«Νόμισε πως τα μάτια της έπαιξαν με το φως. Νόμισε πως ο κουρασμένος της εαυτός την γελούσε και ξανακοίταξε απογοητευμένη. Ναι, ήταν αλήθεια! Ακριβώς στο αριστερό της χέρι, μόλις λίγα μέτρα νοτιότερα, εκεί, πάνω στο βράχο, πάνω από τα κύματα της θάλασσας τρεμόπαιζε ένα αδύναμο φως! Ένα αμυδρό φώς, που έπαιζε κρυφτό με τα γυμνά κλαδιά των δέντρων, που σάλευαν δεξιόζερβα απ’ τη μανία του βοριά. Εστίασε το βλέμμα της πάνω στο φως. Όσο κι αν τα μάτια της ήταν θολά απ’ τα δάκρυα, όσο κι αν τα τσίνορα τρεμόπαιξαν ξαφνιασμένα, ήταν πια σίγουρη. Αυτός ο όγκος εκεί κάτω, έμοιαζε με σπίτι. Ήταν πράγματι ένα σπίτι. Ένα σπίτι καρφωμένο πάνω στον βράχο…. Παρόλη τη σκοτεινιά που επικρατούσε, το διέκρινε που χαρασσόταν φιδωτό πάνω στον βράχο…»

Η Λία έχει βρεθεί στο πανέμορφο νησί της Άνδρου ως απεσταλμένη της εταιρείας που εργάζεται τον τελευταίο καιρό για να έρθει σε επαφή με διάφορους πελάτες προκειμένου να καταφέρει να συλλέξει όχι μόνο κάποια παλιά τους χρωστούμενα αλλά και ίσως να κλείσει και νέες παραγγελίες. Όμως το σαραβαλάκι που της έχουν δώσει για τις μετακινήσεις της στο νησί την αφήνει σε έναν έρημο χωματόδρομο μέσα στο σκοτάδι και στο έλεος της καταιγίδας που έχει ξεσπάσει. Η ίδια τρομοκρατημένη και θυμωμένη αρχίζει να περιφέρεται μέσα στα σκοτεινά ώσπου ξάφνου μέσα από τα γυμνά κλαδιά των δέντρων βλέπει ένα αμυδρό φως να ξεπροβάλει. Νομίζοντας ότι τα μάτια της την γελούν και ότι η κούραση της τη χλευάζει κοιτάζει άλλη μια φορά προς το φως και τελικά διακρίνει ένα μικρό σπίτι πάνω σε έναν βράχο. Με διστακτικά βήματα προχωρά προς την πηγή του φωτός μη γνωρίζοντας τι θα συναντήσει εκεί.

Η μοίρα όμως που υφαίνει τον δικό της ιστό θα οδηγήσει τα βήματα της σε ένα ζεστό σπιτικό με δύο ανθρώπους που η ζωή τους χάρισε πολλές χαρές αλλά και ακόμα περισσότερες πίκρες. Μια πρώτη ματιά, μια φωτογραφία πάνω στη σερβάντα και μια ολονύκτια αφήγηση θα ξεκλειδώσουν εκείνα τα κουτάκια του μυαλού που παρέμεναν κλειστά στο πέρασμα του χρόνου, θα ενώσουν το παρόν με το παρελθόν και θα σηκώσουν το πέπλο καλά κρυμμένων μυστικών. Τρία μπρούτζινα κλειδιά θα φέρουν στο φως την άπλετη αλήθεια για να μπορέσουν να ησυχάσουν οι πονεμένες ψυχές, να μοιράσουν ξανά αγάπη για να σχηματιστεί ένα χαμόγελο στον ουρανό. Ένα φωτεινό χαμόγελο που θα τους λυτρώσει όλους.

«Είχα και θέληση σιδερένια και αγάπη πολλή στην καρδιά μου για τους αγαπημένους μου, που μπορούσα να νικήσω όλα τα στοιχειά της γης. Μόνο την κακία των ανθρώπων δεν μπορούσα να κάνω ζάφτι. Ναι, πράγματα, αυτή υπερνικούσε ακόμη και τους πιο άγριους σίφουνες του πελάγου…»

Η Άρτεμις Παπανδρέου μετά το «Πηλιορείτικο γαϊτανάκι» επιστρέφει με ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θα μας ταξιδεύσει στο όμορφο νησί της Άνδρου και σε μια ιστορία από εκείνες που πλάθει η μοίρα και ζυμώνει η ζωή. Με λυρική γραφή και με εκείνη την ντοπιολαλιά μιας αλλοτινής Ελλάδας καθηλώνει τον αναγνώστη στην πλοκή της ιστορίας που έχει πλάσει κρατώντας τον δέσμιο μέχρι την τελευταία του σελίδα. Τα κομμάτια του παζλ έρχονται και κουμπώνουν μεταξύ τους κεφάλαιο το κεφάλαιο αποκαλύπτοντας το μυστήριο που απλώνεται γύρω από τους ήρωες αποδεικνύοντας ότι τελικά η ζωή παίζει διάφορα παιχνίδια πίσω από τις πλάτες μας. Και αλήθεια πόσο τυχαία φαντάζουν ορισμένα γεγονότα που μας συμβαίνουν; Πως μας οδηγούν τα βήματα μας στην αναζήτηση της αλήθειας; Πως τα μικρά και ασήμαντα της ζωής γεμίζουν με τόση αγάπη την καρδιά και την ψυχή μας; Πόσο ανάγκη έχουμε τη λύτρωση της ψυχής μας και τη συγχώρεση των δικών μας ανθρώπων για τα λάθη του παρελθόντος;

Το ηλικιωμένο ζευγάρι που ζει στο σπίτι του βράχου θα αγκαλιάσει την χαμένη ψυχή της Λίας και θα της εξιστορήσει την ιστορία μιας ζωής. Το ποτάμι των αναμνήσεων θα ρεύσει σαν το κρασί που την κερνάνε μέσα από μια βαθιά εξομολόγηση που θα λειτουργήσει σαν το καθαρτήριο των ψυχών τους. Σαν να ήταν η Λία ένας δικός τους άνθρωπος. Και όμως έτσι την αισθάνονται. Σαν τον δικό τους άνθρωπο. Από τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα και ο ξανθός χείμαρρος των μαλλιών της, τα μεγάλα της μάτια και το γλυκό της χαμόγελο φώτισαν τους χώρους του σπιτιού. Η ιστορία τους έπρεπε κάπου να ειπωθεί. Η μοίρα το είχε έτσι καμωμένο. Οι αμαρτίες του παρελθόντος πρέπει να συγχωρεθούν για να ενωθούν και πάλι όσοι είχαν χαθεί χωρίς να το θέλουν. Γιατί τη μοίρα τους την όρισαν έτσι οι παράγοντες και οι συνθήκες αλλά και ο φόβος, οι τύψεις και οι ενοχές. Και η μοναξιά που κατατρώει τους ανθρώπους και τους οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις με βαρύ τον αντίκτυπο που αφήνουν πίσω τους.

«Κύριε Μανώλη μου, ποτέ δεν ξέρεις τι κρατά κρυμμένο ο ουρανός για τους ανθρώπους. Μπορεί ακόμη κι ένα χαμόγελο, ένα μεγάλο χαμόγελο να κρύβεται πίσω από τα πυκνά του σύννεφα. Κράτα την ελπίδα, κύριε Μανώλη μου, κράτα την και κοίτα ψηλά. Θα χαμογελάσει, θα το δεις…»

Η Άρτεμις Παπανδρέου για άλλη μια φορά καταθέτει την ψυχή της ή έστω ένα κομμάτι από αυτή και σε αυτό το βιβλίο για να μοιραστεί μαζί μας ακόμα μια ιστορία που αν και ανήκει στη σφαίρα της μυθοπλασίας θα μας θυμίσει εκείνα τα παιχνίδια της μοίρας που σκαρώνει καμιά φορά η ζωή. Ή μήπως τελικά εκεί ψηλά υπάρχει ένας φύλακας άγγελος που χαράζει το κάθε μας βήμα; Που μας οδηγεί στην αλήθεια που κρύβουμε μέσα μας φυλαγμένη. Στις απαντήσεις που δεν μας δόθηκαν όταν τις αναζητήσαμε. Σε αυτά που κρύβουμε μέσα μας για να μην νιώσουμε την αβάσταχτη παγωνιά της μοναξιάς.

Ένα βιβλίο που θα μιλήσει μέσα στην καρδιά μας, θα μας κάνει να συγκινηθούμε, να αγωνιούμε με τους ήρωες, να βυθιστούμε μέσα στην αφήγηση της ιστορίας τους περιμένοντας τη λύτρωση της τελευταίας σελίδας, να φωτίσουμε τις ψυχές μας με τη λάμψη μιας απελευθερωτικής αλήθειας.

Μια ιστορία αγάπης τόσο δυνατής που έφτιαξε ασπίδα και δεν άφησε την κακία του έξω κόσμου να εισχωρήσει μέσα της και να τη διαλύσει. Οι απώλειες πολλές και δυσβάσταχτες που χτύπησαν ανελέητα στο πέρασμα του χρόνου κρατώντας όμως καλά μέσα τους φυλαγμένο ένα μεγάλο μυστικό. Ένα μυστικό κρυμμένο στον ουρανό, πίσω από τα πυκνά σύννεφα που θα διαλυθούν για να φέρουν το γαλάζιο του φως γεμάτο με χαμόγελα ελπίδας. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να κοιτάμε ψηλά και να προσμένουμε να το δούμε…