«Πόσο κολλώδες είναι το αίμα μας. Κουβαλάει μέσα του τόσα πολλά. Ιστορίες στροβιλίζονται γύρω από τις φλέβες μας, χώνονται στην καρδιά μας τουλάχιστον άπειρες φορές την ημέρα. Ιστορίες αντρών που μπαίνουν σε πόλεις, αντρών σε άντρες, αντρών σε γυναίκες, γυναικών σε άντρες, παιδιών σε γυναίκες, αντρών σε παιδιά. Άγνωστοι που ζουν στις αρτηρίες ο ένας του άλλου, μοιράζονται στενές σχέσεις, μοιράζονται δυστυχίες, μοιράζονται θυμό, μοιράζονται μίσος, μοιράζονται μνησικακία, μοιράζονται απώλειες.Ποιοι είναι οι τρομοκράτες που έχουν εισβάλει στο αίμα μου, έχουν καταλάβει το σώμα μου;»

Η ιστορία της Νότιας Αφρικής έχει τα χρώματα του ρατσισμού, της υποδούλωσης, της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Διαβάζοντας για την εποχή του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική συνειδητοποιείς πόσο σκληρός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος προκειμένου να επιβάλλει την εξουσία και την ανωτερότητα της φυλής του. Πως μπορεί να γαλουχήσει τις συνειδήσεις ενός λαού υποκρινομένος ότι η τυραννία και τα βάσανα του έχουν τελειώσει και έχουν αφεθεί να παρασυρθούν στη λήθη του παρελθόντος παρ’ όλες τις προσπάθειες υπεράσπισης του δικαιώματος να είσαι απλά άνθρωπος. Ανεξάρτητα από το φύλο σου, τη φυλή σου, το θρήσκευμα σου, το χρώμα του δέρματος σου. Το μίσος και η ξενοφοβία όμως έχει απλώσει τις ρίζες του παντού, έχει γίνει ένα με το πετσί σου, έχει κυριεύσει το μυαλό και την ψυχή σου.

Η Kopano Matlwa μεγαλωμένη σε αυτή τη χώρα μεταφέρει, κατά έναν τρόπο, τις σκέψεις της μέσω της ηρωίδας της για τη μετά απαρτχάιντ εποχή της Νότιας Αφρικής. Με ημερολογιακή μορφή καταγράφει την καθημερινότητα της Μασετσάμπα, μιας νεαρής που κατάφερε να πραγματοποιήσει το παιδικό της όνειρο και να γίνει γιατρός. Η σκληρή πραγματικότητα όμως του δημόσιου συστήματος υγείας της Νότιας Αφρικής θα κατακρημνίσει τις φιλοδοξίες της. Οι ελλείψεις είναι σημαντικές και ανθρώπινες ζωές θυσιάζονται εξαιτίας αυτού. Η πάλη με τον θάνατο είναι εξουθενωτική και καταβάλει την Μασετσάμπα η οποία θέλει να το βάλει στα πόδια, αισθάνεται ότι πνίγεται μέσα στο αίμα που ρέει στις φλέβες της, ότι της κόβεται η ανάσα. Έχει ορκιστεί όμως να ανακουφίζει τον πόνο των αρρώστων, να στέκεται δίπλα τους και να φροντίζει τις πληγές τους.

«Το να είναι κανείς ζωντανός είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο. Τα πάντα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή. Είναι πιο ασφαλές να είσαι νεκρός…»

Πέρα από τους ασθενείς της παλεύει και με τους δικούς της δαίμονες. Ο θάνατος του αδελφού της, η αντιδραστική συμπεριφορά της βαθιάς θρησκευόμενης μητέρας της και η ντροπή που αισθάνεται για τις επιπλοκές της εμμηνόροιας της κατακλύζουν τις σκέψεις της καθημερινά. Τα θέματα που προσπαθεί να κατανοήσει είναι πολλά. Θέματα που έχουν να κάνουν με τη φυλή και το φύλο του καθενός, με την πίστη και την πνευματικότητα του, με την ξενοφοβία του λαού της, με το μίσος και τον ρατσισμό, τον βιασμό του σώματος και της ψυχής. Όλα αυτά την επιβαρύνουν ψυχολογικά και συναισθηματικά αλλάζοντας το ρου της ιστορίας της. Η κίνηση της να κάνει κάτι για αυτό, να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο θα την κάνει να χάσει την πίστη της στον άνθρωπο, στο Θεό, στον εαυτό της.

Η γραφή της Kopano Matlwa είναι ωμή, κυνική, κοφτή, αληθινή και βαθύτατα συγκινητική. Ένα βιβλίο που δεν έχει μια συγκεκριμένη πλοκή, που ακολουθεί τις σκέψεις της νεαρής ηρωίδας του που αποτυπώνονται στις σελίδες του ημερολογίου της μετατρέποντας το σε ένα εξαιρετικά σκληρό και επώδυνο ανάγνωσμα αλλά τόσο βαθιά ανθρώπινο. Ένα μικρό σε μέγεθος βιβλίο αλλά με τόσο μεγάλο αντίκτυπο στη συνείδηση μας, στην αντίληψη μας, στη σκέψη μας. Ένα κείμενο που παρ’ όλη την τραγικότητα του κρατάει για το τέλος μια αχτίδα ελπίδας. Σαν ένα νυχτολούλουδο που ανθίζει στο σκοτάδι για να θεραπεύσει τις πληγές της ψυχής με το γλυκό του άρωμα.

«Το κακό επαγρυπνεί. Είναι εξίσου ενεργό σήμερα όσο ήταν τον καιρό του απαρτχάιντ. Λέει ότι απλώς έχει μάθει να μεταμφιέζεται καλύτερα. Βάζει προσωπεία για να μην μπορούμε να το αναγνωρίζουμε εύκολα όπως παλιά. Ακόμα και όσοι παρουσιάζονται ως φίλοι, μπορεί να χρησιμοποιούν τα θέλγητρα του διαβόλου για να μας στερήσουν όσα μας έχει χαρίσει ο Θεός. Έτσι, δεν πρέπει να υποτιμάμε το γεγονός πως η επιτυχία μας μπορεί να προκαλέσει το φθόνο των άλλων· ακόμα και ανθρώπων που νομίζουμε πως μας αγαπούν, ακόμα και φίλων, ακόμα και των πιο στενών μας φίλων. Μπορούν να μας εξαπατήσουν, να καταραστούν τη ζωή μας και να κλέψουν τη χαρά μας…»