«Πόσο γρήγορα μπορείς να τρέξεις;Όταν πρέπει;Με τακούνια και φούστα για τη δουλειά, με την τσάντα σου να κρέμεται• πόσο γρήγορα;Όταν έχεις αργήσει για το τρένο σου και πρέπει να γυρίσεις σπίτι και τρέχεις στην αποβάθρα με ελάχιστα δευτερόλεπτα για χάσιμο• πόσο γρήγορα μπορείς να τρέξεις;Κι αν δεν τρέχεις για το τρένο αλλά για να σώσεις τη ζωή σου;»

Η Clare Mackintosh έγινε γνωστή στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό σχεδόν ένα χρόνο πριν μέσα από το φοβερά ανατρεπτικό ψυχολογικό θρίλερ της με τίτλο «Σ’ άφησα» που μας έκανε να την αγαπήσουμε ως συγγραφέα. Φέτος έρχεται να ταράξει λίγο περισσότερο τα νερά με το δεύτερο βιβλίο της που φέρει τον τίτλο «Σε είδα«. Η δωδεκάχρονη εμπειρία της ως αστυνομικός της έχει δώσει όλα εκείνα τα «εφόδια» που χρειάζονται για να πλέξει ίσως τις πιο ευφάνταστες εγκληματικές ιστορίες που θα καθηλώσουν τους αναγνώστες μέσα από την ρεαλιστικότητα των χαρακτήρων της και την άψογη ψυχογράφηση τους.

Όλοι έχουμε τις συνήθειες μας. Φοράμε το ίδιο παλτό κάθε μέρα. Φεύγουμε από το σπίτι μας την ίδια ώρα κάθε πρωί. Έχουμε την αγαπημένη μας θέση στο λεωφορείο ή στο τρένο. Ξέρουμε ακριβώς ποιες κυλιόμενες σκάλες πηγαίνουν πιο γρήγορα, από ποια μπάρα να περάσουμε, ποιο κιόσκι έχει τη μικρότερη ουρά. Αγοράζουμε την ίδια εφημερίδα, το γάλα μας την ίδια ώρα κάθε εβδομάδα. Το πως πηγαίνουμε τα παιδιά στο σχολείο, από που κόβουμε δρόμο γυρίζοντας σπίτι από το γυμναστήριο, σε ποιο δρόμο χωρίζουμε με τις φίλες μας μετά από μια έξοδο για ποτό, τα πόσα χιλιόμετρα τρέχουμε κάθε Σάββατο πρωί στο πάρκο της γειτονιάς. Η ρουτίνα μας ηρεμεί, είναι γνώριμη και καθησυχαστική. Μας κάνει να νιώθουμε ασφαλής. Τι θα γινόταν αν αυτή η ρουτίνα που ακολουθούμε καθημερινά απειλούσε τη ζωή μας;

Η Ζόι Ουόκερ ακολουθεί την ίδια διαδρομή κάθε μέρα προκειμένου να πάει στο μεσιτικό γραφείο που εργάζεται. Κάνει τα ίδια πράγματα κάθε μέρα. Όταν πέφτει τυχαία πάνω σε μια φωτογραφία της στις αγγελίες γνωριμιών θέλει να μάθει πως ακριβώς βρέθηκε εκεί. Δεν μπορεί να εξηγήσει τι έχει συμβεί. Υπάρχει μόνο μια εικόνα κάπως θολή, μια ιστοσελίδα και ένας αριθμός τηλεφώνου. Αναφέρει το γεγονός στην οικογένεια της αλλά όλοι είναι πεπεισμένοι πως πρόκειται για κάποια άλλη και η Ζόι έχει κάνει λάθος. Τις επόμενες μέρες, όμως, θα ακολουθήσουν φωτογραφίες άλλων γυναικών. Όταν ανακαλύπτονται κάποιες εγκληματικές ενέργειες εναντίον τους η Ζόι θα αρχίσει να αναρωτιέται αν τελικά η εμφάνιση της φωτογραφίας της δεν ήταν λάθος ούτε μια τυχαία σύμπτωση. Μήπως κάποιος παρακολουθεί την κάθε τους κίνηση;

«Αν έχεις φτάσει αργά στο σπίτι από τη δουλειά και δεν υπάρχει ψυχή. Αν δεν έχεις φορτίσει το κινητό σου και κανείς δεν ξέρει που είσαι. Αν τα βήματα πίσω σου πλησιάζουν και ξέρεις, επειδή κάνεις τη διαδρομή κάθε μέρα, οτι είσαι μόνη• οτι ανάμεσα στην αποβάθρα και την έξοδο δεν θα συναντήσεις άνθρωπο.»

Οφείλω να ομολογήσω ότι περίμενα διακαώς την κυκλοφορία του βιβλίου της Mackintosh καθώς το «Σ’ άφησα» μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Και όταν έφτασε στα χέρια μου άφησα ότι διάβαζα εκείνη τη στιγμή στην άκρη και το ξεκίνησα αμέσως. Και η ανάγνωση του με επιβράβευσε για άλλη μια φορά. Γυρνώντας και την τελευταία σελίδα μια σκέψη ήρθε στο μυαλό μου. Ότι πλέον η Clare Mackintosh είναι μια από τις αγαπημένες μου συγγραφείς ψυχολογικών θρίλερ. Οι ιδέες που κατεβάζει το μυαλό της για τις ιστορίες που πλέκει είναι ιδιαίτερες και άκρως ανατρεπτικές. Και όλο το βιβλίο είναι μια διαρκής ανατροπή. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και κεφάλαιο το κεφάλαιο όλα μπορεί να αλλάξουν.

Αφήνει να αιωρείται ένα αόρατο πέπλο παράνοιας καθώς η Ζόι αισθάνεται μια ολοένα αυξανόμενη απειλή η οποία την κατευθύνει στο να χάσει την εμπιστοσύνη που έχει στα πρόσωπα που την πλαισιώνουν. Μια ατμόσφαιρα διαρκούς φόβου διακατέχει ολόκληρο το βιβλίο κάνοντας, όχι μόνο τους πρωταγωνιστές, αλλά και εμάς να αισθανόμαστε ότι τα μάτια όλων είναι στραμμένα πάνω μας… Ότι κάποιος μας παρακολουθεί συνεχώς… Ότι κάποιος θέλει να μας κάνει κακό…

Στο δεύτερο μυθιστόρημα της η Mackintosh φέρνει στην επιφάνεια τις συνέπειες της κακής χρήσης του διαδικτύου που οδηγεί σε ακραίες εγκληματικές ενέργειες που κοστίζουν ανθρώπινες ζωές. Ο διπλανός σου που σε κοιτάει απλά είναι περίεργος ή έχει σκοπό να σε βλάψει; Ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου με ολέθριες συνέπειες. Η συγγραφέας αναφέρει σε μια συνέντευξη της ότι η ιδέα για το «Σε είδα» της ήρθε όταν ήταν με μια φίλη της στο μετρό του Λονδίνου και παρατηρούσαν τους ανθρώπους γύρω τους. Η φίλη της την τράβηξε σε συγκεκριμένο σημείο στην αποβάθρα γνωρίζοντας ότι εκεί που θα σταματήσει ο συρμός του μετρό θα ανοίξει η πόρτα. Κινήσεις γνώριμες λίγο πολύ σε όλους καθώς τις επαναλαμβάνουμε σε καθημερινή βάση. Μια ρουτίνα ζωής που δεν εναλλάσσεται στις μέρες που περνούν δημιουργώντας μας ένα αίσθημα ασφάλειας θυμίζοντας μας ότι όλοι μας ζούμε μέσα σε μια γυάλα. Η διατάραξη αυτής της ρουτίνας θα σπάσει τη γυάλα και θα μας οδηγήσει σε αγχωτικές καταστάσεις γεμάτες φόβο για το κάθε τι που μας περιβάλλει.

«Αν νιώσεις μια ανάσα στον σβέρκο σου και ο πανικός σου φουντώνει και έχει σκοτάδι και κρύο και υγρασία.Αν είστε οι δυο σας.Εσύ και όποιος είναι πίσω σου.Όποιος σε κυνηγάει.Πόσο γρήγορα μπορείς να τρέξεις τότε;

Δεν έχει σημασία.Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος που μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα.»

Μια υπερεαλιστική ιστορία με πρόσωπα που κινούνται σε ένα σύμπαν όχι και τόσο μακρινό από την ίδια μας την καθημερινότητα εντάσσοντας τα σε ένα πλαίσιο ανθρώπων που μπορεί να συναντάμε στο δρόμο μας καθώς πηγαίνουμε στη δουλειά μας, στο σούπερ μάρκετ, στο σχολείο, στη διασκέδαση μας. Μας βλέπουν και τους βλέπουμε και εμείς. Με τι σκοπό όμως δεν το γνωρίζουμε.

Ένα δυσοίωνο ψυχολογικό θρίλερ που θα μας κάνει να κοιτάμε πίσω από τον ώμο μας στο μετρό καθώς μια διαρκής αίσθηση απειλής θα πλανάται γύρω μας! Γιατί κάποιος, κάπου κοντά μας παρακολουθεί την κάθε μας κίνηση! Πόσο γρήγορα μπορούμε να τρέξουμε;