Κορμιά που ξεβράζει η θάλασσα, μάτι βουρκωμένα βλέμματα χαμένα, κόσμος που χάνει όλο το βιός του, την πατρίδα του… Και έρχεται σε ένα άλλο κόσμο που ζητά μια στέγη, μια νέα αρχή… Πόσο δύσκολο, τρομακτικό, αβέβαιο είναι το μέλλον αυτών των ανθρώπων, των προσφύγων;

Ο κάβουρας και το στρατιωτάκι, δυο διαφορετικές υπάρξεις καταφεύγουν στο ίδιο νησί, στο νησί της Ειρήνης, μετά από τον πόλεμο. Προσεύχονται, για ένα κόσμο καλύτερο, χωρίς πόλεμο…

Ο κάβουρας βοηθά το στρατιωτάκι να απαλλαγεί από το όπλο του και αυτό τότε αναλαμβάνει µια μεγάλη αποστολή, να σταματήσει τους πολέμους. Από τον Ειρηνικό Ωκεανό καταλήγει σαν από θαύμα σε ένα νοσοκομείο, στη χούφτα ενός τραυματία. Στο πρόσωπό του αναγνωρίζει το παιδάκι που έπαιζε μαζί του. Ο τραυματίας αφηγείται την ιστορία του, ενώ παράλληλα κι άλλες ιστορίες αναδύονται η µία μέσα από την άλλη.

Μια ιστορία αρκετά συγκινητική, σκληρή όπως είναι στην πραγματικότητα, αλλά με αρκετή δόση αισιοδοξίας. Ευαισθητοποιεί τα μικρά παιδιά, προβληματίζει τους γονείς και ίσως βάζει το λιθαράκι για τροφή και σκέψη…

Για τα προσφυγόπουλα, που έχασαν την παιδικότητά τους, για τον πόλεμο, για τον τρόπο που γενιές και γενιές μεγαλώνουν τα παιδιά τους με όπλα, στρατιωτάκια και άλλα απωθημένα και κατάλοιπα, σπέρνοντας μίσος και διχόνοια.

Ίσως διαβάζοντάς το, κάποιοι αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους… Η δύναμη της φιλίας και της αλληλεγγύης, η ανθρωπιά, ο αλτρουισμός, η εν συναίσθηση… μπουν στη ζωή μας και τότε ίσως λέω… αυτή η ιστορία είναι τόσο δυνατή που αν την πιστέψεις, τότε μπορεί να τελειώσουν οι πόλεμοι.