Η κυρία Στέλλα Ρωτού έγραψε μια συλλογή δεκατεσσάρων διηγημάτων ποικίλης θεματολογίας που τα περισσότερα έχουν να κάνουν με κοινωνικά και ιστορικά δίπολα και περιγράφει τα δικά της συναισθήματα μέσα από αυτές τις ιστορίες. Η όμορφη ζωή στην Κύπρο πριν και μετά την εισβολή του 1974, ο φτωχός ρακοσυλλέκτης μπροστά στο πολυτελές ξενοδοχείο, η οικογενειακή ευτυχία και ένα άσχημο τροχαίο που τη διαλύει, αλλά και η νοσταλγία του Παύλου προς τους παππούδες του, μια πρωτότυπη διαμάχη με τον μισό εαυτό μας, ένας εφιάλτης κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, το απωθημένο μιας κιθάρας, το «Φιλί» του Κλιμτ και πολλά άλλα μικρά κείμενα συνθέτουν μια καλογραμμένη συντροφιά ολιγοσέλιδων αλλά μεστών σε νοήματα και ιδέες διηγημάτων.

Θα σταθώ ιδιαίτερα στο «Η τύχη του χρυσοπράσινου φύλλου», με το οποίο καλωσορίζει η συγγραφέας τον αναγνώστη. Πρόκειται για μια κραυγή αγωνίας για την ελληνικότητα της Κύπρου με αφορμή το αιματοβαμμένο 1974. Χωρίς συγκεκριμένη πλοκή, χωρίς να κατονομάζει τους χαρακτήρες και βασισμένη σε βιβλιογραφία, η κυρία Ρωτού ζωντανεύει παραστατικά με τεκμηριωμένα παραδείγματα τις τάσεις αφελληνισμού του νησιού που ύμνησε με το ομότιτλο τραγούδι ο Μίκης Θεοδωράκης σε στίχους Λεωνίδα Μαλένη και τάσσεται κι εκείνη στο πλάι όσων είναι έτοιμοι να αντιδράσουν για να προασπίσουν την πατρίδα τους ενάντια στην τουρκική προπαγάνδα.

Με τον ίδιο τρόπο, με παρομοιώσεις και λογοτεχνικά παιχνίδια, ξεδιπλώνεται ο ίδιος πόνος μέσα από την ιστορία του Αχμέτ και του Αντρέα που συναντιούνται στην «Πράσινη Γραμμή», όπως λέγεται το διήγημα. Το νησί της Κύπρου παρομοιάζεται με το άγαλμα της Αφροδίτης που κρύβεται στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου γεμάτη αγωνία για το μέλλον και πληγές που πυορροούν! «Κι αυτός ο διαμελισμός του προκαλεί φριχτούς πόνους… Ασυναίσθητα αγγίζει με το δεξί χέρι ένα ένα τα δάκτυλα του αριστερού χεριού του. Μετράει ξανά και ξανά… Μα τι γίνεται εδώ Από πότε έπαψε να είναι αρτιμελής; Από τότε που η Αγγλιδούλα φίλη του του έκλεινε πονηρά το μάτι» (σελ. 20-21).Μα τι υπέροχες μεταφορές και παραλληλισμοί και πόσο έξυπνα εντεταγμένοι στην καθαυτή ιστορία!

Στη «Διαφορά του ανθρώπου» τονίζεται με συγγραφική πρωτοτυπία ότι όλοι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά και ότι, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική πεποίθηση, «Σημασία έχει ο άνθρωπος. Σημασία έχει τι κάνει για να έχει δικαίωμα να λέγεται άνθρωπος» (σελ. 35). Με ακόμη πιο σπαρακτικό τρόπο τονίζει αυτήν της τη σκέψη η συγγραφέας όταν γράφει στο «Σήμα κινδύνου» τις περιπέτειες ενός κοριτσιού που επέζησε από ένα βυθισμένο σκάφος λαθρομεταναστών: πόση αναλγησία έχουν οι δουλέμποροι και πόσο αθώοι είναι οι άνθρωποι που αναζητούν ένα κομμάτι χώμα να το βαφτίσουν πατρίδα και να ζήσουν ήσυχοι και ασφαλείς. Το ίδιο δακρύζει η συγγραφέας και στο «Πρίμα μπαλαρίνα», μιας και οι απαρχές της ηρωίδας της βρίσκονται στη δίνη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, όμως καταφέρνει με τη γραφή της να βγάλει κάτι θετικό: τη χαρά και την ικανοποίηση που σβήνουν τις χιλιάδες ώρες προβών και σωματικής καταπόνησης όταν ανεβαίνει η αυλαία!

«Μεσ’ από τις θάλασσες» λοιπόν ξεπροβάλλει μια διακριτική, στέρεη και πολλά υποσχόμενη φωνή που έχει ποικιλία λεξιλογίου, ικανότητες για αρμονική σύμπλευση του ρεαλισμού με το φαντασιακό, λιτούς διαλόγους, συναίσθημα και βαθιά νοήματα. Αξιόλογα όλα τα κείμενα της συλλογής αυτής, με ταξίδεψαν στη μακρινή Κύπρο και με συντρόφεψαν αξιοπρεπώς!