ενα ωραιο βιβλιο που με ταξιδεψε μακρυα και με εκανε να ξεχασω τα δικα μου!

μπραβο!

Ένα εξαιρετικό βιβλίο με νοσταλγικές εικόνες επαρχίας από το παρελθον να γεμίζουν το μυαλό (κάτι που το κάνει και πρωτοτυπο), με υπεροχη πλοκή που σε καθηλώνει και ειδικότερα με απλότητα στη γραφή λόγου που το κάνει κατάλληλο για παρέα στις καλοκαιρινές διακοπές αφού θεωρειταί ιδανικό για αποφόρτιση του μυαλου (δεδομένο που όλοι αναζητούμε στις καλοκαιρινές διακοπές μας ξαπλωμενοι στην παραλία)...

Ο Χορός της φωτιάς

Γράφει η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Ακόμη ένα βιβλίο των εκδόσεων Πνοή που ξεχώρισα. Βλέποντας το υπέροχο και ξεχωριστό εξώφυλλο με κέρδισε αμέσως. Δεν περίμενα ότι θα το τελειώσω μέσα σε μια μέρα. Αυτό είναι αρνητικό για τη τσέπη μας αλλά θετικό για το βιβλίο. Σημαίνει ότι κάτι έχει και δεν θέλεις να το αφήσεις. Περιέργεια; Το τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια; Η αγωνία για τη τύχη των ηρώων; Όλα μαζί;

«Ο χορός της φωτιάς» είναι το πρώτο βιβλίο της Εβρίτισσας συγγραφέα Εύης Δουργούτη. Γράφει στο οπισθόφυλλο «Η Ευτυχία, πληγωμένη και απογοητευμένη, στην προσπάθειά της να μαζέψει δυνάμεις και να ξαναχτίσει τη ζωή της σε νέα θεμέλια, καταφεύγει στο ακριτικό χωριό της γιαγιάς της. Την ίδια στιγμή, η Γεωργία φτάνει στο χωριό αναζητώντας τη βιολογική της οικογένεια και ψάχνοντας απαντήσεις για το παρελθόν.Η μοίρα τις οδηγεί ταυτόχρονα στο κατώφλι μιας ηλικιωμένης γυναίκας, λαβωμένης από τα χτυπήματα της ζωής. Η αποκάλυψη των μυστικών που ταλανίζουν την ψυχή της είναι μονόδρομος. Το πέπλο της πλάνης με το οποίο είναι καλυμμένες οι ζωές των δυο νεαρών γυναικών πέφτει, και η αλήθεια τις φέρνει αντιμέτωπες με μια σκληρή πραγματικότητα.Γύρω τους μια φωτιά, η ίδια που σημάδεψε τις ζωές τους στο ξεκίνημά τους. Παραμονεύει απειλητική, έτοιμη να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο που ξεκίνησε πριν από καιρό: να χορέψει τον τελευταίο της χορό. Θα καταφέρουν οι τρεις γυναίκες να τα βάλουν μαζί της και να βγουν νικήτριες από την άνιση μάχη;»

Γρήγορο, ωραία πλοκή και δομημένη, εικόνες όμορφες που προκαλεί στον αναγνώστη μια υπέρμετρη αγωνία. «Πού το πάει ο συγγραφέας;» θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης και εύλογα αν μάλιστα έχει διαβάσει πολλά κι έχει την εμπειρία της ανάγνωσης. Θα το χαρακτήριζα ένα κοινωνικό ψυχογράφημα μιας Ελλάδας, μιας περιφέρειας που ζει μέσα στα μη και τα πρέπει. Το τι θα πει ο κόσμος… Η κοινωνία καταδικάζει αγάπες, στιγματίζει, έρωτες, βάζει το κύρος της οικογένειας και την επαγγελματική καταξίωση των γονιών μπροστά στην ευτυχία των παιδιών τους.

Τρεις γυναίκες, θύματα αυτής της κοινωνίας, τρεις ιστορίες που μπορεί να ήταν και η δική μας. Το παρελθόν δεν ξεχνιέται και το μέλλον είναι οδυνηρό. Η Ευτυχία, η Γεωργία, η γιαγιά Μαρίκα, η Παναγιώτα, οι άλλες κόρες της Μαρίκας, οι άντρες τους, ο Μανώλης, ο Δημήτρης, ο Αλέκος. Όλοι πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές έπαιξαν τον μοιραίο ρόλο τους. Άλλοι εν γνώσει τους και άλλοι γιατί έτσι το ήθελαν οι άλλοι. Για τους άλλους άλλωστε δεν ζούμε; Η ειρωνεία της τύχης. Θυσιάζουμε την ευτυχία των παιδιών μας για να μη μας βάλει στο στόμα της η κοινωνία. Οδηγούμαστε στην απελπισία γιατί δεν κάνουμε, δεν ζούμε όπως το θέλουμε. Η Ευτυχία και η Γεωργία οι τραγικές φιγούρες που έγιναν πιόνια της ζωής τους. Που τους έκρυψαν την αλήθεια. Είχαν δικαίωμα; Θίγει θέματα όπως της μετανάστευσης, της υιοθεσίας, της ρημαγμένης χώρας μετά από τους πολέμους… Μας ταξιδεύει στο ακριτικό Σουφλί, μας ξεναγεί στα άδεια από νέες ψυχές χωριά. «Τα παιδιά είναι σκληρά» γράφει κάπου η συγγραφέας. Μα τα παιδιά εμείς τα κάνουμε σκληρά, εμείς τα φορτώνουμε μίσος και κακία. Είναι αυτά που φορτωνόμαστε όλοι μας όταν είμαστε παιδιά και τα ξεφορτωνόμαστε στα παιδιά μας. Κι άντε μετά να αρχίσουμε να πετούμε τα άχρηστα. Αν όμως είναι πολύ αργά για κάποιους; Δεν μαρτυρώ τίποτε άλλο. Το ταξίδι είναι όμορφο, ανατρεπτικό… Όσο η φωτιά χορεύει, όσο η στάχτη σκορπίζει παντού, εμείς ας προσπαθήσουμε να ξαναγεννηθούμε με νέα φορεσιά….

Καλοτάξιδο να είναι…

Τρεις γυναίκες και τρεις ιστορίες που καταφέρνουν να μπλεχτούν μεταξύ τους. Το παρελθόν με το παρόν εναλλάσσονται με γρήγορο ρυθμό και οι αποκαλύψεις δημιουργούν ερωτηματικά,σύγχυση,νέα δεδομένα και στο τέλος λύτρωση.

Η Ευτυχία σε τρυφερή ηλικία χάνει τον πατέρα της και αναλαμβάνει την καθημερινή βιοπάλη με τη συμπαράσταση της μητέρας της. Καταφέρνει λίγα χρόνια αργότερα να εισαχθεί στη σχολή που επιθυμεί. Το φόρτο εργασίας όμως της στερούν το δικαίωμα συνέχισης της φοιτητικές ζωής και τότε στο δρόμο της ξεπροβάλει ένας γοητευτικός άντρας. Τον ερωτεύεται ζει όμορφες στιγμές αλλά στη πορεία τα πράγματα αλλάζουν. Σε μία φάση απελπισίας αποφασίζει να πάει στη γιαγιά της που τόσο αγαπάει και έχει στερηθεί.

Η Γεωργία στα φοιτητικά της χρόνια στα Ιωάννινα γνωρίζει το Στέφανο. Παντρεύονται αλλά αρχίζουν οι ρωγμές στον έγγαμο βίο τους πράγμα που οδηγεί στο χωρισμό. Ο λόγος η άρνηση της να αποκτήσει παιδί. Αυτό που επιθυμεί και θέλει είναι να γνωρίσει τη βιολογική της οικογένεια. Αποφασίζει λοιπόν να ταξιδέψει στο ακριτικό χωριό που της είπαν και να γνωρίσει τη κυρία Μαρίκα.

Η γιαγιά Μαρίκα ζει μόνη της τα τελευταία χρόνια μετά το χαμό του άντρα της. Όταν την επισκέπτονται οι δυο γυναίκες αποφασίζει να ανοίξει “το κουτί της Πανδώρας” και να αναδυθούν στην επιφάνεια λάθη,πάθη και ζωές ρημαγμένες που στο διάβα τους άφησαν ανεπούλωτες πληγές και σημάδια που δύσκολα σβήνουν.

Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που εστιάζει στη ψυχοσύνθεση των τριών γυναικών χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς και λεπτομέρειες που να κουράζουν.