Ο τίτλος "Στο Δάσος" σε παραπέμπει σε ένα μυστηριώδες, περιπετιώδες αστυνομικό μυθυστόρημα. Καμία σχέση. Πολύ "flat" βιβλίο. Δεν υπάρχει ατμόσφαιρα, μαγεία, αγωνία, συγκίνηση. Είναι ένα βιβλίο που καθώς το διαβάζεις κουράζεσαι από τις πολλές και ανούσιες άσκοπες σελίδες με περιγραφές που δεν έχουν σχέση με την υπόθεση. Μόνο για τα φλυτζανάκια του τσαγιού-καφέ δεν μας περιγράφει αν είναι Αγγλικό ή Ιρλανδικό σερβίτσιο... Τάνα, με απογοήτευσες.

«Τα παιδιά αυτά δεν θα ενηλικιωθούν, ούτε αυτό ούτε κανένα άλλο καλοκαίρι. Ο Αύγουστος που έρχεται δεν θα απαιτήσει να βρουν κρυμμένα αποθέματα θάρρους και δύναμης για να αντιμετωπίσουν την πολυπλοκότητα του κόσμου των ενηλίκων και να βγουν θλιμμένα, πιο σοφά και ενωμένα με ισχυρούς δεσμούς για όλη τους τη ζωή. Τούτο το καλοκαίρι έχει άλλα πράγματα να τους γυρέψει…»

Η Tana French είναι μια από τις συγγραφείς που ήθελα να διαβάσω βιβλίο της εδώ και πολύ καιρό. «Ο τόπος των πιστών» αλλά και «Ο τόπος των μυστικών» με είχαν εξιτάρει ως τίτλοι και ως υποθέσεις αλλά κανένα από τα δύο δεν κατάφερε να λάβει μια θέση στη βιβλιοθήκη μου. Τελικά έφτασε στα χέρια μου το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Στο Δάσος» και κάπως έτσι γνώρισα την εξαιρετική γραφή της. Γιατί αυτό το βιβλίο ξεφεύγει εντελώς από τα κλασικά αστυνομικά μυθιστορήματα που συνηθίζουμε να διαβάζουμε. Έχει μια ιδιαίτερη πλοκή που δεν συναντάμε συχνά σε βιβλία αυτού του είδους και εν μέρει το μετατρέπει και σε ψυχολογικό θρίλερ. Και η γραφή της French σε βυθίζει μέσα στην ατμόσφαιρα της ιστορίας της. Φυσικά βοηθάει και η μουντή, συννεφιασμένη και βροχερή Ιρλανδική ύπαιθρος ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα για ένα σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ.

Ο Ρομπ Ράιαν είναι αστυνόμος στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών του Δουβλίνου και συνεργάτης του είναι η πάλαι ποτέ φοιτήτρια ψυχολογίας Κάσι Μάντοξ. Ένα υπέροχο δίδυμο αστυνομικών που γνωρίστηκαν και ταίριαξαν αμέσως συμπληρώνοντας τόσο πολύ ο ένας τον άλλον που όλοι νόμιζαν ότι είναι ζευγάρι. Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως οι συνάδελφοι του είναι ότι ο Ρομπ είναι ο μοναδικός που γύρισε ζωντανός μέσα από το σκοτεινό δάσος του Νοκναρί πριν από είκοσι χρόνια. Στα δώδεκα του χρόνια έχασε τους δύο καλύτερους του φίλους μέσα σε εκείνο το δάσος και λόγω του σοκ που είχε υποστεί δεν έχει καμία ανάμνηση για το τι τους συνέβη. Το μόνο που υπάρχει να θυμίζει εκείνη την ημέρα είναι ένα κουτί στο υπόγειο της αστυνομίας με τα ρούχα και τα ματωμένα του παπούτσια. Όταν στο σημείο της παλιάς αυτής τραγωδίας ανακαλυφθεί το πτώμα ενός μικρού κοριτσιού εκείνη η παλιά ιστορία θα αναδυθεί από τη λήθη του μυαλού του για να ταλαιπωρήσει τον Ράιαν και να τον γυρίσει πίσω στο παρελθόν. Κάθε στοιχείο προμηνύει δυσάρεστα μυστικά και οι έρευνες που κάνει δοκιμάζουν τις ψυχολογικές και πνευματικές του αντοχές. Το δάσος τον καλεί και πάλι στα σκοτάδια του…

«Κάποιο κομμάτι του εαυτού μου όμως πίστευε-ακλόνητα, βουβά, ίσως και δίκαια σε κάποιον βαθμό-πως με είχαν στείλει μακριά γιατί με φοβόνταν. Σαν κάποιο φριχτά παραμορφωμένο παιδί που δεν θα έπρεπε να έχει ζήσει πάνω από μερικούς μήνες ή έναν σιαμαίο δίδυμο που το άλλο του μισό είχε πεθάνει στο χειρουργείο, είχα-απλώς και μόνο επειδή είχα επιζήσει-μετατραπεί σε τέρας της φύσης…»

Η Tana French χτίζει ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα μέσα στις συνολικά 692 σελίδες του βιβλίου της. Πέρα από την έρευνα των αστυνομικών για το φόνο του μικρού κοριτσιού καταφέρνει να φέρει στην επιφάνεια τη δεινή ψυχολογική κατάσταση του Ράιαν, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει ένα γεγονός που τον έχει στιγματίσει για όλη του τη ζωή. Τοποθετεί τον ήρωα της απέναντι στον αναγνώστη και δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνεσαι ότι απλά σε κοιτάει στα μάτια και σου αφηγείται την ιστορία του. Σαν να έχει ανάγκη να κάνει τη δική του εξομολόγηση για να ξορκίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Και όλο αυτό σου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα καθώς ανακαλύπτεις πόσο ευαίσθητος είναι αυτός ο ήρωας και πόσο αγωνίζεται πραγματικά να ανασύρει από τους λαβύρινθους του μυαλού του μια κυριολεκτικά χαμένη περίοδο της ζωής του.

Η συγγραφέας δημιουργεί χαρακτήρες ζωντανούς, βγαλμένους μέσα από τη ζωή που παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες ο καθένας. Όλοι τους έχουν καλά φυλαγμένα μυστικά που αποτελούν αγκάθι τόσο για τους ίδιους όσο και για τους γύρω τους. Μέσα από τα καλοστημένα πορτραίτα τους μας γίνεται γνωστό πως ξεκινάει η σχέση τους αλλά και πως καταλήγει καθώς προχωράει η αφήγηση του βιβλίου. Η French επίσης ακολουθεί εκείνη την πορεία που συνηθίζεται στα αστυνομικά μυθιστορήματα για την εξέλιξη των ερευνών δημιουργώντας το κατάλληλο υπόβαθρο που χρειάζεται για βιβλία αυτού του είδους. Κάνει λόγο και για τη σύγχρονη Ιρλανδία σχολιάζοντας τη βουτιά μέσα στη λάσπη της διαφθοράς και των παρανομιών που συντελέστηκαν προκειμένου να ανακάμψει οικονομικά η χώρα αναφέροντας το φάντασμα του «Κέλτικου Τίγρη» που αιωρείται πάνω από τις άδειες γειτονιές.

Το «Στο Δάσος» είναι ένα βιβλίο γεμάτο σκέψεις και συναισθήματα που αποτυπώνονται στο χαρτί χαρίζοντας μας ένα μοναδικό ταξίδι στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής. Δεν είναι ένα απλό αστυνομικό μυθιστόρημα που ακολουθούμε τα ίχνη της εξιχνίασης ενός εγκλήματος και την ανεύρεση των ενόχων για αυτό. Είναι μια ευαίσθητη και γλικόπικρη ιστορία εκείνων των ανθρώπων που αναπολούν το τραυματικό παρελθόν τους και το αφόρητο βάρος που καλούνται να κουβαλήσουν μέσα τους σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Ένα εγκεφαλικό θρίλερ αγωνίας και έντονου σασπένς που θα μας αφήσει ξέπνοους και συναισθηματικά στραγγισμένους καθώς θα γυρίζουμε την τελευταία του σελίδα. Ένα λογοτεχνικό πόνημα που κυριολεκτικά είναι ικανό να προκαλέσει στο μέγιστο βαθμό την βαθιά μας ενσυναίσθηση αναδείκνυοντας την ανθρωπιά μας.

«Το μόνο που της είχε απομείνει ήταν ο θάνατος της, κι ήθελα να της αφήσω τουλάχιστον αυτό. Αισθανόμουν την ανάγκη να την τυλίξω με μαλακές κουβέρτες, να στρώσω απαλά τα κολλώδη από το αίμα μαλλιά της, να τη σκεπάσω με ένα κάλυμμα από πεσμένα φύλλα και θροΐσματα μικρών ζώων. Να την αφήσω να κοιμηθεί, να κυλήσει για πάντα μακριά στον μυστικό υπόγειο ποταμό της, ανασαίνοντας τις εποχές που εναλλάσσονται με σπόρους πικραλίδας, φάσεις του φεγγαριού και νιφάδες χιονιού πάνω από το κεφάλι της. Είχε προσπαθήσει τόσο σκληρά να ζήσει…»