσε σημασία, κι ας είχε ρόλο πρωταγωνιστικό. Στην ιστορία γίνονται πολλά... φώτα, χειροκροτήματα, δάκρυα αλλά και φιλιά. Στο τέλος όμως όλοι ζουν καλά!

Για μια ακόμα φορά η συγγραφέας καταφέρνει με χιούμορ, έξυπνες ατάκες, έμμετρο λόγο, όπου χρειάζεται, να περάσει μηνύματα στα παιδιά χωρίς να τα κουράσει.

Μηνύματα για τα θέλω, τα μπορώ, τα πρέπει, συγγνώμες που ειπώθηκαν ή όχι, λάθη σε συμπεριφορές μέσα στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα μιας οικογένειας.

Ένα καλογραμμένο παραμύθι που μιλά για την αδερφική αγάπη, την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας, που μου θύμισε πολύ την Ελληνίδα μαμά, τα συναισθήματα της μοναξιάς, του θυμού, της δειλίας, της αυτοπεποίθησης, της τόλμης και της συγνώμης.

Πόσο μοναξιά μπορεί να νιώσει ένα παιδί με έξι αδερφάκια και γονείς να τρέχουν όλη μέρα; Το παιχνίδι χάνετε μέσα στην καθημερινότητα ή όχι;

Ο Ηλίας το κατσικάκι είναι το μικρότερο μέλος της οικογένειάς του. Τελευταίος μπαίνει για μπάνιο και ξεπαγιάζει, τελευταίος τρώει πρωινό ό,τι έμεινε από τους άλλους κι επειδή είναι ακόμη στο νηπιαγωγείο η μαμά του βοηθάει περισσότερο τα άλλα παιδιά στα μαθήματά τους. Μια μέρα ο Ηλίας παίρνει ρόλο στη σχολική παράσταση και αγωνίζεται να το πει στην οικογένειά του που είναι τόσο απασχολημένη ώστε δεν τον ακούει. Τι θα κάνει τελικά ο Ηλίας; Θα παίξει στην παράσταση έστω και χωρίς την οικογένειά του; Τι μπορεί να κάνει για να τραβήξει την προσοχή των αδερφών και της μαμάς του;

Η Ιωάννα Μπαμπέτα χαρίζει για άλλη μια φορά απλόχερα την αγάπη της σε ένα παιδικό βιβλίο και αναπαριστά με αληθοφάνεια και τον δικό της τρυφερό τρόπο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά πολύτεκνων οικογενειών: πολλές φορές δεν ακούγονται ή δεν τους δίνουν τη σωστή προσοχή. Μέσα από κωμικοτραγικά περιστατικά, ένα κείμενο που ακροβατεί ανάμεσα στην ποίηση και την πεζογραφία, κι ένα διασκεδαστικό, ευρηματικό τέλος, ο Ηλίας εκφράζει ρεαλιστικά το παράπονό του, με έκανε να τον συμπονέσω και να αναρωτηθώ διαβάζοντας την ιστορία του πώς θα καταφέρει να τρανώσει τη φωνή του, ώστε να αποτελέσει ισότιμο μέλος της οικογένειας.

Η εικονογράφηση της κυρίας Χρύσας Σπυρίδωνος είναι εκπληκτική. Με έμφαση στα πρόσωπα των χαρακτήρων και τα μεγάλα τους μάτια έχει το περιθώριο να καταγράψει ρεαλιστικά χιλιάδες εκφράσεις: λύπη, χαρά, απορία, αγωνία κλπ. Ο ανθρωπομορφισμός των κατσικιών έχει αποδοθεί σωστά κι έχει ενταχθεί εξαιρετικά στον μικρόκοσμο του σχολείου και του σπιτιού ενώ ο πανικός που γίνεται σε πολυμελείς οικογένειες από τη μια με έκανε να γελάω κι από την άλλη να σκέφτομαι πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Η σειρά «Μικρές καληνύχτες» των εκδόσεων Μεταίχμιο αποτελείται από μικρές ιστορίες που διαβάζονται σε σύντομο χρονικό διάστημα, ταξιδεύουν όμως σε μεγάλες περιπέτειες και ξυπνούν έντονα συναισθήματα στους μικρούς αναγνώστες. Νεράιδες, ξωτικά, δράκοι, ιππότες, ζώα και πρίγκηπες, είναι εδώ, χάρη στη φροντίδα και την όμορφη επιμέλεια των εκδόσεων Μεταίχμιο, να συντροφέψουν την καληνύχτα του παιδιού.

Χάρη στην τεχνολογία QR Code Reader μπορεί ο γονιός να κατεβάσει ηχογραφημένο το κείμενο στο κινητό του και να βάλει το παιδί να το ακούσει λίγο πριν σβήσει το φως και ονειρευτεί τον δικό του φανταστικό κόσμο. Γιατί όπως λέει και η συγγραφέας: «Η καληνύχτα η τελευταία κρατάει περισσότερη ώρα και είναι η πιο ωραία!»