Μέσα από τη βιωματική ιστορία ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού από το Ρεΐζντερε της Ερυθραίας της Μικράς Ασίας, ζούμε το δράμα της προσφυγιάς. Οι κάτοικοι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους βίαια, μέσα στην τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής. Αφήνοντας πίσω τους δικούς τους ανθρώπους, νεκρούς και ζωντανούς, μα και το βιος τους. Μέσα από τις αναμνήσεις που κουβαλούν από την ειρηνική ζωή τους στην Πατρίδα γίνεται μια μεταφορά πίσω στον χρόνο. Βιώνουμε την καθημερινότητά τους κατά τη διάρκεια ενός ειρηνικού έτους, τους βλέπουμε να καλλιεργούν τα χωράφια, να κάνουν τις καθημερινές δουλειές τους, να γιορτάζουν, να τραγουδούν, να εκκλησιάζονται. Ορισμένοι από τους κατοίκους φτάνουν στο ακριτικό νησί της Λήμνου.

Μέσα από τις δυσκολίες, τις δοκιμασίες και τις απώλειες που βίωσαν, έκτισαν τη ζωή τους από την αρχή και απέκτησαν μια καινούρια πατρίδα. Αυτό το κατάφεραν κρατώντας τη συνοχή τους, μένοντας πιστοί στα ήθη, έθιμα και τις παραδόσεις τους. Ο χρόνος τούς δικαίωσε. Ας τους μιμηθούμε.
Επίσης νότες ανάμνησης και νοσταλγίας για μια αλλοτινή εποχή, αναδύονται και σκορπίζουν άρωμα πατρίδας.