Αντικείμενο αυτού του βιβλίου αποτελεί ο κοινωνικός διαχωρισμός στην Αθήνα, δηλαδή η κατανομή των διαφόρων κοινωνικών ομάδων στο χώρο της πόλης. Η Αθήνα δεν έχει να επιδείξει ούτε πύργους για τους πλούσιους ούτε παραγκουπόλεις για τους φτωχούς. Ως πρωτεύουσα ενός μάλλον φτωχού κράτους, του οποίου η οικονομία ήταν κυρίως αγροτική μέχρι τη δεκαετία του 1960, το κτισμένο περιβάλλον της πόλης δεν προβάλλει σημάδια μεγάλου ιδιωτικού ή δημόσιου πλούτου και διεθνούς ισχύος. Τα σημάδια της φτώχειας επίσης έσβησαν σταδιακά ως επακόλουθο της ταχείας μεταπολεμικής οικονομικής ανάπτυξης και του αποτελεσματικού ρόλου της οικογενειακής αλληλεγγύης στην αναπλήρωση του κράτους πρόνοιας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ταξική ανισότητα απουσιάζει ή ότι οι ευάλωτες ομάδες των μεταναστών και των μειονοτήτων δεν υφίστανται διακρίσεις. Σημαίνει ότι δομές, όπως η κοινωνική φυσιογνωμία της ιδιοκτησίας αστικής γης, μηχανισμοί, όπως τα κυρίαρχα συστήματα στέγασης και η πρόσβαση στην ιδιοκατοίκηση, και πρακτικές, όπως η οικογενειακή αλληλεγγύη για την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών των ευάλωτων μελών της οικογένειας, εμπόδισαν τη μετάφραση της κοινωνικής ανισότητας σε χωρική διαίρεση.